Λέτε να ήθελαν να φάνε τον Πιλάβιο; Να τον ξεφτιλίσουν
που ανέβαλε το ματς με τον Όφη πριν καν προκριθεί ο Ολυμπιακός στα
προημιτελικά της Γιουρλίγκας και να τον εξωθήσουν σε παραίτηση;
Σε μπελάδες την έβαλε την Έπο ο Ολυμπιακός με τον εξωφρενικό αποκλεισμό
από τη Μέταλιστ, εδώ που τα λέμε. Άντε τώρα να πουν στον Μουστάκια τον Αναστόπουλο πως «τώρα που δεν προκρίθηκε ο Ολυμπιακός, τελικά θα παίξεις την Τετάρτη».
«Δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε, τα αναβάλλετε, δεν τα αναβάλλετε, θα σας γράψω εγώ για να μη με γράφετε...».
Τι ήταν αυτό που έπαθε ο μαύρος ο γαύρος; Μια χαψιά μπορούσε να την κάνει τη Μέταλιστ, όπως αποδεικνυόταν για σχεδόν 160 λεπτά, στα δύο ματς. Στο πρώτο πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε και μπορούσε να βάλει κι άλλο γκολ, στο δεύτερο την πάτησε κάτω στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε γκολ, είχε δοκάρια και ευκαιρίες, την είχε από κάθε άποψη και μετά ...χτύπησε τιλτ όπως λέγαμε παλιά, όταν μπλόκαραν τα φλιπεράκια από το πολύ το κούνημα. Ταρακουνήθηκε στο φινάλε ο Ολυμπιακός. Ξεφούσκωσε κι αφού δεν είχε καθαρίσει νωρίτερα την πρόκριση (όπως μπορούσε και έπρεπε), τιμωρήθηκε...
Η αλήθεια είναι πως ακριβώς το ίδιο ξεφούσκωμα είχε κάνει στο δεύτερο ημίχρονο και στο προ τριών εβδομάδων παιχνίδι με τη Ρουμπίν. Κινδύνεψε στο τέλος και τότε τον γλίτωσε ο Κάρολ από μπελάδες. Αυτή τη φορά ο Κάρολ δεν ήταν εκεί κι ο πιτσιρικάς ο Μέγερης, παρότι έπιακε το -αστείο σε εκτέλεση- πέναλτι, δεν είχε το κρύο αίμα του Βορειοϊρλανδού στα δύσκολα. Έτρεμε η άμυνα χωρίς τον Μέλμπεργκ στις δύσκολες φάσεις (στράβωσε το πράμα και με τους τραυματισμούς), έτρεμε κι ο Μέγερης στα δύσκολα, τρομάρα του ήρθε του Ολυμπιακού στα καλά καθούμενα...
Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή η πρόκριση χάθηκε τζάμπα κι από παιδικές ασθένειες. Τώρα θα τα αξιολογήσουν όλα στον Ολυμπιακό. Τις μαγκιές και τους ατομισμούς του Μιραλάς και του Τζιμπούρ που δεν δίνουν την μπάλα ούτε από το ένα ποδάρι στο άλλο. Την ανόητη κίτρινη του Μέλμπεργκ στο πρώτο ματς. Το γεγονός ότι δεν ζήτησαν δεύτερο γκολ στην Ουκρανία, όταν οι αντίπαλοι έμειναν με 10. Τις χαμένες ευκαιρίες της ρεβάνς. Αλλά και τις ανάσες που φαίνεται να μην έχει η ομάδα, η οποία μετά από ένα εξαιρετικό σερί αγώνων, ξεφούσκωσε απότομα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Και μάλιστα πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Πάλι καλά να λένε, που έχουν τον αέρα του +4 στο πρωτάθλημα, γιατί μετά από τέτοιο στραπάτσο και με την κούραση που μοιραία θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή (την ακατάλληλη που λέγαμε), τα δεδομένα μετά την Κυριακή θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.
Επί της ευρωπαϊκής ουσίας, Ολυμπιακός, με αυτόν τον σουρεαλιστικό αποκλεισμό, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία για την απόλυτη υπέρβαση φέτος (ειδικά τώρα που όλο το Μάντσεστερ θα παίζει μόνο στο Νησί). Ήταν μια χρονιά κατά την οποία, μέχρι τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου με τη Μέταλιστ, ο Ολυμπιακός έδειχνε να έχει επιτέλους δημιουργήσει κάτι σοβαρό. Κάτι με προοπτική! Κι όχι τις ομάδες του παρελθόντος που προκαλούσαν θαυμασμό με εξάρες (όπως π.χ. με τη Λεβερκούζεν) και τακουνάκια (π.χ. Τζιοβάνι, Ριβάλντο), πριν φάνε ...εφτάρες και κατραπακιές από Αγεγκμπένηδες. Εκείνος ο Ολυμπιακός έψαχνε τον εύκολο εντυπωσιασμό. Δεν έχτιζε ομάδα. Είχε άλλη πολιτική, άλλη φιλοσοφία. Ίσως και να μην είχε καν πολιτική και φιλοσοφία, αλλά μόνο ξεροκεφαλιά, αφού τα πολλά εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια, τελικά δεν πρόσφεραν τίποτα περισσότερο από πρωταθλήματα που θα μπορούσε να πάρει κι ο ...κηπουρός του πρώην προέδρου, όπως είχε ισχυριστεί τότε και ο ίδιος! Στην Ευρώπη, εκείνη η ομάδα γινόταν ανέκδοτο...
Η τωρινή ομάδα, όμως, φαινόταν πως είναι διαφορετική. Και ίσως να είναι, αν χτίσει πάνω στη συνολική της παρουσία και δεν γκρεμίσει τα πάντα εξαιτίας 20 λεπτών καταστροφής. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι πως η καλή εικόνα των δύο τελευταίων μηνών ή η ολόκληρη θετική φετινή ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού, δεν μπορούσε να εγγυηθεί τίποτα. Για να κάνεις την υπέρβαση, για να καθιερωθείς, σε κάθε ματς πρέπει να δίνεις απαντήσεις και να χτίζεις χαρακτήρα. Σε κάθε παιχνίδι και όχι μόνο φέτος. Γιατί το να κάνεις 5-6 συνεχόμενα καλά ματς, είναι κάτι που έχουν πετύχει στο παρελθόν πολλές ομάδες. Ακόμα και ελληνικές, όπως για παράδειγμα ο φετινός ΠΑΟΚ (και, εν τέλει, και ο Ολυμπιακός). Το ζητούμενο είναι να μπορείς να είσαι σοβαρός σε 10 στα 10, αξιοπρεπής σε 9 στα 10, αποτελεσματικός σε 8 στα 10, επιτυχημένος σε 7 στα 10. Να αποκτήσεις σταθερότητα, όνομα, να σε αναγνωρίζουν και να σε υπολογίζουν σε βάθος χρόνου. Να γίνεις μια ομάδα που σε βάθος 10ετίας να μην πανηγυρίζεις μόνο μια πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ κι άλλη μία στους «16» της Γιουρολίγκας, αλλά μια ομάδα που κάθε χρόνο, ή -έστω- χρόνο παρά χρόνο, βγάζει τα μακρυμάνικα και ξαναβάζει κοντομάνικα.
Να μην είσαι κομήτης! Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να βάλει ο Ολυμπιακός. Μπορεί να το κερδίσει; Ο χρόνος θα δείξει. Ως τότε, θα συνεχίζουμε τις θεωρίες συνωμοσίας εντός των συνόρων, θα τρώμε τις σάρκες μας, θα γκρινιάζουμε -δικαιολογημένα ή όχι- για διαιτησίες, παρασκήνια και κάθε είδους εύνοιες, θα ασχολούμαστε με όλα τα γύρω γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, επειδή μέσα σε αυτόν θα βλέπουμε λίγα και θα γίνονται λιγότερα.
Μέχρι να αποβάλλει το ελληνικό ποδόσφαιρο (και ο Ολυμπιακός) τις παιδικές ασθένειες και να αναβάλλει η Έπο την αναβολή, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
«Δεν τα λέτε, δεν τα γράφετε, τα αναβάλλετε, δεν τα αναβάλλετε, θα σας γράψω εγώ για να μη με γράφετε...».
Τι ήταν αυτό που έπαθε ο μαύρος ο γαύρος; Μια χαψιά μπορούσε να την κάνει τη Μέταλιστ, όπως αποδεικνυόταν για σχεδόν 160 λεπτά, στα δύο ματς. Στο πρώτο πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε και μπορούσε να βάλει κι άλλο γκολ, στο δεύτερο την πάτησε κάτω στο πρώτο ημίχρονο, έβαλε γκολ, είχε δοκάρια και ευκαιρίες, την είχε από κάθε άποψη και μετά ...χτύπησε τιλτ όπως λέγαμε παλιά, όταν μπλόκαραν τα φλιπεράκια από το πολύ το κούνημα. Ταρακουνήθηκε στο φινάλε ο Ολυμπιακός. Ξεφούσκωσε κι αφού δεν είχε καθαρίσει νωρίτερα την πρόκριση (όπως μπορούσε και έπρεπε), τιμωρήθηκε...
Η αλήθεια είναι πως ακριβώς το ίδιο ξεφούσκωμα είχε κάνει στο δεύτερο ημίχρονο και στο προ τριών εβδομάδων παιχνίδι με τη Ρουμπίν. Κινδύνεψε στο τέλος και τότε τον γλίτωσε ο Κάρολ από μπελάδες. Αυτή τη φορά ο Κάρολ δεν ήταν εκεί κι ο πιτσιρικάς ο Μέγερης, παρότι έπιακε το -αστείο σε εκτέλεση- πέναλτι, δεν είχε το κρύο αίμα του Βορειοϊρλανδού στα δύσκολα. Έτρεμε η άμυνα χωρίς τον Μέλμπεργκ στις δύσκολες φάσεις (στράβωσε το πράμα και με τους τραυματισμούς), έτρεμε κι ο Μέγερης στα δύσκολα, τρομάρα του ήρθε του Ολυμπιακού στα καλά καθούμενα...
Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτή η πρόκριση χάθηκε τζάμπα κι από παιδικές ασθένειες. Τώρα θα τα αξιολογήσουν όλα στον Ολυμπιακό. Τις μαγκιές και τους ατομισμούς του Μιραλάς και του Τζιμπούρ που δεν δίνουν την μπάλα ούτε από το ένα ποδάρι στο άλλο. Την ανόητη κίτρινη του Μέλμπεργκ στο πρώτο ματς. Το γεγονός ότι δεν ζήτησαν δεύτερο γκολ στην Ουκρανία, όταν οι αντίπαλοι έμειναν με 10. Τις χαμένες ευκαιρίες της ρεβάνς. Αλλά και τις ανάσες που φαίνεται να μην έχει η ομάδα, η οποία μετά από ένα εξαιρετικό σερί αγώνων, ξεφούσκωσε απότομα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Και μάλιστα πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Πάλι καλά να λένε, που έχουν τον αέρα του +4 στο πρωτάθλημα, γιατί μετά από τέτοιο στραπάτσο και με την κούραση που μοιραία θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή (την ακατάλληλη που λέγαμε), τα δεδομένα μετά την Κυριακή θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.
Επί της ευρωπαϊκής ουσίας, Ολυμπιακός, με αυτόν τον σουρεαλιστικό αποκλεισμό, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία για την απόλυτη υπέρβαση φέτος (ειδικά τώρα που όλο το Μάντσεστερ θα παίζει μόνο στο Νησί). Ήταν μια χρονιά κατά την οποία, μέχρι τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου με τη Μέταλιστ, ο Ολυμπιακός έδειχνε να έχει επιτέλους δημιουργήσει κάτι σοβαρό. Κάτι με προοπτική! Κι όχι τις ομάδες του παρελθόντος που προκαλούσαν θαυμασμό με εξάρες (όπως π.χ. με τη Λεβερκούζεν) και τακουνάκια (π.χ. Τζιοβάνι, Ριβάλντο), πριν φάνε ...εφτάρες και κατραπακιές από Αγεγκμπένηδες. Εκείνος ο Ολυμπιακός έψαχνε τον εύκολο εντυπωσιασμό. Δεν έχτιζε ομάδα. Είχε άλλη πολιτική, άλλη φιλοσοφία. Ίσως και να μην είχε καν πολιτική και φιλοσοφία, αλλά μόνο ξεροκεφαλιά, αφού τα πολλά εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια, τελικά δεν πρόσφεραν τίποτα περισσότερο από πρωταθλήματα που θα μπορούσε να πάρει κι ο ...κηπουρός του πρώην προέδρου, όπως είχε ισχυριστεί τότε και ο ίδιος! Στην Ευρώπη, εκείνη η ομάδα γινόταν ανέκδοτο...
Η τωρινή ομάδα, όμως, φαινόταν πως είναι διαφορετική. Και ίσως να είναι, αν χτίσει πάνω στη συνολική της παρουσία και δεν γκρεμίσει τα πάντα εξαιτίας 20 λεπτών καταστροφής. Εκείνο που αποδεικνύεται είναι πως η καλή εικόνα των δύο τελευταίων μηνών ή η ολόκληρη θετική φετινή ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού, δεν μπορούσε να εγγυηθεί τίποτα. Για να κάνεις την υπέρβαση, για να καθιερωθείς, σε κάθε ματς πρέπει να δίνεις απαντήσεις και να χτίζεις χαρακτήρα. Σε κάθε παιχνίδι και όχι μόνο φέτος. Γιατί το να κάνεις 5-6 συνεχόμενα καλά ματς, είναι κάτι που έχουν πετύχει στο παρελθόν πολλές ομάδες. Ακόμα και ελληνικές, όπως για παράδειγμα ο φετινός ΠΑΟΚ (και, εν τέλει, και ο Ολυμπιακός). Το ζητούμενο είναι να μπορείς να είσαι σοβαρός σε 10 στα 10, αξιοπρεπής σε 9 στα 10, αποτελεσματικός σε 8 στα 10, επιτυχημένος σε 7 στα 10. Να αποκτήσεις σταθερότητα, όνομα, να σε αναγνωρίζουν και να σε υπολογίζουν σε βάθος χρόνου. Να γίνεις μια ομάδα που σε βάθος 10ετίας να μην πανηγυρίζεις μόνο μια πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ κι άλλη μία στους «16» της Γιουρολίγκας, αλλά μια ομάδα που κάθε χρόνο, ή -έστω- χρόνο παρά χρόνο, βγάζει τα μακρυμάνικα και ξαναβάζει κοντομάνικα.
Να μην είσαι κομήτης! Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να βάλει ο Ολυμπιακός. Μπορεί να το κερδίσει; Ο χρόνος θα δείξει. Ως τότε, θα συνεχίζουμε τις θεωρίες συνωμοσίας εντός των συνόρων, θα τρώμε τις σάρκες μας, θα γκρινιάζουμε -δικαιολογημένα ή όχι- για διαιτησίες, παρασκήνια και κάθε είδους εύνοιες, θα ασχολούμαστε με όλα τα γύρω γύρω από τον αγωνιστικό χώρο, επειδή μέσα σε αυτόν θα βλέπουμε λίγα και θα γίνονται λιγότερα.
Μέχρι να αποβάλλει το ελληνικό ποδόσφαιρο (και ο Ολυμπιακός) τις παιδικές ασθένειες και να αναβάλλει η Έπο την αναβολή, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου