Κάθε φορά που μιλά για το εγγόνι του λάμπει το πρόσωπό του. «Είμαι
παππούς, καταλαβαίνεις…» λέει πάντα χαμογελώντας. Εχουν περάσει 13 και
βάλε χρόνια από εκείνο το ανοιξιάτικο πρωϊνό που ο Φερνάντο Σάντος
πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Ελλάδα για να δουλέψει σε
ελληνικό σύλλογο. Από τότε μπορεί να έλλειψε κανά δυο χρόνια για να
προπονήσει την Μπενφίκα, αλλά επί της ουσίας ήταν πάντα εδώ, ανάμεσά
μας.Πιο Ελληνας και από εμάς. Οι περισσότεροι το κατάλαβαν εκείνο το απόγευμα στο Euro της Πολωνίας. Όταν κάποιος ξένος δημοσιογράφος (νομίζω Γερμανός) έκανε μία ερώτηση που ο Σάντος την εξέλαβε ως προσβλητική για την Ελλάδα. Του απάντησε λοιπόν σε πρώτο πληθυντικό και με τον κατάλληλο τρόπο…
Τότε τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας, θυμήθηκαν πόσο Κύριος και πόσο σπουδαίος είναι ο Σάντος. Εγώ πάλι είχα την χαρά να το έχω διαπιστώσει νωρίτερα, από πρώτο χέρι.
Ανθρωπος, ακέραιος, ευθύς, ειλικρινής, χαίρεσαι να μιλάς μαζί του. Και προπονητής όμως κατά την άποψη μου, σπουδαίος. Ναι ξέρω, η μόνιμη ταμπέλα που τον ακολουθεί πάντα, ότι είναι «λούζερ», σας προβληματίζει όλους.
Εμένα πάλι όχι. Τι έχασε στην Ελλάδα ο Σάντος και βαφτίστηκε «λούζερ»;
Πρωταθλήματα με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ στο τσακ… Αυτό έχασε. Και δεν εξετάζω πώς τα έχασε, απλά εξετάζω πόσα πρωταθλήματα πήραν οι επόμενοι, οι winner προπονητές της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ…
Το ότι ο Σάντος έκανε την υπέρβαση και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ και διεκδίκησε στα ίσια πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό αντίστοιχα, μέχρι το τέλος (φαντάζομαι όλοι θυμόμαστε και πώς…) αντί να του χρεωθεί ως παράσημο, του χρεώθηκε ως… κουσούρι. Του κρέμασαν και την ταμπέλα, ο «λούζερ» και πήγαν παρακάτω…
Τον Σάντος τον καταλαβαίνεις και ως προπονητή και ως άνθρωπο όταν τον γνωρίσεις καλύτερα είναι αλήθεια. Παραμένει κλειστός και για τον πολύ κόσμο, ίσως να είναι δυσνόητος, απόμακρος.
Ο Σάντος όμως είναι έξω καρδιά τύπος. Είτε στον καφέ, είτε στα αποδυτήρια μετά το τέλος του ματς, είτε στα μπουζούκια (ναι, ακόμη και αυτή την ελληνική συνήθεια του την κολλήσαμε, είπαμε Ελληνας με τα όλα του…).
Ο Σάντος όμως είναι κυρίως σπουδαίος προπονητής. Δίκαιος, εργατικός, μεθοδικός, διορατικός. Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει το ποδόσφαιρο συνολικά, ο τρόπος με τον οποίο μιλάει για αυτό, είναι καταπληκτικός. Είναι ένα δωρεάν μάθημα, που δεν πληρώνεται.
Κάπως έτσι έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων στην κανονική πατρίδα. Κάπως έτσι έχει δουλέψει και σε Πόρτο και σε Μπενφίκα και όλοι του το αναγνωρίζουν…
Κάπως έτσι ο Ζοσέ Μουρίνιο, τον σέβεται απόλυτα και συχνά πυκνά επικοινωνεί μαζί του, ακόμη και για να τον συγχαρεί για τις επιτυχίες του με την Εθνική Ελλάδας.
Στην Πορτογαλία ο Σάντος, είναι ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου και μία μεγάλη προσωπικότητα, ότι ακριβώς είναι δηλαδή.
Τούτες δω τις ημέρες, το αργότερο μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, ο «δικός μας» Φερνάντο θα αποφασίσει για το αν θα συνεχίσει και μετά το καλοκαίρι στην Εθνική ομάδα. Το… σαράκι τον τρώει να αναλάβει ξανά σύλλογο. Η καθημερινή δουλειά, η προπόνηση, ο σχεδιασμός του ματς της Κυριακής του έχουν λείψει τόσο πολύ. Από την άλλη η Εθνική Ελλάδας έγινε η αγαπημένη συνήθεια του. Οι μέρες του Euro, η πρόκριση σε βάρος της Ρωσίας, είναι πράγματα που δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη του. Κι’ αν έχει έρθει και η πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας θα είναι ακόμη καλύτερα.
Δεν ξέρω, δεν έχω καταλάβει τι θα αποφασίσει. Ελπίζω πάντως ότι για άλλα δύο χρόνια εδώ θα τον έχουμε, αυτός να μας δείχνει τον δρόμο και εμείς να τον λέμε «λούζερ»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου