Ενα τσιγάρο δρόμος...!

Ο Μιχάλης Τσόχος πάει μπρος πίσω τον χρόνο στο blog του, ψάχνοντας να βρει τι άλλαξε από τότε που ήταν 19 μέχρι σήμερα που είναι 39...

Η τηλεόραση παίζει χωρίς να βλέπω. Ακούω όμως… «Εχει κάνει επιθέσεις σε 20 ανήλικα παιδιά. Εχει καταδικαστεί δύο φορές. Την πρώτη είχε βρεθεί έξω με άδεια. Το έκανε ξανά. Καταδικάστηκε, δεύτερη φορά. Τώρα είναι πάλι έξω με άδεια και πάλι επιτέθηκε σε ανήλικο για να το κακοποιήσει».

Πως διάολο γίνεται αναρωτιέμαι και πάω παρακάτω γρήγορα. “Ζάπινγκ, άλλαξέ το, τώρα” σκέφτομαι. Το αλλάζω...

Και να σου μία γνώριμη φάτσα με το χαρακτηριστικό μουστάκι και λίγο πιο μακρύ το μαλλί. Λείπει το τεράστιο κομπολόι και το πούρο... Η φωνή στην τηλεόραση λέει: «Πήρε πάλι αναβολή η δίκη του, πάει για αρχές Σεπτεμβρίου γιατί ο δικηγόρος του δεν μπορούσε να παραβρεθεί στο δικαστήριο…». Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό σκέφτομαι και αλλάζω κανάλι, ξανά.

Πέφτω πάνω στην κόντρα που έχει ξεσπάσει για τον πρόεδρο που πήγε στα αποδυτήρια των διαιτητών στο ημίχρονο. «Ντου έκανε» η μία άποψη. «Επίσκεψη για να πει καλή επιτυχία» η άλλη. Δεν αλλάζει κάτι σκέφτομαι, η ίδια ιστορία είναι, ένας πρόεδρος στα αποδυτήρια των διαιτητών. Το έχω ξανακούσει…

Ας βάλω να δω κάτι άλλο. Πέφτω σε σίριαλ… «Η Λάμψη μεταγλωττισμένη στα τούρκικα» υποθέτω. «Κλείσε την τηλεόραση και φύγε». Κατεβαίνω στον δρόμο για να πάρω το αυτοκίνητο. Κάποιος μου έχει κλείσει το πάρκινγκ. Είμαι έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω, αλλά μένω άφωνος. Βλέπω μία κυρία να πετάει τα σκουπίδια στον κάδο της ανακύκλωσης χωρίς κανένα δισταγμό. «Ο άλλος κάδος είναι για αυτά» της λέω με αμηχανία… «Γιατί τι διαφορά έχουν;» μου λέει με ύφος περιφρόνησης…

«Μπες στο αυτοκίνητο να φύγεις»  λέω από μέσα μου. Βάζω ραδιόφωνο. Πέφτω πάνω στον Τράγκα. «Όχι δεν θα το αντέξω» σκέφτομαι και πατάω αμέσως το κουμπί για να πάω σε μουσικό σταθμό. Η Αννα Βίσση (30 χρόνια τώρα...) τραγουδάει ακόμη μία από τις επιτυχίες της... Το αλλάζω ξανά. Ακούω γνώριμη φωνή. «Καλημέρα» μου λέει ο Μιχάλης Τσαουσόπουλος ενώ ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. “Αυτός ο τύπος μεγαλώνει πιπίνια εδώ και 30 χρόνια. Πώς διάολο τα καταφέρνει” σκέφτομαι και το παίρνω απόφαση. “Αστο καλύτερα βάλε cd” . Και εδώ τα ίδια, αλλά καθόλου δεν με πειράζει. «Οι U2 να παίζουν κι’ όλοι οι άλλοι να παν να γαμ…».

Το τσιγάρο τελειώνει, και με πιάνω να το πετάω έξω από το παράθυρο… «Η κυρία σε ενόχλησε που δεν ήξερε τον κάδο της ανακύκλωσης ρε μαλ…».

Σήμερα έχω γενέθλια, έγινα 39 κι όλα όσα συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα είναι τα ίδια που  συνέβαιναν και όταν ήμουν 19. Ακριβώς τα ίδια όμως...

Μόνο που τότε ήμουν σίγουρος ότι η δική μου γενιά θα τα αλλάξει. Δεν μπορεί να τα αφήναμε έτσι εμείς τα πράγματα, πίστευα… Την απάντηση για την δική μου τη γενιά την ξέρετε όλοι σας. Ξέρετε πόσο καλύτερα τα έκανε; Η δικιά σας όμως, όλων εσάς που σήμερα είστε 19, έχει ακόμη το χρόνο. Μην κάνετε το ίδιο λάθος...

Και όσο για εμάς που είμαστε 39 τι έμεινε; Κάτι πολύ σημαντικό. Τουλάχιστον τους αυριανούς 19άρηδες, αυτούς που σήμερα μεγαλώνουμε, να μην τους κάνουμε σαν κι εμάς...

Εφτασα στο γραφείο. “Φτου πάλι δεν έχει πουθενά να παρκάρω”. Κάνω βόλτες για να βρω δύο μέτρα χώρο και πέφτω επάνω σε μία πιτσιρίκα που κρατάει δύο σακούλες με σκουπίδια. Μία για κάθε κάδο ανακύκλωσης...

Y.Γ. Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα κατά του καπνίσματος. Κάθε χρόνο 31 Μαϊου συμβαίνει. Καλύτερα να ακούσετε κάποιον άλλον για αυτό. Εγώ ούτε αυτό δεν κατάφερα να αλλάξω. Από τότε που ήμουν 19 ως σήμερα που είμαι 39 δύο πακέτα την ημέρα. Ενα τσιγάρο δρόμος δηλαδή...

πηγή: gazzetta.gr