H Λάτσιο έγινε την Κυριακή το... αφεντικό της Ρώμης και ο Αλέξης
Σπυρόπουλος γράφει στο blog του στο gazzetta για τις... ιδιαιτερότητες
που έχει ένα τέτοιο ματς στην ιταλική πρωτεύουσα!
Είναι το φυσιολογικό. Οσο λιγότερα τρόπαια κατακτούν οι ομάδες στον
χρόνο, τόσο μεγαλύτερη σημασία θα προσδίδεται στις μεταξύ τους
αναμετρήσεις. Εκεί, μία νίκη γίνεται «τρόπαιο» της χρονιάς. Πολύ
περισσότερο, δύο νίκες.
Υπ’ αυτή την έννοια, η ελληνική αντιστοιχία ενός Λάτσιο-Ρόμα είναι μάλλον Αρης-ΠΑΟΚ παρά Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Και, φυσικά, Λάτσιο-Ρόμα δεν έχει καμία σχέση με Ιντερ-Μίλαν. Ιντερ-Μίλαν, είναι μοντέλο συμβίωσης. Λάτσιο-Ρόμα είναι μοντέλο, πώς ο ένας ζει για να κάνει τον βίο του άλλου αβίωτο.
Την Κυριακή, στη Ρώμη, ήταν σαν να συνωμότησαν τ’ άστρα. Ως προς την ημερομηνία. Η 11η Νοεμβρίου είναι η ημέρα που (το 2007) σε μια autostrada, κοντά στο Αρέτσο, άδικα των αδίκων έφαγε στον σβέρκο τη σφαίρα απ’ το περίστροφο του αστυνομικού, κι έμεινε στον τόπο, ο Γκάμπο Σάντρι. Ενα 26χρονο παιδί που έσφυζε ενέργεια, Ρωμαίος, dj, οπαδός της Λάτσιο, αμέτοχος στη σύγκρουση των ultras της Γιούβε και της Λάτσιο, απλώς εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητό του. Αλλά το αίμα του, κι η ζωή του, δεν πήγαν εντελώς στα χαμένα.
Εγινε το σημείο, γύρω απ’ το οποίο οι οπαδοί όλων των ομάδων στην Ιταλία άρχισαν να έρχονται πιο κοντά. Ακόμη κι εκείνοι της Λάτσιο και της Ρόμα. Το χάσμα, σαν να συρρικνώθηκε.
Η δολοφονία του Γκάμπο, εκτός απ’ το να περνά τώρα ο αστυνομικός τις ημέρες του και τις νύχτες του στη φυλακή, έκανε να συμβούν μετά ταύτα στο Ολίμπικο πράγματα που, με τα πρότερα κριτήρια, θα φάνταζαν σουρεαλιστικά. Ο Τότι ν’ αφήνει λουλούδια μπροστά στην Curva Nord, το φέουδο των λατσιάλι, και να καταχειροκροτείται απ’ τους εχθρούς.
Ο πατέρας του Γκάμπο, ο Τζόρτζο Σάντρι, να «παρελαύνει» μπροστά στην Curva Sud, το φέουδο των τζαλορόσι, και να πετάει στην εξέδρα λευκά τι-σερτ με στάμπα το πρόσωπο του παιδιού του και μήνυμα για την αλληλεγγύη των ανθρώπων, πέρα απ’ τα χρώματα και τις ιδέες. Εν προκειμένω, μιλώντας απλώς για ποδόσφαιρο, τις «ιδέες».
Αυτή την Κυριακή, στην πέμπτη επέτειο, πριν το ντέρμπι «παρέλασε» μες στη δυνατή βροχή ο αδελφός του Γκάμπο, ο Κριστιάνο Σάντρι, με το πιτσιρίκι του.
Το ανιψάκι του Γκάμπο, ντυμένο με εμφάνιση Λάτσιο, που έγραφε πίσω το όνομα του καλού θείου (Γκαμπριέλε). Το παιδάκι στην αγκαλιά του μπαμπά, τόσο μικρό κι άβγαλτο, βαλάντωσε στο κλάμα όπως βαλαντώνουν πολλά παιδιά στα βαφτίσια τους. Το νερό που έπεφτε απ’ τον ουρανό, ο θόρυβος του γηπέδου, μια ταλαιπωρία. Επειτα, το στέγνωσαν ακριβώς όπως στεγνώνουν τα μωρά με την πετσέτα μετά την κολυμπήθρα στην εκκλησία.
Όταν μεγαλώσει και το δει σε dvd, θα του πουν το νόημα και το όφελος της ταλαιπωρίας. Στο επόμενο δίωρο, ένα δίωρο με πέντε γκολ, με δύο κόκκινες, με δραματικές ανατροπές και κόντρα-ανατροπές, το σύνηθες μοτίβο (υπερ)έντασης δηλαδή, κι όμως δεν συνέβη το παραμικρό στις κούρβες.
Είχε συμβεί, μόνο, πριν. Εξω. Αλλ’ εκείνο είναι, τρόπον τινά, το «εθιμικό» της υπόθεσης. Οι μολότοφ εναντίον των αστυνομικών, τα δακρυγόνα εναντίον των οπαδών. Κανα-δυο μαχαιρώματα, επίσης. Τα μαχαιρώματα ιδίως, συνιστούν κομμάτι της «κουλτούρας» στα καρτέρια (που τα ευνοούν και οι χώροι) γύρω-γύρω απ’ το Ολίμπικο.
Ο συμβολισμός δεν είναι, να σε σκοτώσω. Ο συμβολισμός είναι, να σε ρεζιλέψω. Γι’ αυτό και ο στόχος του μαχαιριού δεν είναι ψηλά, στο κεφάλι ή στο μέρος της καρδιάς. Είναι χαμηλά, στον πισινό. Στα μαλακά μόρια. Ενας λόγος που, για 80+ χρόνια αντιπαλότητας, ο λογαριασμός είναι ένας νεκρός.
Από φωτοβολίδα στο μάτι. Φθινόπωρο του ’79. Ο δικός τους Μπλιώνας, πριν τον δικό μας.
Το αγωνιστικό πάει με τις «φάσεις». Πριν, η Ρόμα μέτρησε πέντε νίκες στη σειρά. Τώρα, είναι καλύτερη φάση για τη Λάτσιο. Νίκησε, επειδή είναι καλύτερη ομάδα. Πιο καλοβαλμένη. Πέρυσι νίκησε δύο φορές, το όλον τρεις σερί, επίσης επειδή ήταν καλύτερη ομάδα. Φάνηκε και στην κατάταξη, στο φινάλε.
Ο ένας Γιουρόπα Λιγκ, ο άλλος πουθενά. Ετσι φαίνεται πως θα κυλήσει το πράγμα, κι εφέτος. Είναι άλλη οντότητα να έχεις στη μεσαία γραμμή τον εγκέφαλο Λεδέσμα, το διαμάντι Ερνάνες, τον εργάτη Γκονσάλες, ένα Αργεντινό, ένα Βραζιλιάνο, ένα Ουρουγουανό, ένα τρίγωνο ο θεός-να-σε-φυλάει, και άλλο να έχεις το αμερικανάκι Μπράντλι, τον άγουρο Φλορέντσι, (αυτόν) τον Ντε Ρόσι. Σε ντέρμπι, η απόσταση θα φανεί. Η Λάτσιο αντέδρασε, δεχόμενη το πρώτο γκολ, πάνω-κάτω όπως είχε αντιδράσει η Ιντερ δεχόμενη το πρώτο γκολ στο γήπεδο της Γιούβε τις προάλλες. Με το ποδόσφαιρό της.
Με το διαφορετικής βαρύτητας, και προσωπικότητας, ποδόσφαιρό της. Η Ρόμα διαχειρίστηκε αυτό το 1-0 όπως έχει διαχειριστεί τόσα και τόσα ευνοϊκά σκορ στα προηγούμενα παιγνίδια. Με την τακτική ανωριμότητά της. Με την παικτική ανισορροπία της. Με το πόσο εύθραυστη είναι, ψυχικά.
Ο Ντε Ρόσι παραμένει ευπώλητος. Ο Μαντσίνι, λέει, τον θέλει. Οσο πιο γρήγορα το κάνουν, τόσο πιο γρήγορα θα σωθούν. Στον Ταχτσίδη, άλλωστε, έχουν έτοιμο το επόμενο εξάρι τους. Κι ο Πιάνιτς, φωτιά θα πέσει να τους κάψει, δεν κάνει να ζεσταίνει τον πάγκο. Ο Τότι πάλι, προφανώς δεν είναι ευπώλητος πλέον.
Οσο πιο γρήγορα συμφωνήσουν μαζί του σ’ ένα άλλο ρόλο, σε δεύτερο πλάνο, ας πούμε σαν αυτόν που είχε ο Ντελ Πιέρο στην περσινή Γιουβέντους, τόσο το καλύτερο για όλους. Αυτά, όμως, «βρίσκονται». Κι ένας δεξιός μπακ θα βρεθεί, για να μη παίζει εκείνος ο ανεκδιήγητος Πίρις. Σε σύγκριση με τον Πίρις, ένας Τοροσίδης θα ήταν σούπερ πολυτέλεια. Σε σύγκριση με τον Πίρις, τους κάνει ως κι ο Σπυρόπουλος που έχουμε στον Πανιώνιο…
Το πιο δύσκολο είναι να ξαναβρεί η Ρόμα την ψυχή της, τον βαθύτερο πυρήνα της. Μετά την κόρη Σένσι, από το καλοκαίρι του 2011 στα χέρια του αμερικανικού κονσόρτσιουμ πλέον, η Ρόμα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι το επίκεντρο της ζωής, όπως ήταν για την οικογένεια. Είναι, για τους Αμερικανούς, ένα ενδιαφέρον δευτερεύον πράγμα.
Ο πρόεδρος Παλότα, ένας Βοστονέζος Ιταλοαμερικανός που δεν μιλάει καν ιταλικά, μεγάλωσε με τον Τζον Χάβλιτσεκ και τον Μπιλ Ράσελ στους Σέλτικς, όχι με τον Ντε Σίστι και τον Ντι Μπαρτολομέι στο Φόρο Ιτάλικο. Την Κυριακή, δεν εθεάθη στο Ολίμπικο. Πιθανότατα, είχε δουλειές. Αλλ’ ο γέρος, το ίδιο και η κόρη μετά θάνατον του γέρου, τέτοια μέρα δεν είχε ποτέ δουλειές…
πηγή: gazzetta.gr
Υπ’ αυτή την έννοια, η ελληνική αντιστοιχία ενός Λάτσιο-Ρόμα είναι μάλλον Αρης-ΠΑΟΚ παρά Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Και, φυσικά, Λάτσιο-Ρόμα δεν έχει καμία σχέση με Ιντερ-Μίλαν. Ιντερ-Μίλαν, είναι μοντέλο συμβίωσης. Λάτσιο-Ρόμα είναι μοντέλο, πώς ο ένας ζει για να κάνει τον βίο του άλλου αβίωτο.
Την Κυριακή, στη Ρώμη, ήταν σαν να συνωμότησαν τ’ άστρα. Ως προς την ημερομηνία. Η 11η Νοεμβρίου είναι η ημέρα που (το 2007) σε μια autostrada, κοντά στο Αρέτσο, άδικα των αδίκων έφαγε στον σβέρκο τη σφαίρα απ’ το περίστροφο του αστυνομικού, κι έμεινε στον τόπο, ο Γκάμπο Σάντρι. Ενα 26χρονο παιδί που έσφυζε ενέργεια, Ρωμαίος, dj, οπαδός της Λάτσιο, αμέτοχος στη σύγκρουση των ultras της Γιούβε και της Λάτσιο, απλώς εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητό του. Αλλά το αίμα του, κι η ζωή του, δεν πήγαν εντελώς στα χαμένα.
Εγινε το σημείο, γύρω απ’ το οποίο οι οπαδοί όλων των ομάδων στην Ιταλία άρχισαν να έρχονται πιο κοντά. Ακόμη κι εκείνοι της Λάτσιο και της Ρόμα. Το χάσμα, σαν να συρρικνώθηκε.
Η δολοφονία του Γκάμπο, εκτός απ’ το να περνά τώρα ο αστυνομικός τις ημέρες του και τις νύχτες του στη φυλακή, έκανε να συμβούν μετά ταύτα στο Ολίμπικο πράγματα που, με τα πρότερα κριτήρια, θα φάνταζαν σουρεαλιστικά. Ο Τότι ν’ αφήνει λουλούδια μπροστά στην Curva Nord, το φέουδο των λατσιάλι, και να καταχειροκροτείται απ’ τους εχθρούς.
Ο πατέρας του Γκάμπο, ο Τζόρτζο Σάντρι, να «παρελαύνει» μπροστά στην Curva Sud, το φέουδο των τζαλορόσι, και να πετάει στην εξέδρα λευκά τι-σερτ με στάμπα το πρόσωπο του παιδιού του και μήνυμα για την αλληλεγγύη των ανθρώπων, πέρα απ’ τα χρώματα και τις ιδέες. Εν προκειμένω, μιλώντας απλώς για ποδόσφαιρο, τις «ιδέες».
Αυτή την Κυριακή, στην πέμπτη επέτειο, πριν το ντέρμπι «παρέλασε» μες στη δυνατή βροχή ο αδελφός του Γκάμπο, ο Κριστιάνο Σάντρι, με το πιτσιρίκι του.
Το ανιψάκι του Γκάμπο, ντυμένο με εμφάνιση Λάτσιο, που έγραφε πίσω το όνομα του καλού θείου (Γκαμπριέλε). Το παιδάκι στην αγκαλιά του μπαμπά, τόσο μικρό κι άβγαλτο, βαλάντωσε στο κλάμα όπως βαλαντώνουν πολλά παιδιά στα βαφτίσια τους. Το νερό που έπεφτε απ’ τον ουρανό, ο θόρυβος του γηπέδου, μια ταλαιπωρία. Επειτα, το στέγνωσαν ακριβώς όπως στεγνώνουν τα μωρά με την πετσέτα μετά την κολυμπήθρα στην εκκλησία.
Όταν μεγαλώσει και το δει σε dvd, θα του πουν το νόημα και το όφελος της ταλαιπωρίας. Στο επόμενο δίωρο, ένα δίωρο με πέντε γκολ, με δύο κόκκινες, με δραματικές ανατροπές και κόντρα-ανατροπές, το σύνηθες μοτίβο (υπερ)έντασης δηλαδή, κι όμως δεν συνέβη το παραμικρό στις κούρβες.
Είχε συμβεί, μόνο, πριν. Εξω. Αλλ’ εκείνο είναι, τρόπον τινά, το «εθιμικό» της υπόθεσης. Οι μολότοφ εναντίον των αστυνομικών, τα δακρυγόνα εναντίον των οπαδών. Κανα-δυο μαχαιρώματα, επίσης. Τα μαχαιρώματα ιδίως, συνιστούν κομμάτι της «κουλτούρας» στα καρτέρια (που τα ευνοούν και οι χώροι) γύρω-γύρω απ’ το Ολίμπικο.
Ο συμβολισμός δεν είναι, να σε σκοτώσω. Ο συμβολισμός είναι, να σε ρεζιλέψω. Γι’ αυτό και ο στόχος του μαχαιριού δεν είναι ψηλά, στο κεφάλι ή στο μέρος της καρδιάς. Είναι χαμηλά, στον πισινό. Στα μαλακά μόρια. Ενας λόγος που, για 80+ χρόνια αντιπαλότητας, ο λογαριασμός είναι ένας νεκρός.
Από φωτοβολίδα στο μάτι. Φθινόπωρο του ’79. Ο δικός τους Μπλιώνας, πριν τον δικό μας.
Το αγωνιστικό πάει με τις «φάσεις». Πριν, η Ρόμα μέτρησε πέντε νίκες στη σειρά. Τώρα, είναι καλύτερη φάση για τη Λάτσιο. Νίκησε, επειδή είναι καλύτερη ομάδα. Πιο καλοβαλμένη. Πέρυσι νίκησε δύο φορές, το όλον τρεις σερί, επίσης επειδή ήταν καλύτερη ομάδα. Φάνηκε και στην κατάταξη, στο φινάλε.
Ο ένας Γιουρόπα Λιγκ, ο άλλος πουθενά. Ετσι φαίνεται πως θα κυλήσει το πράγμα, κι εφέτος. Είναι άλλη οντότητα να έχεις στη μεσαία γραμμή τον εγκέφαλο Λεδέσμα, το διαμάντι Ερνάνες, τον εργάτη Γκονσάλες, ένα Αργεντινό, ένα Βραζιλιάνο, ένα Ουρουγουανό, ένα τρίγωνο ο θεός-να-σε-φυλάει, και άλλο να έχεις το αμερικανάκι Μπράντλι, τον άγουρο Φλορέντσι, (αυτόν) τον Ντε Ρόσι. Σε ντέρμπι, η απόσταση θα φανεί. Η Λάτσιο αντέδρασε, δεχόμενη το πρώτο γκολ, πάνω-κάτω όπως είχε αντιδράσει η Ιντερ δεχόμενη το πρώτο γκολ στο γήπεδο της Γιούβε τις προάλλες. Με το ποδόσφαιρό της.
Με το διαφορετικής βαρύτητας, και προσωπικότητας, ποδόσφαιρό της. Η Ρόμα διαχειρίστηκε αυτό το 1-0 όπως έχει διαχειριστεί τόσα και τόσα ευνοϊκά σκορ στα προηγούμενα παιγνίδια. Με την τακτική ανωριμότητά της. Με την παικτική ανισορροπία της. Με το πόσο εύθραυστη είναι, ψυχικά.
Ο Ντε Ρόσι παραμένει ευπώλητος. Ο Μαντσίνι, λέει, τον θέλει. Οσο πιο γρήγορα το κάνουν, τόσο πιο γρήγορα θα σωθούν. Στον Ταχτσίδη, άλλωστε, έχουν έτοιμο το επόμενο εξάρι τους. Κι ο Πιάνιτς, φωτιά θα πέσει να τους κάψει, δεν κάνει να ζεσταίνει τον πάγκο. Ο Τότι πάλι, προφανώς δεν είναι ευπώλητος πλέον.
Οσο πιο γρήγορα συμφωνήσουν μαζί του σ’ ένα άλλο ρόλο, σε δεύτερο πλάνο, ας πούμε σαν αυτόν που είχε ο Ντελ Πιέρο στην περσινή Γιουβέντους, τόσο το καλύτερο για όλους. Αυτά, όμως, «βρίσκονται». Κι ένας δεξιός μπακ θα βρεθεί, για να μη παίζει εκείνος ο ανεκδιήγητος Πίρις. Σε σύγκριση με τον Πίρις, ένας Τοροσίδης θα ήταν σούπερ πολυτέλεια. Σε σύγκριση με τον Πίρις, τους κάνει ως κι ο Σπυρόπουλος που έχουμε στον Πανιώνιο…
Το πιο δύσκολο είναι να ξαναβρεί η Ρόμα την ψυχή της, τον βαθύτερο πυρήνα της. Μετά την κόρη Σένσι, από το καλοκαίρι του 2011 στα χέρια του αμερικανικού κονσόρτσιουμ πλέον, η Ρόμα είναι κάτι άλλο. Δεν είναι το επίκεντρο της ζωής, όπως ήταν για την οικογένεια. Είναι, για τους Αμερικανούς, ένα ενδιαφέρον δευτερεύον πράγμα.
Ο πρόεδρος Παλότα, ένας Βοστονέζος Ιταλοαμερικανός που δεν μιλάει καν ιταλικά, μεγάλωσε με τον Τζον Χάβλιτσεκ και τον Μπιλ Ράσελ στους Σέλτικς, όχι με τον Ντε Σίστι και τον Ντι Μπαρτολομέι στο Φόρο Ιτάλικο. Την Κυριακή, δεν εθεάθη στο Ολίμπικο. Πιθανότατα, είχε δουλειές. Αλλ’ ο γέρος, το ίδιο και η κόρη μετά θάνατον του γέρου, τέτοια μέρα δεν είχε ποτέ δουλειές…
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου