Όχι μόνο από τον Φιγκερόα, που ακόμη… τραβιέται από τον Ζησόπουλο, έκανε πράξη το «πέναλτι + γκολ=γκολ» και κατάφερε το απίστευτο: να συγχρονίσει το σώμα του και το πόδι του σε σέντρα με κόντρα, ενώ η μπάλα αλλάζει τροχιά, την ίδια στιγμή που αναχαιτίζεται η κίνησή του και «γκρεμίζεται», βλέποντας με την άκρη του ματιού του τη μπάλα: τέτοιο αισθητήριο ο μπαγάσας!
Αλλά και από τον Πράνιτς που αποτελεί πλέον τον βασικό πυλώνα στον οποίο στηρίζονται όλοι στη μεσαία γραμμή και «αποφορτίζει» Ζέκα και Λαγό… όσο αντέχει (ακόμη δεν αντέχει για περισσότερο από 65-70 λεπτά, μετά παίζει με το μυαλό και την πείρα του).
Και από τον Νάνο που όχι μόνο δεν «έφαγε» φάσεις από τον Ναβάρο (στη φάση του γκολ κλίνει προς τη μεσαία γραμμή ο ταχύτατος εξτρέμ του Αστέρα), όχι μόνο δεν έκανε την (καθιερωμένη του ανά ματς) γκέλα, αλλά βοήθησε και επιθετικά και πήρε υψηλότατο βαθμό τακτικά (προλαβαίνει – μεταξύ άλλων – να αποκρούσει στην «τρύπα» προς τον Ναβάρο στο β΄ μέρος, φάση που «βαφτίστηκε» ευκαιρία από τον Αστέρα γιατί δεν είχε άλλη).
Και από τον Ζέκα που βελτιώθηκε (όπως και εναντίον του Εργοτέλη) στο δεύτερο μέρος, κατέθεσε ό,τι είχε και δεν είχε σε πρέσινγκ και φιλότιμο, εμπνέοντας και τους υπόλοιπους.
Και από τον Σίλντενφελντ που έδωσε πολλές μάχες με το «τανκ» Μπαράλες, προσφέρει αίσθηση ασφάλειας στην… πέριξ πιτσιρικαρία (Καπίνο, Ρισβάνης, «Τριάντα» ή Μαρινάκης ακολούθως…) και έκανε τρεις – τέσσερις «μεγάλες» όχι μόνο με ακρίβεια, αλλά και με υπογραφή λύσης στο πρόβλημα της πίεσης που έβαζε ο Αστέρας με την πίεσή του «ψηλά».
Ηταν το πρώτο ματς του Παναθηναϊκού χθες, που πήρε πολλά περισσότερα από τους «μεγάλους», παρά από τους «μικρούς». Με μια εξαίρεση: τον Τάσο Λαγό. Πιθανότατα δεν θα γίνει ποτέ «Μπασινάς». Όμως είναι πια ο βασικός αμυντικός μέσος του Παναθηναϊκού στα 21 του. Ο Αγγελος των 100 συμμετοχών με την εθνική Ελλάδας και… άλλων 150 ευρωπαϊκών αγώνων και ντέρμπι πρωταθλήματος, έγινε βασικός αμυντικός μέσος στον Παναθηναϊκό στα 23 του. Την περίοδο 1999-2000 με τον Γιάννη Κυράστα στον πάγκο. Μέχρι τότε είχε χρησιμοποιηθεί περισσότερο ως δεξιός μπακ, μερικές φορές και ως στόπερ.
Ο Λαγός είναι η προσωποποίηση του Παναθηναϊκού που οραματίζεται (γιατί ακόμη δεν αποτελεί πραγματικότητα) ο Αναστασίου και το έχει πει σε 3 από τις 6 συνεντεύξεις του (αλλά περνά στα «ψιλά») στη Nova, πριν από τα ματς. Με μότο το «θα τους ταράξουμε στο τρέξιμο», αν θα θέλαμε να παραφράσουμε το «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα»...
Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν μια ομάδα φαντεζί. Σταδιακά αρχίζει να βάζει την ποιότητα στο παιχνίδι της. Την ποιότητα του Πράνιτς, του «Σίφο», του Μπεργκ, του Φιγκερόα, του Κλωναρίδη. Δεν αρκούσε η ποιότητα του Ντίνα και του Ζέκα. Ηταν, όμως, από την αρχή της σεζόν μια ομάδα που έτρεχε πολύ. Και έκανε λάθη. Πολλά λάθη. Κάποια τα διόρθωσε ο προπονητής: και στις επιλογές για τη στελέχωση της ενδεκάδας και στη διάταξη. Κάποια διορθώθηκαν… μόνα τους, όταν στο χημείο αναμίχθηκε και το συστατικό της πείρας και της προσωπικότητας.
Και του τσαμπουκά και του καλώς εννοούμενου αγωνιστικού – ποδοσφαιρικού εγωισμού ασφαλώς. Του «¡No Pasarán!». Όχι με τραμπουκισμούς και αλητείες και βρώμικες μεθόδους. Με σπριντ, με κόντρες, με κερδισμένες μπάλες, κερδισμένες μικρές μάχες, πλάγια άουτ, κόρνερ, φάουλ, με fighting spirit που είπε και ο Αναστασίου και τόνισαν με διαφορετικά λόγια, αλλά ίδιο νόημα, ο Μπεργκ και ο Φιγκερόα. Αν καταφέρει και το διατηρήσει, αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τον συναγωνισμό για μια θέση στην ενδεκάδα, το ομαδικό πνεύμα που καλλιεργείται και μέσω της συμμετοχής σχεδόν όλων μέσω του Κυπέλλου και το όπλο της Λεωφόρου (αν δεν γίνει «μπούμεραγκ») ίσως να τον οδηγήσει στο «restart» που όλοι αναζητούν…
Υ.Γ. Εχει δίκιο ο Αστέρας Τρίπολης για τα παράπονα από τον ρέφερι Παππά. Μεγαλύτερα πρέπει να έχει βεβαίως από τον εαυτό του, γιατί έφυγε από τη Λεωφόρο έχοντας μισή ευκαιρία εκτός από το εκπληκτικό γκολ του. Συνολικά συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό ήταν μια ταχύτητα πίσω και έναν… τόνο πιο soft ως ομάδα συνολικά.
Σ’ αυτή τη στήλη, όμως, «φτιασιδώματα», εξωραϊσμοί και τσιριμπίμ –τσιριμπόμ δεν «παίζουν». Η διαιτησία του Παππά, λοιπόν, στο β΄ μέρος ήταν διαιτησία 90λεπτου «Βοσκάκη» στη Νέα Σμύρνη. Υπέρ του «μεγάλου». Στο α΄ ημίχρονο σφύριξε ισορροπημένα, χαρίζοντας αφειδώς κάρτες (προφανώς για να αποφύγει τις κόκκινες στο δεύτερο ημίχρονο): Τριανταφυλλόπουλος, Σίλντενφελντ, Λαγός, Κοντοές και Γκοϊάν έπρεπε να είχαν «κιτρινιστεί». Στο δεύτερο ημίχρονο σφυρίζει έδρα. Στα «μικρά». Στα φάουλ που δίνει και δεν δίνει.
Δεν είναι καθοριστικός για το αποτέλεσμα και αυτή η ανοησία για το (άκυρο) οφσάιντ στον Ναβάρο πρέπει να σταματήσει, όπως σταμάτησαν και οι δυο στόπερ και ο Καπίνο στη φάση. Ούτε ο Βοσκάκης ήταν καθοριστικός στη Νέα Σμύρνη. Τόσα χρόνια στην πιάτσα, όμως, έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε πότε και ΠΩΣ ένας ρέφερι σφυρίζει υπέρ μιας ομάδας.
Αν ο ΣΚΑΪ θέλει να συνεχίζει το «Παράγκα και όραμα» (παρεμπιπτόντως, χωρίς έμπνευση και άνευρα τα κείμενα στα τελευταία σποτάκια), είναι δικαίωμά του. Μέχρι τώρα, όμως, σε γενικές γραμμές, η διαιτησία εφέτος είναι σαφώς στο «+» για τους Πράσινους. Ισως διότι δεν απειλούν για τον τίτλο. Άλλος είναι η (θεωρητική, γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα) απειλή. Αυτός που πέταξε δύο επιπλέον βαθμούς στην Κρήτη με ρέφερι τον Μάνταλο. Τι εστί «Μάνταλος»; Πολύ καλός διαιτητής! Γι’ αυτό και ορίζεται τα δύο τελευταία χρόνια σε δύσκολα ματς. Συνήθως του Ολυμπιακού. Με τελευταίο δύσκολο το ΟΣΦΠ – Ατρόμητος 2-3.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου