Ο Μιχάλης Τσόχος αναρωτιέται αν είναι σύμπτωση, ή αν κάτι δεν κάνουν σωστά οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ και αποκλείστηκαν όλoi από τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά μετά το 95-96!
Θα μπορούσες να το θεωρήσεις και συμπτωματικό. Αλλωστε μπορεί να μην πέρασε ούτε μία από τις δύο Μάντσεστερ, την Τσέλσι και την Αρσεναλ (απομένει και ο τυπικός αποκλεισμός της την άλλη εβδομάδα στο Μόναχο) στη φετινή φάση των “8”, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι η Τσέλσι.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει ότι όπως και φέτος έτσι και πέρυσι η Σίτι αποκλείστηκε από την φάση των ομίλων. Πέρυσι η Γιουνάιτεντ και φέτος η Τσέλσι επίσης αποκλείστηκαν από την φάση των ομίλων. Και πέρυσι και φέτος η Αρσεναλ σταμάτησε στους “16”, ενώ φέτος η Γιουνάιτεντ σταμάτησε επίσης εκεί.
Σύμπτωση για δεύτερη χρονιά, όταν φαίνεται ότι ο κανόνας είναι η Σίτι και η εξαίρεση η περσινή Τσέλσι; Δύσκολο. Μάλλον κάτι φταίει.
Μήπως έπεσε η ποιότητα του πρωταθλήματος; Σε καμία περίπτωση. Ο ανταγωνισμός εκεί παραμένει πολύ μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα. Η Σουόνσι και η Γουέστ Μπρομ για παράδειγμα είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα καλύτερες ομάδες από την Λεβάντε, την Πάρμα, ή τη Μάιντς που είναι στις αντίστοιχες θέσεις του Ισπανικού, Ιταλικού και Γερμανικού πρωταθλήματος. Ισα ίσα που κανείς θα μπορούσε να υποθέσει ότι αυτό είναι μειονέκτημα των Αγγλων σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Η Γιουνάιτεντ, η Σίτι, η Τσέλσι, η Αρσεναλ, χρειάζεται να καταναλώσουν πολύ περισσότερη ενέργεια το Σαββατοκύριακο για να κερδίσουν τις δικές τους Σουόνσι από την Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, την Μπάγερν που παίζουν με την Ράγιο, ή την Αουγκσμπουργκ.
Φυσικά δεν είναι αυτός ο μοναδικός λόγος, ούτε καν ο βασικός, αλλά παίζει κάποιο ρόλο.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι άλλα.
Οι Αγγλικές ομάδες πλέον στην πλειοψηφία τους δεν χτίζονται, αλλά αγοράζονται. Αυτό δεν συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό πουθενά αλλού.
Η Ρεάλ το περασμένο καλοκαίρι αγόρασε τον Μόντριτς. Τελεία παύλα. Η Μπαρτσελόνα τους Τζόρντι Αλμπα, Σονγκ. Τελεία παύλα. Πριν δύο καλοκαίρια είχαν προσθέσει άλλους δύο ακόμη παίκτες η κάθε μία στο ρόστερ (η Μπάρτσα τον Σεσκ και τον Σάντσες, η Ρεάλ, τους Κοεντράο, Σαχίν και τον νεαρό Βαράν) Οι υπόλοιποι είναι εκεί τρία, τέσσερα, πέντε και βάλε χρόνια ή έχουν ανέβει στην πρώτη ομάδα από τις ακαδημίες.
Την ίδια ώρα στην Αγγλία βαριέσαι να βλέπεις ομάδες να πωλούν και να αγοράζουν παίκτες. Η Σίτι πρόπερσι αγόρασε έξι επτά παίκτες για την βασική ενδεκάδα και φέτος άλλους τόσους. Χώρια που για να έρθουν αυτοί έφυγαν κάποιοι άλλοι βασικοί όπως ο Ντε Γιονγκ, ο Μπαλοτέλι (κ.τ.λ.π.).
Ακόμη και η πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι άλλαξε όχι μόνο ένα σωρό πρόσωπα το καλοκαίρι, αλλά και όλη την φιλοσοφία της. Από το ¨εξαιρετική αμυντική λειτουργία” που ήταν το σήμα κατατεθέν, πέρασε μέσα σε λίγους μήνες και λόγω της φύσης των μεταγραφών (Αζάρ, Οσκαρ, Ντεμπά Μπα, Μάρκο Μαρίν, Μόουζες, Αθπιλικουέτα που όλοι τους ήρθαν τους τελευταίους έξι επτά μήνες και οι περισσότεροι είναι βασικοί) στο φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο.
Η μοναδική εξαίρεση σε αυτή την κατηγορία είναι η Γιουνάιτεντ η οποία πρόσθεσε μόνο τον Φαν Πέρσι. Ακόμη και η Αρσεναλ που ήταν παραδοσιακά η ομάδα που χτίζονταν και δεν αγοράζονταν πέρα από το γεγονός ότι τα δύο τελευταία καλοκαίρια έχασε όλους τους μεγάλους παίκτες της (Φαν Πέρσι, Σεσκ, Νασρί, Κλισί, Σονγκ) τους αντικατέστησε κυρίως αγοράζοντας άλλους και όχι από την δεύτερη ομάδα της όπως έκανε μέχρι πρόπερσι.
Οι Μονρεάλ, Μερτεσάκερ, Αρτέτα, Καθόρλα, Ζιρού, Ζερβίνιο, Ποντόλσκι που τις περισσότερες φορές είναι βασικοί είναι παίκτες που έχουν αγοραστεί από τον Βενγκέρ τους τελευταίους 18 μήνες (τα δύο τελευταία καλοκαίρια δηλαδή).
Το κακό δεν είναι ότι συνέβη, μία φορά, αλλά συμβαίνει συνεχώς. Η Σίτι ετοιμάζεται για πολύ έντονο μεταγραφικό καλοκαίρι και στο πάρε και στο δώσε. Η Αρσεναλ ακόμη περισσότερο. Η Τσέλσι ετοιμάζεται να αλλάξει προπονητή και να κάνει και αρκετές μεταγραφές. Η ομοιογένεια των αγγλικών ομάδων είναι πλέον το μεγάλο μειονέκτημά τους σε σχέση με την Ρεάλ και την Μπάρτσα, ακόμη και την Μπάγερν ή την Γιούβε.
Τέλος το μόνιμο πρόβλημα του αγγλικού ποδοσφαίρου, τα τελευταία χρόνια μοιάζει να έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Παίκτες επιπέδου να κάνουν την διαφορά στο Τσάμπιονς Λιγκ και να είναι Αγγλοι, έστω Βρετανοί, δεν συναντά κανείς. Η νέα φουρνιά των Βρετανών ποδοσφαιριστών μοιάζει πιο φτωχή από ποτέ και η εξέλιξη των φαινομενικά σπουδαίων ταλέντων τα τελευταία χρόνια πολύ μικρή με εξαίρεση περιπτώσεις όπως ο Μπέιλ και ο Γουίλσιρ.
Η Σίτι για παράδειγμα καμαρώνει για τους πολλούς Αγγλους που έχει στο ρόστερ της, αλλά ακόμη και αυτός ο Χαρτ φέτος αμφισβητείται έντονα από όλους. Για τους υπόλοιπους τύπου Μίλνερ, Μπάρι, Σινκλέρ, Ρόντγουελ, Λέσκοτ, Ρίτσαρντς ας μην το συζητήσουμε καλύτερα αν είναι επιπέδου να κάνουν την διαφορά στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Αλλα αυτό το καταλαβαίνει κανείς καλύτερα στην Γιουνάιτεντ. Οταν ο Σερ Αλεξ φωνάζει πίσω τον Σκόουλς να ξαναπαίξει μπάλα, ανανεώνει τον Γκιγκς στα 39 και τον βάζει βασικό κόντρα στην Ρεάλ και είναι έτοιμος να ανανεώσει και τον Φέρντιναντ, καταλαβαίνεις ότι δεν...
Αυτός που ξέρει εδώ και 20 χρόνια να ξεχωρίζει αμέσως τον καλό Βρετανό ποδοσφαιριστή, στο ματς της χρονιάς αφήνει στον πάγκο τον Ρούνει (τον κατά τεκμήριο καλύτερο Αγγλο ποδοσφαιριστή) για λόγους τακτικής και αφήνει επίσης στον πάγκο παίκτες όπως ο Γιανγκ που τον πλήρωσε πάνω από 20 εκατ. λίρες. Οσο και αν δεν το θες, το καταλαβαίνεις τι σου λέει. Το παίρνεις το μήνυμα...
Συνοπτικά αν δεν υπήρχε ο Γκάρεθ Μπέιλ δεν νομίζω ότι θα προβληματίζονταν κάποιος έστω και στο ελάχιστο να βάλει Βρετανό παίκτη, όχι στην καλύτερη ενδεκάδα του κόσμου, αλλά ούτε καν στην 18άδα... Πάντα ήταν πρόβλημα, ποτέ όμως τόσο μεγάλο.
Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Τέρι, Μπέκαμ, Σκόουλς, Γκιγκς, παίκτες δηλαδή που και σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ έκαναν την διαφορά πλέον δεν βγαίνουν ή βγαίνουν πολύ λιγότεροι.
Οσο λοιπόν οι Αγγλοι θα είναι εγκλωβισμένοι στα πολλά λεφτά των Αράβων και των Ρώσων που κάθε καλοκαίρι θα πρέπει να αγοράζουν και να πουλάνε παίκτες διότι αυτό είναι το χόμπι τους και όσο θα λιγοστεύουν όλο και περισσότερο οι μεγάλοι Βρετανοί ποδοσφαιριστές τόσο θα μειώνεται η δύναμή τους στο πολύ υψηλό επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Για να καταλάβετε την διαφορά απλά ρίξτε μία ματιά τι γίνεται στην Γερμανία την ίδια ώρα. Την Γερμανία που θα έχει δύο, ίσως και τρεις ομάδες στους “8”. Δείτε το ρόστερ, όχι της Μπάγερν, αλλά της Ντόρτμουντ ή της Σάλκε και διαπιστώστε πόσοι είναι Γερμανοί ή γερμανοθρεμένοι ποδοσφαιρικά και κυρίως πόσοι είναι από τις ακαδημίες της κάθε ομάδας και θα έχετε μία πολύ γρήγορη εξήγηση για αυτό που συμβαίνει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.