Αμάν αμάν τον ...Σουλεϊμάν!!

Ο Θανάσης Ασπρούλιας και ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφουν για το διπλό του Ολυμπιακού επί της ψυχωμένης Φενέρ και την... υποχρεώση να νικήσουν οι «ερυθρόλευκοι» την Κίμκι.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Στην ...Πόλη όπου μεγαλούργησε, ο Ολυμπιακός ήρθε αντιμέτωπος με έναν κακό αντίπαλο, τον ακόμα χειρότερο εαυτό του, μα κυρίως ολόκληρο το τουρκικό έθνος. Η αναμέτρηση με τη Φενέρ δεν ήταν τελικός σε βαθμολογικό επίπεδο, οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα όμως, πέραν της νίκης θα έλουζε με ξύδι τις ήδη ανοιχτές πληγές του πρωταθλητή Ευρώπης. Και η επόμενη εβδομάδα θα κυλούσε πολύ άσχημα. Με πολλή αμφισβήτηση και κακόγουστη κριτική. Ενόψει ενός πραγματικού τελικού, όπως είναι ο αγώνας της επόμενης εβδομάδας κόντρα στην Χίμκι στο ΣΕΦ, το σκηνικό της δυσανεξίας που θα διαμορφωνόταν, καλό δε θα έκανε. Ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη τη νίκη για να πατήσει στα πόδια του σε μία σεζόν, που είτε σε μεγαλύτερα διαστήματα, είτε από εβδομάδα σε εβδομάδα, ρέει μία στο καρφί και μία στο πέταλο. Δεν κατάφερε όμως, να κυριαρχήσει, ως όφειλε, σημάδευε στον αέρα όταν κρατούσε το δρεπάνι για να κόψει τον αέρα των απογοητευμένων Τούρκων και όσο περνούσε η ώρα, οι γηγενείς παίκτες της Φενέρ, αισθάνονταν ότι προλάβαιναν το ραντεβού με τον εξορκισμό του φαντάσματος του Πιανιτζιάνι. Τι σχέση έχει αυτό με τον Ολυμπιακό; Κατά τη γνώμη μου, άμεση!
Ο Ολυμπιακός, με την χείριστη απόδοσή του επί 35 λεπτά, πρόσφερε το δικαίωμα στους Τούρκους παίκτες της Φενέρ να ξεβράσουν τον... Σουλεϊμάν που κρύβουν μέσα τους. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι τελείωσαν -ουσιαστικά- το ματς με πεντάδα που αποτελείτο αποκλειστικά από Τούρκους (Εμρίς, Πρέλτζιτς, Ονάν, Πεκέρ, Σαβάς); Διαισθάνομαι ότι διόλου τυχαία συνέβη, καθώς προϊόντος του χρόνου, ο Ερντογκάν, βλέποντας τη σπίθα στο βλέμμα των αδικημένων (όπως αυτοί αισθάνονταν, αλλά μην το αναλύσουμε γιατί είναι πολύ βαθύ το ζήτημα αυτό) επί εποχής Πιανιτζιάνι, στηριζόταν ολοένα και περισσότερο στο εγχώριο στοιχείο. Ο Πεκέρ, διεκδικούσε κάθε ξεχωριστή φάση στην επίθεση, ο Σαβάς έκανε βουτιές, ο Ονάν ευστοχούσε και μιλούσε γαλλικά στα τούρκικα, ο Ερμίς έβγαζε φτερά και μόνο που ήταν στο παρκέ. Η Φενέρ όμως, δεν έπαψε ποτέ να είναι μία πραγματικά κακή ομάδα. Και σε αυτή την παγίδα έπεσε ο Ολυμπιακός, που παρασύρθηκε από την ατσαλοσύνη των γηπεδούχων και το αίσθημα του αδικημένου που αναζητά την απόδειξη.
Επί 35 λεπτά ο πρωταθλητής Ευρώπης, έμοιαζε να είναι διασωληνωμένος και να ζει με ...τεχνική υποστήριξη παρεχόμενη, πότε από τον Παπανικολάου, πότε από τον Αντιτς και πότε από τον εξαιρετικό στην Πόλη, Περπέρογλου. Δεν κατέθεσε ταυτότητα και χωρίς να είναι χαλαρός ή επαναπαυμένος, αστόχησε με πάταγο όταν η μάχη ήρθε στο σώμα. Απέναντι σε τόσο ατσούμπαλες και ...apolitic ομάδες, το μυαλό ή θα θριαμβεύσει από την αρχή, ή, διαφορετικά, δε θα μπει ποτέ στο ζύγι. Και το ματς θα εξελιχθεί σε ...παιδική χαρά. Επί 35 λεπτά, ο ...Σουλεϊμάν (όχι ως πρόσωπο, αλλά ως νοοτροπία) είχε βγάλει τον πρωταθλητή Ευρώπης έξω από τα νερά του. Με το πάθος του, με τις βουτιές του, με τις μάχες στα επιθετικά ριμπάουντ, εκτόνωνε το αίσθημα της αδικίας απέναντι στον Ιταλό "εχθρό", τον προκάτοχο του Ερντογκάν. Και τη στιγμή του απόλυτου οργασμού, ήρθε η κατάρρευση. Η μάλλον, το πνεύμα του πρωταθλητή. Το μοναδικό ξόρκι που είχε ο Ολυμπιακός στα μάγια των Τούρκων, ήταν η αναδρομή στο παρελθόν και η υπενθύμιση της ταυτότητάς του. Του καλού εαυτού του. Στα τελευταία πέντε λεπτά κι από τη στιγμή που οι Τούρκοι είχαν ανέβει στη σέλα του αλόγου, ο Ολυμπιακός θυμήθηκε ότι είναι πρωταθλητής Ευρώπης και πως μία ήττα στην Τουρκία δεν θα άρμοζε ούτε στο μέγεθός του, πολύ περισσότερο στην αιματηρή προσπάθεια που κάνει φέτος για πρόκριση στο Φάιναλ Φορ. Στο τελευταίο πεντάλεπτο, οι ερυθρόλευκοι, κέρδισαν μάχες που έμοιαζαν χαμένες, κυκλοφόρησαν τη μπάλα πιο σωστά, άσκησαν πίεση, έδειξαν χαρακτήρα. Ο Περπέρογλου ευστόχησε σε μεγάλα σουτ, ο Σπανούλης λειτούργησε ηγετικά (όπως μόνο αυτός ξέρει) και το ματσάκι γύρισε. Χωρίς ιδιαίτερο μπάσκετ, αλλά με την ανάδυση του πληγωμένο εγωισμού που δεν γινόταν και δεν το αποδεχόταν να χάσει από αυτή τη Φενέρ, η οποία έπαιζε χωρίς τον Μπογκντάνοβιτς και τον Αντερσεν.
Πλέον, ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ένα άλλο σκαλοπάτι. Κρατάει την τύχη του για την πρόκριση όχι όμως και για το πλεονέκτημα έδρας. Ο αγώνας με την Χίμκι είναι ο τελικός των τελικών. Και δεδομένο δε θεωρείται τίποτα αδέλφια. Η τύχη βοηθά τον Ολυμπιακό να συντηρεί το μάξιμουμ των ελπίδων του (κι όχι απλά τον συμβιβασμό μίας ξερής πρόκρισης να΄ναι κι ό,τι ναι). Αυτή τη φορά όμως, ο Ολυμπιακός πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και να καθαρίσει τη μπουγάδα.
Θα επιμείνω σε αυτό που ανέφερα, πριν τον αγώνα της Μπάμπεργκ με τον Παναθηναϊκό. Το προαίσθημα και η ανάλυση των αγωνιστικών με είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οδεύουμε προς ελληνικό εμφύλιο στον προημιτελικό. Πλέον, το ενδεχόμενο αυτό είναι ακόμα πιο ορατό.
Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του, έκανε την απόλυτη υπέρβαση και με κάλυψε ο Καβαλιεράτος όταν έγραψε ότι οι πράσινοι παρουσιάζονται όπως ακριβώς φαινόταν ο Ολυμπιακός πέρσι. Ομάδα αδικημένη, που ψάχνει τις αποδείξεις, που βλέπει κάθε ματς σαν να κρίνεται το μέλλον της, που έχει σταθερές και φιλοσοφία. Και φυσικά, μία ομάδα που σε κάθε παιχνίδι, νιώθει ότι για να κερδίσει πρέπει να παραδώσει το πνεύμα της. Ε, αυτές οι ομάδες, μόνο κίνητρο κι επιτυχία μπορούν να έχουν. Πλέον, είναι αυτονόητο ότι όρια δε μπαίνουν στις φιλοδοξίες. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε δικαιωματικά τον τίτλο της ομάδας που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Ξεπέρασε τους σκοπέλους, επιβίωσε και αμέσως μετά έχτισε μία σταθερότατη βάση αυτοπεποίθησης. Αυτή είναι πια το σύμβολό της. Οποιον αντίπαλο κι αν της φέρει στο δρόμο της η μοίρα., αυτός θα πρέπει να είναι έτοιμος ώστε να φωνάξει... "Αντέχεται το 50-50". Διότι από εκεί θα ξεκινήσει η σειρά των προημιτελικών. Από το 50-50. Είτε είναι ο Ολυμπιακός, είτε η Μακάμπι. είτε η Μπαρτσελόνα, είτε η Χίμκι, είτε η Σιένα. Ακόμα και με μειονέκτημα έδρας.
Υ.Γ. Το σενάριο της εμφύλιας αναμέτρησης πάντως, ομολογώ ότι δεν ευνοήθηκε από όλα τα αποτελέσματα. Κι αν η νίκη της Κάχα λειτούργησε θετικά ώστε ο Ολυμπιακός να πάρει τη δεύτερη θέση, η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Σιένα, ίσως και να μην έκανε τόσο μεγάλο καλό. Κι αυτό γιατί, η Σιένα, ακόμα κι αν κέρδιζε την αποδεκατισμένη Μπάρτσα, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να περάσει από την Βιτόρια, όπου η Κάχα θα παίξει πλέον για την πρόκριση. Ταυτόχρονα, με ρεκόρ 12-1 πια, οι Καταλανοί των τόσων προβλημάτων, δε θα κατηγορηθούν από κανέναν αν υποκύψουν (έστω και στην έδρα τους) απέναντι στην οργισμένη και παθιασμένη Μακάμπι που θα κάνει το παν για να πάρει τη δεύτερη θέση. Ενώ, αν πήγαιναν στη Βαρκελώνη με ήττα από τη Σιένα, μία δεύτερη συνεχόμενη εντός έδρας, θα ήταν λόγος για να τους... κρεμάσουν κουδούνια.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Κάψτε τα σενάρια, κόψτε τα πειράματα
Τα σενάρια προκαλούν πονοκέφαλο. Η εικόνα του Ολυμπιακού δεν ικανοποιεί. Ομως για όλα υπάρχει μία απάντηση και λέγεται νίκη... Αν έρθει στο ματς με την Κίμκι δίνει αυτομάτως πρόκριση στα πλέι οφ και υπό σοβαρές προϋποθέσεις πλεονέκτημα έδρας... Ηρθε στο παιχνίδι με την Φενέρ και έβαλε τους ερυθρόλευκους σε θέση ισχύος.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Για 35 λεπτά ο Ολυμπιακός δεν ήταν καθόλου καλός. Ηταν ξεκάθαρα θέμα συγκέντρωσης. Κυρίως του Βασίλη Σπανούλη. Στην άμυνα αποτελεί μόνιμη πληγή, στην επίθεση δεν έχει καθαρό μυαλό, κρατάει την μπάλα και η ομάδα του παίζει στατικό μπάσκετ. Οταν, όμως, ο αρχηγός την μοιράζει, ο Ολυμπιακός κάνει σωστές επιλογές και συνάμα κάνει τα αυτονόητα στην άμυνα, η εικόνα αλλάζει εντελώς. Αυτό συνέβη στο τελευταίο πεντάλεπτο και οι ερυθρόλευκοι ξεπέρασαν άλλο ένα εμπόδιο. Το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τούτη τη στιγμή και ο Ολυμπιακός έφτασε στην 8η νίκη του. Φανταστείτε τι θα γινόταν τώρα, αν είχε χάσει στην Τουρκία, από την αδιάφορη Φενέρ, που έχει απογοητεύσει στη φετινή Ευρωλίγκα.
Είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι φορμαρισμένος και εξακολουθεί να περπατάει σε τεντωμένο σχοινί. Ναι μεν τα παίζει όλα για όλα στο ΣΕΦ, αλλά μέσα στην έδρα του δεν είναι αλώβητος. Εχει χάσει και από την Ζαλγκίρις και από την Μακάμπι και από τη Σιένα και από την Μπαρτσελόνα. Συνεπώς το ότι υποδέχεται την Χίμκι δεν λέει πάρα πολλά, το ζητούμενο είναι η απόδοση που θα έχουν οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Την άλλη Πέμπτη ο Ολυμπιακός παίζει τελικό, απέναντι στην Κίμκι δεν υπάρχει περιθώριο για λάθος.
Η ουσία, λοιπόν, είναι μόνο μία: Ο Ολυμπιακός νίκησε και το αποτέλεσμα δεν μετράει απλά. Είναι ό,τι πιο σημαντικό. Αλλά: Στο παιχνίδι με την ρωσική ομάδα δεν επιτρέπεται ούτε δευτερόλεπτο χαλάρωσης. Ούτε ένα δευτερόλεπτο δίχως συγκέντρωση. Ούτε ένα πείραμα από τον Μπαρτζώκα. Εδωσε πολλές ευκαιρίες σε όλους, γνωρίζει ποιος μπορεί να κάνει τη δουλειά και ποιος όχι. Στο ματς με την ομάδα του Κουρτινάιτις κανείς δεν πρέπει να καθίσει στον πάγκο για να ξεκουραστεί. Οποιος μπει στο παρκέ, είναι υποχρεωμένος να μείνει μέσα μέχρι να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Ούτε πολλές αλλαγές χρειάζονται, ούτε πειράματα τύπου Πέρκινς. Μπήκε μία, μπήκε δύο, μπήκε τρεις... Αν δεν μπορεί ο άνθρωπος, ας καθίσει στον πάγκο να παρακολουθεί. Αν χρειαστεί, ας παίξει με 7 ή 8 ο Μπαρτζώκας.
Και φυσικά δεν γίνεται ο Χάινς να μην είναι η βασική επιλογή σέντερ. Πρέπει να παίζει περισσότερο, να μην μπαίνει ως τρίτος κατά σειρά... Το ματς με την παρέα του Πλάνινιτς είναι τελικός, με νίκη ο Ολυμπιακός όχι μόνο προκρίνεται, αλλά στρώνει το έδαφος για το φάιναλ φορ. Αν η Μακάμπι χάσει από την Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός θα είναι δεύτερος και θα έχει αβαντάζ έδρας... Ακόμα κι αν νικήσουν οι Ισραηλινοί, οι ερυθρόλευκοι θα είναι στην τρίτη θέση, συνεπώς θα έχουν αντίπαλο που δεν φοβίζει ακόμα και με μειονέκτημα.
Γι αυτό, λοιπόν, δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με κανένα σενάριο ο Ολυμπιακός. Αν χάσει από την Κίμκι, έτσι και προκριθεί ως 4ος θα πέσει πάνω στην ΤΣΣΚΑ. Ε, με μειονέκτημα έδρας σε σειρά πέντε αγώνων δεν την έχει. Ολους τους άλλους μπορεί να τους αποκλείσει, την ΤΣΣΚΑ όχι. Ε, αν ο δρόμος προς το Λονδίνο περνάει από το ΣΕΦ και το ματς με την ρωσική ομάδα, ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να στρίψει λάθος... Αν παίξει με την ίδια συγκέντρωση και το ίδιο πάθος από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, θα τα καταφέρει. Το τελευταίο πεντάλεπτο κόντρα στην Φενέρ, το δεύτερο ημίχρονο απέναντι στην Μακάμπι, είναι οδηγός.πηγή: gazzetta.gr