Οι Θεσσαλονικείς δεν έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο αλλά είχαν ένα
ικανοποιητικό δεύτερο ημίχρονο για να φτάσουν στο επιπλέον τέρμα και να
κάνουν τέσσερις τις συνεχόμενες νίκες τους.
Στραβοπατήματα όπως αυτό, όμως, συνέβησαν και στο ξεκίνημα και είναι ο λόγος για τον οποίο οι κίτρινοι είναι εκτός πεντάδας και πρέπει να κυνηγούν, ενώ τα περιθώρια να στενεύουν παιχνίδι με το παιχνίδι, τον τελευταίο στόχο της σεζόν.
Φάνηκε κουρασμένος ο Άρης σήμερα. Και σωματικά, αφού ήταν ευδιάκριτο ότι παίκτες όπως οι Φατί, Νέτο, Καπετάνος, Ακόστα και προς το τέλος ο Ουμπίδες, δεν είχαν την επάρκεια δυνάμεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Μόνον Καστίγιο και Μίσελ έδειχναν να τρέχουν «σε ευθεία γραμμή», δίχως δηλαδή πτώση στην ένταση.
Πολύ λογικά, τα κουρασμένα πόδια, φέρνουν και λανθασμένες σκέψεις. Και εκεί χάθηκαν ευκαιρίες. Στο ότι σε δυο – τρεις προφανείς πάσες σε ελεύθερο συμπαίκτη έγινε η λάθος επιλογή. Ακόμη στο ότι –όπως και στο ματς με το Λεβαδειακό, άσχετα αν οι βαθμοί ήρθαν- έλειψε η ακρίβεια στην τελική προσπάθεια. Μετά τον Κυριακίδη, ήταν σειρά του γκολκίπερ Πίρσον να θεωρείται… σφόδρα διακριθείς. Εδώ, ενδεχομένως, να λειτούργησε και μια επιπολαιότητα, βγαλμένη από μια αξιολόγηση του αντιπάλου ως «εύκολη λεία».
Στο μεσοαμυντικό κομμάτι, υπάρχουν προβλήματα διαπιστωμένα από την αρχή της σεζόν: Το ρόστερ δεν έχει καθαρό κόφτη και η θέση του αριστερού μπακ, ανασταλτικά… μπάζει πολύ. Συνδυαστικά, μια χαμένη διεκδίκηση του Φατί και μια «μη κάλυψη» διαγωνίως από το Μίσελ, έφεραν τον Εργοτέλη να σκοράρει στη μια από τις δύο (πρόλαβε ο Βελλίδης τη δεύτερη πριν γίνει επικίνδυνη) μπάλες που βρέθηκαν στην περιοχή του Άρη.
Ο Μασάδο, έκανε και πάλι –τρίτη συνεχόμενη φορά- την αλλαγή του Τριανταφυλλάκου στο 46’, αλλά αυτή τη φορά δεν πήρε πολλά πράγματα από το νεαρό. Ίσως γιατί η σταδιακή αποχώρηση Γιαννιώτα, Ακόστα και Καπετάνου, αφαίρεσε ένα στήριγμα ακόμη από το πλάι (αν το άλλο θα ήταν σταθερά ο Ουμπίδες) για να ανοίξει πιο εύκολα με πολιορκητικούς κριούς Καστίγιο και Τριανταφυλλάκο στον άξονα, η αμυντική διάταξη του Εργοτέλη .
Ίσως (εκ του αποτελέσματος αυτό, βέβαια) η έκρηξη και το πάθος του Γιαννιώτα να ήταν χρήσιμα ως το τέλος, παρά το ημιτελές των ενεργειών που θέλησε να αποκαταστήσει ο κόουτς των κίτρινων. Η αλλαγή του Παπαζαχαρία εξυπηρέτησε έναν τακτικό σχεδιασμό, όχι όμως κι αυτή του Κατίδη.
Εν τέλει, δεν απαγορεύεται να κερδίσεις και με 1-0. Το έλεγε μαγικά ο «αλενατόρε»: «Από πότε το 2-0 δίνει τέσσερις βαθμούς;»…
Ο Άρης όμως με τις παθογένειες του θα κάνει τα εύκολα… δύσκολα, μέχρι τελικής πτώσεως φέτος. Άφησε ξανά βαθμούς στο Χαριλάου αν και δεν στερήθηκε των ευκαιριών για το γκολ που του έλειψε ώστε να νικήσει και τα δικά του λάθη και μερικές ανεξήγητες –εκνευριστικές για όλο το γήπεδο- διαιτητικές υποδείξεις.
Βέβαια, από μόνο του, το να θέλεις να είσαι μέσα στο γήπεδο, από τέτοιο ρόλο, όταν όλοι οι άλλοι θέλουν να παίζουν ποδόσφαιρο, είναι κάπως…
Πηγή: pamesports.gr
Στραβοπατήματα όπως αυτό, όμως, συνέβησαν και στο ξεκίνημα και είναι ο λόγος για τον οποίο οι κίτρινοι είναι εκτός πεντάδας και πρέπει να κυνηγούν, ενώ τα περιθώρια να στενεύουν παιχνίδι με το παιχνίδι, τον τελευταίο στόχο της σεζόν.
Φάνηκε κουρασμένος ο Άρης σήμερα. Και σωματικά, αφού ήταν ευδιάκριτο ότι παίκτες όπως οι Φατί, Νέτο, Καπετάνος, Ακόστα και προς το τέλος ο Ουμπίδες, δεν είχαν την επάρκεια δυνάμεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Μόνον Καστίγιο και Μίσελ έδειχναν να τρέχουν «σε ευθεία γραμμή», δίχως δηλαδή πτώση στην ένταση.
Πολύ λογικά, τα κουρασμένα πόδια, φέρνουν και λανθασμένες σκέψεις. Και εκεί χάθηκαν ευκαιρίες. Στο ότι σε δυο – τρεις προφανείς πάσες σε ελεύθερο συμπαίκτη έγινε η λάθος επιλογή. Ακόμη στο ότι –όπως και στο ματς με το Λεβαδειακό, άσχετα αν οι βαθμοί ήρθαν- έλειψε η ακρίβεια στην τελική προσπάθεια. Μετά τον Κυριακίδη, ήταν σειρά του γκολκίπερ Πίρσον να θεωρείται… σφόδρα διακριθείς. Εδώ, ενδεχομένως, να λειτούργησε και μια επιπολαιότητα, βγαλμένη από μια αξιολόγηση του αντιπάλου ως «εύκολη λεία».
Στο μεσοαμυντικό κομμάτι, υπάρχουν προβλήματα διαπιστωμένα από την αρχή της σεζόν: Το ρόστερ δεν έχει καθαρό κόφτη και η θέση του αριστερού μπακ, ανασταλτικά… μπάζει πολύ. Συνδυαστικά, μια χαμένη διεκδίκηση του Φατί και μια «μη κάλυψη» διαγωνίως από το Μίσελ, έφεραν τον Εργοτέλη να σκοράρει στη μια από τις δύο (πρόλαβε ο Βελλίδης τη δεύτερη πριν γίνει επικίνδυνη) μπάλες που βρέθηκαν στην περιοχή του Άρη.
Ο Μασάδο, έκανε και πάλι –τρίτη συνεχόμενη φορά- την αλλαγή του Τριανταφυλλάκου στο 46’, αλλά αυτή τη φορά δεν πήρε πολλά πράγματα από το νεαρό. Ίσως γιατί η σταδιακή αποχώρηση Γιαννιώτα, Ακόστα και Καπετάνου, αφαίρεσε ένα στήριγμα ακόμη από το πλάι (αν το άλλο θα ήταν σταθερά ο Ουμπίδες) για να ανοίξει πιο εύκολα με πολιορκητικούς κριούς Καστίγιο και Τριανταφυλλάκο στον άξονα, η αμυντική διάταξη του Εργοτέλη .
Ίσως (εκ του αποτελέσματος αυτό, βέβαια) η έκρηξη και το πάθος του Γιαννιώτα να ήταν χρήσιμα ως το τέλος, παρά το ημιτελές των ενεργειών που θέλησε να αποκαταστήσει ο κόουτς των κίτρινων. Η αλλαγή του Παπαζαχαρία εξυπηρέτησε έναν τακτικό σχεδιασμό, όχι όμως κι αυτή του Κατίδη.
Εν τέλει, δεν απαγορεύεται να κερδίσεις και με 1-0. Το έλεγε μαγικά ο «αλενατόρε»: «Από πότε το 2-0 δίνει τέσσερις βαθμούς;»…
Ο Άρης όμως με τις παθογένειες του θα κάνει τα εύκολα… δύσκολα, μέχρι τελικής πτώσεως φέτος. Άφησε ξανά βαθμούς στο Χαριλάου αν και δεν στερήθηκε των ευκαιριών για το γκολ που του έλειψε ώστε να νικήσει και τα δικά του λάθη και μερικές ανεξήγητες –εκνευριστικές για όλο το γήπεδο- διαιτητικές υποδείξεις.
Βέβαια, από μόνο του, το να θέλεις να είσαι μέσα στο γήπεδο, από τέτοιο ρόλο, όταν όλοι οι άλλοι θέλουν να παίζουν ποδόσφαιρο, είναι κάπως…
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου