Ο Ολυμπιακός πηγαίνει τρένο και ήδη πέτυχε το black jack, μετρώντας 21 νίκες σε ισάριθμα (φιλικά και επίσημα) ματς από την αρχή της σεζόν ως τώρα. Ανεξαρτήτως από τα σερί των νικών και τα ρεκόρ, ο στόχος του δεν είναι άλλος από το να φτάσει στο Μιλάνο και να υπερασπιστεί τα σκήπτρα της Πόλης και του Λονδίνου. Απλώς, όσο το εξπρές του δεν έχει σταματημό κι όσο δεν παίρνει χαμπάρι από κανέναν αντίπαλο, καμιά έδρα και καμιά (αντίξοη) συνθήκη και έχει αναγάγει τις ανατροπές σε δεύτερη φύση του, δικαιούται να ιντριγκάρεται κι από άλλες υποχθόνιες και καταχθόνιες σκέψεις!
Το πού θα φτάσει το αήττητο σερί των πρωταθλητών Ευρώπης και μέχρι πότε θα κάνουν πασαρέλα και θα συστήνονται ως οι πωλώντες τοις μετρητοίς είναι μια υπόθεση που θα κριθεί σε μέλλοντα χρόνο, αλλά δεν έχει και τόση σημασία: ως γνωστόν, καμιά ομάδα δεν στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης από τα μέσα Νοεμβρίου, αλλά καμιά δεν καταδικάστηκε κιόλας από τόσο νωρίς και αυτό πάλι εκτός από τους «γαύρους», το ξέρουν καλά και οι «πράσινοι», οι οποίοι και πέρυσι είχαν διάφορα ζητήματα να διαχειριστούν μέχρι να στρώσουν...
Ο Ολυμπιακός έχει αναδείξει σε μότο του, το «refuse to lose» κι αυτό πέραν του να τονώνει τη δική του αυτοπεποίθηση, καταρρακώνει κιόλας το φρόνημα των (εκάστοτε) αντιπάλων του, που δεδομένου ότι άρχισε ο δεύτερος γύρος, μπορούν να βλέπουν το ίδιο έργο. Αυτό το déjà vu το παρακολούθησε ήδη η Ουνικάχα Μάλαγα, η οποία στο Νέο Φάληρο προηγήθηκε με διαφορά 12 πόντων, ενώ χθες βρέθηκε στο +11, αλλά τζίφος!
Βεβαίως ο χθεσινός αγώνας δεν είχε το σασπένς εκείνου με την Ζιέλονα Γκόρα, που όπως ορθότατα είχε πει ο Μπρεντ Πετγουέι «ήταν σαν να βλέπαμε highlights από το ΝΒΑ». Δεν είχε άδικο διότι όπως ο Μάντζαρης εκτέλεσε στην εκπνοή τους Πολωνούς μετά το καλάθι του Εγενκά, ομοίως και ο Ιγκουοντάλα απάντησε στον Γουέστμπρουκ και ξέρανε τους Θάντερ!
Από αυτό το θρίλερ κράτησα μια εικόνα, που την ξαναείδα να επαναλαμβάνεται και χθες το βράδυ στην Ανδαλουσία: όχι το πόσο killer είναι ο Σπανούλης, αλλά το πόσο ανέκφραστος μένει όταν οπλίζει και εκτελεί από τα 6μ.75! Κόντρα στη Ζιέονα Γκόρα το διέπραξε στα 44’’ ενώ χθες το πήρε σχοινί κορδόνι και με ένα «αλά Ρεάλ» (στο Λονδίνο) κρεσέντο αφαλόκοψε την Ουνικάχα και είχε ο μπαγάσας ένα ύφος, λες και ήταν ναρκωμένος πάνω σε κρεβάτι χειρουργείου την ώρα της εγχείρισης για να μην νιώθει τον πόνο!
Ο Ολυμπιακός κάνει τα γιουρούσια του την κρίσιμη στιγμή και αρπάζει τις μπουκιές από το στόμα των αντιπάλων του. Σε αντίθεση με τις άλλες δύο ομάδες οι οποίες παραμένουν κι αυτές αήττητες, το δικό του 6-0 δεν είναι προϊόν ολομέτωπης επίθεσης που δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης, αλλά ταιριάζει στο «killing me softly»! Αφήνει τους αντιπάλους του να κάνουν το παιχνίδι τους και ξαφνικά πετάγεται σαν την κόμπρα και στάζει το δηλητήριο του.
Προς επίρρωσιν τούτου λειτουργούν οι διαφορές με τις οποίες μια εκάστη εξ αυτών επικρατεί μέχρι τώρα: η Ρεάλ Μαδρίτης έχει να επιδείξει +172 πόντους, η Φενέρμπαχτσε / Ούλκερ +92 και ο Ολυμπιακός μόλις +42. Οι Μαδριλένοι καθαρίζουν κάθε ματς με 28.7 πόντους, οι Τούρκοι με 15.3 και οι «ερυθρόλευκοι» μόλις με επτά, αλλά προφανώς νιώθουν πιο σκληραγωγημένοι και ατσαλωμένοι από τους ομολόγους τους.
Για να επιστρέψω στην εικόνα του Σπανούλη, το γεγονός ότι παραμένει ανέκφραστος είναι ίδιον ενός εγκληματία και δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας αναίσθητος. Η μήπως (προσποιείται ότι) είναι; Σίγουρα πάντως το modus operandi του καταδεικνύει τον υψηλό δείκτη αυτοσυγκέντρωσης και την αφοσίωση του στα δρώμενα, αλλά επίσης την ικανότητα του να αντιλαμβάνεται πότε επιβάλλεται να παρέμβει σε αυτά και να ενεργήσει ως «ο από μηχανής θεός».
Ο Σπανούλης μοιάζει με έναν διάβολο που έχει μεταμφιεστεί σε παίκτη του μπάσκετ. Είναι όντως εντυπωσιακός και συνιστά παράδειγμα προς μίμηση ο αυτοέλεγχος που επιδεικνύει με όλα τα παρελκόμενα του: την ψυχραιμία, την έξοδο από τις καταστάσεις του πανικού, την ικανότητα του να αυτοσυγκρατείται και να μην εκτρέπεται σε τραβηγμένες ενέργειες, όταν νιώθει πως δεν πατάει καλά και το ταλέντο του στο λεγόμενο «decision making». Στη λήψη των (σωστών) αποφάσεων, δηλαδή...
Στην αντίπερα όχθη τώρα, ο Παναθηναϊκός επέζησε του θρίλερ, επέστρεψε στις νίκες (μετά από δύο ήττες) και περισσότερο από τη Λιέτουβος Ρίτας, νίκησε τον εαυτό του, που δεν ήταν απλώς κακός, αλλά κάκιστος, ίσως ο χειρότερος εδώ και χρόνια! Πέρα από τα θέματα των απουσιών, της πίεσης να βρουν τον αληθινό εαυτό τους, του άγχους της επιβεβαίωσης και της εμφανούς αδυναμίας τους να παγιώσουν έναν ρυθμό (φυσιολογική απόρροια του γεγονότος ότι μέχρι τώρα περιπλανιόντουσαν δίκην περιοδεύοντος θιάσου) οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης έχουν να αντιμετωπίσουν και την πρεμούρα που τους κάνει να χάνουν τα... άχαστα, μηδέ των καρφωμάτων και των λει απ προς... κενής εστίας εξαιρουμένων!
Ειδικώς στο ματς με τους Λιθουανούς ήταν τόση η βιασύνη τους να τελειώσουν τις φάσεις, που πράγματι (όπως είπε ο Πεδουλάκης), έμοιαζαν να προσπαθούν να πιουν τον ωκεανό με ένα κουταλάκι του γλυκού!
Η αλληγορία υπήρξε καίρια, μπορεί κιόλας να ‘ναι η ατάκα της χρονιάς, αλλά περισσότερο από τις καλές δηλώσεις, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται καλές προπονήσεις, καλές εμφανίσεις και καλά αποτελέσματα! Την Πέμπτη το βράδυ η δημιουργία και η εκτέλεση του κυμάνθηκαν σε πολύ χαμηλό επίπεδο και εντέλει διασώθηκε από την ατομική έξαρση του Γκιστ και από ισχυρές δόσεις ηρωικού μπάσκετ! Τέτοια στοιχεία φέρνουν βεβαίως νίκες, αλλά δεν είναι αυτά ακριβώς που κάνουν χαρούμενους τους προπονητές...
Εάν από τον Ολυμπιακό μου έμεινε μια επαναλαμβανόμενη εικόνα, από τον Παναθηναϊκό συγκράτησα μια επαναλαμβανόμενη λέξη: την προηγούμενη Τρίτη στην εκπομπή «Pick N’ Roll» του ΟΤΕ TV προβάλαμε μια εξόχως ενδιαφέρουσα συνέντευξη/ εξομολόγηση του Μάικ Μπατίστ (προς τον Θανάση Ασπρούλια), ο οποίος περιγράφοντας την κατάσταση της ομάδας του, αφενός υπεραμύνθηκε του πλάνου του Πεδουλάκη («υπό τον όρο ότι θα το εκτελούμε εμείς») και αφετέρου έδωσε τον ορισμό της επιτυχίας, σε μια συγκεκριμένη λέξη την οποία μέτρησα τέσσερις φορές...
Η λέξη αυτή ήταν “sacrifice», που σημαίνει θυσία. Μπαρουτοκαπνισμένος ων ο (επανακάμψας) Μπατίστ ξέρει καλά ότι χωρίς θυσίες και χωρίς αυτοθυσία, καμιά ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει. Στα ενδότερα του Παναθηναϊκού γνωρίζουν καλύτερα ποιες (πρέπει να) είναι αυτές οι θυσίες, στις οποίες οφείλουν να υποβάλλονται όλοι οι παίκτες, υποτάσσοντας το «εγώ» τους κάτω από το «εμείς», και επιδεικνύοντας αλτρουισμό σε φάσεις τις οποίες δεν προβλέπει το...συμβόλαιο τους!
Είναι αυτό ακριβώς που γράφει και κυρίως αυτό που εννοεί μια μεγάλη ταμπέλα ως προμετωπίδα στο γυμναστήριο του St.Vincent-St. Mary High School, στο οποίο φοίτησε ο Λεμπρόν Τζέιμς. Την είδα το 2009, που πέρασα από εκεί, την τράβηξα φωτογραφία και τη δημοσιεύω σήμερα διότι θεωρώ ότι αποτελεί την επιτομή της προσπάθειας και της αφοσίωσης σε έναν στόχο: «If you want something you ‘ve never had, you must be willing to do something you ‘ve never done”.
Τουτέστιν, «εάν επιθυμείς κάτι που δεν είχες ποτέ, πρέπει να θέλεις να κάνεις κάτι που δεν έκανες ποτέ»...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου