Οι ημέρες της αθωότητας, σ’ όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, πολύ δε περισσότερο εκεί όπου υπάρχει κάθε είδους κέρδους, εκτιμώ ότι εδώ και πολλές δεκαετίες ανήκουν στην ιστορία.
Ο διαγωνισμός της Eurovisionστο μυαλό του μέσου τηλεθεατή της Ευρώπης ήταν αποτυπωμένος ως ένας μουσικός διαγωνισμός στον οποίο ο νικητής έβγαινε μέσα από δημοκρατικές και αξιόπιστες διαδικασίες. Οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 και η αφεντιά μου κάπως έτσι αντιμετώπιζε αυτό το μουσικό event, το οποίο ενίοτε έχει έντονα και τα χαρακτηριστικά του πανηγυριού. Οσο γινόταν διεύρυνση των πηγών της ενημέρωσης για τη διαδικασία της ψηφοφορίας, γίναμε όλοι περισσότερο υποψιασμένοι. Με το πέρασμα των χρόνων πειστήκαμε ότι και σ’ αυτή την διοργάνωση υπάρχουν «μηχανισμοί» οι οποίοι λειτουργούν ψηφοθηρικά. Οι αναλύσεις των ειδικών περί των τεκτενόμενων στη Eurovisionμας έκαναν σοφότερους για τη δυναμική του loby της Σκανδιναβίας ή του αντίστοιχου των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο διαγωνισμός έχασε την αύρα της αθωότητας, οι τηλεθεατές μπορούν πλέον να προβλέψουν τι θα ψηφίσει η κάθε χώρα και οι τελική κατάταξη, με λίγες προσθαφαιρέσεις, δεν προκαλεί μεγάλες εκπλήξεις.
Στον διαγωνισμό της Βιένης προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στην αποστολή της Ελλάδας, πώς χώρες που ήταν πιο κάτω από εμάς στον ημιτελικό, ξαφνικά βρέθηκαν πιο πάνω από την χώρα μας.
«Πιστεύω πως στην ψηφοφορία, σίγουρα έπαιξαν ρόλο τα πολιτικά και γεωγραφικά δεδομένα. Έχω χρόνια που παρακολουθώ τη Eurovision και πρώτη φορά είδα τόσο προβληματική ψηφοφορία» δήλωσε η Μαρία Ελενα Κυριακού που μας εκπροσώπησε στην διοργάνωση και συμπλήρωσε: «Αν ήξερα ότι θα παίζονταν όλα αυτά τα παιχνίδια ίσως να μην το ρίσκαρα και να μην πήγαινα στη Eurovision».
Στην ουσία και o διαγωνισμός της Eurovisionέχει τη δική του «παράγκα» η οποία καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα.
Στην πολιτική, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και όχι μόνο, χωρίς συστημική στήριξη, η οποία προσπάθεια, θεωρητικά είναι από χέρι χαμένη. Το λέει μία λαϊκή ρήση: «Εάν δεν θέλεις να μαγειρέψεις δεν μπαίνεις στην κουζίνα». Οπότε όποιος μπαίνει σε κάθε λογής μάχη για την πρωτιά θα πρέπει πρώτα να έχει δημιουργήσει ή να έχει συμμαχήσει με τις κάθε λογής «παράγκες» που ελέγχουν τον συγκεκριμένο χώρο. Όλα τ’ άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Κι όποιος προσπαθεί να αντιστρέψει τους κανόνες το κάνει γιατί δεν μπορεί να πάρει το πάνω χέρι στην ιστορία. Το δε αποτέλεσμα συνήθως είναι μία τρύπα στο νερό.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου