Μοιάζουμε όλοι στο «τέρας»

Ο Γιάννης Σερέτης προτιμά να μην γράψει για τον Μήτρογλου και τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Αναστασίου και τον Μίτσελ, τον Φιγκερόα και τον Φουστέρ. Και επιλέγει άλλο «κυρίως θέμα» από το ντέρμπι… Συγγνώμη που μετά από δύο ημέρες και αφού έχω διαβάσει αναλύσεις επί αναλύσεων, δεν μπορώ να κάνω για πολλοστή φορά την «κότα». Συγγνώμη που παρότι βλέπω γύρω μου πως η ανεργία και η ανασφάλεια των δημοσιογράφων βαράει κόκκινο τα τελευταία πέντε χρόνια, πως η έμμεση ή άμεση προσπάθεια επιρροής (ή και τρομοκρατίας σε ορισμένες περιπτώσεις) του αθλητικογράφου που ασχολείται με τις τέσσερις – πέντε μεγάλες ομάδες (και τις δύο του μπάσκετ) και όχι με τα… «άλλα σπορ» ή τα διεθνή, αρνούμαι να επιλέξω ως κυριότερο θέμα ενός ματς Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός τι ακριβώς είπε ο Αναστασίου στον Τριανταφυλλόπουλο, πώς ο 40άρης κόουτς εγκλώβισε και απείλησε σοβαρά τους Ερυθρόλευκους, πώς τα κάνει όλα αυτά ο μπαγάσας ο Μήτρογλου, γιατί χειρότεροι παίκτες των δύο ομάδων ήταν ο Σαβιόλα και ο Πράνιτς και άλλα πολλά αγωνιστικής φύσης θέματα. Είναι ενδιαφέροντα όλα αυτά και σηκώνει πολλή ποδοσφαιροκουβέντα  το ματς. Όμως, μετά από πολλά χρόνια δεν θα θυμάμαι το ντέρμπι αυτό για τίποτα άλλο εκτός από το γκολ στο 90’ και μια ατάκα.

«Είδα τον διαιτητή από την αρχή του αγώνα νευρικό. Δεν ήθελα να πάρει αφορμή από κάτι τέτοιο και να διακόψει τον αγώνα. Πήγα να πετάξω το αντικείμενο για να μη το δει ο διαιτητής. Αν το έπιανα ένα ή δύο δευτερόλεπτα αργότερα, θα έχανα το χέρι μου»: αυτή είναι η δήλωση του Κροάτη, πρώην παίκτη της Μπάγερν. Διαβάστε την ξανά. Σκεφθείτε την «αλυσίδα» γεγονότων/πράξεων/λόγων που οδήγησε στο περιστατικό. Θα πάει ο νους σας σε δεκάδες κατευθύνσεις. Μπείτε στη θέση του αθλητή. Και μετά «μετρήστε μας» όλους.
Εμάς, τους δημοσιογράφους που λέμε και γράφουμε ότι «το καλύτερο νέο από το ματς είναι ότι άρχισε και τελείωσε». Τον πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας που έκανε λόγο για τα «τηρουμένων των αναλογιών…» ο οποίος ήρθε στη «Λεωφόρο» με την αποστολή του Ολυμπιακού (!) διότι ασφαλώς και να ήθελε να πάει να καθίσει στις θέσεις των επισήμων ως «ουδέτερος», δεν θα μπορούσε (πόσες χιλιάδες φορές να το πούμε ότι σ’ αυτή τη θέση χρειάζεται ουδέτερος κοινή εμπιστοσύνης, αλλά πού να βρεθεί η κοινή εμπιστοσύνη όταν «σφάζονται» τα ποικιλόχρωμα «βουβάλια» των «μεγάλων» ομάδων;).
Μετρήστε ότι έφτασε ο Σάββας Θεοδωρίδης στο σημείο να δίνει συγχαρητήρια στην αστυνομία, η οποία με 5-6 χιλιάδες ανθρώπους δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη ρίψη κροτίδων και τη διακοπή του αγώνα τέσσερις φορές, παρά μάλιστα, την τεράστια προσπάθεια και από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός και από τους επικεφαλής των οργανωμένων οπαδών για αυτοπεριφρούρηση. Κατάφερε, όμως - η αστυνομία ντε-, να δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο, αποκλείοντας την Λ. Αλεξάνδρας τρεις ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα: μιλάμε για ΜΕΓΙΣΤΗ επιτυχία (μόνο που δεν έβγαλε και πανηγυρική ανακοίνωση η ΕΛ.ΑΣ.) επειδή δεν αγγίχθηκε τρίχα μέλους της ερυθρόλευκης αποστολής.
Μετρήστε πόσο πολύ έχουμε χάσει όλοι το μέτρο και τη μπάλα που ο Πράνιτς γλιτώνει τα δάχτυλα ή το χέρι του ΓΙΑ ΔΥΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ, αλλά α) δεν έχει μιλήσει ούτε ένας συμπαίκτης ή αντίπαλός του για το περιστατικό β) δεν έχει μιλήσει ούτε ένας από τους δύο προπονητές (ο Αναστασίου μάλιστα ευχαρίστησε και τους οπαδούς του ΠΑΟ που… επέτρεψαν να ολοκληρωθεί το ματς) γ) δεν έχει γίνει πρώτο θέμα από κανένα  μέσο ενημέρωσης, στα οποία βεβαίως είναι… ικανά στην Ελλάδα να έχανε δυο – τρία δάχτυλα ο Κροάτης και να έπαιζαν στους κορυφαίους τίτλους τη γκολάρα του Μήτρογλου. δ) δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας από τον ΠΣΑΠ ε) δεν έχει μιλήσει κανένας από τη Λίγκα στ) γίνεται ερώτηση στον πρόεδρο της ΠΑΕ Παναθηναϊκός μετά τη λήξη του ματς για τη φορτισμένη ατμόσφαιρα στο γήπεδο και εκείνος δεν απαντά, πετάει ένα απαξιωτικό/υποτιμητικό «καλά, καλά» ως απόκριση στον δημοσιογράφο που είχε την… άγνοια κινδύνου να τον ρωτήσει σχετικά και πάει να φύγει από τη «μικτή ζώνη»!
Συγγνώμη, λοιπόν, αλλά σε μια σεζόν στην οποία ΜΟΝΟ ΛΟΓΩ ΣΥΓΚΥΡΙΩΝ δεν έχουν θρηνήσει μαμάδες και μπαμπάδες νεκρούς σε τρία «βαριά» περιστατικά εκτός γηπέδων, μετά από δέκα χρόνια στα οποία εγώ έχω ζήσει τη «Ριζούπολη» και τον «Ευθυμιάδη», άλλος έχει ζήσει τα «screw you» του Μαρινάκη, τις κροτίδες στον Τζόρβα και το ξύλο σε δημοσιογράφους στο Γ. Καραϊσκάκης», άλλοι έχουν δει με τα μάτια τους τα αεροβόλα στο κλειστό του ΟΑΚΑ και τις απίστευτες επαναλαμβανόμενες καφρίες στο ΣΕΦ, αδυνατώ να γράψω για ποδόσφαιρο με αφορμή αυτό το ματς.
Κι αν θέλετε, όλη αυτή η φλυαρία δεν είναι τίποτα περισσότερο από οκτώ λέξεις του Μάνου Χατζιδάκι: «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις». Ξέρετε, δυστυχώς όλοι, άλλος περισσότερο – άλλος λιγότερο, έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε…
Υ.Γ. Ο Μάνταλος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να σφυρίξει με «πολιτική». «Πολιτική» είναι «δεν θέλω να διακόψω τον αγώνα» (θα μπορούσε). Πολιτική είναι «δεν θέλω να βγάλω κόκκινη κάρτα» (θα μπορούσε, αλλά ήταν ικανός να να βγάλει 11 κίτρινες κάρτες σε όλο τον ΠΑΟ, μα όχι κόκκινη, προκειμένου να μην πυροδοτηθεί η κερκίδα). Πολιτική είναι «θα δίνω τα φάουλ και τις κίτρινες υπέρ του Ολυμπιακού». Ηταν τυχερός γιατί πολύ δύσκολη φάση δεν του «έκατσε». Είναι πολύ νέος, όμως, για να μην τον καταλάβουμε όλοι όσοι έχουμε δει τον «μετρ» των ντέρμπι, Γιώργο Καζναφέρη και όσοι έχουμε πιει και δέκα καφέδες με διαιτητές και έχουμε συζητήσει «χαλαρά» για το πώς σφυρίζεις σε έναν αγώνα. Όταν μεγαλώσει, ίσως και να τα κάνει όλα αυτά χωρίς να τον παίρνουμε χαμπάρι. Κι αν κάποτε το ελληνικό ποδόσφαιρο φτάσει στο σημείο να μην υποχρεώνει έμμεσα κανέναν διαιτητή να αποφασίζει με «πολιτική», παρά μόνο βάσει αυτών που βλέπει και των κανονισμών, ελπίζω οι νεότεροι από εσάς να έχετε εγγονάκια. Δεν τον κακίζω: ο Ελληνας διαιτητής μπαίνει από τα 25 του να ζήσει και να σφυρίξει σε άρρωστο περιβάλλον. Αλλά και σ’ αυτό το σκέλος, έχουμε χάσει τη μπάλα. Και φτάνουμε στο σημείο να λέμε «πάλι καλά» και να μιλούν πολλοί για μια «από τις καλύτερες διαιτησίες σε ντέρμπι». Γιατί; Διότι έχουν δει τόσα και τόσα τα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα, έχει αλλοιωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό το κριτήριό μας και έχουμε αλλοτριωθεί τόσο πολύ ως άνθρωποι και ως θεατές ποδοσφαίρου στην Ελλάδα που τα σφυρίγματα του Μάνταλου μας φαίνονται (και είναι, όντως) «πταίσματα». Μπείτε και στη δική του θέση όσοι θέλετε. Νιώστε την ευθύνη. Και θυμηθείτε την κουβέντα του Χατζιδάκι για το «τέρας»…
Πηγή: gazzetta.gr