Ο Βασίλης Γαλούπης, μετά το μακελειό στην Βοστώνη, ψάχνει για τα
μηνύματα από τέτοιου είδους τυφλά και μαζικά κτυπήματα ακόμα και σε
αθλητικά γεγονότα.
Παρακολουθώντας την τραγωδία από την τρομοκρατική επίθεση στην Βοστώνη,
δεν μπορώ να μην κάνω κάποιες σκέψεις. Από μια διαφορετική σκοπιά,
ίσως…
Ας σκεφτούμε μια εικόνα. Κυριακή, μεσημέρι. Σε χιλιάδες σημεία όλης της Γης διεξάγονται ταυτόχρονα δεκάδες εκατοντάδες ποδοσφαιρικοί αγώνες. Εκατομμύρια άνθρωποι την ίδια στιγμή βρίσκονται στις εξέδρες. Με ένα ΚΟΙΝΟ «φου» όλων μαζί θα πέφτανε κυβερνήσεις. Τέτοια είναι η δύναμή τους! Κι ας μην το ξέρουν…
Το μεγαλύτερο κοινωνικό μέγεθος σε μαζικότητα
Υπάρχει άλλο τέτοιο κοινωνικό μέγεθος σαν τον αθλητισμό στην εποχή μας; Έχει απομείνει κάτι που να συγκεντρώνει τέτοια μαζικότητα λαού και λαών; Που να σπρώχνει τόσο κόσμο έξω από τα σπίτια του ταυτόχρονα; Κι όχι μόνο μια και δυο φορές τον χρόνο, αλλά τρείς και τέσσερις φορές την εβδομάδα! Σε παγκόσμια κλίμακα!
Ακόμα κι αν σε κάποια χώρα δεν λατρεύεται κάτι τόσο όσο το ποδόσφαιρο, ο κόσμος θα γεμίζει τα ανοιχτά στάδια χιλιάδων θεατών στο μπέιζμπολ, το ράγκμπι, το κρίκετ, είτε σε δημοφιλή διεθνώς γεγονότα που γίνονται μια φορά την χρόνο ή την τετραετία, όπως ο ποδηλατικός γύρος Γαλλίας και τα γκραν σλαμ του τένις, των ολυμπιακών αγώνων, του μουντιάλ. Με εκατομμύρια θεατών κι επισκεπτών σε κάθε χώρα!
Η δυναμική που σε βγάζει από το… σπίτι!
Η δυναμική του αθλητισμού, αλλά και του αθλητικού κοινού είναι τεράστια. Και είναι ίσως το μόνο μέσο πια για να βγαίνει τόσο μαζικά, ειρηνικά και με τέτοια συχνότητα ο κόσμος, από την μια άκρη της γης ως την άλλη, από το σπίτι του. Είτε για να παρακολουθεί αθλητικά γεγονότα, είτε και για να αθλείται, κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Μόνο ο αθλητισμός, λοιπον, βγάζει τόσο κόσμο από το σπίτι επί καθημερινής βάσης!
Από πέντε πόζες κάθε βήμα
Η ζωή όλων μας άλλαξε οριστικά και ουσιαστικά από την δεκαετία του ’90, και δια παντός πλέον μετά την 9η Σεπτεμβρίου 2001. Προ 2001 ο κόσμος μας δεν ήταν έτσι.
Οι κάμερες στους δημόσιους χώρους ήταν λιγότερες και δεν τραβούσαν από πέντε πόζες κάθε μας βήμα. Ένα ταξίδι στο εξωτερικό αντιμετωπιζόταν φυσιολογικά, όχι με απαγορεύσεις να έχει μαζί του ο κάθε επιβάτης, ως εν δυνάμει ύποπτος, ακόμα και τα φάρμακά του στο αεροπλάνο.
Φώλιασε ο φόβος
Η αφέλεια έφυγε από μέσα μας και φώλιασε ο φόβος. Αν βγω έξω από το σπίτι μου, τι μπορεί να μου συμβεί; Ποιος με περιμένει στην γωνία; Ποιος θα μου ρίξει δηλητηριώδη αέρια στο μετρό; Ποιος θα βάλει βόμβες στο πάρκο, στο γήπεδο…, ποιος θα πυροβολήσει το παιδί μου στο σχολείο;
Από το Τόκιο στην Ατλάντα και στο Λονδίνο
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται ένα τέτοιο τυφλό κτύπημα από τους οποιουσδήποτε τρομοκράτες σε δημόσιο χώρο, όπως και σε αθλητικό γεγονός. Το έχουμε ξαναδεί στην επίθεση με δηλητηριώδη αέρα στο μετρό του Τόκιο το 1995, στο ολυμπιακό πάρκο στην Ατλάντα με τις εκρήξεις το 1996, στις επιθέσεις στα τρένα στην Μαδρίτη το 2004 ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Λονδίνο το 2005 και πάει λέγοντας. Είναι πολλά τα περιστατικά.
Ο στόχος
Κι όλα έχουν ένα κοινό: Την μαζικότητα! Αυτός είναι ο στόχος πια. Οι πολλοί και συνήθως αθώοι! Από εκεί θέλουν το αίμα οι δράστες. Έτσι ώστε κανείς να μην νιώθει ασφαλής όταν είναι έξω. Να περάσει το μήνυμα ότι όλοι είμαστε υποψήφια θύματα.
Πολλοί κάνουν παιχνίδι
Η τρομοκρατία δεν έχει ένα πρόσωπο. Έχει πολλά. Και με την τρομοκρατία δεν κάνει παιχνίδι ένας, κάνουν πολλοί. Είναι αυτοί που ασκούν τρομοκρατία, οι τρομοκράτες. Είναι κι αυτοί που εκμεταλλεύονται όσα τρομοκρατικά χτυπήματα γίνονται.
Ασφαλώς και δεν εννοώ πως όλα τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Γη γίνονται από ένα συγκεκριμένο εντολοδόχο. Αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως το Σύστημα είναι πάντα έτοιμο να αξιοποιήσει προς όφελός του τον τρόμο δισεκατομμυρίων ανθρώπων μετά από ένα μαζικό πλήγμα.
Γιατί κτύπησαν στον μαραθώνιο της Βοστώνης
Το να κτυπηθεί αυτή τη φορά ένα παγκόσμιας εμβέλειας αθλητικό γεγονός, όπως ο μαραθώνιος της Βοστώνης, δείχνει πολλά:
• Μιλάμε για αθλητισμό. Για κάτι που ενώνει και δεν χωρίζει.
• Μιλάμε για μαραθώνιο με τους τεράστιους και πανανθρώπινους συμβολισμούς του.
• Μιλάμε για συμμετοχή στον αγώνα και απλού κόσμου, όχι μόνο επαγγελματιών πρωταθλητών.
• Μιλάμε για 27.000 δρομείς από 90 χώρες!
• Και για 500.000 θεατές που συμμετείχαν με τον τρόπο τους ενθαρρύνοντας την προσπάθεια των δρομέων!
• Μιλάμε επίσης για έναν αγώνα που ήταν αφιερωμένος στα 20 παιδιά και τους 6 ενήλικες που βρήκαν τον θάνατο στο μακελειό στο σχολείο του Νιουτάουν στο Κονέκτικατ. Οι εκρήξεις γίνανε σε απόσταση αναπνοής από τις οικογένειες των θυμάτων!
Το τυφλό μίσος
Κι αν κάποιος βιαστεί να πει «γιατί να θέλουν να κτυπήσουν έναν τέτοιο αγώνα;», η απάντηση είναι προφανής: Μα, αυτό ακριβώς επιζητούσαν. Τέτοιο ήταν το τυφλό μίσος… Να την πληρώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αθώοι!
Κι όλα αυτά, πού οδηγούν; Στο θρίαμβο του φόβου. Ο κόσμος να φοβάται περισσότερο από ποτέ για τα πάντα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι αγανακτισμένοι που έβγαιναν με μαζική δράση για να διαμαρτυρηθούν στις πλατείες σχεδόν όλης της Ευρώπης ενάντια στα μέτρα λιτότητας και αντιμετωπίστηκαν από την πρώτη στιγμή ως... ενοχλητικοί, αλλά και ως εν δυνάμει επικίνδυνοι, αφού αποτελούσαν «κράχτες» για να κατέβει κι άλλος κόσμος στους δρόμους. Οι τόνοι χημικών – κι όχι μόνο –, τους έδιωξαν γρήγορα. Αυτό, όμως, είναι ένα γεγονός και με άλλη διάσταση που χωράει περισσότερη κουβέντα. Ας μην το αναλύσουμε κι αυτό τούτη τη στιγμή.
Με πρόκες και λεπίδια τα 8χρονα
Κατά καιρούς αθλητικά γεγονότα έχουν γίνει στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι εικόνες από την Βοστώνη αναθέρμαναν τον φόβο. Όποια κι αν είναι τα άρρωστα κίνητρα των μισάνθρωπων που ήθελαν να γεμίσουν με πρόκες και λεπίδια τα κορμιά ακόμα και 8χρονων παιδιών, η ουσία είναι πώς ο τρόμος απλώνεται περισσότερο από ποτέ και πάνω από τα γήπεδα, πάνω από τους αθλητικούς αγώνες… Δεν χωρά αμφιβολία πια.
Μακριά από συναθροίσεις
Με λίγα λόγια; Μια από τις… παρενέργειες κι αυτού που έγινε στην Βοστώνη είναι το μήνυμα που περνάει προς την κοινωνία: Ότι για να νιώθουμε… ασφαλείς πρέπει, τελικά, να μένουμε σπίτι μας. Στο κλουβί μας! Κατά προτίμηση εγκεφαλικά αδρανείς και μακριά από συναθροίσεις. Καθηλωμένοι κι ανήμποροι στον καναπέ μας.
Γιατί; Μα επειδή αν κυκλοφορούμε με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να πνιγούμε στα δηλητηριώδη αέρια, αν περπατάμε στο δρόμο να σκάνε βόμβες δίπλα μας, αν κάνουμε καμία πορεία επειδή κάτι μας ενόχλησε να τρώμε χημικά, αν δούμε κανέναν αγώνα να είναι κάτω από το κάθισμά μας εκρηκτικός μηχανισμός.
Στην ΙΧ φυλακή μας
Μέσα στο σπιτάκι μας, λοιπόν. Στην ΙΧ φυλακή μας… Ούτε στο γήπεδο να μην μπορούμε να πάμε! Πρέπει πάση θυσία να… εμπεδώσουμε ότι είναι επικίνδυνο να κάνουμε κάτι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Σπίτι, απομόνωση και απραξία ίσον ασφάλεια, δράση και συλλογικότητα ίσον κίνδυνος! Αυτό να καρφωθεί στο υποσυνείδητο κάθε ανθρώπου ό,τι χώμα κι αν πατάει: Πού να τρέχεις τώρα…
Ας σκεφτούμε μια εικόνα. Κυριακή, μεσημέρι. Σε χιλιάδες σημεία όλης της Γης διεξάγονται ταυτόχρονα δεκάδες εκατοντάδες ποδοσφαιρικοί αγώνες. Εκατομμύρια άνθρωποι την ίδια στιγμή βρίσκονται στις εξέδρες. Με ένα ΚΟΙΝΟ «φου» όλων μαζί θα πέφτανε κυβερνήσεις. Τέτοια είναι η δύναμή τους! Κι ας μην το ξέρουν…
Το μεγαλύτερο κοινωνικό μέγεθος σε μαζικότητα
Υπάρχει άλλο τέτοιο κοινωνικό μέγεθος σαν τον αθλητισμό στην εποχή μας; Έχει απομείνει κάτι που να συγκεντρώνει τέτοια μαζικότητα λαού και λαών; Που να σπρώχνει τόσο κόσμο έξω από τα σπίτια του ταυτόχρονα; Κι όχι μόνο μια και δυο φορές τον χρόνο, αλλά τρείς και τέσσερις φορές την εβδομάδα! Σε παγκόσμια κλίμακα!
Ακόμα κι αν σε κάποια χώρα δεν λατρεύεται κάτι τόσο όσο το ποδόσφαιρο, ο κόσμος θα γεμίζει τα ανοιχτά στάδια χιλιάδων θεατών στο μπέιζμπολ, το ράγκμπι, το κρίκετ, είτε σε δημοφιλή διεθνώς γεγονότα που γίνονται μια φορά την χρόνο ή την τετραετία, όπως ο ποδηλατικός γύρος Γαλλίας και τα γκραν σλαμ του τένις, των ολυμπιακών αγώνων, του μουντιάλ. Με εκατομμύρια θεατών κι επισκεπτών σε κάθε χώρα!
Η δυναμική που σε βγάζει από το… σπίτι!
Η δυναμική του αθλητισμού, αλλά και του αθλητικού κοινού είναι τεράστια. Και είναι ίσως το μόνο μέσο πια για να βγαίνει τόσο μαζικά, ειρηνικά και με τέτοια συχνότητα ο κόσμος, από την μια άκρη της γης ως την άλλη, από το σπίτι του. Είτε για να παρακολουθεί αθλητικά γεγονότα, είτε και για να αθλείται, κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Μόνο ο αθλητισμός, λοιπον, βγάζει τόσο κόσμο από το σπίτι επί καθημερινής βάσης!
Από πέντε πόζες κάθε βήμα
Η ζωή όλων μας άλλαξε οριστικά και ουσιαστικά από την δεκαετία του ’90, και δια παντός πλέον μετά την 9η Σεπτεμβρίου 2001. Προ 2001 ο κόσμος μας δεν ήταν έτσι.
Οι κάμερες στους δημόσιους χώρους ήταν λιγότερες και δεν τραβούσαν από πέντε πόζες κάθε μας βήμα. Ένα ταξίδι στο εξωτερικό αντιμετωπιζόταν φυσιολογικά, όχι με απαγορεύσεις να έχει μαζί του ο κάθε επιβάτης, ως εν δυνάμει ύποπτος, ακόμα και τα φάρμακά του στο αεροπλάνο.
Φώλιασε ο φόβος
Η αφέλεια έφυγε από μέσα μας και φώλιασε ο φόβος. Αν βγω έξω από το σπίτι μου, τι μπορεί να μου συμβεί; Ποιος με περιμένει στην γωνία; Ποιος θα μου ρίξει δηλητηριώδη αέρια στο μετρό; Ποιος θα βάλει βόμβες στο πάρκο, στο γήπεδο…, ποιος θα πυροβολήσει το παιδί μου στο σχολείο;
Από το Τόκιο στην Ατλάντα και στο Λονδίνο
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται ένα τέτοιο τυφλό κτύπημα από τους οποιουσδήποτε τρομοκράτες σε δημόσιο χώρο, όπως και σε αθλητικό γεγονός. Το έχουμε ξαναδεί στην επίθεση με δηλητηριώδη αέρα στο μετρό του Τόκιο το 1995, στο ολυμπιακό πάρκο στην Ατλάντα με τις εκρήξεις το 1996, στις επιθέσεις στα τρένα στην Μαδρίτη το 2004 ή στα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Λονδίνο το 2005 και πάει λέγοντας. Είναι πολλά τα περιστατικά.
Ο στόχος
Κι όλα έχουν ένα κοινό: Την μαζικότητα! Αυτός είναι ο στόχος πια. Οι πολλοί και συνήθως αθώοι! Από εκεί θέλουν το αίμα οι δράστες. Έτσι ώστε κανείς να μην νιώθει ασφαλής όταν είναι έξω. Να περάσει το μήνυμα ότι όλοι είμαστε υποψήφια θύματα.
Πολλοί κάνουν παιχνίδι
Η τρομοκρατία δεν έχει ένα πρόσωπο. Έχει πολλά. Και με την τρομοκρατία δεν κάνει παιχνίδι ένας, κάνουν πολλοί. Είναι αυτοί που ασκούν τρομοκρατία, οι τρομοκράτες. Είναι κι αυτοί που εκμεταλλεύονται όσα τρομοκρατικά χτυπήματα γίνονται.
Ασφαλώς και δεν εννοώ πως όλα τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Γη γίνονται από ένα συγκεκριμένο εντολοδόχο. Αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως το Σύστημα είναι πάντα έτοιμο να αξιοποιήσει προς όφελός του τον τρόμο δισεκατομμυρίων ανθρώπων μετά από ένα μαζικό πλήγμα.
Γιατί κτύπησαν στον μαραθώνιο της Βοστώνης
Το να κτυπηθεί αυτή τη φορά ένα παγκόσμιας εμβέλειας αθλητικό γεγονός, όπως ο μαραθώνιος της Βοστώνης, δείχνει πολλά:
• Μιλάμε για αθλητισμό. Για κάτι που ενώνει και δεν χωρίζει.
• Μιλάμε για μαραθώνιο με τους τεράστιους και πανανθρώπινους συμβολισμούς του.
• Μιλάμε για συμμετοχή στον αγώνα και απλού κόσμου, όχι μόνο επαγγελματιών πρωταθλητών.
• Μιλάμε για 27.000 δρομείς από 90 χώρες!
• Και για 500.000 θεατές που συμμετείχαν με τον τρόπο τους ενθαρρύνοντας την προσπάθεια των δρομέων!
• Μιλάμε επίσης για έναν αγώνα που ήταν αφιερωμένος στα 20 παιδιά και τους 6 ενήλικες που βρήκαν τον θάνατο στο μακελειό στο σχολείο του Νιουτάουν στο Κονέκτικατ. Οι εκρήξεις γίνανε σε απόσταση αναπνοής από τις οικογένειες των θυμάτων!
Το τυφλό μίσος
Κι αν κάποιος βιαστεί να πει «γιατί να θέλουν να κτυπήσουν έναν τέτοιο αγώνα;», η απάντηση είναι προφανής: Μα, αυτό ακριβώς επιζητούσαν. Τέτοιο ήταν το τυφλό μίσος… Να την πληρώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αθώοι!
Κι όλα αυτά, πού οδηγούν; Στο θρίαμβο του φόβου. Ο κόσμος να φοβάται περισσότερο από ποτέ για τα πάντα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο οι αγανακτισμένοι που έβγαιναν με μαζική δράση για να διαμαρτυρηθούν στις πλατείες σχεδόν όλης της Ευρώπης ενάντια στα μέτρα λιτότητας και αντιμετωπίστηκαν από την πρώτη στιγμή ως... ενοχλητικοί, αλλά και ως εν δυνάμει επικίνδυνοι, αφού αποτελούσαν «κράχτες» για να κατέβει κι άλλος κόσμος στους δρόμους. Οι τόνοι χημικών – κι όχι μόνο –, τους έδιωξαν γρήγορα. Αυτό, όμως, είναι ένα γεγονός και με άλλη διάσταση που χωράει περισσότερη κουβέντα. Ας μην το αναλύσουμε κι αυτό τούτη τη στιγμή.
Με πρόκες και λεπίδια τα 8χρονα
Κατά καιρούς αθλητικά γεγονότα έχουν γίνει στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων. Οι εικόνες από την Βοστώνη αναθέρμαναν τον φόβο. Όποια κι αν είναι τα άρρωστα κίνητρα των μισάνθρωπων που ήθελαν να γεμίσουν με πρόκες και λεπίδια τα κορμιά ακόμα και 8χρονων παιδιών, η ουσία είναι πώς ο τρόμος απλώνεται περισσότερο από ποτέ και πάνω από τα γήπεδα, πάνω από τους αθλητικούς αγώνες… Δεν χωρά αμφιβολία πια.
Μακριά από συναθροίσεις
Με λίγα λόγια; Μια από τις… παρενέργειες κι αυτού που έγινε στην Βοστώνη είναι το μήνυμα που περνάει προς την κοινωνία: Ότι για να νιώθουμε… ασφαλείς πρέπει, τελικά, να μένουμε σπίτι μας. Στο κλουβί μας! Κατά προτίμηση εγκεφαλικά αδρανείς και μακριά από συναθροίσεις. Καθηλωμένοι κι ανήμποροι στον καναπέ μας.
Γιατί; Μα επειδή αν κυκλοφορούμε με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορεί να πνιγούμε στα δηλητηριώδη αέρια, αν περπατάμε στο δρόμο να σκάνε βόμβες δίπλα μας, αν κάνουμε καμία πορεία επειδή κάτι μας ενόχλησε να τρώμε χημικά, αν δούμε κανέναν αγώνα να είναι κάτω από το κάθισμά μας εκρηκτικός μηχανισμός.
Στην ΙΧ φυλακή μας
Μέσα στο σπιτάκι μας, λοιπόν. Στην ΙΧ φυλακή μας… Ούτε στο γήπεδο να μην μπορούμε να πάμε! Πρέπει πάση θυσία να… εμπεδώσουμε ότι είναι επικίνδυνο να κάνουμε κάτι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Σπίτι, απομόνωση και απραξία ίσον ασφάλεια, δράση και συλλογικότητα ίσον κίνδυνος! Αυτό να καρφωθεί στο υποσυνείδητο κάθε ανθρώπου ό,τι χώμα κι αν πατάει: Πού να τρέχεις τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου