Ο Δημήτρης Τομαράς μια μέρα μετά την... αλήτικη επίθεση στο Καραϊσκάκη γράφει το πιο δύσκολο κείμενο της ζωής του, έχοντας ακόμα πολλά ερωτηματικά.
Ημέρα Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου. Η ώρα είναι 17.40. Έχω γυρίσει στο γραφείο του Gazzetta.gr, στην δική μου δημοσιογραφική και όχι μόνο οικογένεια που μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους μου στάθηκε στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή. Προσπαθώ να επανέλθω σε κανονικές συνθήκες δουλειάς, λίγες ώρες μετά την επίθεση που δέχθηκα στο γήπεδο Καραϊσκάκη, μετά την λήξη του αγώνα του Ολυμπιακού με τον Άρη. Δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν είναι απλό, όμως οφείλω να προχωρήσω.
Τα συναισθήματα είναι πολλά και ως επί το πλείστον καθ' όλα αρνητικά. Θυμός, ενόχληση, στεναχώρια, αγανάκτηση και προβληματισμός. Όλα μαζί και λίγο από... κάτι. Παλεύω να μαζέψω τις σκέψεις μου και ενώ αυτό το «ρημάδι» το κεφάλι πονάει ακόμα. Ειλικρινά προσωπικά δεν περίμενα να μου συμβεί ότι βίωσα το βράδυ της Κυριακής. Βρέθηκα προ μίας μεγάλης και άκρως δυσάρεστης έκπληξης. Από τα δημοσιογραφικά θεωρεία δεν πρόλαβα να πατήσω το πόδι μου στα επόμενα σκαλιά.
Και επειδή από το βράδυ της Κυριακής έχουν ειπωθεί και γραφτεί διάφορα πράγματα η επίθεση έγινε μέσα στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Έξω από τα δημοσιογραφικά και σχεδόν δίπλα από τις τουαλέτες του φαληρικού γηπέδου. Τα χτυπήματα ευτυχώς δεν μου προκάλεσαν σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Στην ψυχολογία μου; Μάλλον ναι, τουλάχιστον προς το παρόν, όμως έχω μάθει να μην το βάζω κάτω. Θα παλέψω, όπως έκανα πάντα. «Αυτό για να μάθεις να μην ξαναγράφεις», ήταν η ατάκα που ακούστηκε πριν με περικυκλώσουν οι αγνώστων ταυτοτήτων σωματώδεις τύποι και αρχίζουν να με χτυπούν κυρίως στο κεφάλι, τον αυχένα και το πρόσωπο.
Οι γροθιές ήταν δυνατές. Είναι σαν να λέμε «δεν ξέρεις από που σου ήρθε». Το lap top έφυγε από τα χέρια και έγινε... σμπαράλια. Πίσω μου ένας συνάδελφος, ο Κώστας, που είδε το περιστατικό έσπευσε να με βοηθήσει και ενώ είχα βάλει τα χέρια μου πάνω στα κάγκελα, καθώς ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. «Τι έγινε, γιατί το χτύπησαν το παιδί;», άκουσα μία φωνή για να γυρίσω να δω έναν φίλαθλο που δεν είχε συνειδητοποιήσει το τι συνέβη. Ο Κώστας με βοήθησε να κατέβω κάτω για να βρεθώ στο ιατρείο του γηπέδου αλλά και να πάω στους αστυνομικούς για την σχετική καταγγελία.
Εάν δεν ήταν αυτός δεν ξέρω το τι θα είχα κάνει. Ομολογώ ότι το σοκ ήταν ισχυρό και ενδεχομένως και κάτι παραπάνω... Τέτοιο που δεν κατάλαβα ποτέ το πότε «εξαφανίστηκαν» οι δράστες της επίθεσης και από που. Πάνω και πέρα απ' όλα όμως με βασανίζει ακόμα ένα μεγάλο «γιατί». Ένα μεγάλο «γιατί» διότι ειλικρινά δεν έχω προκαλέσει ούτε πειράξει ποτέ κανέναν. Ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος χαμηλών τόνων που δεν ήθελε να φαίνεται. Από πάντα λειτουργούσα έτσι. Να που όμως αυτό δεν αρκούσε. Ορισμένοι είδαν στο πρόσωπό μου κάτι που ήθελαν να λυγίσουν. Να... γονατίσουν στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα, όποια και αν ήταν εκείνα.
Οι ώρες από την άλλη έδειχναν ατελείωτες. Μετά την αστυνομία σειρά είχε το νοσοκομείο. Εκεί που διαπίστωσα ότι ήμουν ευτυχώς καλά. Ότι δεν είχα κάτι σοβαρό.  Για να είμαι ειλικρινής μου είχαν «κοπεί» τα πόδια διότι δεν ήξερα το κατά πόσον είχα ή όχι εσωτερικά τραύματα. Το τηλέφωνο δεν είχε σταματημό. Χτυπούσε σαν... τρελό διαρκώς. Όταν ήμουν στο εξεταστήριο, όταν έκανα αξονική και γενικά βαρούσε έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Με πήραν άτομα απ' όπου μπορεί να φανταστεί κανείς. Τα μηνύματα που δέχθηκα ήταν όντως πολλά και από διάφορους ανθρώπους. Στο νοσοκομείο δε εκτός από την οικογένειά μου ήρθαν και ορισμένοι συνάδελφοι, όπως ο Πολύδωρος, ο Φώτης και ο Νώντας.
Έτσι για να βρεθούν δίπλα μου. Όλο το Gazzetta όμως ήταν στο... πόδι από την πρώτη στιγμή. Από τους διευθυντές μου, Βασίλη, Μιχάλη και Βασίλη, τον αρχισυντάκτη μου, τον Μιχάλη, τον Νίκο, τον Παναγιώτη, τον Γιώργο και όλα τα παιδιά. Σε τέτοιες στιγμές όντως αποδεικνύεται το ποιοι είναι δίπλα σου και ποιοι όχι και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους θερμά. Όσο για την επόμενη μέρα; Οι σωματικοί πόνοι θα φύγουν, η ψυχολογική φόρτιση και η πίεση όχι τόσο εύκολα. Κάτι θα γίνει όμως και γι' αυτό. Επειδή όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά από κάθε άποψη, ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά να ήμουν ο τελευταίος...