Ο Φάμπρι ήταν ένας κλόουν...!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο gazzetta.gr για την παρουσία του Φάμπρι στον πάγκο του Παναθηναϊκού και για το «φάουλ» του Ισπανού να εκθέτει δημοσίως τους παίκτες του.

Ο Φάμπρι ήταν ένας κλόουν. Ήλθε και παρήλθε. Διερχόμενος, όπως όλοι οι κλόουν στα πανηγύρια. Εκλήθη, έδωσε την παράστασή του, γελάσαμε ή δεν γελάσαμε, εν πάση περιπτώσει πήγε στην ευχή. Δεν ξέραμε τίποτα γι’ αυτόν, πριν. Πιθανότατα δεν θα μάθουμε τίποτα γι’ αυτόν, μετά. Ο Αλαφούζος, για το αδίκημα της πρόσληψης, διεκδικεί το συζητήσιμο ελαφρυντικό της φρικαλέας άγνοιας. Ισως και της απόγνωσης στην οποίαν ευρισκόταν όταν του σέρβιραν αυτό το φρούτο.

Η υπόθεση, πιο πολύ από επικριτική εις βάρος του Αλαφούζου, είναι διδακτική για εμάς. Επειδή, με το που εμφανίστηκε απ’ το πουθενά, ο τύπος προκάλεσε πράγματι ένα μιντιακό ενδιαφέρον, αμέσως τρέξαμε να του πιστώσουμε ότι «τα λέει ωραία». Στην πορεία τον υμνήσαμε κιόλας, ότι «τα λέει σταράτα». Αλήθειες! Μια σοβαρή παρανόηση. Ο προπονητής δεν είναι για να λέει. Ο προπονητής είναι για να κάνει.

Ένας έξοχος τηλεοπτικός αναλυτής δεν είναι, απαραιτήτως, ένας έξοχος προπονητής. Κατά τον αστικό μύθο, του Κόκκαλη ο Λεμονής του άρεσε από τότε που τον άκουσε στον σχολιασμό του ματς Ολυμπιακός-Αγιαξ 1-0. Σε πολλούς επίσης, στην τηλεόραση, άρεσε ν’ ακούνε τον Νιόπλια. Μπορούμε να συζητήσουμε (κάποια άλλη στιγμή…) αν ο Λεμονής ή ο Νιόπλιας είναι καλοί ή κακοί προπονητές. Αλλ’ όποτε γίνει αυτή η συζήτηση, δεν θα στέκει να συμπεριλάβουμε στα κριτήρια αξιολόγησης το αν είναι ευχάριστοι ή όχι στον τηλεθεατή του ποδοσφαίρου!

Ο αναλυτής λέει. Τι συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Η δουλειά του προπονητή είναι να κάνει. Ο,τι ξέρει και μπορεί, για να συμβαίνει κάτι καλύτερο. Μεγάλη απόσταση. Ζύγι για το έργο του προπονητή δεν νοείται να είναι, το εάν έχει μιντιακό ενδιαφέρον. Μόνον, εάν βοηθά την ομάδα. Βοήθησε, λοιπόν, την ομάδα ο Φάμπρι;

Να δεχθεί κανείς, φυσικά, πως ούτ’ ο Μουρίνιο με τον Γουαρδιόλα δίδυμο θα μπορούσαν να βοηθήσουν αισθητά, ομάδα που στη μέση της περιόδου αποφασίζει για κάποιους λόγους ότι θ’ αφήσει (μετά Καραγκούνη, και) τον Κατσουράνη, τον Βίντρα, τον Σπυρόπουλο, τον Χριστοδουλόπουλο, ακόμη-ακόμη τον Πετρόπουλο, και θα πάει με τον Κάιπερ, τον Χοκίν, τον Κατζιγιάμα, τον Φιγερόα. Συν Αντρέ Πίντο, Φορναρόλι, Μπαρμπαρούση, Κουίνσι, Βελάσκες κ.λπ.

Αν, όμως, όλοι αυτοί δεν διαθέτουν κάκαλα να φοράνε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, τούτο είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Και σίγουρα δεν έχει καμία δουλειά ο προπονητής, να το πει δημοσίως. Ο προπονητής δεν είναι εκεί για να «λέει αλήθειες» μετά την ήττα. Ο προπονητής είναι εκεί για να αντέχει. Να προστατεύει, στις δύσκολες ημέρες, ό,τι έχει. Τις…αλήθειες μπορεί να βγει και να τις πει ο όποιος Δομάζος. Ο όποιος αρθρογράφος. Οποιοσδήποτε απέξω. ‘Η ο Φάμπρι, αλλά (κατ’ ιδίαν) στη διοίκηση. ‘Η ο Φάμπρι, αλλά (δημοσίως) μετά. Όταν δεν θα είναι πια οι παίκτες, παίκτες του. Όχι ενόσω.

Ο προπονητής θα υπερασπιστεί «για θάνατο» τον παίκτη του. Ο Ρότσα, είναι προπονητής ή δεν είναι, πάντως για την υπόσταση των παικτών του δεν έκανε βήμα πίσω. Ο Δώνης, ένα άλλο παράδειγμα, για έξι μήνες είχε παίκτη τον Ματέους Βιβιάν. Ως την τελευταία ημέρα του Ματέους Βιβιάν στον ΠΑΟΚ, ο Δώνης τον υποστήριζε βγάζοντας όλο τον έξω κόσμο τρελούς! Μπορεί να μη…τα είπε σταράτα, αλλ’ έκανε σωστά τη δουλειά του. Τη δουλειά για την οποία πληρώνεται.

Για τα τελευταία τρία ή εννέα παιγνίδια της σεζόν, με τον Βονόρτα η φύσις στην Παιανία θα ησυχάσει. Ένας άνθρωπος, εγνωσμένος στους παροικούντες. Με ποιότητα, με δεδομένο παρελθόν, με την inside γνώση των δεδομένων, με αυτοσεβασμό. Το να βρουν οι ποδοσφαιριστές, μετά τη λαίλαπα Φάμπρι, την ηρεμία τους ώστε να δώσουν στο φινάλε ό,τι τέλος πάντων έχουν να δώσουν, αυτό είναι που τώρα ο Βονόρτας μπορεί να συνεισφέρει. Να επαναφέρει δηλαδή, από…υπό το μηδέν, τον Παναθηναϊκό πάλι στο σημείο-μηδέν. Σε σημείο εκκίνησης.

Δεν ξέρω τι λένε οι τσάροι της Παναθηναϊκής οικονομίας, ωστόσο το αγωνιστικά ευκταίον είναι τα τελευταία παιγνίδια της σεζόν να είναι τρία, όχι εννέα. Δεν θα ‘ναι ανεπανόρθωτο, ίσα-ίσα. Η προτεραιότητα είναι, να τους φωτίσει ο Θεός και απ’ τον Ιούλιο (με το όποιο μπάτζετ, πάντως) κάτι αληθινά ποδοσφαιρικό ν’ αρχίσει να εξελίσσεται στην πράσινη κοινωνία. Ενα πράγμα που θα ξεκινά απ’ το «Α» της γνώσης του αντικειμένου, σε αντιδιαστολή με την παράνοια που κυριάρχησε πέρα ως πέρα εφέτος. Τότε αυτή η εξέλιξη θα ευνοηθεί να κυλήσει, για πρώτη χρονιά, δίχως τον αχρείαστο φόρτο των ευρω-παιγνιδιών. Ο Παναθηναϊκός, αργά ή γρήγορα, θα ξαναπαίξει στην Ευρώπη. Δεν είναι αυτό, το θέμα του τώρα.

Τώρα, στο κάτω-κάτω, ας πάει ο ΠΑΣ Γιάννενα. Να ‘χει το επίτευγμα της 5ης θέσης, την πολύ διαφορετική διάστασή του…πηγή: gazzetta.gr