Πιθανόν να πρόκειται για ένα από τα χειρότερα
παιχνίδια που έγιναν σε αυτή την προκριματική φάση, αν όχι το χειρότερο.
Ωστόσο, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που μας νοιάζει. Γράφει ο
Βασίλης Παπανικολάου.
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι η Ελλάδα πανηγύρισε μια τεράστια
νίκη που, κατά πάσα πιθανότητα, θα τη στείλει στα τελικά ενός ακόμη
Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Το λέγαμε από τις προηγούμενες μέρες, όσο κι αν μας φόβιζε όλους η ποιότητα των Κροατών: Η Εθνική μας έχει αποκτήσει το DNA της πρωταθλήτριας και πρέπει να έχει αυτοκτονικές τάσεις όποιος την προκαλεί σε ματς χωρίς αύριο. Αυτό το λάθος έκαναν οι Κροάτες που δεν μπόρεσαν να «καθαρίσουν» νωρίτερα την πρωτιά κι αφού το ματς πήρε τον χαρακτήρα «τελικού», ήταν πια σίγουρο ότι θα φύγουν από το γήπεδο ηττημένοι. Αυτό άξιζαν. Αυτό πήραν.
Eχασαν από μια ομάδα που έχει μάθει να ζει και να πορεύεται με αυτό τον τρόπο ζωής: Να ξέρει δηλαδή ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο και επειδή το γνωρίζει, μάχεται βάζοντας μπροστά ψυχικά χαρακτηριστικά όπως γενναιότητα, αυτοθυσία, αλληλεγγύη και ομαδικότητα.
Και όταν βρεθεί απέναντι σε ομάδες τόσο «ευαίσθητες» όπως ήταν η Κροατία, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις τσακίσει και να τις στείλει σπίτι τους με δάκρυα στα μάτια.
Διότι, για να λέμε όλη την αλήθεια, παραήταν «γατάκια» αυτοί οι Κροάτες για τους δικούς μας. Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή είναι η ομάδα του Τοροσίδη, του Κατσουράνη, του Καραγκούνη, του Σαμαρά και των άλλων παιδιών. Μια ομάδα που φτάνει στα όρια του ηρωισμού, αν σκεφτεί κάποιος πόσα μπορεί να κάνει και πόσα τελικά παίρνει. Πραγματικά της αξίζει μια βαθιά υπόκλιση.
Για ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Διότι, όπως είδαν όλοι, αυτό φυσικά δεν ήταν ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μπάλα αυτό που παίχθηκε από τη δική μας πλευρά, δεν ήταν όμως και από την πλευρά των «παιχταράδων» του Μπίλιτς. Λάθη, λάθη και πάλι λάθη, μέχρι η ομάδα του Σάντος να κερδίσει στο 70’ εκείνο το πολυπόθητο κόρνερ που έκανε τους οπαδούς να νιώσουν σαν να κερδίσαμε πέναλτι.
Το ένστικτό τους. αλλά και όσα βλέπουν εδώ και χρόνια, δεν λάθεψε. Αυτήν τη φορά δεν το έβαλε με κεφαλιά ο Χαριστέας, αλλά με σουτ ο Σαμαράς; Εχει μεγάλη διαφορά; Oχι βέβαια. Το γκολ ήταν χαρακτηριστικότατα «ελληνικό», όπως και η διαφαινόμενη πρόκριση. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, με τον τρόπο που ξέρουμε.
Πηγή: Εξέδρα
Το λέγαμε από τις προηγούμενες μέρες, όσο κι αν μας φόβιζε όλους η ποιότητα των Κροατών: Η Εθνική μας έχει αποκτήσει το DNA της πρωταθλήτριας και πρέπει να έχει αυτοκτονικές τάσεις όποιος την προκαλεί σε ματς χωρίς αύριο. Αυτό το λάθος έκαναν οι Κροάτες που δεν μπόρεσαν να «καθαρίσουν» νωρίτερα την πρωτιά κι αφού το ματς πήρε τον χαρακτήρα «τελικού», ήταν πια σίγουρο ότι θα φύγουν από το γήπεδο ηττημένοι. Αυτό άξιζαν. Αυτό πήραν.
Eχασαν από μια ομάδα που έχει μάθει να ζει και να πορεύεται με αυτό τον τρόπο ζωής: Να ξέρει δηλαδή ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο και επειδή το γνωρίζει, μάχεται βάζοντας μπροστά ψυχικά χαρακτηριστικά όπως γενναιότητα, αυτοθυσία, αλληλεγγύη και ομαδικότητα.
Και όταν βρεθεί απέναντι σε ομάδες τόσο «ευαίσθητες» όπως ήταν η Κροατία, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις τσακίσει και να τις στείλει σπίτι τους με δάκρυα στα μάτια.
Διότι, για να λέμε όλη την αλήθεια, παραήταν «γατάκια» αυτοί οι Κροάτες για τους δικούς μας. Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτή είναι η ομάδα του Τοροσίδη, του Κατσουράνη, του Καραγκούνη, του Σαμαρά και των άλλων παιδιών. Μια ομάδα που φτάνει στα όρια του ηρωισμού, αν σκεφτεί κάποιος πόσα μπορεί να κάνει και πόσα τελικά παίρνει. Πραγματικά της αξίζει μια βαθιά υπόκλιση.
Για ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι ιδιαίτερο. Διότι, όπως είδαν όλοι, αυτό φυσικά δεν ήταν ποδόσφαιρο. Δεν ήταν μπάλα αυτό που παίχθηκε από τη δική μας πλευρά, δεν ήταν όμως και από την πλευρά των «παιχταράδων» του Μπίλιτς. Λάθη, λάθη και πάλι λάθη, μέχρι η ομάδα του Σάντος να κερδίσει στο 70’ εκείνο το πολυπόθητο κόρνερ που έκανε τους οπαδούς να νιώσουν σαν να κερδίσαμε πέναλτι.
Το ένστικτό τους. αλλά και όσα βλέπουν εδώ και χρόνια, δεν λάθεψε. Αυτήν τη φορά δεν το έβαλε με κεφαλιά ο Χαριστέας, αλλά με σουτ ο Σαμαράς; Εχει μεγάλη διαφορά; Oχι βέβαια. Το γκολ ήταν χαρακτηριστικότατα «ελληνικό», όπως και η διαφαινόμενη πρόκριση. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι, με τον τρόπο που ξέρουμε.
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου