Ο Νίκος Παπαδογιάννης βαδίζει προσεκτικά το
μονοπάτι που οδήγησε τη Μπαρτσελόνα στο Λονδίνο και επισημαίνει τις
αστοχίες που καταδίκασαν τον Παναθηναϊκό.
Παρακολουθώντας το παιχνίδι του Παναθηναϊκού για δεύτερη φορά, με
εφόδια την ηρεμία της επόμενης ημέρας και την πολυτέλεια του ριπλέι, δεν
ξέρω τι πρέπει να αισθανθώ. Απογοήτευση για τη χαμένη ευκαιρία; Καμάρι
για την ομάδα που φτιάχτηκε από το μηδέν αλλά έφτασε στο κατώφλι του
φάιναλ-φορ;
Υποθέτω ότι όλοι οι άνθρωποι του «τριφυλλιού», από τον πρόεδρό του μέχρι τον πιο τυφλό οπαδό, συμμερίζονται και μοιράζονται αυτή τη χαρμολύπη. Το χειροκρότημα είναι δεδομένο, αλλά συνοδεύεται από σκασίλα και εκνευρισμό.
Διάβολε, μισή σπρωξιά χρειαζόταν η Μπαρτσελόνα για να πέσει στον γκρεμό. Διασώθηκε χάρη σε 3-4 χαμόγελα της μοίρας, όποια μορφή και αν θελήσει κάποιος να της δώσει. Κάποιος θα επικαλεστεί τα κρίσιμα σουτ που δεν μπήκαν στο 4ο και στο 5ο ματς, άλλος τα μαγικά του Ναβάρο, οι αναλυτές την άμυνα ζώνης που ξεκίνησε ως λύση ανάγκης και εξελίχθηκε σε όπλο, μερικοί το μέτωπο που άνοιξε με την Ευρωλίγκα η «πράσινη» διοίκηση, οι περισσότεροι το εύκολο άλλοθι που ονομάζεται διαιτησία.
Δεν έχει πια σημασία αν ο Παναθηναϊκός σφαγιάστηκε ή όχι ούτε πρόκειται να ανοίξω τέτοιου είδους κουβέντα. Οι διαμαρτυρίες χρησιμεύουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση και για οπαδικές κοκορομαχίες. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδεμία αδικία αναγνωρίζεται. Τη Ρεάλ θα συναντήσει στον ημιτελικό η Μπαρτσελόνα.
Δύο σύλλογοι που ήλπιζαν να ταξιδέψουν στο Λονδίνο για τη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου θα βολευτούν με το μπασκετάκι. Πειράζει που θα προτιμούσα οποιονδήποτε άλλον στη θέση τους; Αν όχι ελληνικές ομάδες, τότε κάποιους ικανούς να εκτιμήσουν το δώρο. Την Κάχα Λαμποράλ, τη Φενέρμπαχτσε, τη Χίμκι, τη Σιένα, τη Μακάμπι, ακόμα και τη Μπάμπεργκ.
Οι «αιώνιοι» της Ισπανίας αντιμετωπίζουν το φάιναλ-φορ σαν ευπρόσδεκτη παρένθεση στην καθημερινότητά τους και το παίρνουν στα σοβαρά μόνο όταν κερδίζουν, όπως κάνουν οι Ελληνες οπαδοί με το βόλεϊ ή με το πόλο ή με το μπάσκετ γυναικών.
Ποιος θυμάται ότι η Ρεάλ έλαβε μέρος στο φάιναλ-φορ του 2011 στη Βαρκελώνη; Συμμετείχαν στη διοργάνωση τέσσερις ομάδες, αλλά εμφανίστηκαν στο Παλάου Σαν Τζόρντι μόνο τρεις. Ελπίζω ότι η προοπτική ενός πορτοκαλί «κλάσικο» θα ζεστάνει τους Ισπανούς λίγο περισσότερο.
Μπορεί, βέβαια, να βγει αλησμόνητη ματσάρα όπως το πρόσφατο 111-108 στο Κόπα Ντελ Ρέι. Το ανυποψίαστο κοινό το οποίο προσπαθεί να δελεάσει η Ευρωλίγκα δεν συγκινείται από αγώνες που τελειώνουν με σκορ 64-53.
Εμείς δεν είμαστε από τους ανυποψίαστους. Μας αρέσει η καλή άμυνα όσο και η ξέγνοιαστη επίθεση, ίσως και περισσότερο. Το μπάσκετ δεν είναι τόμπολα, αλλά σκάκι. Η αμυντική επίδοση του χθεσινού Παναθηναϊκού μετά την αρχική πλημμύρα, απέναντι σε αντίπαλο ανωτάτου επιπέδου, ήταν μία εποποιία.
Από τη στιγμή που επέστρεψε ο Διαμαντίδης στο παρκέ, φορτωμένος έστω με 3 (και αργότερα με 4) φάουλ, η Μπαρτσελόνα του Ναβάρο πέτυχε 25 πόντους στα τελευταία 25 λεπτά, με 7/40 σουτ.
Εικοσιπέντε πόντους, σε εικοσιπέντε λεπτά.
Πλησιάζοντας στην τελική ευθεία, η Μπάρτσα έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει. Εδινε την εικόνα ομάδας που θα έπεφτε αν την έσπρωχνες με ένα φτερό. Αλλά ο Παναθηναϊκός, οπλισμένος με ατσάλι για αυτή την αξιομνημόνευτη σειρά αγώνων, είχε ξεχάσει τα φτερά του στο σπίτι…
Αυτή τη φορά, δεν τον παγίδευσε η άμυνα ζώνης. Μία εβδομάδα προετοιμασίας ήταν αρκετή για να στηθούν οι απαραίτητες παγίδες. Ο Αργύρης Πεδουλάκης εισήγαγε κάποια καινούρια συστήματα στην επίθεση, η κυκλοφορία ήταν γρήγορη και προσεκτική, η μπάλα πέρασε πολλές φορές στο «ζωγραφιστό» απ’όπου ο Παναθηναϊκός σημείωσε 14 καλάθια, ο Πασκουάλ επέστρεψε εν πολλοίς στο μαν-του-μαν.
Ακόμα και το μοναδικό ελληνικό τρίποντο (Ούκιτς στο 39-22), σημειώθηκε μετά από πάσα από μέσα προς τα έξω. Όχι. Δεν ήταν η ισπανική ζώνη αυτή που χαντάκωσε τον Παναθηναϊκό.
Ηταν η αδυναμία του να εκμεταλλευτεί σουτ που έγιναν υπό καλές προϋποθέσεις. Στα δύο τελευταία παιχνίδια, η Μπαρτσελόνα έδωσε το τρίποντο στον Ούκιτς και στον Γκιστ, με βασικό μέλημα να απαγορεύσει τις συνεργασίες του Διαμαντίδη με τον Λάσμε ή τον Σχορτσανίτη.
Ο Κροάτης και ο Αμερικανός δικαίωσαν απόλυτα το ρίσκο του Τσάβι Πασκουάλ, αφού σούταραν, μαζί, 1/13 τρίποντα. Ο Ματσιούλις είχε 1/6 τρίποντα στους δύο τελευταίους προημιτελικούς, ο Διαμαντίδης 0/8.
Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν διαθέτει σουτέρ-φονιάδες όπως ο Σάρας (στο «1») ή ο Φώτσης (στο «4»). Ο Μπανκς θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις, αν δεν ήταν τροχονόμος στην άμυνα. Ο Καπόνο, που έφυγε νωρίς, το ίδιο.
Ο Παναθηναϊκός άλωσε τη Βαρκελώνη στο δεύτερο ματς επειδή πέτυχε 8 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο. Θα επαναλάμβανε το κατόρθωμα εάν έβαζε χθες 3 ή 4. Το άστοχο σουτ του ανενόχλητου Ούκιτς στο 59-53 ήταν το φάλτσο κύκνειο άσμα μιας ομάδας που άξιζε, τελικά, την πρόκριση.
Το φετινό ταβάνι του μπορεί να μην είναι τόσο ψηλά όσο το αντίστοιχο της Μπαρτσελόνα, αλλά βρήκε χίλιους τρόπους για να την κατεβάσει στο επίπεδό του, με μπροστάρη τον πρωτόπειρο σε τέτοιους αγώνες Πεδουλάκη. Αυτό ονομάζεται υπέρβαση.
Η «λεπτομέρεια» που αποτελείωσε τον Παναθηναϊκό (τον ήδη τσακισμένο από τα φάουλ του Διαμαντίδη) ήταν τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Εδώ ο Παναθηναϊκός πλήρωσε την τακτική του, αφού έστελνε τον Λάσμε και τον Γκιστ ψηλά ώστε να σκεπάσουν οι δυό τους (με τεράστια επιτυχία, όπως αποδείχθηκε) τα μακρυνά σουτ των Ισπανών.
Η απουσία του Διαμαντίδη στο κρίσιμο διάστημα του α’ ημιχρόνου προκάλεσε άλυτο πρόβλημα στα μετόπισθεν, αφού οι υπόλοιποι περιφερειακοί δεν έχουν έφεση στο ριμπάουντ ούτε κορμιά για να μπλοκάρουν τον Τόμιτς και τον Τζαουάι.
Το πλήγμα δεν ήταν μόνο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Στο τέλος μίας αποτελεσματικής άμυνας, το χαμένο ριμπάουντ μετά από τούβλο του αντιπάλου κόβει τα ποδάρια. Στο τελευταίο 5λεπτο, πάντως, η Μπαρτσελόνα δεν ανανέωσε ούτε μία κατοχή.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο βιράζ απόλυτα προσηλωμένος στην αποστολή του, αλλά δεν βρήκε πουθενά τα φαρμακερά σουτ που χρειαζόταν. Μετατρέποντας τα παθήματα σε μαθήματα, οι Καταλανοί φρόντισαν να κυνηγήσουν per mare per terra τον Διαμαντίδη ώστε να αποφύγουν τις σφαλιάρες της τελευταίας στιγμής.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, μολονότι θυμωμένος από νωρίς, δεν προσπάθησε ούτε αυτή τη φορά να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Από το 31ο λεπτό ως το 39ο, δεν δοκίμασε ούτε ένα σουτ.
Τα θαύματα του 2ου και του 3ου αγώνα εξωράισαν μία εικόνα την οποία ουδείς πλέον δικαιούται να αμφισβητήσει: η Μπαρτσελόνα έκανε καλή δουλειά απέναντι στον Διαμαντίδη. Τον κράτησε εκτός ρυθμού και δεν τον ένιωσε στα πλευρά της, με τις εκκωφαντικές εξαιρέσεις εκείνων των νικητήριων τριπόντων.
Σε επτά από τα δέκα ημίχρονα των προημιτελικών, ο Διαμαντίδης δεν πέτυχε ούτε ένα δίποντο. Στους τρεις τελευταίους, δεν εκτέλεσε ούτε μία βολή. Τα τρίποντά του ήταν 7/25, μαζεμένα όλα (τα εύστοχα) στα πρώτα τρία παιχνίδια. Οι ασίστ του έπεσαν από τις 6,3 της β’ φάσης στις 3,4.
Είναι, όμως, άκυρο να τον κατηγορήσει οποιοσδήποτε για ο,τιδήποτε. Δεν ευθύνεται ο Διαμαντίδης, αν δεν υπήρχε πίσω του ικανός εφεδρικός. Ας μη ξεχνάμε, ότι πανομοιότυπο κάζο με το χθεσινό έπαθε ο Παναθηναϊκός στην εκκίνηση του 4ου προημιτελικού του 2011, στην Αθήνα.
Τότε, ανέλαβε τα ηνία ο Νικ Καλάθης και οδήγησε μαεστρικά την ομάδα σε ασφαλές μονοπάτι μέχρι την επιστροφή του αρχηγού. Χθες, τα 10 λεπτά της απουσίας του Διαμαντίδη έφεραν τη Μπαρτσελόνα 19 βήματα πιο κοντά στο Λονδίνο. Ο Νικ Καλάθης παρακολουθούσε αμίλητος από την τηλεόραση κάπου στη μακρυνή Ρωσία.
* Για τον Ολυμπιακό, θα τα πούμε αύριο. Ελπίζω ότι θα βγει κόκκινος καπνός απόψε από το Φάληρο.
Υποθέτω ότι όλοι οι άνθρωποι του «τριφυλλιού», από τον πρόεδρό του μέχρι τον πιο τυφλό οπαδό, συμμερίζονται και μοιράζονται αυτή τη χαρμολύπη. Το χειροκρότημα είναι δεδομένο, αλλά συνοδεύεται από σκασίλα και εκνευρισμό.
Διάβολε, μισή σπρωξιά χρειαζόταν η Μπαρτσελόνα για να πέσει στον γκρεμό. Διασώθηκε χάρη σε 3-4 χαμόγελα της μοίρας, όποια μορφή και αν θελήσει κάποιος να της δώσει. Κάποιος θα επικαλεστεί τα κρίσιμα σουτ που δεν μπήκαν στο 4ο και στο 5ο ματς, άλλος τα μαγικά του Ναβάρο, οι αναλυτές την άμυνα ζώνης που ξεκίνησε ως λύση ανάγκης και εξελίχθηκε σε όπλο, μερικοί το μέτωπο που άνοιξε με την Ευρωλίγκα η «πράσινη» διοίκηση, οι περισσότεροι το εύκολο άλλοθι που ονομάζεται διαιτησία.
Δεν έχει πια σημασία αν ο Παναθηναϊκός σφαγιάστηκε ή όχι ούτε πρόκειται να ανοίξω τέτοιου είδους κουβέντα. Οι διαμαρτυρίες χρησιμεύουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση και για οπαδικές κοκορομαχίες. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδεμία αδικία αναγνωρίζεται. Τη Ρεάλ θα συναντήσει στον ημιτελικό η Μπαρτσελόνα.
Δύο σύλλογοι που ήλπιζαν να ταξιδέψουν στο Λονδίνο για τη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου θα βολευτούν με το μπασκετάκι. Πειράζει που θα προτιμούσα οποιονδήποτε άλλον στη θέση τους; Αν όχι ελληνικές ομάδες, τότε κάποιους ικανούς να εκτιμήσουν το δώρο. Την Κάχα Λαμποράλ, τη Φενέρμπαχτσε, τη Χίμκι, τη Σιένα, τη Μακάμπι, ακόμα και τη Μπάμπεργκ.
Οι «αιώνιοι» της Ισπανίας αντιμετωπίζουν το φάιναλ-φορ σαν ευπρόσδεκτη παρένθεση στην καθημερινότητά τους και το παίρνουν στα σοβαρά μόνο όταν κερδίζουν, όπως κάνουν οι Ελληνες οπαδοί με το βόλεϊ ή με το πόλο ή με το μπάσκετ γυναικών.
Ποιος θυμάται ότι η Ρεάλ έλαβε μέρος στο φάιναλ-φορ του 2011 στη Βαρκελώνη; Συμμετείχαν στη διοργάνωση τέσσερις ομάδες, αλλά εμφανίστηκαν στο Παλάου Σαν Τζόρντι μόνο τρεις. Ελπίζω ότι η προοπτική ενός πορτοκαλί «κλάσικο» θα ζεστάνει τους Ισπανούς λίγο περισσότερο.
Μπορεί, βέβαια, να βγει αλησμόνητη ματσάρα όπως το πρόσφατο 111-108 στο Κόπα Ντελ Ρέι. Το ανυποψίαστο κοινό το οποίο προσπαθεί να δελεάσει η Ευρωλίγκα δεν συγκινείται από αγώνες που τελειώνουν με σκορ 64-53.
Εμείς δεν είμαστε από τους ανυποψίαστους. Μας αρέσει η καλή άμυνα όσο και η ξέγνοιαστη επίθεση, ίσως και περισσότερο. Το μπάσκετ δεν είναι τόμπολα, αλλά σκάκι. Η αμυντική επίδοση του χθεσινού Παναθηναϊκού μετά την αρχική πλημμύρα, απέναντι σε αντίπαλο ανωτάτου επιπέδου, ήταν μία εποποιία.
Από τη στιγμή που επέστρεψε ο Διαμαντίδης στο παρκέ, φορτωμένος έστω με 3 (και αργότερα με 4) φάουλ, η Μπαρτσελόνα του Ναβάρο πέτυχε 25 πόντους στα τελευταία 25 λεπτά, με 7/40 σουτ.
Εικοσιπέντε πόντους, σε εικοσιπέντε λεπτά.
Πλησιάζοντας στην τελική ευθεία, η Μπάρτσα έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει. Εδινε την εικόνα ομάδας που θα έπεφτε αν την έσπρωχνες με ένα φτερό. Αλλά ο Παναθηναϊκός, οπλισμένος με ατσάλι για αυτή την αξιομνημόνευτη σειρά αγώνων, είχε ξεχάσει τα φτερά του στο σπίτι…
Αυτή τη φορά, δεν τον παγίδευσε η άμυνα ζώνης. Μία εβδομάδα προετοιμασίας ήταν αρκετή για να στηθούν οι απαραίτητες παγίδες. Ο Αργύρης Πεδουλάκης εισήγαγε κάποια καινούρια συστήματα στην επίθεση, η κυκλοφορία ήταν γρήγορη και προσεκτική, η μπάλα πέρασε πολλές φορές στο «ζωγραφιστό» απ’όπου ο Παναθηναϊκός σημείωσε 14 καλάθια, ο Πασκουάλ επέστρεψε εν πολλοίς στο μαν-του-μαν.
Ακόμα και το μοναδικό ελληνικό τρίποντο (Ούκιτς στο 39-22), σημειώθηκε μετά από πάσα από μέσα προς τα έξω. Όχι. Δεν ήταν η ισπανική ζώνη αυτή που χαντάκωσε τον Παναθηναϊκό.
Ηταν η αδυναμία του να εκμεταλλευτεί σουτ που έγιναν υπό καλές προϋποθέσεις. Στα δύο τελευταία παιχνίδια, η Μπαρτσελόνα έδωσε το τρίποντο στον Ούκιτς και στον Γκιστ, με βασικό μέλημα να απαγορεύσει τις συνεργασίες του Διαμαντίδη με τον Λάσμε ή τον Σχορτσανίτη.
Ο Κροάτης και ο Αμερικανός δικαίωσαν απόλυτα το ρίσκο του Τσάβι Πασκουάλ, αφού σούταραν, μαζί, 1/13 τρίποντα. Ο Ματσιούλις είχε 1/6 τρίποντα στους δύο τελευταίους προημιτελικούς, ο Διαμαντίδης 0/8.
Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν διαθέτει σουτέρ-φονιάδες όπως ο Σάρας (στο «1») ή ο Φώτσης (στο «4»). Ο Μπανκς θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις, αν δεν ήταν τροχονόμος στην άμυνα. Ο Καπόνο, που έφυγε νωρίς, το ίδιο.
Ο Παναθηναϊκός άλωσε τη Βαρκελώνη στο δεύτερο ματς επειδή πέτυχε 8 τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο. Θα επαναλάμβανε το κατόρθωμα εάν έβαζε χθες 3 ή 4. Το άστοχο σουτ του ανενόχλητου Ούκιτς στο 59-53 ήταν το φάλτσο κύκνειο άσμα μιας ομάδας που άξιζε, τελικά, την πρόκριση.
Το φετινό ταβάνι του μπορεί να μην είναι τόσο ψηλά όσο το αντίστοιχο της Μπαρτσελόνα, αλλά βρήκε χίλιους τρόπους για να την κατεβάσει στο επίπεδό του, με μπροστάρη τον πρωτόπειρο σε τέτοιους αγώνες Πεδουλάκη. Αυτό ονομάζεται υπέρβαση.
Η «λεπτομέρεια» που αποτελείωσε τον Παναθηναϊκό (τον ήδη τσακισμένο από τα φάουλ του Διαμαντίδη) ήταν τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Εδώ ο Παναθηναϊκός πλήρωσε την τακτική του, αφού έστελνε τον Λάσμε και τον Γκιστ ψηλά ώστε να σκεπάσουν οι δυό τους (με τεράστια επιτυχία, όπως αποδείχθηκε) τα μακρυνά σουτ των Ισπανών.
Η απουσία του Διαμαντίδη στο κρίσιμο διάστημα του α’ ημιχρόνου προκάλεσε άλυτο πρόβλημα στα μετόπισθεν, αφού οι υπόλοιποι περιφερειακοί δεν έχουν έφεση στο ριμπάουντ ούτε κορμιά για να μπλοκάρουν τον Τόμιτς και τον Τζαουάι.
Το πλήγμα δεν ήταν μόνο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Στο τέλος μίας αποτελεσματικής άμυνας, το χαμένο ριμπάουντ μετά από τούβλο του αντιπάλου κόβει τα ποδάρια. Στο τελευταίο 5λεπτο, πάντως, η Μπαρτσελόνα δεν ανανέωσε ούτε μία κατοχή.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο βιράζ απόλυτα προσηλωμένος στην αποστολή του, αλλά δεν βρήκε πουθενά τα φαρμακερά σουτ που χρειαζόταν. Μετατρέποντας τα παθήματα σε μαθήματα, οι Καταλανοί φρόντισαν να κυνηγήσουν per mare per terra τον Διαμαντίδη ώστε να αποφύγουν τις σφαλιάρες της τελευταίας στιγμής.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, μολονότι θυμωμένος από νωρίς, δεν προσπάθησε ούτε αυτή τη φορά να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Από το 31ο λεπτό ως το 39ο, δεν δοκίμασε ούτε ένα σουτ.
Τα θαύματα του 2ου και του 3ου αγώνα εξωράισαν μία εικόνα την οποία ουδείς πλέον δικαιούται να αμφισβητήσει: η Μπαρτσελόνα έκανε καλή δουλειά απέναντι στον Διαμαντίδη. Τον κράτησε εκτός ρυθμού και δεν τον ένιωσε στα πλευρά της, με τις εκκωφαντικές εξαιρέσεις εκείνων των νικητήριων τριπόντων.
Σε επτά από τα δέκα ημίχρονα των προημιτελικών, ο Διαμαντίδης δεν πέτυχε ούτε ένα δίποντο. Στους τρεις τελευταίους, δεν εκτέλεσε ούτε μία βολή. Τα τρίποντά του ήταν 7/25, μαζεμένα όλα (τα εύστοχα) στα πρώτα τρία παιχνίδια. Οι ασίστ του έπεσαν από τις 6,3 της β’ φάσης στις 3,4.
Είναι, όμως, άκυρο να τον κατηγορήσει οποιοσδήποτε για ο,τιδήποτε. Δεν ευθύνεται ο Διαμαντίδης, αν δεν υπήρχε πίσω του ικανός εφεδρικός. Ας μη ξεχνάμε, ότι πανομοιότυπο κάζο με το χθεσινό έπαθε ο Παναθηναϊκός στην εκκίνηση του 4ου προημιτελικού του 2011, στην Αθήνα.
Τότε, ανέλαβε τα ηνία ο Νικ Καλάθης και οδήγησε μαεστρικά την ομάδα σε ασφαλές μονοπάτι μέχρι την επιστροφή του αρχηγού. Χθες, τα 10 λεπτά της απουσίας του Διαμαντίδη έφεραν τη Μπαρτσελόνα 19 βήματα πιο κοντά στο Λονδίνο. Ο Νικ Καλάθης παρακολουθούσε αμίλητος από την τηλεόραση κάπου στη μακρυνή Ρωσία.
* Για τον Ολυμπιακό, θα τα πούμε αύριο. Ελπίζω ότι θα βγει κόκκινος καπνός απόψε από το Φάληρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου