Επειδή σαν µαθητής ήµουν καλός, ήµουν και περιζήτητος. Είχα αλλάξει τέσσερα σχολεία. Γράφει ο Κώστας Καίσαρης.
Aπό το 12ο στα Πετράλωνα στο Μοσχάτο κάτω στην Ποσειδώνος. Από το
Μοσχάτο στο 6ο της Καστέλας για µια σεζόν και ξανά µανά πίσω στα
Πετράλωνα. Δεκαετία του '60, άλλες συνθήκες, εντελώς διαφορετική ζωή.
Για αρκετά χρόνια µάλιστα το όριο των απουσιών ήταν 200 και 250!
Στις 201 δηλαδή πήγαινες µετεξεταστέος όπως λέγαµε για όλα τα µαθήµατα τον Σεπτέµβριο και στις 251 έµενες στον τόπο. Χοντρικά µπορούσες να πηγαίνεις σχολείο µέρα παρά µέρα. Αν υπήρχανε δηλαδή λεφτά, κανένα σινεµαδάκι στην Αλάσκα ή στον Αριώνα. Δυο έργα. Ενα καουµπόικο κι ένα µε τον Στιβ Ριβς στο ρόλο µάλιστα του µασίστα. Αν δεν υπήρχανε λεφτά, όπως τις περισσότερες φορές, ή βόλτα στο βασιλικό κήπο ή άραγµα στα σφαιριστήρια.
Ή της γειτονιάς ή στο Μόντιαλ στην Αθήνα που είχε µπιλιάρδα µε ηλεκτρικές σπόντες κι έπαιζε µεταξύ των άλλων ο τότε πρωταθλητής Σιεµένης. Δεν έλειπαν βέβαια τα απρόοπτα και οι εκπλήξεις. Οπως ξαφνικά, µια φορά στο τόσο, ότι δεν έχουµε µάθηµα κι όλο το σχολείο θα πάει εκδροµή. Ο,τι καλύτερο για τους µαθητές. Αντί να είναι κλεισµένοι στους τέσσερις τοίχους και µε το άγχος µην τυχόν και τους σηκώσει ο καθηγητής, τσάρκα και άραγµα στου Φιλοπάππου.
Στο Μοσχάτο, που λέγαµε, η εκδροµή γινόταν µε τα πόδια στο Φαληρικό Δέλτα. Στην πορεία, κάποιοι πονηροί είχαν παρατηρήσει ότι ένας συγκεκριµένος καθηγητής µας πήγαινε εκδροµές Δευτέρα, Τετάρτη ή Σάββατο απόγευµα. Που είχε ιππόδροµο. Τζογαδόρος ήτανε κι έβρισκε αφορµή για να πηγαίνει δίπλα να βλέπει τις κούρσες και να παίζει. Κάποιοι αλητήριοι µάλιστα τον πλησίαζαν και τον ρώταγαν χαµηλόφωνα στ' αυτί: «Κύριε καθηγητά, µήπως έχετε κανένα τυγιώ;».
Αλλες εποχές είπαµε. Σχεδόν µισόν αιώνα πίσω. Σήµερα η επιστήµη και η εξέλιξη έχουν αλλάξει τα πάντα. Τα παιδιά ξυπνάνε από πολύ νωρίς. Εχουνε δικό τους δωµάτιο, δικιά τους τηλεόραση και δικό τους κοµπιούτερ. Οι µαθητές δεν κουρεύονται µε την ψιλή. Ούτε τα µπλου τζιν απαγορεύονται ούτε είναι υποχρεωτικές για τις µαθήτριες οι ποδιές. Μπορούνε να πάνε στο σχολείο µε όποιο χτένισµα θέλουνε και µε σκουλαρίκια στ' αυτιά αγόρια, κορίτσια. Τα σχολεία δεν είναι γκέτο. Πολύ περισσότερο στις ανώτερες ή ανώτατες σχολές.
Στη δηµοσιογραφία δεν υπάρχει πλέον κανένα µέλλον
ΜΕΓΑΛΗ µερίδα της νεολαίας έχει όλα τα κοµφόρ. Εστω κι αν τώρα µε το µνηµόνιο τα πράγµατα αρχίζουνε και ζορίζουνε. Δεν συνιστά διασκέδαση ότι ενδεχόµενα δεν θα κάνουνε µια µέρα σχολείο και θα τους πάνε βόλτα στο Πλανητάριο ή στην Ακρόπολη. Κι επειδή όπως είπαµε οι εποχές έχουνε αλλάξει, αντί να πάει ο Μωάµεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάµεθ.
Οπως στην πρόσφατη περίπτωση των µαθητών ιδιωτικής σχολής δηµοσιογραφίας. Δεν κάνανε κοπάνα προχθές από τα µαθήµατά τους. Δεν πήγανε ν' αράξουνε σε καµιά καφετέρια να παίξουνε τάβλι και να πιούνε φραπέδες. Διασκεδάσανε εντός της σχολής και µέσα στην αίθουσα της διδασκαλίας. Οταν τους µίλησε ο Βλάσσης Τσάκας. Χωρίς να πληρώσουνε εισιτήριο όπως στο σινεµά ή έξτρα δίδακτρα.
Προσφορά του καταστήµατος ήταν η διάλεξη Τσάκα. Για να σπάσει η ρουτίνα της καθηµερινότητας. Αντί για κωµωδία στον κινηµατογράφο, το µενού είχε Βλάσση Τσάκα. Σηµείο κι αυτό των καιρών. Ας αφήσουµε την πλάκα και ας µιλήσουµε σοβαρά. Κατ' αρχάς σήµερα που µιλάµε δεν υπάρχει κανένα µέλλον στη δηµοσιογραφία. Ούτε καν παρόν.
Οι µισοί και πλέον δηµοσιογράφοι που υπάρχουν σήµερα θα υποχρεωθούν ν' αλλάξουν επάγγελµα. Οχι προοπτικές για καριέρα δεν υπάρχουνε, αλλά ούτε για µεροκάµατο. Από άγνοια ωστόσο που δεν δικαιολογείται κι από φιλοδοξία που είναι θεµιτή κάποια παιδιά σπουδάζουν ή «σπουδάζουν». Και κάποιοι γονείς πληρώνουν. Για να τους διδάσκουν δήθεν ειδικοί. Που κάποιοι µάλιστα δεν βρίσκουν µεροκάµατο για τον εαυτό τους και είναι άνεργοι.
Με γκεστ σταρ τον Τσάκα. Οπως κάποιος επιφανής ακαδηµαϊκός πάει σε κάποιο πανεπιστήµιο για µια έξτρα διάλεξη, έτσι κάνει έξτρα εµφανίσεις ο Τσάκας. Οχι σε κλαµπ όπως ο Κάτµαν κι ο Ταµπάκος. Σε «σχολές δηµοσιογραφίας» που κάποιοι γονείς πληρώνουν για το µέλλον των παιδιών τους. Χαίρετε.
Ο Νταλάρας είναι εδώ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είµαι συγκλονισµένος από το γεγονός. Ο Γιώργος Νταλάρας έσπασε τη σιωπή του. Ορθωσε το ανάστηµά του και βροντοφώναξε προς πάσα κατεύθυνση: «Είµαι έκπληκτος και οργισµένος όσο όλοι µε αυτά που συµβαίνουν». Λες και θα µπορούσε να πει είµαι απόλυτα ευχαριστηµένος κι όλα αυτά που συµβαίνουν είναι φυσιολογικά.
Το ξεπερνάµε όµως, έτσι κι αλλιώς, ο Γιώργος Νταλάρας είναι εδώ, χτυπώντας το χέρι δυνατά στο τραπέζι. Και δεν βγήκε να µιλήσει τυχαία. Σε δύο περιπτώσεις µιλάνε οι καλλιτέχνες. Οταν έχουν κάτι να πουν ή όταν πρόκειται να εµφανιστούν. Για τον Νταλάρα ισχύει το δεύτερο. Μετά τη συναυλία στον Αγιο Παντελεήµονα εµφανίζεται αύριο και µεθαύριο στο Μέγαρο Μουσικής. Σε µια 100% πρωτότυπη παράσταση. Για 1.852η φορά στη λαµπρή καριέρα του θα ερµηνεύσει τα ίδια ρεµπέτικα τραγούδια.
Είπε τα πάντα όλα σε 23 λέξεις
ΠΟΙΑ είναι όµως η συγκλονιστική διαφορά; Οτι αυτή τη 1.852η φορά θα είναι συνοδεία κιθάρας. Οχι µε µπουζούκια. Κι ένας Νταλάρας δεν θα µπορούσε να βγει και να πει νέτα σκέτα «ελάτε να µε δείτε και να ακούσετε».
Εδωσε συνέντευξη κι αναφέρθηκε στα µεγάλα ζητήµατα των καιρών. Λιτός και απέριττος είπε τα πάντα όλα σε 23 λέξεις: «Είµαι έκπληκτος και οργισµένος όσο όλοι µε αυτά που συµβαίνουν. Αυτό που µπορούµε να κάνουµε είναι να συνεχίσουµε να παράγουµε σκέψεις, ιδέες, µουσική». Ιδού το µέγεθος του ανδρός. Που δεν τον έχει αλλοτριώσει η επιτυχία.
Που δεν έχει απαρνηθεί τις ρίζες του επειδή κάνει παρέα µε τον Κόκκαλη, τον Ψυχάρη και τον Πάγκαλο. Πίστεψε κι αυτός τον Γιώργο όταν άκουσε «λεφτά υπάρχουν» και γι' αυτό είναι τώρα έκπληκτος και οργισµένος. Δεν το βάζει κάτω όµως. Μας προτρέπει όλους να παράγουµε σκέψεις, ιδέες, µουσική. Οσοι είναι άνεργοι µπορούν να σκέφτονται και να τραγουδάνε: «Κυρά Γιώργαινα, ο Γιώργος σου πού πάει».
Δεν µας χέζεις, ρε Νταλάρα.
-Κοµφούκιος
Εχει βάλει τα δύο πόδια της βίας σε ένα παπούτσι
ΤΟ σωστό να λέγεται. Αν υπάρχει ένας παράγοντας που έχει βάλει και τα δύο πόδια της βίας σ' ένα παπούτσι, αυτός είναι ο Μαρινάκης. Εν όψει του ντέρµπι ο Βαγγέλης πήγε και µίλησε στους οργανωµένους: «Θέλω το γήπεδο να βράζει, αλλά να µη ρίξετε στον αγωνιστικό χώρο ούτε χαρτοπετσέτα. Και προς Θεού, µην απαντήσετε στις προκλήσεις. Ο,τι κι αν κάνουν αυτοί να είσαστε ψύχραιµοι».
Σε τι µπορεί να προκαλέσει όµως µια οµάδα σε εκτός έδρας παιχνίδι; Να γυρίσει ο Καπίνο και να αγριοκοιτάξει την εξέδρα; Ή, αν βάλουνε γκολ, να έχουνε το θράσος να το πανηγυρίσουνε;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί ο Βγενόπουλος να έχει το δικαίωµα να µιλάει για τρεις Πιζάρο και να µην έχει το δικαίωµα ο Τσάκας για έναν Ροναλντίνιο;
Στις 201 δηλαδή πήγαινες µετεξεταστέος όπως λέγαµε για όλα τα µαθήµατα τον Σεπτέµβριο και στις 251 έµενες στον τόπο. Χοντρικά µπορούσες να πηγαίνεις σχολείο µέρα παρά µέρα. Αν υπήρχανε δηλαδή λεφτά, κανένα σινεµαδάκι στην Αλάσκα ή στον Αριώνα. Δυο έργα. Ενα καουµπόικο κι ένα µε τον Στιβ Ριβς στο ρόλο µάλιστα του µασίστα. Αν δεν υπήρχανε λεφτά, όπως τις περισσότερες φορές, ή βόλτα στο βασιλικό κήπο ή άραγµα στα σφαιριστήρια.
Ή της γειτονιάς ή στο Μόντιαλ στην Αθήνα που είχε µπιλιάρδα µε ηλεκτρικές σπόντες κι έπαιζε µεταξύ των άλλων ο τότε πρωταθλητής Σιεµένης. Δεν έλειπαν βέβαια τα απρόοπτα και οι εκπλήξεις. Οπως ξαφνικά, µια φορά στο τόσο, ότι δεν έχουµε µάθηµα κι όλο το σχολείο θα πάει εκδροµή. Ο,τι καλύτερο για τους µαθητές. Αντί να είναι κλεισµένοι στους τέσσερις τοίχους και µε το άγχος µην τυχόν και τους σηκώσει ο καθηγητής, τσάρκα και άραγµα στου Φιλοπάππου.
Στο Μοσχάτο, που λέγαµε, η εκδροµή γινόταν µε τα πόδια στο Φαληρικό Δέλτα. Στην πορεία, κάποιοι πονηροί είχαν παρατηρήσει ότι ένας συγκεκριµένος καθηγητής µας πήγαινε εκδροµές Δευτέρα, Τετάρτη ή Σάββατο απόγευµα. Που είχε ιππόδροµο. Τζογαδόρος ήτανε κι έβρισκε αφορµή για να πηγαίνει δίπλα να βλέπει τις κούρσες και να παίζει. Κάποιοι αλητήριοι µάλιστα τον πλησίαζαν και τον ρώταγαν χαµηλόφωνα στ' αυτί: «Κύριε καθηγητά, µήπως έχετε κανένα τυγιώ;».
Αλλες εποχές είπαµε. Σχεδόν µισόν αιώνα πίσω. Σήµερα η επιστήµη και η εξέλιξη έχουν αλλάξει τα πάντα. Τα παιδιά ξυπνάνε από πολύ νωρίς. Εχουνε δικό τους δωµάτιο, δικιά τους τηλεόραση και δικό τους κοµπιούτερ. Οι µαθητές δεν κουρεύονται µε την ψιλή. Ούτε τα µπλου τζιν απαγορεύονται ούτε είναι υποχρεωτικές για τις µαθήτριες οι ποδιές. Μπορούνε να πάνε στο σχολείο µε όποιο χτένισµα θέλουνε και µε σκουλαρίκια στ' αυτιά αγόρια, κορίτσια. Τα σχολεία δεν είναι γκέτο. Πολύ περισσότερο στις ανώτερες ή ανώτατες σχολές.
Στη δηµοσιογραφία δεν υπάρχει πλέον κανένα µέλλον
ΜΕΓΑΛΗ µερίδα της νεολαίας έχει όλα τα κοµφόρ. Εστω κι αν τώρα µε το µνηµόνιο τα πράγµατα αρχίζουνε και ζορίζουνε. Δεν συνιστά διασκέδαση ότι ενδεχόµενα δεν θα κάνουνε µια µέρα σχολείο και θα τους πάνε βόλτα στο Πλανητάριο ή στην Ακρόπολη. Κι επειδή όπως είπαµε οι εποχές έχουνε αλλάξει, αντί να πάει ο Μωάµεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάµεθ.
Οπως στην πρόσφατη περίπτωση των µαθητών ιδιωτικής σχολής δηµοσιογραφίας. Δεν κάνανε κοπάνα προχθές από τα µαθήµατά τους. Δεν πήγανε ν' αράξουνε σε καµιά καφετέρια να παίξουνε τάβλι και να πιούνε φραπέδες. Διασκεδάσανε εντός της σχολής και µέσα στην αίθουσα της διδασκαλίας. Οταν τους µίλησε ο Βλάσσης Τσάκας. Χωρίς να πληρώσουνε εισιτήριο όπως στο σινεµά ή έξτρα δίδακτρα.
Προσφορά του καταστήµατος ήταν η διάλεξη Τσάκα. Για να σπάσει η ρουτίνα της καθηµερινότητας. Αντί για κωµωδία στον κινηµατογράφο, το µενού είχε Βλάσση Τσάκα. Σηµείο κι αυτό των καιρών. Ας αφήσουµε την πλάκα και ας µιλήσουµε σοβαρά. Κατ' αρχάς σήµερα που µιλάµε δεν υπάρχει κανένα µέλλον στη δηµοσιογραφία. Ούτε καν παρόν.
Οι µισοί και πλέον δηµοσιογράφοι που υπάρχουν σήµερα θα υποχρεωθούν ν' αλλάξουν επάγγελµα. Οχι προοπτικές για καριέρα δεν υπάρχουνε, αλλά ούτε για µεροκάµατο. Από άγνοια ωστόσο που δεν δικαιολογείται κι από φιλοδοξία που είναι θεµιτή κάποια παιδιά σπουδάζουν ή «σπουδάζουν». Και κάποιοι γονείς πληρώνουν. Για να τους διδάσκουν δήθεν ειδικοί. Που κάποιοι µάλιστα δεν βρίσκουν µεροκάµατο για τον εαυτό τους και είναι άνεργοι.
Με γκεστ σταρ τον Τσάκα. Οπως κάποιος επιφανής ακαδηµαϊκός πάει σε κάποιο πανεπιστήµιο για µια έξτρα διάλεξη, έτσι κάνει έξτρα εµφανίσεις ο Τσάκας. Οχι σε κλαµπ όπως ο Κάτµαν κι ο Ταµπάκος. Σε «σχολές δηµοσιογραφίας» που κάποιοι γονείς πληρώνουν για το µέλλον των παιδιών τους. Χαίρετε.
Ο Νταλάρας είναι εδώ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ είµαι συγκλονισµένος από το γεγονός. Ο Γιώργος Νταλάρας έσπασε τη σιωπή του. Ορθωσε το ανάστηµά του και βροντοφώναξε προς πάσα κατεύθυνση: «Είµαι έκπληκτος και οργισµένος όσο όλοι µε αυτά που συµβαίνουν». Λες και θα µπορούσε να πει είµαι απόλυτα ευχαριστηµένος κι όλα αυτά που συµβαίνουν είναι φυσιολογικά.
Το ξεπερνάµε όµως, έτσι κι αλλιώς, ο Γιώργος Νταλάρας είναι εδώ, χτυπώντας το χέρι δυνατά στο τραπέζι. Και δεν βγήκε να µιλήσει τυχαία. Σε δύο περιπτώσεις µιλάνε οι καλλιτέχνες. Οταν έχουν κάτι να πουν ή όταν πρόκειται να εµφανιστούν. Για τον Νταλάρα ισχύει το δεύτερο. Μετά τη συναυλία στον Αγιο Παντελεήµονα εµφανίζεται αύριο και µεθαύριο στο Μέγαρο Μουσικής. Σε µια 100% πρωτότυπη παράσταση. Για 1.852η φορά στη λαµπρή καριέρα του θα ερµηνεύσει τα ίδια ρεµπέτικα τραγούδια.
Είπε τα πάντα όλα σε 23 λέξεις
ΠΟΙΑ είναι όµως η συγκλονιστική διαφορά; Οτι αυτή τη 1.852η φορά θα είναι συνοδεία κιθάρας. Οχι µε µπουζούκια. Κι ένας Νταλάρας δεν θα µπορούσε να βγει και να πει νέτα σκέτα «ελάτε να µε δείτε και να ακούσετε».
Εδωσε συνέντευξη κι αναφέρθηκε στα µεγάλα ζητήµατα των καιρών. Λιτός και απέριττος είπε τα πάντα όλα σε 23 λέξεις: «Είµαι έκπληκτος και οργισµένος όσο όλοι µε αυτά που συµβαίνουν. Αυτό που µπορούµε να κάνουµε είναι να συνεχίσουµε να παράγουµε σκέψεις, ιδέες, µουσική». Ιδού το µέγεθος του ανδρός. Που δεν τον έχει αλλοτριώσει η επιτυχία.
Που δεν έχει απαρνηθεί τις ρίζες του επειδή κάνει παρέα µε τον Κόκκαλη, τον Ψυχάρη και τον Πάγκαλο. Πίστεψε κι αυτός τον Γιώργο όταν άκουσε «λεφτά υπάρχουν» και γι' αυτό είναι τώρα έκπληκτος και οργισµένος. Δεν το βάζει κάτω όµως. Μας προτρέπει όλους να παράγουµε σκέψεις, ιδέες, µουσική. Οσοι είναι άνεργοι µπορούν να σκέφτονται και να τραγουδάνε: «Κυρά Γιώργαινα, ο Γιώργος σου πού πάει».
Δεν µας χέζεις, ρε Νταλάρα.
-Κοµφούκιος
Εχει βάλει τα δύο πόδια της βίας σε ένα παπούτσι
ΤΟ σωστό να λέγεται. Αν υπάρχει ένας παράγοντας που έχει βάλει και τα δύο πόδια της βίας σ' ένα παπούτσι, αυτός είναι ο Μαρινάκης. Εν όψει του ντέρµπι ο Βαγγέλης πήγε και µίλησε στους οργανωµένους: «Θέλω το γήπεδο να βράζει, αλλά να µη ρίξετε στον αγωνιστικό χώρο ούτε χαρτοπετσέτα. Και προς Θεού, µην απαντήσετε στις προκλήσεις. Ο,τι κι αν κάνουν αυτοί να είσαστε ψύχραιµοι».
Σε τι µπορεί να προκαλέσει όµως µια οµάδα σε εκτός έδρας παιχνίδι; Να γυρίσει ο Καπίνο και να αγριοκοιτάξει την εξέδρα; Ή, αν βάλουνε γκολ, να έχουνε το θράσος να το πανηγυρίσουνε;
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί ο Βγενόπουλος να έχει το δικαίωµα να µιλάει για τρεις Πιζάρο και να µην έχει το δικαίωµα ο Τσάκας για έναν Ροναλντίνιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου