Ανάμεσα σε πολλά άλλα, ο Φασούλας είπε κάτι εντελώς απροσδόκητο.
"Ο Διαμαντίδης είπε ότι αποχωρεί για να προστατεύσει το σώμα του. Κατά τη γνώμη μου, το σκεπτικό του είναι λανθασμένο. Ιδίως μετά τα 30, ο αθλητής χρειάζεται συνεχη δραστηριότητα για να συντηρηθεί. Τρεις μήνες απραξίας αποσυντονίζουν τον οργανισμό. Επειτα, χρειάζεται χρόνο για να ξαναβρεί ρυθμό. Εάν έπαιζε στην Εθνική κάθε καλοκαίρι, θα εμφανιζόταν έτοιμος στο ξεκίνημα της νέας σεζόν, χωρίς να χρειάζεται χρόνο για προσαρμογή"!
Ηταν Νοέμβριος του 2013 και ο Διαμαντίδης αγκομαχούσε. Το φθινόπωρο τον βρήκε φορτωμένο με κάποια περιττά κιλά, τα οποία χρειάστηκαν μήνες για να φύγουν.
Οταν πια η σεζόν έφτασε στην τελική της ευθεία, οι μπαταρίες του αρχηγού ήταν μισοάδειες. Στους προημιτελικούς με την ΤΣΣΚΑ, περισσότερο κουβάλησε ο υπόλοιπος Παναθηναϊκός τον Διαμαντίδη, παρά το αντίθετο.
"Και πού να είχε παίξει και στην Εθνική", είπαν οι περισσότεροι, βλέποντας τον Βασίλη Σπανούλη να σέρνει τα πόδια του στους αγώνες Ολυμπιακού-Ρεάλ. Ο Σπανούλης, όμως, είχε επιστρέψει από το Ευρωμπάσκετ χτυπημένος. Δεν ήταν η κόπωση που τον κατέβαλε, αλλά ο τραυματισμός.
Ο Ρίκι Ρούμπιο υπέστη φέτος παρόμοιο διάστρεμμα ποδοκνημικής και έμεινε εκτός αγώνων για 2 μήνες. Ο Σπανούλης ξανάπαιξε μετά από 3 ημέρες.
Μου έκαναν εντύπωση τα λόγια του Παναγιώτη Φασούλα, όχι μόνο επειδή εκφράζουν μία αιρετική άποψη, αλλά και επειδή τα ξεστόμισε ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση, ο Φασούλας ουδέποτε διακρίθηκε για την περίσσια εργατικότητα του ή για την αφοσίωσή του στις "εθνικές" του υποχρεώσεις. Εκ γενετής ατίθασος και ασυμβίβαστος, έκανε πάντοτε του κεφαλιού του.
Άλλο περίμενα ότι θα έλεγε, όταν ξεκίνησε η συζήτηση για την Εθνική ομάδα. "Δικαίωμα του κάθε Διαμαντίδη να αποφασίσει πότε θα σταματήσει" ή κάτι τέτοιο. Μέχρι και ο Μιχάλης Κακιούζης το λέει αυτό, μολονότι ορκισμένος εραστής της "επίσημης αγαπημένης".
Εδώ, όμως, μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Όχι για την επιθυμία ή την έλλειψή της, αλλά για τα αγωνιστικά οφέλη που αποκομίζει (ή δεν αποκομίζει) ο αθλητής από το εκτός εποχής φορτσάρισμα. Οχι για την ηθική διάσταση του θέματος, αλλά για την τεχνοκρατική.
Ο φετινός Σπανούλης προσφέρει με την απόδοσή του επιχειρήματα στους υπερμάχους της θερινής ραστώνης, αλλά οι προηγούμενες χρονιές διαψεύδουν το θεώρημα: στις επάλξεις το καλοκαίρι, ακμαιότατος τον χειμώνα. Μάλλον θα επιστρέψει φέτος, αν και πολύτεκνος! Η οικογένεια είναι το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να του στερήσει τη συμμετοχή.
Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του στη χωρίς ανάσα τριετία 2005-7, με αφετηρία τα 28 γενέθλιά του. Ο ίδιος ο Διαμαντίδης εκτοξεύτηκε στα αστέρια το 2010-11, αμέσως μετά την "ταλαιπωρία" του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, σε ηλικία 31 Μαϊων.
Ας μη γυρίσουμε στην εποχή του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Νίκου Γκάλη και, ναι, του Παναγιώτη Φασούλα...
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά όσο διάβαζα ένα αφιέρωμα της Washington Post στην κούρσα για τον φετινό MVP του ΝΒΑ. Οι δύο βασικοί υποψήφιοι, Στεφ Κάρι και Τζέιμς Χάρντεν, ξεκίνησαν τη σεζόν στα τέλη Ιουλίου και συνεχίζουν απτόητοι να πλημμυρίζουν τα αντίπαλα καλάθια, σε βαθμό κακουργήματος.
Πήραν βεβαίως μία γερή ανάσα τον Σεπτέμβριο, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά η απάνθρωπη σεζόν των 82 αγώνων απειλεί να τους βγάλει το λάδι.
Οπως και του Γιάννη Αντετοκούνμπο, θα πείτε. Ναι, αλλά αυτός είναι 20 χρονών παιδί και έχει περισσεύματα ενέργειας ικανά να φωτίσουν ολόκληρη την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών.
Και ο Γιάννης, πάντως, ομολόγησε κάποια στιγμή (πέρυσι, ως ρούκι) ότι έχει ξεχάσει τι πάει να πει "φρέσκα ποδάρια". Μόνο τυφλός δεν βλέπει πόσο τον ωφέλησε φέτος η συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Σε όλα τα επίπεδα.
Ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει ότι σχεδόν όλοι οι παίκτες της περυσινής Team USA βρίσκονται φέτος σε τροχιά προσωπικής εκτόξευσης: Αντονι Ντέβις, Κλέι Τόμπσον, Κάιρι Ιρβινγκ, ΝτεΜάρκους Κάζινς, ο Χάρντεν με τον Κάρι, ακόμα και βετεράνοι σαν τον Ρούντι Γκέι ή ρολίστες όπως ο Μέισον Πλάμλι και ο Αντρέ Ντράμοντ.
Ο Ντέρικ Ρόουζ βρήκε τα πατήματά του στα γήπεδα της Ισπανίας και ξεκίνησε ορεξάτος τη σεζόν της επιστροφής, μέχρι που προδόθηκε από τα εύθραυστα γόνατά του. Μόνο ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν και ο Κένεθ Φάριντ εμφανίστηκαν θαμποί και άκεφοι στα παρκέ του ΝΒΑ.
"Το Παγκόσμιο Κύπελλο ασφαλώς με βοήθησε να χτίσω αυτοπεποίθηση", ομολόγησε ο Αντονι Ντέιβις των Πέλικανς, αουτσάιντερ ακόμα και για τον τίτλο του MVP (παρά τα χουνέρια που του σκάρωσε τη Δευτέρα ο Αντετοκούνμπο).
"Αισθάνομαι ότι βελτιώθηκα. Εμαθα πολλά από συμπαίκτες και προπονητές που ανήκουν στην ελίτ. Απέκτησα γνώσεις σχετικά με το παιχνίδι του μπάσκετ. Οσα έμαθα το καλοκαίρι, προσπαθώ κάθε μέρα να τα εφαρμόσω στο γήπεδο ώστε να βοηθήσω την ομάδα και τον εαυτό μου".
Ο Ντέιβις δεν είναι βέβαια 30 ή 32 ετών, αλλά μόλις 22. Aλλά η μαθητεία δεν έχει όριο ηλικίας.
Αυτά που επενδύει κάθε καλοκαίρι στην Εθνική ομάδα ο Νίκος Ζήσης τα εξαργυρώνει με σπουδαία συμβόλαια τον χειμώνα και με την εμπιστοσύνη προπονητών επιπέδου Ομπράντοβιτς και Μεσίνα.
Ο Γιάννης Μπουρούσης σκληραγωγήθηκε στο Μουντομπάσκετ πολύ περισσότερο απ'ό,τι στους αγώνες του ισπανικού πρωταθλήματος: δεν έχει εκεί Σκόλα ούτε Ραντούλιτσα ούτε Ντιενγκ ούτε Αντρέι Μπλατς. Η ιστορική αναμέτρηση με την ομάδα των ΗΠΑ το 2006 πολλαπλασίασε την αυτοπεποίθηση και τις μετοχές όλων των Ελλήνων παικτών εν μία νυκτί.
Ή μήπως εμφανίστηκε άκεφος και καταπονημένος ο Τόνι Πάρκερ στο Σαν Αντόνιο μετά την εποποιία του 2013 στη Λιουμπλιάνα; Εντεκα μήνες ασταμάτητης δράσης μετά την πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής Γαλλίας, ο 32χρονος Πάρκερ οδήγησε τους Σπερς στην κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου. Πέρυσι απουσίασε από το Παγκόσμιο, αλλά φέτος επιστρέφει στους "μπλε" για το Ευρωμπάσκετ.
Ο ΛεΜπρον Τζέιμς αναδείχθηκε MVP του ΝΒΑ το 2009, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ενώ σάρωσε τα πάντα λίγους μήνες μετά το Λονδίνου (2013). Ο Κόμπι Μπράιαντ κέρδισε το μοναδικό του MVP το 2008, κατόπιν της συμμετοχής του σε Παναμερικανικό Πρωτάθλημα, ενώ κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της μετά Σακίλ εποχής λίγους μήνες μετά τους Αγώνες του Πεκίνου.
Ο Ντέρικ Ρόουζ ήταν ακόμη στολισμένος με το χρυσό μετάλλιο της Κωνσταντινούπολης, όταν έγινε ο νεαρότερος ΜVP της ιστορίας το 2011. Ο Καρμέλο Άντονι έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και βγήκε τρίτος στην ψηφοφορία για τον MVP αμέσως μετά τη συμμετοχή του στη "Ντριμ Τιμ" του Λονδίνου.
Ο Ντουέιν Ουέιντ ανέβασε κατακόρυφα όλους τους δείκτες τη χρονιά μετά το Πεκίνο, το 2008-9. "Ενιωθα τότε ότι ήμουν σε καλύτερη φυσική κατάσταση από όλους τους άλλους", θυμάται. "Επαιζα σε ανταγωνιστικό επίπεδο μέχρι δύο εβδομάδες πριν το ξεκίνημα της προετοιμασίας, οπότε ήμουν σε απίστευτη φόρμα. Και η αυτοπεποίθησή μου βρισκόταν στα ύψη. Ετσι είναι, όταν κάνεις προπόνηση δίπλα στους κορυφαίους και παίζεις κόντρα σε αστέρια από άλλες χώρες".
Ο Ουέιντ ήταν -αν θυμάστε- και στην Team USA του 2006, όταν οι ΗΠΑ γνώρισαν στο Τόκυο την τελευταία ήττα της ως τώρα ιστορίας τους, από ξένη ομάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου