Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης για το Fight Club
Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που έφεραν αυτή την κωμική πρακτική στην επιφάνεια ως «όπλο». Ο πρώτος είναι ο έντονος ανταγωνισμός που άρχισε να αναπτύσσεται μεταξύ των εφημερίδων: Όταν κυκλοφορούν περισσότερες της μίας ομοειδείς αθλητικές εφημερίδες, και μάλιστα για 3-4 διαφορετικές ομάδες, η κυκλοφοριακή μάχη είναι ανελέητη και λίγες εκατοντάδες φύλλα μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ βιωσιμότητας του μέσου και κλεισίματος. Ως εκ τούτου, μια και το ρεπορτάζ είναι πάνω-κάτω το ίδιο σε όλες και ελάχιστα πεδία διαφοροποιήσεων υπάρχουν ως προς την πρωτογενή είδηση, αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά στο περίπτερο είναι είτε α) η πώλωση ή β) η εμψύχωση των «φίλιων στρατευμάτων».
Η πώλωση είναι all-time classic. Υπόνοιες, «χωσίματα», μαϊμούδες, μπανάνες, καταγγελίες κλπ. για τον αντίπαλο είναι μέρος της καθημερινότητάς μας εδώ και χρόνια, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα στον τρόπο σκέψης και τον ψυχισμό των οπαδών-αναγνωστών. Δεν φτάνει όμως, χρειάζεται και η εμψύχωση. Πως μπορούσε να έρθει αυτή; Πως θα έβγαινε η εφημερίδα μπροστά, πως θα έδειχνε ότι συμπάσχει με τον κόσμο και ταυτοχρόνως νοιάζεται για το καλό της ομάδας, αυτή περισσότερο από τις ανταγωνίστριές της; Με τη χρησιμοποίηση προστακτικής φυσικά!
Κι εδώ, φτάνουμε στο δεύτερο λόγο γιγάντωσης της προαναφερόμενης πρακτικής. Το σκέφτηκαν, ναι, αλλά γιατί το έκαναν; Γιατί μπορούσαν, είναι η απάντηση. Γιατί αν οι φανφάρες εναντίον των «άλλων» χάιδευαν τα χαμηλά ένστικτα του αναγνωστικού τους κοινού, η προστακτική θα χάιδευε και τ’ αυτιά τους, θα ενδυνάμωνε το επιχείρημά τους, θα τους έκανε παντοτινά «δικούς τους». Έτσι ακριβώς κι έγινε.
Από εκεί και μέχρι τα τώρα, ελάχιστοι έχουν γλυτώσει από την «μήνι του κόσμου που αποτύπωσε (ως διαμεσολαβητής πάντα...) η καλή εφημερίδα στο πρωτοσέλιδό της». Τι να πρωτοθυμηθείς; Τα «Ανέβα!», τα «Ξύπνα!», τα «Ρίχτε τους Τούρκους στο Αιγαίο!», τα «Νικήστε!», τα «Μην παίζετε με τον πόνο του κόσμου του... (συμπληρώνετε προαιρετικά)», τα «καλό θα ήταν να κοιτάει περισσότερο τη δουλειά του και λιγότερο...», τα «πρέπει να ανεβάσει την απόδοσή του γιατί αλλιώς...»; Όλα ένα κι ένα. Όλα εμβλήματα μιας πατερναλιστικής προσπάθειας με ευτελή κίνητρα που καταλήγει σε κωμικό σκετς. Α, κι επειδή όσοι προτιμούν αυτόν τον τρόπο προσέγγισης είναι και πολύ θαρραλέοι -εκτός των άλλων-, ας μην ξεχνάμε ότι το 90% αυτών των κειμένων αφορά ξένους παίκτες ή προπονητές, aka «ποιος τον χε... τον αποδέκτη, μεταξύ μας τα λέμε». Ψέματα;
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου