Η επικέντρωση των ΜΜΕ στην προσωπική ζωή του Γάλλου Προέδρου ο οποίος την ίδια στιγμή ανακοίνωσε περικοπές στις δημόσιες δαπάνες ύψους 50 δισ ευρώ για τη διετία 2015-2017 είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα «συντηρητικοποίησης» της δημοσιογραφίας και της κοινωνίας.
Η έμφαση στην ιδιωτική ζωή και όχι στις πολιτικές είναι η επιβεβαίωση μιας τάσης που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια στη Δυτική Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα με την ιδιωτική τηλεόραση, όπου η πολιτική έχει αντικατασταθεί από το life style politics όπου τα κόμματα και οι πολιτικοί αντιμετωπίζονται ως «προϊόντα» της διαφημιστικής αγοράς και οι πολιτικοί ως μέρος του star system.
Στο πλαίσιο αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει χώρος για πολιτική ανάλυση. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη ότι αποσιωπήθηκε η ανακοίνωση για τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες μια πολιτική η οποία ευθυγραμμίζει τους Γάλλους σοσιαλιστές με την κυρίαρχη τάση στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για την ικανοποίηση των προταγμάτων του χρηματοπιστωτικού τομέα, ενώ οι ανάγκες της κοινωνίας έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Σε αυτό το πλαίσιο, τα προτάγματα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού τομέα προάγονται διαμέσου του δραστικού περιορισμού του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια).
Το βασικό θέμα το οποίο ανέδειξε η οικονομική κρίση στην Ευρώπη είναι η αδυναμία των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών να προσφέρουν μια ουσιαστική εναλλακτική λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η μετά το 1995/6 υιοθέτηση του "εκσυγχρονιστικού Τρίτου Δρόμου" από το σύνολο των εργατικών, σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη σηματοδοτεί τη μετεξέλιξη της πολιτικής φυσιογνωμίας των κομμάτων που συνιστούν τη σοσιαλιστική οικογένεια.
Στη θέση της "παλαιάς" και ξεπερασμένης πλέον σχέσης με τα εργατικά συνδικάτα προάγεται μια νέα κοινωνική συμμαχία με τα "δυναμικά" κοινωνικά στρώματα τα οποία έχουν κυρίως αγοραίο προσανατολισμό. Η νέα "προσαρμογή" της σοσιαλδημοκρατίας θεωρήθηκε ως "αναγκαία" για την επίτευξη του στόχου της εκλογικής αποτελεσματικότητας. Πραγματικά, με την υιοθέτηση του Τρίτου Δρόμου και τη νέα κοινωνική συμμαχία τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά, εργατικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κατάφεραν να έρθουν στην εξουσία σε όλη τη Δυτική Ευρώπη με την εξαίρεση της Ισπανίας και να υλοποιήσουν ουσιαστικά την ενοποίηση της ΕΕ και την πορεία προς την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος του Ευρώ με βάση τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Στην εποχή της κρίσης, η οποία ξεκίνησε από την χρηματοπιστωτική κρίση στο Real Estate στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, τα σοσιαλιστικά κόμματα έδειξαν αμήχανα και αδυναμία διαχείρισης. Σε όσες μάλιστα περιπτώσεις κλήθηκαν να διαχειριστούν τις κρατικές υποθέσεις διαμέσου της κυβέρνησης όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Ελλάδας το αποτέλεσμα ήταν η πολιτική, ιδεολογική και εκλογική του κατάρρευση.
Το βασικό "πρόβλημα" της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας είναι ότι φαίνεται να είναι πολιτικά εγκλωβισμένη καθώς έχει αποδεχθεί το βασικό ιδεολογικό πρόταγμα της Μ. Θάτσερ ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση".
Στην ίδια κατεύθυνση φαίνεται να κινείται και η πολιτική του Προέδρου της Γαλλίας και εκπρόσωπο του σοσιαλιστικού κόμματος Φ. Ολάντ, ο οποίος είχε καλλιεργήσει προσδοκίες για μια διαφορετικού τύπου πολιτική για την Ευρώπη – αντίβαρο στην πολιτική της λιτότητας της Α. Μέρκελ.
Η πολιτική αυτή συνοψιζόταν στην αύξηση της φορολογίας για τα υψηλά οικονομικά στρώματα και σε πολιτικές που θα ανακούφιζαν τα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού. Από πολύ νωρίς όμως η πολιτική του δεν είχε καμιά σχέση με τις προεκλογικές διακηρύξεις.
Μάλιστα μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως η μη επιβεβαίωση των προσδοκιών από τον Γάλλο Πρόεδρο "βοήθησαν" στη διαμόρφωση αρνητικού πολιτικού σκηνικού για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία συνολικά.
Χρύσανθος Τάσσης
Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου