Σήμερα λόγω ημέρας θα κάνω μία εξαίρεση και δεν θα αναφερθώ στις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό. Εξάλλου έχουμε ημέρες μπροστά μας να αναλύσουμε το τι γίνεται στην ομάδα. Η 4η Ιουλίου είναι και θα πρέπει να είναι για μένα η ημερομηνία που στο μυαλό του κάθε Ελληνα σημαδεύει την κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Πριν εννέα χρόνια ζήσαμε κάτι, που αμφιβάλω αν θα το ζήσουν άλλες γενιές στο μέλλον. Διότι αυτό που έκανε η Εθνική ποδοσφαίρου το 2004 με την κατάκτηση του Euro είναι απλά ανεπανάληπτο. Δεν πιστεύω ότι θα γίνει κάτι ανάλογο στο μέλλον. Μακάρι να διαψευστώ και να το δω από…ψηλά όπου θα βρίσκομαι.
Νοιώθω ευλογημένος που έζησα αυτή την κορυφαία στιγμή , που μας έβγαλε όλους στους δρόμους, που μας ένωσε ότι διαφορές και αν είχαμε μεταξύ μας, που για λίγη ώρα έβγαλε από το μυαλό μας όλα τα προβλήματα. Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας πως έζησα αυτή την στιγμή. Δεν το έχω ξαναπεί και είπα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες προσωπικές στιγμές.
Είχα πάει εκείνη την ημέρα στις 4 Ιουλίου 2004 στον Αλμυροπόταμο, στην Εύβοια. Εκεί που από το 2000 και για 13 χρόνια άλλοτε λίγο , άλλοτε πολύ περνάω κάποιες μέρες μου το καλοκαίρι , με φιλαράκια. Είχαμε μαζευτεί φίλοι, ο συγχωρεμένος πατέρας μου σε ένα ταβερνάκι και καθήσαμε μπροστά σε μία τηλεόραση και με ούζο και μεζεδάκια αρχίσαμε από νωρίς την βραδυά του μεγάλου τελικού.
Ο φίλος μου ο Γιάννης και ο ξάδερφός του ο Βασίλης(και επίσης φίλος) καθόμασταν εκεί μπροστά στην τηλεόραση και πίναμε , πίναμε, πίναμε. Και οι δύο, όχι φανατικοί λάτρες του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό τον τελικό ήθελαν να τον δουν. Ο Γιάννης Παναθηναϊκός και ο Βασίλης Ολυμπιακός αλλά μην φαντάζεστε τίποτα φανατικά πράγματα.
Καμία σχέση. Φανατικοί ήταν και είναι μόνο με τις μηχανές και τα μηχανοκίνητα σπορ. Αρχισε το παιχνίδι, αρχίσαμε τα σχόλια, η αγωνία στο κατακόρυφο, η αλήθεια είναι ότι μέσα μας δεν πιστεύαμε ότι θα κερδίζαμε πάλι τους Πορτογάλους για δεύτερη φορά μέσα στο σπίτι τους και μάλιστα στον τελικό: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα δύο φορές μέσα σε μία διοργάνωση. Και εδώ που φθάσαμε είναι μεγάλη επιτυχία» σχολιάζαμε και συμφωνούσαμε όλοι. Στο μεταξύ το ούζο έρεε άφθονο και τα μεζεδάκια έφευγαν με τρομερή ταχύτητα.
Ωσπου έρχεται το γκολ του Χαριστέα και γίνεται χαμός. Αγκαλιαστήκαμε , κάναμε σαν μικρά παιδιά και μετά η αγωνία έγινε πιο μεγάλη μέχρι να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Ο Βασίλης είχε παραπιεί και έλεγε : «Ρε λέτε να γίνει η ανατροπή;». Εγώ άρχισα να το πιστεύω , αλλά για το γούρι έλεγα: «Μπα δεν το βλέπω».
Από κοντά και ο Γιάννης: «Μπα Βασίλη δύσκολα ,θα μας πιέσουν αυτοί τώρα». Ο Βασίλης άρχισε να το πιστεύει πιο πολύ όσο πέρναγε η ώρα, αλλά και να ….τραυλίζει: «Ρέιιιιι θα γίνειιιιι η ανατροπήηηηη ρέι» άρχισε να λέει, αλλά αμφιβάλαμε και εγώ και ο Γιάννης αν ξεχώριζε πλέον τους παίκτες με τόσο που είχε πιει. Και έρχεται η λήξη του αγώνα. Κόλαση. Αγκαλιές, φιλιά, πανηγύρια. Ο Βασίλης είχε ξεχάσει….το όνομά του από τα ούζα και μας φώναζε: «Ρέι σας το ελεγαααα, ρέι, ούτι θα γίνει η ανατρουπή. Ρέι έγινε η ανατρουπή , ρέι». Σκηνή και λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμάμαι τον Βασίλη μεθυσμένο να φωνάζει για την …..ανατρουπή που έγινε από την Εθνική και φυσικά όλα τα παιδιά της περιοχής να έχουν βγει με καπνογόνα στον δρόμο και να φωνάζουν «Ελλάς-Ελλάς» και το όνομα του Χαριστέα. Νάναι καλά όλα τα παιδιά της Εθνικής που μας χάρισαν τέτοιες στιγμές τότε, νά ναι καλά ο Βασίλης, ο Γιάννης, με τους οποίους ζήσαμε μαζί αυτή την κορυφαία στιγμή. Κλείνω με την κατάληξη της βραδυάς.
Ο Βασίλης ενθουσιασμένος συνέχισε να πίνει ούζα όλο το βράδυ. Το άλλο πρωί δούλευε και έπρεπε να κοιμηθεί , για να πάρει το καράβι να τον περάσει απέναντι στην Αγία Μαρίνα. Συνέχισε να πίνει ούζα και πήγε άυπνος στην δουλειά…. Αξιζε τον κόπο, όμως. Βασίλη έγινεεεε τελικά η ανατρουυυπήηηη!Πηγή:gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου