Είναι άνοιξη του 1988 και είμαι στο Αμστερνταμ. Στην πλατεία του Βατερλώ (Waterlooplein)..;
Eκεί λοιπόν έχει μια καταπληκτική ανοικτή λαϊκή αγορά , που μπορείς να
βρείς από την ορίτζιναλ φανέλα του Γιόχαν Κρόϊφ μέχρι κλωστές για
κέντημα…Εκεί που χαζεύω μια περικεφαλαία Βησιγότθου Πολεμιστή… ανοίγουν στον επόμενο δευτερόλεπτο ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει να ρίχνει ένα χαλάζι σε σχήμα αυγού στρουθοκάμηλου.
Ετρεξα να προφυλαχθώ… να σε τι χρειάζεται π.χ. μια περικεφαλαία Βησιγότθου Πολεμιστή…. Βρέθηκα κάτω από την προστασία της εισόδου ενός μαγαζιού… που η ταμπέλα του έλεγε: ΤΑΤΤΟΟ.
Από πάντα ήθελα να κάνω ένα τατουάζ. Η γενιά μου δεν ήταν η κατάλληλη. Ναι, αλλά εγώ ήθελα… Ήξερα και τι: Ένα λιοντάρι στο δεξί μου μπράτσο. Προφανώς θα το’χα δει σε κανένα cartoon.
Ανοιξα την πόρτα και μπήκα.
Μέσα ήταν κάτι τύποι που ο αδυνατότερος ζύγισε 120 κιλά και ο κοντύτερος ήταν σαν τον Χάϊνς του Ολυμπιακού. Προφανώς φορούσαν ξεμάνικα δερμάτινα και πάνω στο δέρμα τους είχαν «κτυπήσει» την προσωπική τους ιστορία με λεπτομέρειες και γραπτώς και με εικόνες…
Ο καθένας τους κρατάει από έναν μπάφο μεγέθους πούρου Ψωμιάδη. Στο Αμστερνταμ είμαστε… μη ξεχνιόμαστε.
Και ξαφνικά αναμεσα τους εγώ με την μπάκα μου, με το T-shirt μου, το μπλουτζινάκι μου και με μοναδικό τατουάζ μια μαύρη τελίτσα που’χα κάνει όταν τρυπήθηκα μικρός από μία πένα με σινική μελάνη του πατέρα μου.
Τους εξηγησα τι θέλω… συσκεφτηκαν μεταξύ τους και μου πρότειναν 4 σχέδια… διάλεξα ένα και ένας τύπος επιπέδου Σχιορτσανίτη στο πιο ξανθό, άρπαξε το μπρατσάκι μου και τζζζζζζζζζζζζζζζιζ σε κανένα μισάωρο είχε φιλοτεχνήσει στο μπράτσο μου το λιοντάρι που πάντα ήθελα.
Δεν έχω συναντήσει πιο ελαφρύ χέρι από την χερούκλα του τατούερ μου… δεν ένιωσα τίποτα…. Μπορεί βέβαια να έφταιγε και η μπαφίλα της αιθούσης. Ενας «ζωγράφιζε» και οι υπόλοιποι «έστριβαν»… μόνο με στολή Καλύμνιου δύτη τη γλύτωνες… τι να λέμε τώρα!!!!
Επί ένα εξάμηνο το έδειχνα σε όποιον εύρισκα…
Άλλες εποχές… δεν είχαν τότε πολλοί άνθρωποι τατουάζ.
Δεν φαντάζεστε πόσες δουλειές έχασα …ειδικά αν ήταν καλοκαίρι και φορούσα κοντομάνικο.
Όταν μετα από πολλά χρόνια γνωρισα τη γυναίκα μου, είχε ήδη 2 τατουάζ.
Μόλις γεννήθηκε η κόρη μας η Αθηνά, η Ολίβια η γυναίκα μου έκανε το πιο συγκινητικό πράγμα που μου’χει κάνει ever άνθρωπος:
Ο πατέρας μου, ήταν της γνώμης ότι τα πάντα είναι καμβάς. Τις γελοιογραφίες του τις έκανε παντού… όχι μόνο στο χαρτί- αλλά σε μπουκάλια, σε κουτάκια από φιλμ, στα πλακάκια, σε κιβώτια σε οτιδήποτε ήταν τέλος πάντων επίπεδο και «έπιανε» πάνω του μολύβι, μαρκαδόρος, πινέλο κ.λ.π.
Αναμεσα στα εκατοντάδες θέματα που έφτιαχνε για το κέφι του, έχει φτιάξει και μια σειρά από γοργόνες. Γελοιογραφικές γοργόνες… γοργόνα στρατιώτης, γοργόνα-λαχειοπώλης, γοργόνα-νύφη…
Μια μέρα –χωρίς να το ξέρω- η Ολίβια γύρισε στο σπίτι έχοντας κτυπήσει τατουάζ στη δεξιά της ωμοπλάτη μια γοργόνα –φλαουτίστα από τη σειρά του πατέρα μου έχοντας γράψει δίπλα το όνομα και την ημερομηνία γέννησης της κόρης μας.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ο πατέρας μου θα τρελαινόταν από την χαρά του. Είμαι σίγουρος ότι θα’χε σκεφτεί κάθε καμβά στον τρισδιάστατο κόσμο του, αλλά όχι το ανθρώπινο δέρμα. Ότι κάποιος άλλος άνθρωπος θα έφερε για πάντα και ανεξίτηλα ένα έργο του.
Η τιμή και η συγκίνηση ήταν μεγαλύτερες από μεγάλες.
Βρήκα λοιπόν κι εγώ την ευκαιρία και κτύπησα στο εσωτερικού μου μπράτσου το όνομα της γυναίκας μου, της κόρης μου και άφησα και χώρο (μπας και!) για ένα τρίτο όνομα… και όπως αποδείχτηκε έκανα καλά αφού ήρθε και ο γιός μας.
Οσοι έχουν τατουάζ θα με καταλάβουν.
Ευκαιρία ψάχνεις να βρεις να κάνεις το επόμενο.
Και φυσικά η Ολίβια θέλει (και πρέπει) να κάνει τώρα τατού και για τον Αρχέλαο…τον γιό…
Πάλι γελοιογραφία;
Ώπα! Μπάστα… μην την κάνουμε την κοπέλα κινητή έκθεση του πεθερού της…
Ναι, αλλά τι;
Α, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Για μερικές μέρες έψαχνε μανιωδώς στο internet και πιστέψτε ξέρει να σερφάρει.
Ένα βράδι με φωναξε στον υπολογιστή της.
-Για κοίτα σ΄αρέσει αυτό;
Μου έδειξε στην οθόνη μια σειρά από σκίτσα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Δεν είμαι καθόλου εύκολος σ΄ αυτά.
-Τα κάνει μια αμερικάνα ζωγράφος.
-Τέλεια είναι….
-Σκέφτομαι να της ζητήσω να μου φτιάξει κάτι με τα παιδιά για να το κάνω το τατουάζ που λέγαμε.
-Λες να θέλει;
-Θα επικοινωνήσω μαζί της.
Ηθελε. Το’χε ξανακάνει άλλωστε. Δουλεύει ως εξής: Της στέλνεις τι θέμα θες… φωτογραφίες… ιδέες … κ.λ.π. και την αφήνεις να δημιουργήσει… σου στέλνει ηλεκτρονικά την εξέλιξη του σχεδίου …λες τη γνωμη σου… και πάει λέγοντας μέχρι το τελικό στάδιο. Σου στέλνει το πρωτότυπο στις διαστάσεις που συμφωνήσατε …στο στέλνει και σε ηλεκτρονική μορφή υψηλής ανάλυσης…την πληρώνεις τα μισά στην αρχή και τα μισά στο τέλος και ο πίνακας είναι δικός σου να τον κάνεις ό,τι θες… από το να τον κρεμάσεις στον τοίχο…τατουάζ… καπέλο σε φωτιστικό… μπλουζάκι… πετσέτα μπάνιου….
Ρώτησαν πριν από μερικές μέρες σε μια διαδικτυακή συνέντευξη που΄δωσε ο Μητσοτάκης, τι θα συμβούλευε να κάνουν (ασχοληθούν) οι νέοι σ΄ αυτην την περιοδο της κρίσης.
Και ο Επίτιμος (με τον οπόίον δεν συμφωνώ συχνά) είπε κάτι που το προσυπογράφω και με τα δυο χέρια μου:
-Μα ό,τι και να ασχοληθούν να το κάνουν με καινούργιο τρόπο. Η εποχή δεν θαναι ξανα ποτέ η ίδια.
Αυτό ακριβώς κάνει και η Αμερικάνα ζωγράφος.
Ζωγράφος στην εποχή της κρίσης!!! Μοιάζει με ανέκδοτο. Ετσι κι αλλιώς οι πιθανότητες να διακριθείς-αναγνωρισθείς είναι μειωμένες. Δεν φανταζόμαστε πόσοι «Πικάσο» ή «Νταλί» πέθαναν άγνωστοι και το έργο τους (εξαιρετικά πιθανότατα) δεν θα το δούμε ποτέ. Πόσο πολύ όταν δεν υπάρχει ούτε ευρώ στην τσέπη.
Και όμως η συγκεκριμένη ζωγράφος προσαρμόστηκε στην εποχή… εκμεταλλεύτηκε (με τη σωστή έννοια της λέξης) και πούλησε την τέχνη της στο διαδίκτυο με έναν εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο….χωρίς να προδίδει τηνν αγάπη για την Τέχνη.
Πόσο κόστισε;
Μα όσο ένα καλό τατουάζ.
Το’χω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω:
Δεν υπάρχει εποχή για να προσαρμοσθείτε σ’ αυτην… Πρέπει να την δημιουργήσετε(ουμε)…. ΤΩΡΑ! Πριν την ξανασχεδιάσουν οι ατάλαντοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου