Και «δεν παίζουμε καλά» και «δεν κάνουμε ευκαιρίες» και «είναι ντεφορμέ
διάφοροι δημιουργικοί παίκτες» και «μας λείπει αυτός που θα βάλει το
εύκολο γκολ» και «δεχτήκαμε πολλές φάσεις» - ώπα, μόνο στο τελευταίο
αξίζει να σταθούμε: όντως, η προβληματική αμυντική λειτουργία είναι κάτι
που πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Σάντος και να δει πώς θα το
βελτιώσει, ποιοι κουμπώνουν καλύτερα με ποιους και πώς θα καταφέρουμε να
δεχόμαστε φάσεις με το σταγονόμετρο στα μετόπισθεν.
Όλα τα άλλα, είναι λόγια της πλώρης. Η Εθνική μας, τόσο επί Ρεχάγκελ όσο και επί Σάντος, ήταν μια ομάδα δυσκοίλια επιθετικά, που κυνηγούσε το γκολ κυρίως από στημένες φάσεις και 30άρες μπαλιές και άμα τύχαινε δοκίμαζε και κάτι διαφορετικό, πιο θελκτικό στο μάτι. Έτσι κάπως κατέκτησε το Euro το 2004, κάπως έτσι πήγε στο Euro του 2008 και το τωρινό και κάπως έτσι πήγε και στο Μουντιάλ του 2010. Αυτό είναι το στυλ της και η δυναμική της, όχι διότι οι προπονητές που πέρασαν ήταν μίζεροι, αλλά διότι αυτό είναι το υλικό της. Γι’ αυτό παραδοσιακά ζορίζεται με τις μικρότερες ομάδες, εκεί όπου η Εθνική μας «οφείλει» να επιτεθεί, να φτιάξει παιχνίδι, να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων - είναι ένα πράγμα που το κάνει άγαρμπα, διότι δεν το κατέχει. Και γι’ αυτό αισθάνεται πιο βολικά να παίζει απέναντι σε ομάδες που έχουν μεγαλύτερο όνομα, να τις περιμένει, να μπλοκάρει την ανάπτυξή τους και να τους χτυπάει στην κόντρα.
Πολύ σωστά υπ’ αυτήν την έννοια ο Σάντος δεν αγχώνεται με την απόδοση της ομάδας με την Αρμενία. Θα ψάξει και θα βρει τις λύσεις ώστε να φτιάξουν τα πράγματα πίσω - δεν ανησυχεί όπως δεν ανησυχούμε κι εμείς, διότι αυτό είναι κάτι που δεν το ξεχνάει αυτή η ομάδα. Επίσης πολύ καλά έκανε που διάλεξε να πάρει μαζί του παίκτες λιγότερο έμπειρους σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά πολύ προικισμένους στο ένας - με - έναν και στο απρόβλεπτο: τέτοιος είναι ο Φετφατζίδης, ο Νίνης, ο Φορτούνης και φυσικά ο Σαμαράς, του οποίου η συμμετοχή στους 23 ήταν δεδομένη. Αν η Εθνική τα βρει σκούρα, αν της στραβώσει το ματς και πρέπει να βγει μπροστά να σκοράρει, πιο εύκολα θα το δοκιμάσει με την ατομική ενέργεια ενός παίκτη που μπορεί να το κάνει, παρά μέσω συστήματος δουλεμένου στην προπόνηση - τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.
Κι ο (κάθε) Φετφατζίδης, Νίνης ή Φορτούνης, μπορεί να κάνει πέντε ενέργειες και στις τέσσερις να κοπεί και να αρχίσουμε τη μουρμούρα από τον καναπέ μας, αλλά μπορεί στην πέμπτη να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα και να προκύψει κάτι καλό. Γι’ αυτό είναι εκεί, γι’ αυτό τους πήρε ο Σάντος: τακτικά μπορεί να μην έχουν αυτά που έχουν άλλοι, ούτε το δέσιμο, τα ένσημα και την προϋπηρεσία με τους υπόλοιπους, αλλά έχουν άλλα πράγματα που σπανίζουν στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Όλα τα άλλα, είναι λόγια της πλώρης. Η Εθνική μας, τόσο επί Ρεχάγκελ όσο και επί Σάντος, ήταν μια ομάδα δυσκοίλια επιθετικά, που κυνηγούσε το γκολ κυρίως από στημένες φάσεις και 30άρες μπαλιές και άμα τύχαινε δοκίμαζε και κάτι διαφορετικό, πιο θελκτικό στο μάτι. Έτσι κάπως κατέκτησε το Euro το 2004, κάπως έτσι πήγε στο Euro του 2008 και το τωρινό και κάπως έτσι πήγε και στο Μουντιάλ του 2010. Αυτό είναι το στυλ της και η δυναμική της, όχι διότι οι προπονητές που πέρασαν ήταν μίζεροι, αλλά διότι αυτό είναι το υλικό της. Γι’ αυτό παραδοσιακά ζορίζεται με τις μικρότερες ομάδες, εκεί όπου η Εθνική μας «οφείλει» να επιτεθεί, να φτιάξει παιχνίδι, να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων - είναι ένα πράγμα που το κάνει άγαρμπα, διότι δεν το κατέχει. Και γι’ αυτό αισθάνεται πιο βολικά να παίζει απέναντι σε ομάδες που έχουν μεγαλύτερο όνομα, να τις περιμένει, να μπλοκάρει την ανάπτυξή τους και να τους χτυπάει στην κόντρα.
Πολύ σωστά υπ’ αυτήν την έννοια ο Σάντος δεν αγχώνεται με την απόδοση της ομάδας με την Αρμενία. Θα ψάξει και θα βρει τις λύσεις ώστε να φτιάξουν τα πράγματα πίσω - δεν ανησυχεί όπως δεν ανησυχούμε κι εμείς, διότι αυτό είναι κάτι που δεν το ξεχνάει αυτή η ομάδα. Επίσης πολύ καλά έκανε που διάλεξε να πάρει μαζί του παίκτες λιγότερο έμπειρους σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά πολύ προικισμένους στο ένας - με - έναν και στο απρόβλεπτο: τέτοιος είναι ο Φετφατζίδης, ο Νίνης, ο Φορτούνης και φυσικά ο Σαμαράς, του οποίου η συμμετοχή στους 23 ήταν δεδομένη. Αν η Εθνική τα βρει σκούρα, αν της στραβώσει το ματς και πρέπει να βγει μπροστά να σκοράρει, πιο εύκολα θα το δοκιμάσει με την ατομική ενέργεια ενός παίκτη που μπορεί να το κάνει, παρά μέσω συστήματος δουλεμένου στην προπόνηση - τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.
Κι ο (κάθε) Φετφατζίδης, Νίνης ή Φορτούνης, μπορεί να κάνει πέντε ενέργειες και στις τέσσερις να κοπεί και να αρχίσουμε τη μουρμούρα από τον καναπέ μας, αλλά μπορεί στην πέμπτη να ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα και να προκύψει κάτι καλό. Γι’ αυτό είναι εκεί, γι’ αυτό τους πήρε ο Σάντος: τακτικά μπορεί να μην έχουν αυτά που έχουν άλλοι, ούτε το δέσιμο, τα ένσημα και την προϋπηρεσία με τους υπόλοιπους, αλλά έχουν άλλα πράγματα που σπανίζουν στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου