Ο Ντέιβιντ έχει σταματήσει να βάφει το πρόσωπό του ή να κουνάει σημαίες, αλλά παραμένει αφοσιωμένος οπαδός, γυρίζοντας όλη τη χώρα Σαββατοκύριακο παρά Σαββατοκύριακο, με κάποιους παλιούς του φίλους, για να ακολουθήσει τις τύχες των «Steelmen» σε μια εποχή όπου οι προσελεύσεις μειώνονται, μαζί με το ενδιαφέρον για το παιχνίδι στη Σκωτία.
Το FourFourTwo ακολούθησε τον απρόθυμο ultra για μια βραδιά, μαζί με τον διευθυντή εστιατορίου Ντέρεκ, τον καταστηματάρχη Άιαν, τον νεαρό εργάτη Ρίκο και τον αποθηκάριο Στίβεν, τους οποίους ενώνει η κοινή αγάπη για την κοινότητα και την ομάδα τους. Προορισμός είναι το Εδιμβούργο, αλλά η πεντάδα και όλος ο "στρατός" πρέπει να αποφύγει το παγκόσμιας φήμης Fringe, το φεστιβάλ τεχνών της πόλης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι στη διαδρομή δεν υπάρχουν γέλια. Οδεύουν για το Tynecastle και, ευτυχώς, δεν έχουν συναντήσει ακόμα κανέναν με μπουφάν Stone Island (σ.σ: Σήμα κατατεθέν των ultras).
Η εκδρομή στην έδρα της Χαρτς θεωρείται ευρέως η καλύτερη για τους οπαδούς στα βόρεια και οι πρώτοι αρχίζουν να καταφθάνουν στο εστιατόριο-μπαρ Platform 5, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Χέιμαρκετ της πρωτεύουσας της Σκωτίας. Πίσω από γιγάντια μπέργκερς, οι οπαδοί της Μάδεργουελ προσπαθούν να εξηγήσουν τον ενθουσιασμό τους για μία χρονοβόρα και ακριβή εκδρομή που έχει γίνει ψύχωση.
«Πριν από περίπου 10 χρόνια, υπήρχε μιας συνεχής προσπάθεια για να ξεκινήσει ένα κίνημα ultras», εξηγεί ο Ρίκο. «Η όρεξη σιγά-σιγά ξεθώριασε και ο κόσμος δεν ερχόταν πια. Σκεφτήκαμε ότι με το να δημιουργήσουμε λίγο θόρυβο και χρώμα, ίσως φέρναμε πίσω την σπίθα και την στήριξη στους παίκτες. Βασικά, έχει να κάνει με το φέρουμε πάλι το κέφι στο ποδόσφαιρο. Θυμάμαι να παρακολουθώ την Βασιλεία, συγκεκριμένα στο Champions League και να σκέφτομαι ότι τέτοιο είναι το περιβάλλον στο οποίο θέλουμε να βρισκόμαστε. Η ιταλική σκηνή ήταν προφανώς σημαντική επιρροή. Είχαμε άλλα ονόματα, όπως Steel Elite και Well Boys '86, αλλά όταν σταματήσαμε να προσπαθούμε να είμαστε κάτι και το αφήσαμε να εξελιχθεί μόνο του, πέτυχε. Γίναμε οι Motherwell Bois».
Ο Στίβεν προσθέτει: «Οι ultras και οι "κανονικοί" οπαδοί της Μάδεργουελ ενώθηκαν. Ακόμα τραγουδάμε τα ίδια συνθήματα όπως όταν ήμασταν 14. Στην αρχή, απλά προσπαθούσαμε να κάνουμε περισσότερους να φωνάζουν. Μετά, προστέθηκε ένα τύμπανο και αρχίσαμε να συναντιόμαστε σε διαφορετικά κοινωνικά event. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και υπήρξε μια ωραία μίξη. Οι οικογένειες κάθονται στην κερκίδα μας χωρίς να φοβούνται τίποτα. Δεν είναι όπως στους Green Brigade και τους Union Bears, που έχουν την φήμη ότι είναι λιγότερο προσιτοί. Εμείς προσπαθούμε να κάνουμε το αντίθετο. Δεν θα έλεγα ότι ξεκινήσαμε ως "family friendly", αλλά θέλαμε να δημιουργήσουμε μια οπαδική κουλτούρα όπου ο καθένας θα μπορούσε να συμμετάσχει και θα ήθελε να συμμετάσχει».
Ενώ τα λεπτά περνούν, η προσέλευση αυξάνεται, με τους τελευταίους να στιβάζονται γύρω από τον Ρίκο, που συνεχίζει της ιστορίες και θυμάται τις επεισοδιακές εκτός έδρας μέρες, ενώ οι υπόλοιποι σκάνε στα γέλια.
Χαμογελάει. «Όσο πιο μακρινή η εκδρομή, τόσο καλύτερη ιστορία. Η Ρος Κάουντι αποτελεί την πιο μακρινή στην άλλη άκρη της χώρας. Είχαμε ένα μεγάλο αριθμό οπαδών της Μάδεργουελ στο τρένο, όλοι είχαν διάθεση και το αλκοόλ έρεε. Κάπως, μερικοί από εμάς βρεθήκαμε να γυρίζουμε στα επίσημα του γηπέδου της Ρος Κάουντι. Νομίζω χρειάστηκαν μόλος δύο λεπτά για να μας πετάξουν έξω, με τον Ντέιβιντ να φωνάζει μάταια ότι ήταν μακρινός ξάδερφος του ιδιοκτήτη Ρόι ΜακΓκρέγκορ.
Η Ινβερνές αποτελεί έναν ακόμα μακρινό προορισμό. Μια φορά είχαμε νοικιάσει πούλμαν, το οποίο μας πήγε μέχρι εκεί και ξαφνικά ο οδηγός αποφάσισε να αυξήσει την τιμή των ναύλων. Αυτό σήμαινε ότι δεν είχαμε χρήματα να γυρίσουμε. Τα ήθελε μπροστά. Είχαμε παρκάρει δίπλα στο πούλμαν της ομάδας, οπότε πλησιάσαμε τον οδηγό Στίβεν Κρέιγκαν, ο οποίος οργάνωσε έναν έρανο ανάμεσα στους παίκτες για να μας βοηθήσουν να γυρίσουμε».
Με αυτά και με αυτά, η ώρα του αγώνα έφτασε, με τα τραγούδια να διακόπτονται μόνο από τις διαφωνίες για τις τακτικές και τις επιλογές του προπονητή Ίαν Μπάρακλαφ. Οι στριφογυριστοί δρόμοι του Tynecastle περνούν από μια σειρά από παμπ, όπου οι ντόπιοι κουνούν τα κασκόλ τους. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος επιθετικότητας. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί το Tynecastle επιλέχθηκε από τους αναγνώστες του FFT ως η καλύτερη επιλογή για εκτός έδρας εκδρομή.
Ο χίπστερ οπαδός της Χαρτς, Ρόμπερτ Μπόρθγουικ λέει: «Μπορώ να δω γιατί στους οπαδούς αρέσει να έρχονται εδώ στο Tynecastle. Είναι μια αυθεντική εμπειρία και οι απότομες κερκίδες βρίσκονται ακριβώς πάνω από τον αγωνιστικό χώρο. Έχουμε την τρίτη μεγαλύτερη προσέλευση στη Σκωτία σε σταθερή βάση, με συνεχές τραγούδι. Υπάρχουν τόσες πολλές παμπ, ώστε οι φιλοξενούμενοι να μπορούν να πιουν ένα ποτό. Οι οπαδοί μας συσπειρώθηκαν από όταν μπήκαμε σε καθεστώς διαχείρισης. Το να έχεις καλή ομάδα βοηθάει».
Κάποιοι σταματούν στο Fish Bar Georgie. Φτηνό, πάντα γεμάτο τις μέρες του αγώνα. Δεν υπολείπεται σε πεινασμένους πελάτες ούτε τις καθημερινές. Η αναμέτρηση είναι sold out, γεγονός που προκαλεί απογοήτευση στους οπαδούς της Μάδεργουελ που αποφάσισαν να εμφανιστούν χωρίς να έχουν εισιτήρια, ελπίζοντας στο καλύτερο. Ενώ εκείνοι με τα εισιτήρια στα χέρια κινούνται προς την κερκίδα τους, οι Bois συγκεντρώνονται προς τα πίσω. Οι άνδρες της ιδιωτικής ασφάλειας τους αφήνουν. Η στάση αυτή δεν είναι πάντα η προτιμώμενοι, σε μία χώρα που διχάστηκε από τον κανονισμό για την επιθετική συμπεριφορά στο αθλητικό νομοσχέδιο που πέρασε το 2012.
Το σκωτσέζικο ποδόσφαιρο ταλανίστηκε από θρησκευτική αδιαλλαξία τα προηγούμενα χρόνια, αλλά είναι κοινός τόπος ότι η νομοθεσία το παρατράβηξε, επιβάλλοντας με fast track ποινές και χτυπώντας την ελεύθερη έκφραση. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπει ο Ρίκο. «Γενικά έχουμε καλή σχέση με τις ομάδες που πηγαίνουμε και τις περισσότερες φορές το μόνο που κάνουμε είναι απλά να εμπνέουμε τους παίκτες», λέει.
«Ωστόσο, μερικές φορές πρέπει να στείλουμε και ένα μήνυμα στις αρχές, αν μας παρενοχλούν. Σε ένα παιχνίδι ένας οπαδός άναψε καπνογόνο. όλα τακτοποιήθηκαν, αλλά την επόμενη στιγμή είδαμε 60 αστυνομικούς να εμφανίζονται μετά από αίτηση των stewards. Είμαστε εντελώς κατά του νομοσχεδίου. Βάζει σε ρίσκο αθώους, που μπορεί να χάσουν τις δουλειές τους και να επηρεαστεί η οικογενειακή τους ζωή. Υπήρχε ήδη σχετική νομοθεσία για συνθήματα θρησκευτικού μίσους και σχετικές επιθέσεις. Αυτό ήταν κάτι το αχρείαστο, μια βιαστική πρόταση για να αντιμετωπίσει προβλήματα που δεν υπήρχαν. Τώρα μπορείς να βρεθείς σε μπελά απλά επειδή φωνάζεις στον αντίπαλο παίκτη, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια θα θεωρούταν απλός αστεϊσμός. Κάποιοι έχουν τιμωρηθεί για έναν χρόνο χωρίς καν να έχουν εισακουσθεί. Υπάρχει μια φυσική υποψία απέναντι σε κάθε γκρουπ ανθρώπων που θέλουν να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, αλλά κανείς μας δεν έχει εμπλακεί καν σε καυγά».
Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσαν να έχουν απομακρυνθεί περισσότερο από στερεότυπα σαν αυτά του Green Street, με τον Άιαν να στέκεται στο ήθος της κοινότητας: «Για εμάς, είναι περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Τρέχουμε δύο τράπεζες συλλογής τροφίμων και θα κάνουμε πολλά περισσότερα. Η Μάδεργουελ, με την πτώση της βιομηχανίας, υποφέρει πριν ακόμα γεννηθούμε. Πρέπει να επιστρέψουμε ό,τι μπορούμε. Αλλά με κάνει περήφανο να πιστεύω πως ό,τι ξεκινήσαμε έχει ενθαρρύνει νέους ανθρώπους να φύγουν από τους δρόμους και να στραφούν στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα θετικό μήνυμα».
Ο Ντέιβιντ μπαίνει στην κουβέντα: «Αν κάποιος μπορεί να αντιγράψει το μοντέλο στη Σκωτία, θα δεκαπλασιαστούν οι οπαδοί που περνούν τις θύρες. Δεν χρειάζεται να είσαι δάσκαλος για να δεις πως έχουν προσεγγίσει τους νέους».
Η πολιτική περνάει στις πίσω θέσεις με το σφύριγμα της λήξης, όταν 740 οπαδοί της Μάδεργουελ αρχίζουν να υποστηρίζουν την ομάδα τους. Η κερκίδα Roseburn, η οποία χτίστηκε το 1995 με κόστος 1.4 εκατομμύρια, βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του γηπέδου. Η ελαφρά κλίση σημαίνει ότι από όπου βρίσκεται βλέπεις το ίδιο. Στο 14ο λεπτό οι οπαδοί και των δύο ομάδων χειροκροτούν στη μνήμη του 14χρονου οπαδού της Χαρτς, Πίτερ Άστον, που έχασε την μάχη με τον καρκίνο. Μετά, η αντιπαλότητα συνεχίζεται. Είναι αξιοπρόσεκτο που οι Bois ακολουθούν κάθε φάση. Χωρίς selfie sticks, χωρίς να ασχολούνται με τα social media. Τα μάτια τους δεν αφήνουν ποτέ τον αγωνιστικό χώρο. Ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστα που μπορούν να τους κάνουν να πανηγυρίσουν, αφού η Χαρτς πετυχαίνει την τρίτη της νίκη σε ισάριθμα ματς.
Ένα πέναλτι του Γκάβιν Ρέιλι και ένα ωραίο σουτ του Μπίλι Κινγκ είναι αρκετά για το 2-0 απέναντι. Ένας steward, γεμάτος υπερβολικό ζήλο, αρπάζει μια σημαία από τους φιλοξενούμενους οπαδούς. Εκείνοι που εμπλέκονται στο περιστατικό δεν καταλαβαίνουν τι έχουν κάνει λάθος. Ένα παιδί 10 χρονών φωνάζει το πιο δυνατό «ο διαιτητής είναι μαλ...ς που έχει ακούσει ποτέ το FFT». Ο πατέρας του τραβάει το αυτί, αλλά οι τριγύρω χειροκροτούν. Παρά το αποτέλεσμα, δείχνουν να απολαμβάνουν την εκδρομή.
Η ιδιοκτήτης της Χαρτς, Αν Μπατζ, έχει μεταμορφώσει το κλαμπ από τότε που το ανέλαβε, μετά το καταστροφικό πέρασμα του Βλαντιμίρ Ρομανόβ. Έχει προσπαθήσει να βελτιώσει το γήπεδο και συγκεκριμένα την κεντρική κερκίδα που ήταν σε κακή κατάσταση. Μέχρι να βρεθεί μια μόνιμη λύση δείχνει να σαν πυροσβέστης με νεροπίστολο, αλλά υπάρχει αναμφίβολα το στοιχείο του αυθεντικού σε ένα γήπεδο που είναι must για όσους αναπολούν τις «παλιές, καλές μέρες».
Παρά την φήμη του στους οπαδούς της Χαρτς αλλά και των άλλων ομάδων, υπάρχει συζήτηση να πουληθεί το Tynecastle και ο σύλλογος να μετακομίσει κάπου αλλού στην πόλη, προκειμένου να μειώσει τις οικονομικές πιέσεις.
Μιλώντας στο BBC τον προηγούμενο Νοέμβριο, μόλις λίγους μήνες αφού ανέλαβε το σύλλογο, η Μπατζ δήλωνε ότι ίσως έχει νόημα για το σύλλογο να βγάλει χρήματα από το γήπεδο που αποτελεί έδρα του το 1886. «Αν γυρίσω στο παρελθόν, πριν εμπλακώ με το ποδόσφαιρο και άκουγα όλες τις συζητήσεις για το Tynecastle, θα σκεφτόμουν ότι η απάντηση είναι προφανής: "Φυσικά πρέπει να μετακομίσουμε σε νέο γήπεδο, με νέες εγκαταστάσεις», δήλωνε τον Μάρτιο η Μπατζ, με αφορμή τις φωνές που ήταν αρνητικές.
«Αλλά έχοντας βρεθεί εκεί για ένα χρόνο και έχοντας ακούσει τόσο κόσμο να μιλάει με πάθος για το Tynecastle, νομίζω ότι πρέπει να γίνει ένα βήμα και αυτό να είναι: Τι μπορούμε να κάνουμε για να μείνουμε εκεί; Έχει να κάνει με το πως θα ξεπεράσουμε τις προκλήσεις. Ακόμα το δουλεύουμε, κοιτάζουμε όλες τις επιλογές, αλλά το βλέπω έτσι: Πώς μπορούμε να μείνουμε εδώ; Τι μπορούμε να κάνουμε για να γίνει βιώσιμο;».
Η αβεβαιότητα για το μέλλον του Tynecastle δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το 1990 υπήρξαν σύντομες συζητήσεις για το ενδεχόμενο να μοιραστεί ο σύλλογος την έδρα του με την συμπολίτισσα στο Εδιμβούργο Χιμπέρνιαν, ενώ το 2004, ο διευθυντής Κρις Ρόμπινσον υποστήριξε ότι το γήπεδο θα πουληθεί. Η μετάβαση στον Ρομάνοβ το 2005 απέτρεψε την πώληση. Η γνώση ότι το γήπεδο δεν θα βρίσκεται εκεί για πάντα εντείνει την επιθυμία για την επίσκεψή του. και η εμπειρία είναι τόσο ευχάριστη όσο περιγράφεται από όλους στο FFT.
Αξίζει να αγοράσετε το βραβευμένο match programme της Χαρτς. Για πολλούς είναι απλά μια συρραφή σελίδων, αλλά οι Jambos είναι περήφανοι για την έκδοσή τους. Ακόμα και η οπαδική εμπειρία δεν είναι αρκετή για τους οπαδούς που ταξίδεψαν να δουν τη Γουέλ. Ακόμα και για τον Ρίκο, που είναι η επιτομή της θετικής διάθεσης. «Θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη χρονιά αν συνεχίζουμε να παίζουμε έτσι. Από την άλλη, δεν μπορούμε να παίξουμε χειρότερα. Θα επιστρέψουμε την άλλη βδομάδα. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;».
Ο Ρίκο διαβεβαιώνει ότι το αμάξι του δεν έχει κλειδωθεί για τη νύχτα. Τα υπόλοιπα αφήνονται για την επιστροφή, παρέα με γνωστά τραγούδια και αναμνήσεις από το παρελθόν. Ήταν λοιπόν για αυτούς τους οπαδούς της Μάδεργουελ η καλύτερη εκτός έδρας ημέρα που μπορεί να να προσφέρει η Βρετανία; Πιθανόν. Αν η ομάδα τους είχε πάνω από δύο σουτ στην εστία, θα το έκανε λίγο καλύτερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου