Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για τους παίκτες της ΑΕΚ που ο ίδιος αγάπησε, για την ίδια την ΑΕΚ και τον Ανδρέα Δημητρέλο, που'φαγε (;) το κεφάλι του.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα.
Εκεί στη δεκαετία του ’60 (Τι σας λέω τώρα!) κάθε μεσημέρι στο καφενείο της πλατείας Κύπρου ερχόταν ένας κύριος γύρω στα 35 (ήμουν πολύ μικρός κι όλοι πάνω από τα 30 μου φαινόντουσαν γέροι) και έπινε τα απογεύματα τον καφέ του.
Ηταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος…που μάζευε γύρω του τους ανθρώπους σαν μελίσι.
Ο Κωστάκης (για τους μεγαλύτερους)
Ο Κώστας  (για τους φίλους του)
Ο κυρ Κώστας (για μας)
Ο Κώστας Νεστορίδης της ΑΕΚ (για το πλήθος)
Ο Μέγας Νέστωρ (για την ιστορία)
Μιλάμε για ζωντανό μύθο. Ενα ςάνθρωπος που το σουλούπι του δεν μου έμοιαζε για ποδοσφαιριστής...  αλλά για ταμία σε κάποια Τράπεζα. Δυστυχώς δεν τον έχω δει ποτέ να παίζει… αλλά οι άλλοι (οι μεγαλύτεροι) μου΄χουν περιγράψει τόσες φορές πώς έβαζε την μπάλα στα δίχτυα…πως ξέφευγε απότομα… πώς ντριμπλάριζε αέρινα… πώς είχε βγεί πρώτος σκόρερ 5 συνεχόμενες φορές… που ήταν σαν να τον είχα δει. Εκείνη την εποχή άλλωστε, οι περιγραφές έπαιζαν τον ρόλο της τηλεόρασης… της 3D τηλεόρασης.
Αν δεν είχε προλάβει ο ξαδελφός μου ο Οδυσσεάς να με κάνει Παναθηναϊκό, είναι σίγουρο ότι αυτό που εξέπεμπε ο Κώστας Νεστορίδης, θα με είχε κάνει σίγουρα ΑΕΚ.
Αυτοί που έχουν μελετήσει το ελληνιικό ποδόσφαιρο λένε ότι ο Νεστορίδης είναι ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους φορ που πάτησαν ποτέ τα ελληνικά γήπέδα.
Αργότερα ότα μεγάλωσα κάπως και άρχισα να πηγαίνω με τους κολλητούς μου στα γήπεδα, κάθε φορά που παίζαμε με την ΑΕΚ με μάγευε ένας άλλος τύπος: Ο Μίμης Παπαϊωάννου.
Αριστεροπόδαρος με μεγάλη ντρίμπλα και με ένα άλμα για κεφαλιά που το πιο κοντινό που’χω δει είναι το άλμα του Νίκου Γκάλη. Μόνο τον καφέ του δεν έπινε στον αέρα. Μεγάλος ποδοσφαιριστής κι αυτός… και τζέντελμαν. Οι φήμες λέγανε ότι τον ήθελε η Ρεάλ… αλλά δεν τον άφηνε η ΑΕΚ και διάφορα τέτοια… μετά έφυγε στην Αυστραλία για να τραγουδήσει μαζί με τον Καζαντζίδη…. Πριν από μερικά χρόνια αναδείχθηκε ως ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη διεθνή στατιστική υπηρεσία της ΦΙΦΑ. Μεγάλος παίκτης σας λέω… πολύ μεγάλος.
Ο τρίτος που είδα στην ΑΕΚ και πραγματικά έμεινα με ανοικτο το στόμα ήταν ο «ποιος; Ποιος; Ο Μαύρος ο Θεός!».
Κατά τη γνώμη μου ο Θωμάς και ο Βαζέχα είναι οι πιο αποτελεσματικοί γκολτζήδες που’χω δει… Γκολ από το πουθενά… πάντα στη σωστή θέση… και αν τα πράγματα ήταν δύσκολα κάνανε την φάση μόνοι τους.
Οι άνθρωποι που αγαπούν τα σπορ –όπως εγώ- σέβονται ή ακόμα-ακόμα αγαπούν τους Μεγάλους αντιπάλους. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Και η ΑΕΚ είναι πάντα ένας μεγάλος αντίπαλος.
Όχι, δεν μ’αρέσει που πέφτει κατηγορία.
Δεν μ’αρέσει καθόλου.
Δυο φορές έγραψα μεταξύ σοβαρού και αστείου απευθυνόμενος στον παλιό μου φίλο, τον Ανδρέα Δημητρέλο: «Ρε συ, είσαι με τα καλά σου; Τελικά ο μονος χαμένος θα’σαι εσύ!»
Και δυστυχώς είχα δίκιο.
Η ιστορία θα χρεώσει ότι επι Προεδρίας του η ΑΕΚ έπεσε κατηγορία. Αυτό δεν αλλάζει….δυστυχώς. Ταυτόχρονα έχασε την περιουσία του, χάλασε την οικογένεια του, συνελήφθη και όπως μαθαίνω έπαθε και η καρδιά του.
Όλα αυτά για το πάθος του για την ΑΕΚ.
Πραγματικά στεναχωριέμαι γιατί ο Ανδρέας δεν είναι από τους ανθρώπους του αθλητισμού, που η τύχη τους πρέπει τέτοια τύχη.
Η αγάπη για την ομάδα, την οποία αγάπη κληρονόμησε από τον πατέρα του, έγινε μπούμερανγκ και τον κτύπησε στο δόξα πατρί. Εγινε από αγάπη όμως πάθος… αρρώστια…
Από παιδί, που τον ήξερα, υπηρξε πάντα ευπρεπής και χαμηλών τόνων... κι έχω τη βεβαιότητα ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν...άλλοτε ευτυχώς και άλλοτε δυστυχώς.
Ευχομαι στην ΑΕΚ να επιστρέψει με καινούργιους Νεστορίδηδες, Παπαϊωάννου και Μαύρους…
Ευχομαι και στον Ανδρέα Δημητρέλο να δικαιωθεί. Να εκτιμηθεί η προσπάθεια και προσφορά του…
Εχω πολλά χρόνια να τον δω και αυτά που γράφω γι’ αυτόν δεν είναι από ρεπορτάζ στα Διοικητικά της ομάδας… πώς θα μπορούσα να γνωρίζω άλλωστε;… αλλά από ανθρωπους που τον γνωρίζουν καλά εξωδιοικητικώς.
Συνήθως τα μεγάλα λάθη γίνονται υπό την επήρεια του πάθους.
Και το πάθος είναι πρωτοξάδελφάκι της βλακείας.