Μπορεί η ζωή να μας έχει κάνει πολύ χοντρόπετσους εσχάτως, αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που όταν «τα άγρια έρχονται να διώξουν τα ήμερα», η πλάση επαναστατεί. Κι αν κάποιοι λένε ότι «το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός» κι άλλοι ότι «...δεν το θέλει ούτε ο Διάβολος», οι δυο τους συνασπίζονται σε περιπτώσεις όπως του «Πίπο» Ιντζάγκι.
Βγήκε, που λέτε, ο προπονητής της Μίλαν, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, καμαρωτός-καμαρωτός και δήλωσε ότι «Στεναχωριέμαι για τον Πίπο. Είναι ένας παίκτης που αποτελεί μέρος της ιστορίας της ομάδας. Έχει δείξει μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά πρέπει να κάνω κάποιες επιλογές. Δεν προπονούνταν με την ομάδα για αρκετό καιρό και γι’ αυτό δεν βρίσκεται στα πλάνα μου». Έτσι απλά, με λίγα λόγια προανήγγειλε το τέλος της καριέρας του «ανθρώπου που γεννήθηκε οφσάιντ» (© by Sir Alex Ferguson). Αυτό ήταν δηλαδή, το αποδεχθήκαμε και πάμε παρακάτω; Κούνια που σε κούναγε μπαρμπα-Μασιμιλιάνο...
Καταρχάς όλα κι όλα έξι χρονάκια διαφορά έχετε με τον Ιντζάγκι. 44 εσύ, 38 αυτός. Η διαφορά αυτή θα είχε το ειδικό βάρος που θα σου επέτρεπε να μιλάς κατ’ αυτόν τον τρόπο γι’ αυτόν, αν συνοδευόταν από τα αντίστοιχα επιτεύγματα. Για να ρίξουμε μια ματιά στα «γαλόνια» σας λοιπόν, για να δούμε μήπως τυχόν και άνοιξες το στοματάκι σου λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε: Εσύ πριν το γυρίσεις στην προπονητική ήσουν παίκτης. Έκανες 19 χρόνια καριέρα, τα 12 μάλιστα εξ’ αυτών παράλληλα με τον άνθρωπο που τώρα νομίζεις ότι μπορείς να βγάλεις πρόωρα στη σύνταξη. Μάλιστα... ποιο ήταν το απόγειο της καριέρας σου; Α, η Νάπολι στην οποία αγωνίστηκες για επτά παιχνίδια. Ok... και σε ποια ομάδα είπαμε ότι ολοκλήρωσες την επαγγελματική σου σταδιοδρομία ως μέσος; Στην Αλιανέζε; Που τραγουδάει αυτή; Στην πέμπτη κατηγορία; Μάλιστα... ξέρεις, όλως τυχαίως την ίδια ακριβώς χρονιά (2003) ο «Πίπο» έκλεινε ήδη μια διετία στη Μίλαν και κατακτούσε το πρώτο του Τσάμπιονς Λιγκ. Κοίτα να δεις πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή, ε; Οι μούτσοι που γ@*#%σαμε ‘γίναν καπεταναίοι, Μασιμιλιάνο, και τότε είναι που αρχίζει το πραγματικό μπλέξιμο.
Αυτό, όμως, είναι και το σημείο που ξεχωρίζουν οι σπουδαίοι άνθρωποι από τους αριβίστες. Οι έχοντες συναίσθηση της ιστορίας από τους τσαρλατάνους. Είναι γλυκόπιοτο το κρασί της επιτυχίας για κάποιον που βρέθηκε ξαφνικά από δεύτερος στο χωριό πρώτος στην πόλη, αλλά όποιος ήπιε το ποτήρι αυτό μονορούφι, έκανε κεφάλι κι έγινε αλαζόνας και υβριστής. Και στο κεφάλαιο «ποδοσφαιρική ιστορία» ο συγκεκριμένος προπονητής έχασε βασικά κεφάλαια, από αυτά που απαγορεύεται να αγνοείς. Γιατί όταν ίδιος ο πρόεδρος της ομάδας έχει πει εδώ και χρόνια -αναφερόμενος στα σύμβολά της- ότι «Ποιος είμαι εγώ να πω πότε θα σταματήσουν; Θα φύγουν όποτε αυτοί το θελήσουν», ο περαστικός υπάλληλος δεν δικαιούται να θέτει τα όρια των άλλων. Ειδικά ο Αλέγκρι, ειδικά σ’ αυτή τη φάση που αν γραφόταν «η μεγάλη των Ροσονέρι εγκυκλοπαίδεια» στον «Πίπο» θα ήταν αφιερωμένη μια ολόκληρη ενότητα, ενώ ο ίδιος θα ήταν μια απλή υποσημείωση.
πηγή: sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου