Επιλέγουμε το… μισογεμάτο!!

Ο Χρήστος Ρομπόλης γράφει στο www.sport-fm.gr για το νέο πρωτάθλημα που αρχίζει και μπορεί να μην έχει σασπένς ή υψηλό επίπεδο, αλλά αξίζει της προσοχής μας για πολλούς λόγους.

Το νέο πρωτάθλημα της Α1 είναι προ των πυλών. Και σε μία Ελλάδα που… παραπαίει, δεν θα μπορούσε το μπάσκετ να ανθεί.

Μην ξεγελούν οι θρίαμβοι των αιωνίων στην Ευρωλίγκα, αφού πρόκειται για εξαιρέσεις και αποτέλεσμα της… τρέλας των προέδρων τους να συνεχίζουν αυτό το πανάκριβο χόμπι, καθώς και της τεχνογνωσίας που έχουν αποκτήσει πρωταγωνιστώντας για χρόνια στο υψηλό επίπεδο, κάτι που πλέον λόγω αυτού ακριβώς του «know-how» καταφέρνουν με πολύ λιγότερα μέσα σε σχέση με το παρελθόν.

Ο κανόνας είναι αυτός των υπολοίπων ομάδων της κατηγορίας. Ομάδων που μετρούν και τα ευρώ για να επιβιώσουν, που δυσκολεύονται συχνά να καλύψουν τα μεταφορικά έξοδα για ένα παιχνίδι εκτός έδρας, που αποκτούν ξένους με συμβόλαια 10-15.000 ευρώ ή επενδύουν σε Ελληνόπουλα που δεν εισπράττουν καν τον… βασικό μισθό, αλλά και που ταυτόχρονα καλούνται να μπαλώσουν τις τρύπες από αμαρτίες προηγούμενων ετών.

Ασφαλώς σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει ένα πρωτάθλημα που το ζευγάρι του τελικού το γνωρίζουμε πριν καν αρχίσει, τον Πανιώνιο και τον Άρη να μην μπορούν να κάνουν «διεθνείς» μεταγραφές, τον ΠΑΟΚ να έχει διοίκηση Πρωτοδικείου, τον Ίκαρο να μετακομίζει στη Χαλκίδα για να σωθεί, την επαρχία να συντηρείται απλώς και μόνο λόγω του ενθουσιασμού που ευτυχώς ακόμη έχουν οι τοπικές κοινωνίες που διψούν για μπάσκετ, την ΑΕΚ και τον Ηρακλή στην Α2…

Όμως αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Η εύκολη λύση είναι η απαξίωση, η στροφή στην αποκλειστική παρακολούθηση της Ευρωλίγκας, του ΝΒΑ, της ACB ή οποιουδήποτε άλλου πρωταθλήματος παρέχει καταφύγιο θεάματος περιμένοντας στην Ελλάδα τον τελικό του Κυπέλλου ή τους τελικούς της Α1 για να ανοίξει το μάτι μας από τους αιώνιους.

Η δύσκολη λύση κι αυτή που τελικά ίσως αξίζει τον κόπο, είναι η στήριξη κάποιων προσπαθειών που πραγματικά είναι αξιόλογες. Όχι μόνο των «αιωνίων», που τα βάζουν με… πλουσιότερους στην Ευρώπη και τους κερδίζουν, αλλά και των υπολοίπων. Του Πανιωνίου, που παρά τις αποχωρήσεις βασικών παικτών παραμένει δυνατός χάρη στο μεράκι του ιδιοκτήτη του που αρνείται να απογοητευτεί. Του ΠΑΟΚ και του Άρη, που οι διοικήσεις τους παρέλαβαν κάτι σαν… χάος και με συνετούς ανθρώπους στο τιμόνι, αλλά και καλούς προπονητές έχουν ένα πλάνο, που απέχει μεν σε επίπεδο φιλοδοξιών από τα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά είναι μονόδρομος για να αποφευχθεί η διάλυση και να αρχίσει να αχνοφαίνεται λίγο φως στο τούνελ. Των επαρχιακών ομάδων, που αντιμετωπίζουν το μπάσκετ πολύ πιο ρομαντικά από όσους έχουν εμμονή με το αποτέλεσμα. Των πολλών Ελληνόπουλων που έστω κι από την ανάγκη που δημιουργεί η κρίση παίρνουν τις ευκαιρίες που αξίζουν και θα λάμψουν. Των φτασμένων Ελλήνων παικτών, που σε πείσμα των σειρήνων από το εξωτερικό και συχνά κόντρα στη λογική επιλέγουν να παίξουν στην πατρίδα στηρίζοντας το «προϊόν». Των φθηνών ξένων που συχνά αποδεικνύονται λαβράκια και προσφέρουν άφθονο θέαμα, αλλά και ουσία. Ακόμη και του ΕΣΑΚΕ, που όλοι αναγνωρίζουν πως με τη νέα του διοίκηση έχει κάνει άλματα προόδου επικοινωνιακά, σε οργανωτικό επίπεδο και σε προσέλκυση χορηγών σε πολύ χαλεπούς καιρούς.

Το να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο είναι συνειδητή επιλογή. Καλό το ΝΒΑ, αλλά έχει ξενύχτι. Καλή η ACB, αλλά μεσημέρι Κυριακής καλύτερα να πάμε για καφέ. Καλή η Ευρωλίγκα, αλλά μεσοβδόμαδα έχουμε και δουλειές… Αυτό το πρωτάθλημα έχουμε, ας το αγαπήσουμε κι ας το αγκαλιάσουμε. Με όσα στραβά κι ανάποδα έχει, αλλά και με εκείνα τα πολλά που αξίζουν της προσοχής μας. Πηγή: sport-fm.gr