...Και αυτό προφανώς είχε στο μυαλό του και ο Μάικλ Φελπς, που προχθές
το βράδυ αποφάσισε να κατέβει από τον βατήρα παίρνοντας μαζί του έναν
ανεκτίμητο θησαυρό κι έναν αληθινό μύθο!
Εξυπακούεται ότι για να κουβαλήσει όλον αυτόν θησαυρό ο «Flying Fish» θα πρέπει να ζητήσει τη συνδρομή ενός γερανού, ώστε να σηκώσει τα 71 (57 χρυσά, 11 ασημένια, 3 χάλκινα) μετάλλια που έχει κατακτήσει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Pan Pacific Games, συν όλα τα υπόλοιπα παράσημα τα οποία κοσμούν την πιο πλουμιστή στολή στα χρονικά του παγκοσμίου αθλητισμού
Η «σφαίρα από τη Βαλτιμόρη» μένει πια ασφαλισμένη στη θαλάμη του όπλου που εκπυρσοκρότησε 22 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, o λεγάμενος «died with his boots on»!
Τούτη η αλληγορία (που μάλιστα υπήρξε και ο τίτλος ενός παλιού κινηματογραφικού γουέστερν με τον Ερολ Φλιν και την Ολίβια ντε Χάβιλαντ) σημαίνει ότι ο Φελπς αποσύρθηκε από τη σκηνή όντας σε πλήρη ακμή, χωρίς την ανάγκη να ανακαλεί «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»!
Ο υπερολυμπιονίκης αποχωρεί σε ηλικία 27 ετών και περισσότερο απ' όλα τα μετάλλια και τους τίτλους του, η καριέρα του θα αποτυπώνεται στις αναμνήσεις και στις εντυπώσεις που άφησε στους αντιπάλους του
Το εννοώ αυτό, αλλά πολύ καλύτερα από μένα το εννοεί ο παλαίμαχος, πλέον, Ρεθυμνιώτης πρωταθλητής του Ολυμπιακού, Ανδρέας Ζήσιμος, ο οποίος προχθές το βράδυ ανάρτησε στο Facebook μια φράση που αποτελεί την επιτομή της αναγνώρισης προς έναν αθλητή
«Οσοι είχαμε την τύχη και τη δυνατότητα θα λέμε μετά από χρόνια στα παιδιά μας ότι κολυμπήσαμε δίπλα στον μεγάλο Michael Phelps»!
Για να πω την αμαρτία μου, περιμένω με ανυπομονησία την ανάρτηση και του (συναθλητή του Ζήσιμου στον Ολυμπιακό και στην εθνική ομάδα) Δημήτρη Μαγγανά, ο οποίος όχι μόνο κολύμπησε δίπλα του, αλλά τον άφησε κιόλας πίσω του στα 400 μέτρα ελεύθερο!
Αυτό το γεγονός συνέβη το 2005 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, όταν ο Φελπς ήταν ήδη ένας σούπερ σταρ κι όχι ένας πολλά υποσχόμενος δεκαπεντάχρονος, όπως τον είχα πρωτοδεί το 2000 στο Σύδνεϊ, όπου έκανε το ολυμπιακό ντεμπούτο του (έχοντας αφήσει εντελώς πίσω του το μπέιζμπολ και το λακρός), τερματίζοντας πέμπτος στα 200 μέτρα πεταλούδα
Ο Αμερικανός Superman με τα πεταχτά αυτιά και τη μεγαλοκαρδία στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής κόσμου το 2001 στη Φουκουόκα, το 2003 στη Βαρκελώνη κατέκτησε τέσσερα χρυσά και δυο ασημένια μετάλλια και μετά από δέκα μέρες με άφησε να τα ακουμπήσω και να φωτογραφηθώ μαζί τους!
Στις 3 Αυγούστου του 2003 η αφεντομουτσουνάρα μου καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι δίπλα του, σε ένα δισέλιδο στο «Βήμα της Κυριακής»: ο Φελπς και κάμποσοι άλλοι συναθλητές του ήλθαν στην Αθήνα κατευθείαν από τη Βαρκελώνη και φιλοξενήθηκαν στις εγκαταστάσεις του Αμερικανικού Κολεγίου της Αγίας Παρασκευής, όπου είχα βύσμα!
Εκεί ήταν και εξακολουθεί να είναι καθηγητής ο γιος του συχωρεμένου Πατριάρχη, ο Αρης Ματθαίου, ο οποίος κανόνισε μια αποκλειστική προσωπική συνέντευξη, που δεν ήταν και πολύ εύκολη υπόθεση, γι' αυτό τη θεωρώ ως μία από τις πιο σπουδαίες στιγμές της καριέρας μου
Ο Φελπς ήταν απίκο στο ραντεβού το οποίο είχε κλειστεί στις εννιά το πρωί, λίγο μετά την προπόνηση και το breakfast του που βεβαίως είναι το πιο περίφημο στον κόσμο μετά το (κινηματογραφικό) στο Τίφανι'ς!
Οι τραπεζοκόμοι μου είπαν πόσο εντυπωσιάστηκαν από τον νεαρό παγκόσμιο πρωταθλητή, επειδή μάζεψε και τους πήγε τον δίσκο με τα αποφάγια του, ενώ στα γουόκμαν του άκουγε Εμινεμ και ήδη σκεπτόταν το στοιχειωμένο ρεκόρ του Σπιτς: «Το έχω εδώ και τρία χρόνια στο μυαλό μου και θα το κυνηγήσω του χρόνου εδώ στην Αθήνα, κυνηγώντας όχι τα οκτώ χρυσά, αλλά οκτώ τέλειες κούρσες » μου είπε, ωστόσο έμελλε να το πετύχει μετά από μια πενταετία στο Πεκίνο
Σε εκείνη τη συνέντευξη ο Φελπς μου αποκάλυψε ότι «η πρώτη αγάπη μου ήταν το ύπτιο διότι όταν ήμουν μικρός και οι γονείς μου με τις αδερφές μου με πίεζαν να ασχοληθώ με την κολύμβηση, εγώ φοβόμουν να βάλω τα μούτρα μου στο νερό και διάλεξα το μόνο στυλ στο οποίο κοιτάζεις πάνω»!
Τον είχα ρωτήσει τότε ποια είναι η αίσθησή του την ώρα που πέφτει στο νερό και αρχίζει τους υπέροχους και μοναδικούς δελφινισμούς του και πήρα την απάντηση που φανταζόμουν: «Οταν αρχίζει ένας αγώνας, αισθάνομαι ότι δεν έχω όρια»!
Οντως δεν είχε όρια ούτε στο ταλέντο ούτε στην προσπάθεια μέσα στην πισίνα ούτε στα ρεκόρ ούτε στα μετάλλια ούτε στον μύθο που άφησε πίσω του.
Πηγή: Goal
Εξυπακούεται ότι για να κουβαλήσει όλον αυτόν θησαυρό ο «Flying Fish» θα πρέπει να ζητήσει τη συνδρομή ενός γερανού, ώστε να σηκώσει τα 71 (57 χρυσά, 11 ασημένια, 3 χάλκινα) μετάλλια που έχει κατακτήσει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Pan Pacific Games, συν όλα τα υπόλοιπα παράσημα τα οποία κοσμούν την πιο πλουμιστή στολή στα χρονικά του παγκοσμίου αθλητισμού
Η «σφαίρα από τη Βαλτιμόρη» μένει πια ασφαλισμένη στη θαλάμη του όπλου που εκπυρσοκρότησε 22 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, o λεγάμενος «died with his boots on»!
Τούτη η αλληγορία (που μάλιστα υπήρξε και ο τίτλος ενός παλιού κινηματογραφικού γουέστερν με τον Ερολ Φλιν και την Ολίβια ντε Χάβιλαντ) σημαίνει ότι ο Φελπς αποσύρθηκε από τη σκηνή όντας σε πλήρη ακμή, χωρίς την ανάγκη να ανακαλεί «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»!
Ο υπερολυμπιονίκης αποχωρεί σε ηλικία 27 ετών και περισσότερο απ' όλα τα μετάλλια και τους τίτλους του, η καριέρα του θα αποτυπώνεται στις αναμνήσεις και στις εντυπώσεις που άφησε στους αντιπάλους του
Το εννοώ αυτό, αλλά πολύ καλύτερα από μένα το εννοεί ο παλαίμαχος, πλέον, Ρεθυμνιώτης πρωταθλητής του Ολυμπιακού, Ανδρέας Ζήσιμος, ο οποίος προχθές το βράδυ ανάρτησε στο Facebook μια φράση που αποτελεί την επιτομή της αναγνώρισης προς έναν αθλητή
«Οσοι είχαμε την τύχη και τη δυνατότητα θα λέμε μετά από χρόνια στα παιδιά μας ότι κολυμπήσαμε δίπλα στον μεγάλο Michael Phelps»!
Για να πω την αμαρτία μου, περιμένω με ανυπομονησία την ανάρτηση και του (συναθλητή του Ζήσιμου στον Ολυμπιακό και στην εθνική ομάδα) Δημήτρη Μαγγανά, ο οποίος όχι μόνο κολύμπησε δίπλα του, αλλά τον άφησε κιόλας πίσω του στα 400 μέτρα ελεύθερο!
Αυτό το γεγονός συνέβη το 2005 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, όταν ο Φελπς ήταν ήδη ένας σούπερ σταρ κι όχι ένας πολλά υποσχόμενος δεκαπεντάχρονος, όπως τον είχα πρωτοδεί το 2000 στο Σύδνεϊ, όπου έκανε το ολυμπιακό ντεμπούτο του (έχοντας αφήσει εντελώς πίσω του το μπέιζμπολ και το λακρός), τερματίζοντας πέμπτος στα 200 μέτρα πεταλούδα
Ο Αμερικανός Superman με τα πεταχτά αυτιά και τη μεγαλοκαρδία στέφθηκε για πρώτη φορά πρωταθλητής κόσμου το 2001 στη Φουκουόκα, το 2003 στη Βαρκελώνη κατέκτησε τέσσερα χρυσά και δυο ασημένια μετάλλια και μετά από δέκα μέρες με άφησε να τα ακουμπήσω και να φωτογραφηθώ μαζί τους!
Στις 3 Αυγούστου του 2003 η αφεντομουτσουνάρα μου καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι δίπλα του, σε ένα δισέλιδο στο «Βήμα της Κυριακής»: ο Φελπς και κάμποσοι άλλοι συναθλητές του ήλθαν στην Αθήνα κατευθείαν από τη Βαρκελώνη και φιλοξενήθηκαν στις εγκαταστάσεις του Αμερικανικού Κολεγίου της Αγίας Παρασκευής, όπου είχα βύσμα!
Εκεί ήταν και εξακολουθεί να είναι καθηγητής ο γιος του συχωρεμένου Πατριάρχη, ο Αρης Ματθαίου, ο οποίος κανόνισε μια αποκλειστική προσωπική συνέντευξη, που δεν ήταν και πολύ εύκολη υπόθεση, γι' αυτό τη θεωρώ ως μία από τις πιο σπουδαίες στιγμές της καριέρας μου
Ο Φελπς ήταν απίκο στο ραντεβού το οποίο είχε κλειστεί στις εννιά το πρωί, λίγο μετά την προπόνηση και το breakfast του που βεβαίως είναι το πιο περίφημο στον κόσμο μετά το (κινηματογραφικό) στο Τίφανι'ς!
Οι τραπεζοκόμοι μου είπαν πόσο εντυπωσιάστηκαν από τον νεαρό παγκόσμιο πρωταθλητή, επειδή μάζεψε και τους πήγε τον δίσκο με τα αποφάγια του, ενώ στα γουόκμαν του άκουγε Εμινεμ και ήδη σκεπτόταν το στοιχειωμένο ρεκόρ του Σπιτς: «Το έχω εδώ και τρία χρόνια στο μυαλό μου και θα το κυνηγήσω του χρόνου εδώ στην Αθήνα, κυνηγώντας όχι τα οκτώ χρυσά, αλλά οκτώ τέλειες κούρσες » μου είπε, ωστόσο έμελλε να το πετύχει μετά από μια πενταετία στο Πεκίνο
Σε εκείνη τη συνέντευξη ο Φελπς μου αποκάλυψε ότι «η πρώτη αγάπη μου ήταν το ύπτιο διότι όταν ήμουν μικρός και οι γονείς μου με τις αδερφές μου με πίεζαν να ασχοληθώ με την κολύμβηση, εγώ φοβόμουν να βάλω τα μούτρα μου στο νερό και διάλεξα το μόνο στυλ στο οποίο κοιτάζεις πάνω»!
Τον είχα ρωτήσει τότε ποια είναι η αίσθησή του την ώρα που πέφτει στο νερό και αρχίζει τους υπέροχους και μοναδικούς δελφινισμούς του και πήρα την απάντηση που φανταζόμουν: «Οταν αρχίζει ένας αγώνας, αισθάνομαι ότι δεν έχω όρια»!
Οντως δεν είχε όρια ούτε στο ταλέντο ούτε στην προσπάθεια μέσα στην πισίνα ούτε στα ρεκόρ ούτε στα μετάλλια ούτε στον μύθο που άφησε πίσω του.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου