Γράφει ο Θοδωρής Καννελόπουλος...
Ο Αμπράμοβιτς τον διάλεξε επειδή ήξερε τι συμβαίνει στα αποδυτήρια της Τσέλσι -πέρασε μια εξαετία στο Λονδίνο και ήταν μες στην ομάδα που κέρδισε τα δύο Κύπελλα Αγγλίας (1998, 2002) και το Κύπελλο Κυπελλούχων τότε (1998)- και πίστεψε πως μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία εκείνης της περιόδου και στη συνέχεια να σταθεροποιήσει την εικόνα της (κυρίως) στο πρωτάθλημα.
Η κύρια αρμοδιότητα που του δόθηκε ήταν απλή. Ο Ντι Ματέο έπρεπε να ανεβάσει το πολύ πεσμένο ηθικό της ομάδας και να στηρίξει τα (γερασμένα) αστέρια της. Τον Λαμπάρντ που δεν πήρε πολύ χρόνο συμμετοχής από τον Βίλας Μπόας, τον Άσλει Κόουλ που έκανε άσχημη σεζόν, τον (αποδιοπομπαίο τράγο σε εκείνο το ρατσιστικό επεισόδιο με τον αδερφό του Ρίο Φέρνιναντ) Τζον Τέρι και τον Ντρογκμπά. Αν κατάφερνε δε, να αναγεννήσει και τον Τόρες τότε η καριέρα του στο τιμόνι των «Μπλε», θα ήταν πέρα για πέρα πετυχημένη.
Από την ώρα που ανέλαβε την Τσέλσι, η ομάδα γύρισε μόνη τις τύχες της. Μια αξιοπρεπής πορεία στην Premier League (όχι τόσο καλή όμως για να τελειώσει τη χρονιά στην πρώτη τετράδα), μια εκπληκτική πορεία στην Ευρώπη (σε 10 μέρες θα παίξει στον δεύτερο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία 5 χρόνια και ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα με τόσο ηρωικό τρόπο ήταν από τις ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες που ζήσαμε φέτος) και η κατάκτηση φυσικά του Κυπέλλου, το Σάββατο απέναντι στη Λίβερπουλ.
Παρόλα αυτά τα κατορθώματα, παρά αυτό το μεγάλο turnaround, η δουλειά του Ντι Ματέο για την επόμενη χρονιά βρίσκεται ακόμα στον αέρα. Ο Αμπράμοβιτς του έδωσε το χρίσμα για να βάλει την ομάδα σε μια σωστή πορεία από τη στιγμή που το φιλόδοξο πλάνο με τον Βίλας Μπόας, λοξοδρόμησε. Από κει και ύστερα ότι καλό ερχόταν σε Ευρώπη και εγχώριο Κύπελλο θα ήταν καλοδεχούμενο.
Ο Βίλας Μπόας, μετά το περσινό τρεμπλ με την Πόρτο, έγινε ο νεότερος προπονητής που θα αναλάμβανε μια ομάδα της Premier League. Στα 33 του, κομψός, με νέες ιδέες και απόψεις θα προσπαθούσε να πετύχει εκεί που απέτυχε ο Κάρλο Αντσελότι. Χαρισματικός, φρέσκος και με πολύ καλό λεξιλόγιο, οι συγκρίσεις με τον Μουρίνιο ήταν αναπόφευκτες. Το παλτό όμως του Special One αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για τα μέτρα του.
Το λάθος του Βίλας Μπόας στην Τσέλσι ήταν το ότι δεν πήγε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της ομάδας αλλά πήγε να προσαρμόσει την ομάδα πάνω στις δικές του ανάγκες. Πήγε με συνταγή Πόρτο, χωρίς να έχει τις ίδιες (ή πανομοιότυπες) πρώτες ύλες. Η ομάδα του θέλησε να πιέζει από το πρώτο λεπτό, κάτι πολύ δύσκολο για παίχτες που βρίσκονται λίγα χρόνια πριν από τη «δύση» της καριέρας τους. Τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν, η εμπιστοσύνη από τους παίχτες χάθηκε και ο Βιλάς Μπόας ανήκει στο παρελθόν.
Αυτό το λάθος ο Ντι Ματέο, αν και άπειρος (η μόνη του προπονητική επιτυχία ήταν η άνοδος της Γουεστ Μπρομ στην Premier League το 2010), το είδε. Άλλαξε αμέσως το σύστημα από 4-3-3 σε 4-2-3-1, κάτι που ταίριαζε περισσότερο σε μια ομάδα που «ψήλωσε ποδοσφαιρικά» παίζοντας αυτό το σύστημα την εποχή του Special Mou. Επανέφερε στην βασική ομάδα τον Λαμπάρντ αφήνοντας στον πάγκο τον Ρομέου, βελτίωσε τον Τόρες στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ευρωπαϊκής της πορείας, διπλασίασε την αξία του Ιβάνοβιτς στο διεθνές χρηματιστήριο κάνοντας τον ένα από τα καλύτερα full backs που με την ίδια ευχέρεια αγωνίζεται και σε θέση στόπερ, αναζωογόνησε παίχτες όπως ο ξεχασμένος από το θεό Πάουλο Φερέιρα, έπεισε τον Ντρογμπά να παίξει ακόμα και αριστερό μπακ χαφ για να καταφέρει μια πρόκριση στο Καμπ Νου και έκανε τους Ραμίρες και Μάτα ηγέτες της επόμενης εποχής.
Το βασικό του κατόρθωμα όμως είναι το ότι κατάφερε να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη των παικτών του.
Το προσωπικό της Τσέλσι, οι παίχτες, ακόμα και πρώην μάνατζερ της ομάδας σαν τον Άβραμ Γκραντ τάσσονται στο πλευρό του, τονίζοντας πως ο καθόλα συμπαθής Ιταλός προπονητής δικαιούται μια full time ευκαιρία σε αυτό τον Λονδρέζικο πάγκο. Ακόμα κι ο Μάρκο Μάριν, η νέα μεταγραφή της Τσέλσι από τον Ιούνιο, στις πρώτες του δηλώσεις ως παίχτης των «Μπλε» δήλωσε πως θέλει να παίξει για τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο.
Αν αναλογιστούμε την fast track επιτυχία του, όντως το αξίζει. Ωστόσο η Τσέλσι δεν είναι ένα συνηθισμένο club. Για να το θέσω καλύτερα, ο Αμπράμοβιτς δεν είναι ένας συνηθισμένος πρόεδρος. Οι αποφάσεις του τις περισσότερες φορές δημιουργούν ερωτηματικά. Τα παραδείγματα πολλά. Η απόλυση του Μουρίνιο, η απόλυση του Αντσελότι, η προβληματική του σχέση με τον «Μπιγκ» Φιλ Σολάρι, τα 15 εκατομμύρια ευρώ για να αποδεσμεύσει τον Βίλας Μπόας από την Πόρτο και να τον βάλει στον πάγκο της ομάδας του.
Ο Ρομάν είναι ανυπόμονος. Θέλει την επιτυχία και τη θέλει τώρα. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι έξω από αυτά που έχει προσφέρει μέχρι στιγμής ο Ντι Ματέο. Είναι χαμηλών τόνων μεν, φιλόδοξος δε που έχει εμφυσήσει σιγουριά και αυτοεκτίμηση στην ομάδα που ο μέσος όρος ηλικίας μεγαλώνει δραματικά.
Οι φήμες για επιστροφή του Μουρίνιο ή για μια επικείμενη πρόσληψη του Γκουαρντιόλα είναι έντονες και σίγουρα ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ θα κρίνει πολλά. Το πρώτο μεγάλο αποτέλεσμα, ο Ντι Ματέο το πήρε το Σάββατο απέναντι στην προβληματική (και φέτος) Λίβερπουλ. Το επόμενο task είναι δυσκολότερο, καθώς μιλάμε για μια εκτός έδρας νίκη απέναντι στην πάντα δυνατή και με καλή ψυχολογία απέναντι σε αγγλικές ομάδες, Μπάγιερν Μονάχου.
Όμως ακόμα και μια ήττα της αποδεκατισμένης Τσέλσι (Ιβάνοβιτς, Τέρι, Μεϊρέλες θα είναι εκτός) στον τελικό, δε θα μειώσει αυτό το ωραίο πράγμα που έχει καταφέρει μέσα σε ένα τρίμηνο ο Ντι Ματέο. Δε θα σβήσει την ηρωική προσπάθεια των δέκα τρομερών τύπων που γύρισαν το χαμένο ματς στη Βαρκελώνη 15 μέρες πιο πριν. Ο Ντι Ματέο την αξίζει τη δεύτερη ευκαιρία για όλους τους παραπάνω λόγους. Για το ηρωικό ματς στη Βαρκελώνη, για το ότι κέρδισε την χαμένη αυτοπεποίθηση μιας ομάδας, για το ότι πήρε ένα Kύπελλο Αγγλίας, για το γεγονός ότι ο Τόρες πλέον δεν είναι ένα κοροϊδευτικό meme στον ωκεανό του ίντερνετ. Μπορεί να μην έχει το προφίλ του Μουρίνιο, τα νιάτα του Βίλας Μπόας, το γκλάμουρ του Λοράν Μπλαν έχει όμως όρεξη για δουλειά και εμπιστοσύνη από τους παίχτες του. Δεν το λες και λίγο.
Πηγή: Theinsiders.gr
Ο Αμπράμοβιτς τον διάλεξε επειδή ήξερε τι συμβαίνει στα αποδυτήρια της Τσέλσι -πέρασε μια εξαετία στο Λονδίνο και ήταν μες στην ομάδα που κέρδισε τα δύο Κύπελλα Αγγλίας (1998, 2002) και το Κύπελλο Κυπελλούχων τότε (1998)- και πίστεψε πως μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία εκείνης της περιόδου και στη συνέχεια να σταθεροποιήσει την εικόνα της (κυρίως) στο πρωτάθλημα.
Η κύρια αρμοδιότητα που του δόθηκε ήταν απλή. Ο Ντι Ματέο έπρεπε να ανεβάσει το πολύ πεσμένο ηθικό της ομάδας και να στηρίξει τα (γερασμένα) αστέρια της. Τον Λαμπάρντ που δεν πήρε πολύ χρόνο συμμετοχής από τον Βίλας Μπόας, τον Άσλει Κόουλ που έκανε άσχημη σεζόν, τον (αποδιοπομπαίο τράγο σε εκείνο το ρατσιστικό επεισόδιο με τον αδερφό του Ρίο Φέρνιναντ) Τζον Τέρι και τον Ντρογκμπά. Αν κατάφερνε δε, να αναγεννήσει και τον Τόρες τότε η καριέρα του στο τιμόνι των «Μπλε», θα ήταν πέρα για πέρα πετυχημένη.
Από την ώρα που ανέλαβε την Τσέλσι, η ομάδα γύρισε μόνη τις τύχες της. Μια αξιοπρεπής πορεία στην Premier League (όχι τόσο καλή όμως για να τελειώσει τη χρονιά στην πρώτη τετράδα), μια εκπληκτική πορεία στην Ευρώπη (σε 10 μέρες θα παίξει στον δεύτερο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ τα τελευταία 5 χρόνια και ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα με τόσο ηρωικό τρόπο ήταν από τις ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες που ζήσαμε φέτος) και η κατάκτηση φυσικά του Κυπέλλου, το Σάββατο απέναντι στη Λίβερπουλ.
Παρόλα αυτά τα κατορθώματα, παρά αυτό το μεγάλο turnaround, η δουλειά του Ντι Ματέο για την επόμενη χρονιά βρίσκεται ακόμα στον αέρα. Ο Αμπράμοβιτς του έδωσε το χρίσμα για να βάλει την ομάδα σε μια σωστή πορεία από τη στιγμή που το φιλόδοξο πλάνο με τον Βίλας Μπόας, λοξοδρόμησε. Από κει και ύστερα ότι καλό ερχόταν σε Ευρώπη και εγχώριο Κύπελλο θα ήταν καλοδεχούμενο.
Ο Βίλας Μπόας, μετά το περσινό τρεμπλ με την Πόρτο, έγινε ο νεότερος προπονητής που θα αναλάμβανε μια ομάδα της Premier League. Στα 33 του, κομψός, με νέες ιδέες και απόψεις θα προσπαθούσε να πετύχει εκεί που απέτυχε ο Κάρλο Αντσελότι. Χαρισματικός, φρέσκος και με πολύ καλό λεξιλόγιο, οι συγκρίσεις με τον Μουρίνιο ήταν αναπόφευκτες. Το παλτό όμως του Special One αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για τα μέτρα του.
Το λάθος του Βίλας Μπόας στην Τσέλσι ήταν το ότι δεν πήγε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της ομάδας αλλά πήγε να προσαρμόσει την ομάδα πάνω στις δικές του ανάγκες. Πήγε με συνταγή Πόρτο, χωρίς να έχει τις ίδιες (ή πανομοιότυπες) πρώτες ύλες. Η ομάδα του θέλησε να πιέζει από το πρώτο λεπτό, κάτι πολύ δύσκολο για παίχτες που βρίσκονται λίγα χρόνια πριν από τη «δύση» της καριέρας τους. Τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν, η εμπιστοσύνη από τους παίχτες χάθηκε και ο Βιλάς Μπόας ανήκει στο παρελθόν.
Αυτό το λάθος ο Ντι Ματέο, αν και άπειρος (η μόνη του προπονητική επιτυχία ήταν η άνοδος της Γουεστ Μπρομ στην Premier League το 2010), το είδε. Άλλαξε αμέσως το σύστημα από 4-3-3 σε 4-2-3-1, κάτι που ταίριαζε περισσότερο σε μια ομάδα που «ψήλωσε ποδοσφαιρικά» παίζοντας αυτό το σύστημα την εποχή του Special Mou. Επανέφερε στην βασική ομάδα τον Λαμπάρντ αφήνοντας στον πάγκο τον Ρομέου, βελτίωσε τον Τόρες στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ευρωπαϊκής της πορείας, διπλασίασε την αξία του Ιβάνοβιτς στο διεθνές χρηματιστήριο κάνοντας τον ένα από τα καλύτερα full backs που με την ίδια ευχέρεια αγωνίζεται και σε θέση στόπερ, αναζωογόνησε παίχτες όπως ο ξεχασμένος από το θεό Πάουλο Φερέιρα, έπεισε τον Ντρογμπά να παίξει ακόμα και αριστερό μπακ χαφ για να καταφέρει μια πρόκριση στο Καμπ Νου και έκανε τους Ραμίρες και Μάτα ηγέτες της επόμενης εποχής.
Το βασικό του κατόρθωμα όμως είναι το ότι κατάφερε να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη των παικτών του.
Το προσωπικό της Τσέλσι, οι παίχτες, ακόμα και πρώην μάνατζερ της ομάδας σαν τον Άβραμ Γκραντ τάσσονται στο πλευρό του, τονίζοντας πως ο καθόλα συμπαθής Ιταλός προπονητής δικαιούται μια full time ευκαιρία σε αυτό τον Λονδρέζικο πάγκο. Ακόμα κι ο Μάρκο Μάριν, η νέα μεταγραφή της Τσέλσι από τον Ιούνιο, στις πρώτες του δηλώσεις ως παίχτης των «Μπλε» δήλωσε πως θέλει να παίξει για τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο.
Αν αναλογιστούμε την fast track επιτυχία του, όντως το αξίζει. Ωστόσο η Τσέλσι δεν είναι ένα συνηθισμένο club. Για να το θέσω καλύτερα, ο Αμπράμοβιτς δεν είναι ένας συνηθισμένος πρόεδρος. Οι αποφάσεις του τις περισσότερες φορές δημιουργούν ερωτηματικά. Τα παραδείγματα πολλά. Η απόλυση του Μουρίνιο, η απόλυση του Αντσελότι, η προβληματική του σχέση με τον «Μπιγκ» Φιλ Σολάρι, τα 15 εκατομμύρια ευρώ για να αποδεσμεύσει τον Βίλας Μπόας από την Πόρτο και να τον βάλει στον πάγκο της ομάδας του.
Ο Ρομάν είναι ανυπόμονος. Θέλει την επιτυχία και τη θέλει τώρα. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι έξω από αυτά που έχει προσφέρει μέχρι στιγμής ο Ντι Ματέο. Είναι χαμηλών τόνων μεν, φιλόδοξος δε που έχει εμφυσήσει σιγουριά και αυτοεκτίμηση στην ομάδα που ο μέσος όρος ηλικίας μεγαλώνει δραματικά.
Οι φήμες για επιστροφή του Μουρίνιο ή για μια επικείμενη πρόσληψη του Γκουαρντιόλα είναι έντονες και σίγουρα ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ θα κρίνει πολλά. Το πρώτο μεγάλο αποτέλεσμα, ο Ντι Ματέο το πήρε το Σάββατο απέναντι στην προβληματική (και φέτος) Λίβερπουλ. Το επόμενο task είναι δυσκολότερο, καθώς μιλάμε για μια εκτός έδρας νίκη απέναντι στην πάντα δυνατή και με καλή ψυχολογία απέναντι σε αγγλικές ομάδες, Μπάγιερν Μονάχου.
Όμως ακόμα και μια ήττα της αποδεκατισμένης Τσέλσι (Ιβάνοβιτς, Τέρι, Μεϊρέλες θα είναι εκτός) στον τελικό, δε θα μειώσει αυτό το ωραίο πράγμα που έχει καταφέρει μέσα σε ένα τρίμηνο ο Ντι Ματέο. Δε θα σβήσει την ηρωική προσπάθεια των δέκα τρομερών τύπων που γύρισαν το χαμένο ματς στη Βαρκελώνη 15 μέρες πιο πριν. Ο Ντι Ματέο την αξίζει τη δεύτερη ευκαιρία για όλους τους παραπάνω λόγους. Για το ηρωικό ματς στη Βαρκελώνη, για το ότι κέρδισε την χαμένη αυτοπεποίθηση μιας ομάδας, για το ότι πήρε ένα Kύπελλο Αγγλίας, για το γεγονός ότι ο Τόρες πλέον δεν είναι ένα κοροϊδευτικό meme στον ωκεανό του ίντερνετ. Μπορεί να μην έχει το προφίλ του Μουρίνιο, τα νιάτα του Βίλας Μπόας, το γκλάμουρ του Λοράν Μπλαν έχει όμως όρεξη για δουλειά και εμπιστοσύνη από τους παίχτες του. Δεν το λες και λίγο.
Πηγή: Theinsiders.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου