Θυμάμαι παλιά, όταν άνοιγα
καθημερινά γραμμές στο ραδιόφωνο, τότε που ερωτοτροπούσα με το
εγκεφαλικό, έβγαινε ένας κυριούλης μέρα παρά μέρα και μου έλεγε
«χρειαζόμαστε δεκάρ» σε άπταιστα βλάχικα.
Τότε είχαμε τον Ίβιτς βέβαια αλλά πρέπει να ήταν η φάση που έβγαζε μυϊκούς τραυματισμούς, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Σέρβος μάλλον εκτιμήθηκε περισσότερο σταματώντας το ποδόσφαιρο. Όταν κατάλαβαν άπαντες τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά.
Ο Ίβιτς ήταν το τελευταίο δεκάρ που είχαμε, ενώ στη συνέχεια
ήρθε ο Βούκιτς που δεν είναι ακριβώς δεκάρ, αλλά είναι ένας παίκτης που
κινείται στον χώρο αυτό, περισσότερο ως δεύτερος φορ όμως.
Ο Ίβιτς, είχε παίξει έναν ανάλογο ρόλο του δεύτερου φορ, στα πλέι οφ του 2010, όταν ο Σάντος έστησε την ομάδα με εκείνο το 4-4-1-1 και τον Κοντρέρας δεξί μπακ. Ήταν η εποχή που αποδείχτηκε πως μία τέλεια κόντρα επίθεση δεν την βγάζουν γρήγοροι παίκτες, αλλά παίκτες με γρήγορη σκέψη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γκολ στη νίκη στο Καραϊσκάκη, όπου η κόντρα βγήκε από Φιλομένο, Σορλέν και Ίβιτς.
Δεκάρ, μεγάλη ιστορία για την ψυχολογία του κοινού και πόσο μάλλον του κοινού του ΠΑΟΚ που είναι δεμένο με την εικόνα του Γιώργου Κούδα, όταν μιλάμε για γενιές μεγαλύτερες από εμένα.
Ο Μάαρτεν Μάρτενς είναι ένας τέτοιος παίκτης. Είναι ένα σημείο αναφοράς στην οργάνωση του παιχνιδιού, είναι αυτός που μπορείς να περιμένεις κάτι όταν έχει τη μπάλα στα πόδια του.
Είναι αυτός που ξέρει να εκμεταλλεύεται μικρούς χώρους, είναι αυτός που ξέρει να κρατά τη μπάλα και να σου διώχνει την ανασφάλεια.
Είναι μία μεταγραφή χρήσιμη, είναι μία μεταγραφή ουσίας, είναι μία μεταγραφή αεροδρομίου σε μια άλλη εποχή, μιας και τώρα αυτό το μαμημένο το football manager έχει δώσει την αίσθηση στον καθέναν πως μπορεί να κάνει μία καλύτερη. Ο Μάρτενς είναι εδώ, υγεία να έχει πάνω απ όλα γιατί ταλαιπωρήθηκε στη καριέρα του και πλέον πρέπει να κλείσουμε και τον σέντερ φορ.
Ο Βέλγος, καλείται να κάνει κάτι πολύ σημαντικό στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Να συνδέσει καλύτερα τους τρεις που παίζουν γύρω του. Τους Στοχ, Κλάους ή Σάλπι και τον Λούκας.
Αυτό που διακρίνω και αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού είναι πως ειδικά οι δύο πλάγιοι δεν παίζουν με κίνηση στον χώρο. Προτιμάνε να πάρουν τη μπάλα στα πόδια και να ψάχνουν την ενέργεια, κάτι που σήμερα που μιλάμε, δεν μπορώ να πω αν αποτελεί δικό τους πρόβλημα ή της τροφοδοσίας που τυγχάνουν.
Πλέον έχουν τον παίκτη για να τους παίξει έξυπνα στον χώρο και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούν.
Ο ΠΑΟΚ κάλυψε δύο κενά του, πολύ βασικά. Και το λάθος στον προγραμματισμό του και τον τρόπο λειτουργίας του, φάνηκε όταν κατάφερε να γεμίσει τα γύρω – γύρω – όπως τα γέμισε – και να έχει σοβαρά θέματα στον άξονα.
Ακριβώς το αντίθετο από την εποχή Σάντος, όταν και πρώτα έφτιαξε τον άξονα και μετά τα φτερά.
Ο σέντερ φορ πρέπει να είναι και αυτός σημείο αναφοράς και όχι συμπληρωματικός στο παιχνίδι της ομάδας. Εκεί χρειαζόμαστε δύναμη και όγκο, χρειαζόμαστε τεχνική και τελειώματα.
Δε γίνεται να μη πληρώσεις χοντρά για να τον πάρεις αυτόν τον παίκτη και ο Σαββίδης έχει διάθεση να πληρώσει, κάτι που φαίνεται και από τους παίκτες που ήρθαν και έχουν πολύ βαριά συμβόλαια.
Το κακό για τον ΠΑΟΚ είναι πως άρχισαν να ακούγονται ονόματα τύπου Μπερμπάτοφ, που ναι μεν η ομάδα ρώτησε αν μπορεί να πάρει όμως ειδικά στη περίοδο του Γενάρη δεν είναι εύκολο. Όχι πως είναι το καλοκαίρι, αλλά εκεί μιλάει το χρήμα αν ο παίκτης είναι ελεύθερος.
Στη περίπτωση του φορ, περισσότερο κλείνω πως παλεύουμε να πάρουμε παίκτη τύπου Μαρικά, ο οποίος δεν θέλει να έρθει Ελλάδα – και πόσοι ακόμη. Παίκτες δηλαδή με βαρύ βιογραφικό, σε καλή ηλικία αλλά όχι στην ελίτ των φορ της Ευρώπης. Υπάρχει και η επιλογή να χρυσοπληρώσεις κάποιον φορ στα τελειώματα αλλά να αναζητάς μετά τρόπο να του δώσεις κίνητρο.
Πάμε στα υπόλοιπα θέματά μας. Βγήκε ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Ανδριανός και απαγόρευσε τη μετακίνηση των οπαδών του ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη. Πολιτικά πρόσωπα, ίσον εξωγήινοι πλέον, οι άνθρωποι είναι αλλού. Δε μιλάμε για τα άλλα τα τσακάλια τους αξιωματικούς της αστυνομίας. Εκεί το πράγμα ξεφεύγει. Έχει αποδειχτεί πως μία οργανωμένη μετακίνηση, έχει πολύ μικρότερους κινδύνους από μία ανοργάνωτη. Επίσης, το περιβάλλον της Νέας Σμύρνης είναι πολύ φιλικό για εμάς σε όλα τα επίπεδα.
Από την άλλη, επειδή και εγώ έχω ζήσει πολλά χρόνια σαν Αθηναίος ΠΑΟΚτσής, δεν υπήρχε περίπτωση μία στο δις να μη πάω στο γήπεδο και να μη βρω τρόπο να μπω. Το πρόβλημα όταν το έργο είναι ανοργάνωτο, είναι πως θα πάρω μεγαλύτερο ρίσκο.
Εγώ θα πρότεινα στον κ. Ανδριανό, να ασχοληθεί με πιο ουσιαστικά θέματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να αναρωτηθεί γιατί η ΕΠΟ πχ δεν έχει αποφασίσει ακόμη πόσες ομάδες θα πέσουν, να αναρωτηθεί πως δουλεύει η ΚΕΔ, να σκεφτεί για πιο λόγο παίρνουν φωτιές επιχειρήσεις διαιτητών ή παραγόντων της διαιτησίας και να αφήσει τον κόσμο που απέμεινε να ασχολείται να πηγαίνει στο γήπεδο.
Αύριο παίζουμε με τον Πανιώνιο, μία ομάδα που παρά τα όσα οικονομικά προβλήματα που έχει, παρά τους πόσους παίκτες χάνει κάθε τρεις και λίγο, καταφέρνει να διατηρηθεί σε ένα καλό επίπεδο και αν μη τι άλλο να μη κινδυνέψει. Ο τρόπος που τα καταφέρνει, είναι καθαρά ποδοσφαιρικός αλλά και έξυπνα οπαδικός, αφού από τη μία η ακαδημία βγάζει συνεχώς παιδιά, από την άλλη οι οπαδοί φροντίζουν αυτά τα παιδιά να παίζουν με συναίσθημα και να τα δίνουν όλα για την ομάδα τους.
Με εντυπωσίασε στο δεύτερο ημίχρονο στη Λεωφόρο, όταν τον πάτησε τον Παναθηναϊκό. Δείχνει πως αν μη τι άλλο υπάρχει μέταλλο και πίστη. Πέντε χρόνια σερί κερδίζουμε εκεί, αλλά ποτέ εύκολα. Άρα, είναι ένα παιχνίδι που ναι μεν είμαστε το φαβορί, αλλά άμα συνεχίσουμε τις τελευταίες εμφανίσεις αυτό θα μείνει στα χαρτιά.
Τέλος, νομίζω πως η επιλογή Λουγκάνο δεν είναι η ενδεδειγμένη για Ολυμπιακό. Μεγάλος σε ηλικία, βαρύς και άτεχνος. Εκτιμώ πως πιο χρήσιμος σε αυτή την ομάδα, έτσι όπως έχει δομηθεί και έτσι όπως λειτουργεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, είναι ο Λουγκάνης. Ο Γκρεγκ…
Τότε είχαμε τον Ίβιτς βέβαια αλλά πρέπει να ήταν η φάση που έβγαζε μυϊκούς τραυματισμούς, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Σέρβος μάλλον εκτιμήθηκε περισσότερο σταματώντας το ποδόσφαιρο. Όταν κατάλαβαν άπαντες τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά.
Ο Ίβιτς, είχε παίξει έναν ανάλογο ρόλο του δεύτερου φορ, στα πλέι οφ του 2010, όταν ο Σάντος έστησε την ομάδα με εκείνο το 4-4-1-1 και τον Κοντρέρας δεξί μπακ. Ήταν η εποχή που αποδείχτηκε πως μία τέλεια κόντρα επίθεση δεν την βγάζουν γρήγοροι παίκτες, αλλά παίκτες με γρήγορη σκέψη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γκολ στη νίκη στο Καραϊσκάκη, όπου η κόντρα βγήκε από Φιλομένο, Σορλέν και Ίβιτς.
Δεκάρ, μεγάλη ιστορία για την ψυχολογία του κοινού και πόσο μάλλον του κοινού του ΠΑΟΚ που είναι δεμένο με την εικόνα του Γιώργου Κούδα, όταν μιλάμε για γενιές μεγαλύτερες από εμένα.
Ο Μάαρτεν Μάρτενς είναι ένας τέτοιος παίκτης. Είναι ένα σημείο αναφοράς στην οργάνωση του παιχνιδιού, είναι αυτός που μπορείς να περιμένεις κάτι όταν έχει τη μπάλα στα πόδια του.
Είναι αυτός που ξέρει να εκμεταλλεύεται μικρούς χώρους, είναι αυτός που ξέρει να κρατά τη μπάλα και να σου διώχνει την ανασφάλεια.
Είναι μία μεταγραφή χρήσιμη, είναι μία μεταγραφή ουσίας, είναι μία μεταγραφή αεροδρομίου σε μια άλλη εποχή, μιας και τώρα αυτό το μαμημένο το football manager έχει δώσει την αίσθηση στον καθέναν πως μπορεί να κάνει μία καλύτερη. Ο Μάρτενς είναι εδώ, υγεία να έχει πάνω απ όλα γιατί ταλαιπωρήθηκε στη καριέρα του και πλέον πρέπει να κλείσουμε και τον σέντερ φορ.
Ο Βέλγος, καλείται να κάνει κάτι πολύ σημαντικό στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ. Να συνδέσει καλύτερα τους τρεις που παίζουν γύρω του. Τους Στοχ, Κλάους ή Σάλπι και τον Λούκας.
Αυτό που διακρίνω και αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού είναι πως ειδικά οι δύο πλάγιοι δεν παίζουν με κίνηση στον χώρο. Προτιμάνε να πάρουν τη μπάλα στα πόδια και να ψάχνουν την ενέργεια, κάτι που σήμερα που μιλάμε, δεν μπορώ να πω αν αποτελεί δικό τους πρόβλημα ή της τροφοδοσίας που τυγχάνουν.
Πλέον έχουν τον παίκτη για να τους παίξει έξυπνα στον χώρο και θα πρέπει να το εκμεταλλευτούν.
Ο ΠΑΟΚ κάλυψε δύο κενά του, πολύ βασικά. Και το λάθος στον προγραμματισμό του και τον τρόπο λειτουργίας του, φάνηκε όταν κατάφερε να γεμίσει τα γύρω – γύρω – όπως τα γέμισε – και να έχει σοβαρά θέματα στον άξονα.
Ακριβώς το αντίθετο από την εποχή Σάντος, όταν και πρώτα έφτιαξε τον άξονα και μετά τα φτερά.
Ο σέντερ φορ πρέπει να είναι και αυτός σημείο αναφοράς και όχι συμπληρωματικός στο παιχνίδι της ομάδας. Εκεί χρειαζόμαστε δύναμη και όγκο, χρειαζόμαστε τεχνική και τελειώματα.
Δε γίνεται να μη πληρώσεις χοντρά για να τον πάρεις αυτόν τον παίκτη και ο Σαββίδης έχει διάθεση να πληρώσει, κάτι που φαίνεται και από τους παίκτες που ήρθαν και έχουν πολύ βαριά συμβόλαια.
Το κακό για τον ΠΑΟΚ είναι πως άρχισαν να ακούγονται ονόματα τύπου Μπερμπάτοφ, που ναι μεν η ομάδα ρώτησε αν μπορεί να πάρει όμως ειδικά στη περίοδο του Γενάρη δεν είναι εύκολο. Όχι πως είναι το καλοκαίρι, αλλά εκεί μιλάει το χρήμα αν ο παίκτης είναι ελεύθερος.
Στη περίπτωση του φορ, περισσότερο κλείνω πως παλεύουμε να πάρουμε παίκτη τύπου Μαρικά, ο οποίος δεν θέλει να έρθει Ελλάδα – και πόσοι ακόμη. Παίκτες δηλαδή με βαρύ βιογραφικό, σε καλή ηλικία αλλά όχι στην ελίτ των φορ της Ευρώπης. Υπάρχει και η επιλογή να χρυσοπληρώσεις κάποιον φορ στα τελειώματα αλλά να αναζητάς μετά τρόπο να του δώσεις κίνητρο.
Πάμε στα υπόλοιπα θέματά μας. Βγήκε ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Ανδριανός και απαγόρευσε τη μετακίνηση των οπαδών του ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη. Πολιτικά πρόσωπα, ίσον εξωγήινοι πλέον, οι άνθρωποι είναι αλλού. Δε μιλάμε για τα άλλα τα τσακάλια τους αξιωματικούς της αστυνομίας. Εκεί το πράγμα ξεφεύγει. Έχει αποδειχτεί πως μία οργανωμένη μετακίνηση, έχει πολύ μικρότερους κινδύνους από μία ανοργάνωτη. Επίσης, το περιβάλλον της Νέας Σμύρνης είναι πολύ φιλικό για εμάς σε όλα τα επίπεδα.
Από την άλλη, επειδή και εγώ έχω ζήσει πολλά χρόνια σαν Αθηναίος ΠΑΟΚτσής, δεν υπήρχε περίπτωση μία στο δις να μη πάω στο γήπεδο και να μη βρω τρόπο να μπω. Το πρόβλημα όταν το έργο είναι ανοργάνωτο, είναι πως θα πάρω μεγαλύτερο ρίσκο.
Εγώ θα πρότεινα στον κ. Ανδριανό, να ασχοληθεί με πιο ουσιαστικά θέματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να αναρωτηθεί γιατί η ΕΠΟ πχ δεν έχει αποφασίσει ακόμη πόσες ομάδες θα πέσουν, να αναρωτηθεί πως δουλεύει η ΚΕΔ, να σκεφτεί για πιο λόγο παίρνουν φωτιές επιχειρήσεις διαιτητών ή παραγόντων της διαιτησίας και να αφήσει τον κόσμο που απέμεινε να ασχολείται να πηγαίνει στο γήπεδο.
Αύριο παίζουμε με τον Πανιώνιο, μία ομάδα που παρά τα όσα οικονομικά προβλήματα που έχει, παρά τους πόσους παίκτες χάνει κάθε τρεις και λίγο, καταφέρνει να διατηρηθεί σε ένα καλό επίπεδο και αν μη τι άλλο να μη κινδυνέψει. Ο τρόπος που τα καταφέρνει, είναι καθαρά ποδοσφαιρικός αλλά και έξυπνα οπαδικός, αφού από τη μία η ακαδημία βγάζει συνεχώς παιδιά, από την άλλη οι οπαδοί φροντίζουν αυτά τα παιδιά να παίζουν με συναίσθημα και να τα δίνουν όλα για την ομάδα τους.
Με εντυπωσίασε στο δεύτερο ημίχρονο στη Λεωφόρο, όταν τον πάτησε τον Παναθηναϊκό. Δείχνει πως αν μη τι άλλο υπάρχει μέταλλο και πίστη. Πέντε χρόνια σερί κερδίζουμε εκεί, αλλά ποτέ εύκολα. Άρα, είναι ένα παιχνίδι που ναι μεν είμαστε το φαβορί, αλλά άμα συνεχίσουμε τις τελευταίες εμφανίσεις αυτό θα μείνει στα χαρτιά.
Τέλος, νομίζω πως η επιλογή Λουγκάνο δεν είναι η ενδεδειγμένη για Ολυμπιακό. Μεγάλος σε ηλικία, βαρύς και άτεχνος. Εκτιμώ πως πιο χρήσιμος σε αυτή την ομάδα, έτσι όπως έχει δομηθεί και έτσι όπως λειτουργεί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, είναι ο Λουγκάνης. Ο Γκρεγκ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου