Μας έχουν κόψει το γήπεδο!!

Με αφορμή το αλήτικο χτύπημα στον Δημήτρη Τομαρά, ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την δειλία των δημοσιογράφων, που δεν τολμούν να αντιδράσουν συντονισμένα.

Το νέο αλήτικο χτύπημα προς τον Δημήτρη Τομαρά το βράδυ της Κυριακής στο Καραϊσκάκη, εκτός από αηδία, μου έφερε στο μυαλό μια συζήτηση που έκανα πρόσφατα με τον Ντέκλαν Χιλ, έναν δημοσιογράφο που έχει ερευνήσει τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο σε μεγάλο βάθος και έχει μεγάλη εμπειρία από τα χειρότερα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο σε κάθε σημείο του πλανήτη. Ο Καναδός, που είχε μια μικρή ελληνική εμπειρία, μου ανέφερε ότι όσα έχει συναντήσει εδώ είναι χειρότερα από όσα έχει συναντήσει οπουδήποτε αλλού. Περίπου την ίδια συζήτηση έχω κάνει με συναδέλφους μου από την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Τουρκία, τη Σερβία, την Ουγγαρία, τη Ρωσία, την Ιαπωνία.
Οπως πιθανόν φαντάζεστε, πουθενά δεν έχει τόσο μεγάλη έκταση το πρόβλημα όσο στην Ελλάδα. Στις πολιτισμένες χώρες είναι αδιανόητο, δεν το σκέφτονται καν ότι υπάρχει περίπτωση να δεχθεί επίθεση ο δημοσιογράφος. Ακόμη και στις “δύσκολες” χώρες όμως στα γήπεδα υπάρχουν συνθήκες που παρέχουν ασφάλεια στους δημοσιογράφους, όπως άλλωστε και στους θεατές. Στην Ελλάδα του 2013 το ποδόσφαιρο καταφέρνει και αυτό. Δεν διώχνει μόνο τους θεατές από το γήπεδο. Διώχνει και τους δημοσιογράφους, δηλαδή αυτούς που εργάζονται για να προβάλουν το ποδόσφαιρο. Διώχνει και τα media, αυτά που το ίδιο το ποδόσφαιρο θα έπρεπε να “καλοπιάνει” ώστε να τα “υποχρεώνει” να το βοηθούν να προβληθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στην ελληνική κοινωνία.
Θα χρειαζόμουν διαστάσεις τηλεφωνικού καταλόγου για να καταγράψω όλα τα ονόματα των συναδέλφων μου που έχουν κόψει το γήπεδο για τέτοιο λόγο, δηλαδή αυτών που δεν πηγαίνουν σε συγκεκριμένα γήπεδα επειδή δεν αισθάνονται ασφάλεια.
Τι κάνουμε, οι δημοσιογράφοι γι' αυτό; Το κορόιδο. Μια δυο ανακοινώσεις μετά από κάθε επίθεση, ένα δυο κείμενα για να καταδικάσουμε, γεμάτα αόριστες αναφορές, και τέλος. Δεν νοιαστήκαμε ποτέ και δεν είχαμε ποτέ τα κότσια να επιβάλουμε στις αρχές του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ να τιμωρούν αυστηρά και παραδειγματικά τις ομάδες που έχουν έδρες στις οποίες δεχόμαστε επιθέσεις. Δεν ενωθήκαμε ποτέ για να βάλουμε στο στόχαστρο τους μπράβους και τους αλήτες, για να τους δείξουμε στον κόσμο ώστε να αναγκάσουμε τις αρχές να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτοί είμαστε, γι' αυτό και αυτά τραβάμε. Στο ζήτημα αυτό η στάση μας είναι σαν αυτή που είχε μέχρι σήμερα ο μέσος Ελληνας: αν το πρόβλημα το έχει ο διπλανός, δικό του πρόβλημα. Με τέτοια στενομυαλιά το αντιμετωπίζουμε δεκαετίες τώρα αυτό το πρόβλημα, λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα ήταν χθες του Αντώνη, προχθές του Δημήτρη, και θα είναι αύριο του Βασίλη, μεθαύριο του Νίκου κλπ.
Εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες ανεχόμαστε τα νταβατζιλίκια και τα μπραβιλίκια παραγόντων, κάφρων και λοιπών αλητών δίχως την ελάχιστη αντίδραση. Εκτός και αν είναι αντίδραση η σιωπή στις περιγραφές των αγώνων για 5' λεπτά. Τόσο πολύ τον έχουμε τρομάξει τον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου. Εκανε τσίσα επάνω του με την θαρραλέα, μαζική και συντονισμένη αντίδρασή μας.
Το κείμενο αυτό δεν το γράφω για το σινάφι μου. Το γράφω κυρίως για σένα, φίλε μου αναγνώστη, που προσπαθείς να καταλάβεις και να ερμηνεύσεις τη στάση που τηρούν τα media απέναντι σε πρόσωπα και ομάδες. Να ξέρεις ότι πολύ συχνά η εξήγηση για αυτή τη στάση δεν είναι τα σκοτεινά συμφέροντα, αλλά ο φόβος ή και, καμιά φορά, τρόμος των δημοσιογράφων (και των μαγαζιών) που αισθάνονται εντελώς εκτεθειμένοι και ανυπεράσπιστοι απέναντι στον υπόκοσμο του ποδοσφαίρου. Δεν το γράφω για να δικαιολογήσω κανέναν, αλλά για να καταλάβεις. Σε αυτή τη ζούγκλα ζεις. Ετσι την καταντήσαμε, εμείς κι εσείς μαζί, τη χώρα που ζούμε.

πηγή: gazzetta.gr