Άρθρο του Παύλου Τσίμα
Η πρώτη αντίδραση όλων μας, όταν είδαμε την σκηνή, ήταν η αγανάκτηση. Ώστε αυτό είναι η Ευρώπη;
Αντί κοινότητα ισότιμων εθνών, μια εταιρεία που υποχρεώνει τους αδύναμους εταίρους να επαιτούν στην αυλή του ισχυρού «βασικού μετόχου»; Αντί ένωση λαών για την ειρήνη και την ευημερία τους, μηχανισμός ταπείνωσης των οφειλετών προ των πιστωτών τους;
Διατηρώντας ακέραιη τη φόρτιση της πρώτης αντίδρασης, δοκιμάζω να δω τη σκηνή πιο ψυχρά, από την απέναντι οπτική γωνία- από τη σκοπιά του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Τι απαντά ο Γερμανός στον Πορτογάλο; «Μην ανησυχείς, μόλις ξεμπερδέψουμε με το ελληνικό πρόβλημα, θα σας βοηθήσουμε, δεν θα σας αφήσουμε βορά των αγορών, θα ξαναδιαπραγματευτούμε το πρόγραμμά σας, θα ελαφρύνουμε το βάρος, θα σας δώσουμε χρόνο και χρήμα…»
Τι μπορεί να σημαίνει η στάση αυτή; Εκθέτω την χειρότερη εκδοχή ερμηνείας της: Ότι η Γερμανία δίνει επίτηδες στην Ελλάδα τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, της φορτώνει όλες τις αμαρτίες της Ευρώπης, τη στιγματίζει ως αναξιόπιστο και αποσυνάγωγο εταίρο, ώστε να διευκολύνει την οικοδόμηση ενός τείχους ασφαλείας που θα θωρακίσει το ευρώ, με την ίδια την Ελλάδα, εν ανάγκη, εκτός θωράκισης.Μπορεί το σενάριο να μην είναι βάσιμο.
Μπορεί ισχυροί παράγοντες στην Ευρώπη- και στην ίδια τη Γερμανία- να θεωρούν μια τέτοια κίνηση υψηλού ρίσκου, ανεφάρμοστη ή επικίνδυνη, και να την αποκρούουν.Αλλά, ο τρόμος προ του κινδύνου ο κ Σόϊμπλε να εννοεί αυτά που λέει, ο τρόμος μήπως βρεθεί η Ελλάδα μόνη στα χωράφια, εκτός τειχών, είναι η μόνη εξήγηση για τον δραματικό τόνο, τον οποίο υιοθέτησαν οι πολιτικές ηγεσίες, αυτό το 48ωρο, προκειμένου να πείσουν τους αμήχανους κομματικούς στρατούς να υπερψηφίσουν το «Μνημόνιο 2». Το οποίο, κατά τα άλλα, και οι πιο εύπιστοι μπορούν να δούν ότι με βεβαιότητα οδηγεί τη χώρα βαθύτερα στο καταστροφικό υφεσιακό αδιέξοδο και εμποδίζει, αντί να διευκολύνει, τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Οι εκκλήσεις τους μπορούν να εκληφθούν και ως ένα ανομολόγητο mea culpa.
Γιατί είναι φανερό ότι η ελληνική πολιτική τάξη έκανε, ως τώρα, ό,τι μπορούσε για να διευκολύνει εκείνους που θέλουν την Ελλάδα αποσυνάγωγη. Συγκρίνετε τη στάση της με τη στάση των ηγεσιών των δύο άλλων χωρών που μοιράστηκαν μαζί μας τη μοίρα του «Μνημονίου».
Οι πολιτικές ηγεσίες στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία δεν αποτελούνται από αγγέλους- για την πρώτη, τα χρόνια της τραπεζικής φούσκας αποδείχθηκε ότι ήταν και χρόνια βορβορώδους πολιτικής διαφθοράς και για τη δεύτερη, αρκεί να θυμίσω την υπόθεση της παραγγελίας των γερμανικών υποβρυχίων, ίδιων με αυτά που παρήγγειλε και η Ελλάδα, με ανάλογες μίζες, και μάλιστα σε μια χώρα που δεν έχει απέναντί της Τούρκους, μόνον μπακαλιάρους του Ατλαντικού. Αλλά, τουλάχιστον, όταν η κρίση χτύπησε την πόρτα τους και οι αγορές έδειξαν τα δόντια τους, οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών ανέλαβαν την ευθύνη των όποιων μέτρων αναγκάστηκαν να λάβουν, δεν κρύφτηκαν πίσω από τις πλάτες των ξένων, δεν τα έριξαν στην «τρόϊκα». Ανέλαβαν την ευθύνη, ενώ οι δικοί μας ανέβαλαν κάθε αντίδραση μέχρι να είναι πολύ αργά κι έπειτα προσπαθούσαν να αποποιηθούν κάθε ευθύνης, ανάγοντας κάθε τους απόφαση στον εκβιασμό που δέχονταν από τον στρατό κατοχής των δανειστών, στους οποίους εκχώρησαν τα πρωτεία στην εκπόνηση πολιτικής. Προσθέτοντας, έτσι, στα βάσανά μας και μια αχρείαστη αίσθηση εξευτελισμού.
Κι έπειτα, ενώ εκείνοι μεν προσπάθησαν να μετριάσουν, όσο γινόταν, την υφεσιακή επίπτωση των μέτρων, οι δικοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για την επιτείνουν. «Προσπαθήσαμε να πάρουμε τα μέτρα σταδιακά, απλωμένα στον χρόνο, με αργό ρυθμό, γιατί ξέραμε ότι οι ξαφνικές ανακοινώσεις μέτρων-σοκ σκοτώνουν την οικονομία»- μου έλεγε ο Ιρλανδός υφυπουργός Οικονομικών. Ενώ οι δικοί μας έκαναν το ακριβώς αντίθετο: ανέβαλαν τις αποφάσεις, που δεν μπορούσαν ή δεν ήξεραν πώς να αποφύγουν, μέχρις ότου το κόστος τους να γίνεται αφόρητο. Και επέβαλαν άγριες, οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων, από αδυναμία να θίξουν τα τρία βασικά κύτταρα αναπαραγωγής του ίδιου του πολιτικού συστήματος- την πελατειακή διάρθρωση του δημοσίου, τη φοροδιαφυγή και τα πελατειακά δίκτυα που λυμαίνονται τις κρατικές προμήθειες.
Τίποτε από όλα αυτά, βέβαια, δεν απαντά στο ερώτημα: Και τώρα; Εδώ που βρεθήκαμε τι κάνουμε; Η απάντηση που, προς το παρόν, δίνουν οι πολιτικές ηγεσίες φαίνεται να είναι: υπερψηφίζουμε τώρα και μετά βλέπουμε.
Ελπίζοντας, ίσως, ή προσευχόμενοι πώς μένοντας πάνω στο ευρωπαϊκό πλοίο, θα επωφεληθούμε κάποια στιγμή από μιαν αναπόφευκτη αλλαγή ρότας, από μια λυτρωτική στροφή στο τιμόνι της Ευρώπης. Μακάρι να εισακουστεί η προσευχή. Αλλά, συν Αθηνά και χείρα κίνει…
πηγή: aixmi.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου