Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για εσφαλμένη προσέγγιση του αγώνα της Τετάρτης ή για προμελετημένη μεθόδευση από συγκεκριμένες «πέννες», προκειμένου να καλύψουν τα νώτα τους και να έχουν την ευχέρεια να μειώσουν την αξία μιας πιθανής νίκης του Ολυμπιακού στο Βέλγιο.
Ούτε και με ενδιαφέρει, ούτε και έχει σημασία εν τέλει βέβαια, ποια από τις δύο εκδοχές ισχύει.
Εκείνο, το βασικό και απαραίτητο που πρέπει να τονιστεί για τη 2η αγωνιστική του Champions League – η οποία εύλογα έχει λάβει διαστάσεις κρισιμότητας αφού η πρεμιέρα στη διοργάνωση ήταν ατυχής για τους πρωταθλητές Ελλάδας – είναι ότι οι «ερυθρόλευκοι» δεν πηγαίνουν… ταξιδάκι αναψυχής! Κάθε άλλο μάλιστα.
Περί Άντερλεχτ επικρατεί από ορισμένους – ανάμεσα τους είναι και κάποιοι οπαδοί του Ολυμπιακού, οι οποίοι έχουν προφανώς «παραμυθιαστεί» και λέγοντας την άποψη τους στα ραδιόφωνα νομίζεις ότι από τη μία υπάρχουν οι τρεις βαθμοί της νίκης και από την άλλη η… καταστροφή! - η αίσθηση της «αμελητέας ποσότητας» σε ότι σχετίζεται με το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού στις Βρυξέλλες. Ενώ, παράλληλα, η εικόνα της πρωταθλήτριας Βελγίου μπαίνει σε… διαδικασία σμίκρυνσης, ανατρέχοντας στο δίχως άλλο άσχημο κλίμα των τελευταίων εβδομάδων και στην ψυχολογική πίεση που δέχονται προπονητής και παίκτες μέσα από αποδοκιμασίες των φίλων του συλλόγου.
Μη γίνει σανίδα σωτηρίας της
Η παγίδα είναι τεράστια για τον Ολυμπιακό. Αν χαλαρώσεις, αν «αποκοιμηθείς», το παρελθόν έχει διδάξει ότι συμβάλλεις άθελά σου στη δρομολόγηση ανάκαμψης μιας ομάδας που όντως κλυδωνίζεται από προβλήματα, εντός και εκτός γηπέδου.
Ελλοχεύει ο κίνδυνος να… βάλεις κι εσύ ένα χεράκι στη «νεκρανάσταση» του αντιπάλου, αν τον υποτιμήσεις, αν τον… λυπηθείς. Σε τέτοιες καταστάσεις σαν τούτες που βιώνει η Άντερλεχτ, η… μαρμελάδα στα αφτιά είναι η ενδεδειγμένη κίνηση για τους παίκτες του Ολυμπιακού. Που δεν πρέπει να δίνουν σημασία στα προβλήματα της «Κυρίας» του βελγικού ποδοσφαίρου, αλλά να… φανούν όσο το δυνατό πιο αγενείς γίνεται μαζί της.
Να της δώσουν άλλη μια, την καθοριστικότερη, «σπρωξιά», να βυθιστεί στο γκρεμό. Να την αποτελειώσουν ουσιαστικά πολύ νωρίς από τη διεκδίκηση των προνομιούχων θέσεων του ομίλου, καθώς με δύο ήττες στο ξεκίνημα δύσκολα σηκώνεις κεφάλι στη συνέχεια.
Κι αυτό βεβαίως αφορά και τους πρωταθλητές Ελλάδας, οι οποίοι επίσης άρχισαν με ήττα από την Παρί και μια επανάληψη ίδιας έκβασης δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να τη διαχειριστούν στη συνέχεια για να ξαναβρεθούν εντός στόχων (2η ή 3η θέση).
Συνεπώς δεν αλλάζει κάτι στον αρχικό σχεδιασμό αντιμετώπισης της Άντερλεχτ, καθώς και στο στήσιμο και τους αγωνιστικούς προσανατολισμούς του Ολυμπιακού στο «Constant Vanden Stock».
Όπως σε κάθε αναμέτρηση του επιπέδου και των απαιτήσεων του Champions League το κεφαλαιώδες ζητούμενο είναι «η μη ήττα». Η καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου με πολλή δουλειά στον ανασταλτικό τομέα, το συνεχές πρέσινγκ με ακατάπαυστα τρεξίματα ( τα «ατσάλινα πνευμόνια» που λέμε) στο «χιλιομετρικό κοντέρ» όσων μπουν και παίξουν, καθαρό μυαλό και όσο γίνεται πιο λίγα λάθη (αυτό ειδικά πρέπει να το διδάχθηκαν καλά από την Παρί οι «ερυθρόλευκοι»).
Κι από εκεί και πέρα, ηρεμία και υπομονή, πολλή κυκλοφορία μπάλας στην ανάπτυξη και εκμετάλλευση των κόντρα επιθέσεων, με κυνηγούς-«σαΐτες» στο ψάξιμο της ζημιάς στους γηπεδούχους.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι και σ’ αυτό το ματς ο Μίτσελ θα κρατήσει τον Μήτρογλου στον πάγκο, με τον Σαβιόλα πλαισιωμένο από έναν εκ των Ολαϊτάν, Βάις, χωρίς απαραίτητα σε σχήμα «4-4-2».
Όπως και γνώμη μου είναι ότι οι αγωνιστικές συνθήκες οδηγούν στη χρησιμοποίηση κλασικού κόφτη στο κέντρο οπότε και «χρίσμα» στον Εντινγκά.
Ο Αστέρας ίσως, ο Τσιώλης όχι
Άλλο θέμα τώρα: Το «διαζύγιο» Αστέρα και Τσιώλη. Από το οποίο η ομάδα μπορεί να χάσει, ο προπονητής όχι. Το ποδοσφαιρικό μοντέλο που απολαμβάνουμε την τελευταία διετία δημιούργημα του Καρδιτσιώτη τεχνικού είναι. Δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Αρκάδες διαθέτουν αξιόλογο ρόστερ, με πολλούς καλούς και τεχνίτες παίκτες. Η «latin μαγεία» που βλέπαμε κυρίως πέρυσι από την ομάδα της Τρίπολης - η οποία μόνο στην καταπληκτική Α.Ε.Λ. της δεκαετίας του ’80, την μόνη επαρχιακή ομάδα που πανηγύρισε άλλωστε πρωτάθλημα τότε, παραπέμπει τους πιο παλιούς ποδοσφαιρόφιλους – ήταν προϊόν της δουλειάς του Τσιώλη.
Δεν ξέρω αν ο 54χρονος προπονητής, που για μένα είναι στην κορυφή της λίστας των Ελλήνων, θα περιμένει λίγο ή πολύ, αλλά την καλή τύχη του θα τη βρει. Ο Τσιώλης συνδυάζει πολλά. Γιατί η προσωπικότητα ενός προπονητή επιβάλλεται να πληροί κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να έχει τις προδιαγραφές για να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Πέρα από ικανότητες και εργατικότητα, οξυδέρκεια, αντίληψη, ευστροφία την ώρα του ματς ώστε να προβαίνει στο σωστό κοουτσάρισμα, γενικότερες γνώσεις επί του αντικειμένου, σύγχρονο προπονητικό μυαλό, υποστατική σοβαρότητα, ικανότητα διαχείρισης πολλών διαφόρων χαρακτήρων στα αποδυτήρια.
Το «πακέτο» - μαζί ασφαλώς με τις αδυναμίες του αφού κανείς δεν είναι τέλειος ή αλάνθαστος – το διαθέτει ο Σάκης Τσιώλης γι’ αυτό και θα πάει ψηλότερα.
Και κάτι τελευταίο γύρω από την πρώην πια ομάδα του Τσιώλη: Έτσι όπως συμπεριφέρονται οι ιδιοκτήτες του Αστέρα, σίγουρα δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους, εν τέλει, με του προπονητή τους. Ησύχασε ο Σάκης…
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου