Ο Βαλβέρδε στο... γαλατικό χωριό του Μπιλμπάο!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την υπέροχη Αθλέτικ του Ερνέστο που σαν άλλος Αστερίξ ξαναβρήκε το μαγικό φίλτρο αλλά και τον δικό του Οβελίξ στο πρόσωπο του Ιμπάι...

Πολλές ομάδες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχουν θελήσει να αναδείξουν την μοναδικότητα του club τους. Από την Μπαρτσελόνα και το “κάτι παραπάνω από ένα club” μέχρι το κοινότυπο σλόγκαν πολλών συλλόγων, ακόμη και ελληνικών “είναι διαφορετικό να είσαι...” (βάλτε ότι θέλετε στις τελείες).

Στην πραγματικότητα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι λειτουργούν πάνω στους ίδιους εμπορικούς κανόνες, όλοι είναι εν τέλει υπάκουοι στον νόμο της αγοράς, στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Ολοι θέλουν να αισθάνονται διαφορετικοί, αλλά η διαφορετικότητα, αν και όπου εντοπίζεται, είναι στις λεπτομέρειες και μόνο σε αυτές.

Διαφορετικός, πραγματικά διαφορετικός, εδώ και πολλά χρόνια είναι μόνο ένας σύλλογος παγκοσμίως. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι η ομάδα που η φράση “είσαι αλλιώς να είσαι ...” βρίσκει το νόημα της. Πραγματικά “είναι αλλιώς να είσαι Αθλέτικ Μπιλμπάο”.

Ενα γαλατικό χωρίο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο που λειτουργεί έξω από την αγορά, έξω από τους κανόνες του και απλώς συμμετέχει σε αυτό το τεράστιο πάρτι με τον δικό του μοναδικό ξεχωριστό τρόπο. Εναν τρόπο που δεν μπόρεσε, δεν θέλησε και δεν ακολουθεί κανείς άλλος στο υψηλό επίπεδο πέρα από τους Βάσκους.

Εκεί οι ξένοι παίκτες δεν επιτρέπονται, ποιοί ξένοι, ούτε καν οι Ισπανοί δεν επιτρέπονται. Αν δεν είσαι Βάσκος δεν μπορείς να παίξεις στην Αθλέτικ. Και όταν λένε Βάσκος το εννοούν και το τηρούν. Δεν άρχισαν με το πέρασμα των ετών να ανακαλύπτουν Βάσκους στην Αργεντινή, στην Βραζιλία... Αντε που και που, μία φορά στα 10 χρόνια να βρίσκουν κάποιον Βάσκο πίσω από τα Πυρηναία που είναι Γάλλος, αλλά με βάσκικες ρίζες, όπως παλιότερα ο Λιζαραζού ή τώρα ο Λαπόρτ. Και αυτοί Βάσκοι είναι στο αίμα. Αλλωστε με το πέρασμα των χρόνων η μόνη υποχώρηση που έκαναν είναι να δέχονται ως παίκτες της ομάδας και αυτούς που ο ο παππούς ή η γιαγιά τους ήταν Βάσκοι, ενώ μέχρι πριν μερικά χρόνια γίνονταν δεκτοί μόνο όσοι είχαν γονείς Βάσκους...

Και με αυτόν τον τρόπο, με αυτές τις αξίες, με αυτόν τον σεβασμό στις αρχές του club πορεύονται από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής τους ως σήμερα. Με αυτές τις αρχές είναι η μοναδική ομάδα εκτός της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στα 81 χρόνια ιστορίας του ισπανικού πρωταθλήματος.

Κάπως έτσι χωρίς το παραμικρό παζάρι στις ηθικές αξίες η Αθλέτικ Μπιλμπάο μοιάζει έτοιμη να γίνει ξανά πολύ μεγάλη. Με το νέο “Σαν Μαμές” να ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες (ήδη λειτουργεί χωρίς τα πέταλα), με τον εκσυγχρονισμό του προπονητικού κέντρου της Λεθάμα που θα κοστίσει 12 εκατ. ευρώ και θα γίνει ένα από τα πιο σύγχρονα παγκοσμίως και με την ομάδα να βρίσκει ξανά τον δρόμο της χάρη στον Ερνέστο Βαλβέρδε.

Αν η Αθλέτικ είναι ένα γαλατικό χωριό στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ο Ερνέστο είναι ο Αστερίξ που βρίσκει το μαγικό φίλτρο που μετατρέπει την Μπιλμπάο ξανά σε σπουδαία ομάδα. Μία ομάδα που χαίρεσαι να την βλέπεις. Παρακολουθείς το ποδόσφαιρο που παίζει και σε παίρνει μαζί της, σε γοητεύει, σε καθηλώνει. Το έχει κάνει φέτος τόσες και τόσες βραδιές. Κόντρα σε αντιπάλους όπως η Θέλτα ή η Βαγιαδολίδ που έκαναν το λάθος να προηγηθούν, αλλά κόντρα και σε Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ Μαδρίτης που υποκλίθηκαν όχι μόνο βάση αποτελέσματος, αλλά και βάση εικόνας του αγώνα.

Η Ρεάλ είδε την Μπιλμπάο να έχει την μπάλα στα πόδια της (σχεδόν 60% κατοχή), στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς να είναι καλύτερη, να δικαιούται να προηγηθεί (ειδικά στο πρώτο μέρος) και τελικά να παίρνει την ισοπαλία και να αισθάνεται και απογοητευμένη που δεν νίκησε “περίμενα ότι με βάση την απόδοσή μας θα νικούσαμε” δήλωσε ο Ερνέστο. Κι όλα αυτά κόντρα σε μία Ρεάλ που έπαιζε για να προσπεράσει την Μπαρτσελόνα και να επιβεβαιώσει ότι είναι το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο.

Η Αθλέτικ που έχει φτιάξει ο Ερνέστο όμως είναι μία ομάδα γεμάτη από καλλιτέχνες του ποδοσφαίρου, όπως ο Ιμπάι Γκόμεθ, ο Αντερ Ερέρα, ο Ικερ Μουνιαϊν, ο Οσκαρ ντε Μάρκος, ακόμη και ο Ιραόλα, αλλά την ίδια στιγμή είναι και μία ομάδα γεμάτη από μαχητές. Βάσκοι αυτονομιστές έτοιμοι να ανατινάξουν την ποδοσφαιρική λογική και να θυσιαστούν για την ομάδα και το σύνολο...

Από τον 35άρη αρχηγό Γκουρπέγι που είναι εκεί για να συνδέει το παλιό με το σήμερα, από τον παλιό Ιραόλα που εξακολουθεί να γράφει χιλιόμετρα ακούραστα, μέχρι την γενιά των 24άρηδων όπως ο Αντερ Ερέρα, ο Οσκαρ ντε Μάρκος, ο Ιμπάι Γκόμεθ, ο Ιτουράσπε και τους πιτσιρικάδες, τον Ικερ Μουνιαϊν και τον Λαπόρτ, η Μπιλμπάο είναι μία ομάδα γεμάτη από ταλέντο, ποιότητα και πειθαρχημένους παίκτες, έτοιμους για να την φτάσουν ψηλά.

Ποιόν να ξεχωρίσεις; Τον μαέστρο Αντερ Ερέρα, για τον οποίο η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειχνε έτοιμη να δώσει 35 εκατ. ευρώ. Μήπως το κομπιούτερ της μεσαίας γραμμής τον Ιτουράσπε που παίζει με τέτοια αρχοντιά και ηρεμία που νομίζεις ότι είναι αδύνατον να κάνει λάθος πάσα.

Να σταθείς στον μικρό, τον Λαπόρτ, ο οποίος παίζει στο κέντρο της άμυνας (ενίοτε και αριστερά) ενώ η τεχνική του κατάρτιση σου δίνει την αίσθηση ότι άνετα σε άλλη ομάδα θα έπαιζε δεκάρι. Ο Γάλλος με τον Βάσκο παππού δεν είναι καν 20 και εκτός απρόοπτου σε ένα δύο χρόνια θα θεωρείται ένας από τους καλύτερους στόπερ στον κόσμο και θα κάνουν ουρά οι μεγάλοι της Ευρώπης για να τον αποκτήσουν.

Μήπως να ξεχωρίσεις το φαινόμενο Οσκαρ ντε Μάρκος, τον μοναδικό ποδοσφαιριστή που έχω δει τα τελευταία χρόνια να παίζει σε 4 τελείως διαφορετικές θέσεις με την ίδια ακριβώς επιτυχία. Ακραίος αμυντικός κόντρα στην Ρεάλ, αλλά στη φετινή σεζόν έχει παίξει και κεντρικό χαφ και εξτρέμ και δεύτερος επιθετικός μόλις την προηγούμενη αγωνιστική όταν χρειάστηκε να γυρίσει το ματς με την Βαγιαδολίδ από 0-1 σε 4-1 μέσα σε 20 λεπτά.

Μπορείς πάλι να σταθείς και στον Ιραόλα έναν από τους καλύτερους ακραίους αμυντικούς του ισπανικού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια που το ευρύ κοινό δεν τον έμαθε καλά ακριβώς επειδή έπαιζε στην Μπιλμπάο.

Μήπως έτσι όμως αδικείς τον Σουσαέτα και τον Μουνιάϊν, τα δύο εξτρέμ της ομάδας που ο Θεός να σε φυλάει από την ταχύτητα και την φαντασία τους όταν βρεθούν στη μέρα τους.

Καλοί όλοι οι παραπάνω, αλλά κατά την άποψη μου, στη φετινή Μπιλμπάο με αυτούς που μένεις άφωνος είναι με τον Ιμπάι Γκόμεθ και τον Μικέλ Ρίκο. Ο πρώτος, ο άνθρωπος που μπήκε αλλαγή με την Ρεάλ και έβαλε αυτή την καταπληκτική γκολάρα της ισοφάρισης, είναι ένα “απίθανο καϊνάρι” όπως τον χαρακτήρισε ο Αλέξης Σπυρόπουλος την ώρα που βλέπαμε το ματς με την Ρεάλ. Ενας ακραίος επιθετικός που το ρεπερτόριο του στα τελειώματα των φάσεων, μοιάζει ανεξάντλητο. Ο ορισμός του απρόβλεπτου παίκτη στην τελική ενέργεια, αλλά και ο ορισμός του πειθαρχημένου ποδοσφαιριστή. Στο ένα λεπτό μπορεί να βάλει το γκολ της χρονιάς και στο αμέσως επόμενο να κάνει τάκλιν αυτοθυσίας για να μην βγει η σέντρα από τον αντίπαλο μπακ. Ενα παιδί γεμάτο ενέργεια, ταχύτητα, ποιότητα στην εκτέλεση, φαντασία στην μεταβίβαση. Ενας παίκτης της κερκίδας και του προπονητή ταυτόχρονα. Σπάνιο, σχεδόν μοναδικό.

Ο επόμενος που ξεχωρίζω, ο Μικέλ Ρίκο. Ενας 29χρονος μέσος που μέχρι τα 27 του δεν είχε παίξει ποτέ στη μεγάλη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, και περιφέρονταν σε ομάδες όπως η Πόλι Εχίδο και η Ουέλβα κάνοντας καριέρα με το παρατσούκλι “ο οικοδόμος”, λόγω της τεχνικής κατάρτισής του. Ο Ερνέστο τον πήρε ως συμπλήρωμα στο ρόστερ το περασμένο καλοκαίρι και στην πορεία τον εξέλιξε σε έναν καταπληκτικό box to box μέσο που σκοράρει με φοβερή άνεση και ποικιλία (κεφάλι, μέσα από την περιοχή, αλλά και έξω από αυτήν) και πάνω του δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι “χτίζει” την δική του Μπιλμπάο βάζοντας τα γερά θεμέλια ενός “οικοδόμου” ως βάση.

Σε αυτή τη Μπιλμπάο που σχεδόν σε όλα τα ματς της πιέζει ψηλά, παίζει ποδόσφαιρο κατοχής, προσφέρει θέαμα και βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια προς την συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου, ο Ερνέστο Βαλβέρδε, δεν μεγαλώνει απλώς, αλλά απογειώνει το όνομά του. Και να δείτε που είναι τόσο σίγουρος και ενθουσιασμένος με αυτό που φτιάχνει που όταν το ερχόμενο καλοκαίρι η Μπαρτσελόνα θα τον φωνάξει για να διαδεχτεί τον Τάτα Μαρτίνο, θα το σκεφτεί αρκετά να την εγκαταλείψει. Μπορεί εν τέλει να το κάνει, μπορεί όμως και όχι...

Δεν είναι μόνο ότι ο πρόεδρος της Μπιλμπάο, ο Γιόσου Ορούτια, είναι πρώην συμπαίκτης του και ο καλύτερος του φίλος εδώ και χρόνια, είναι κυρίως αυτό που λένε οι ίδιοι οι Βάσκοι για τον Ερνέστο. “Αυτός ο άνθρωπος και ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής είναι γεννημένος για να υπάρχει σε αυτήν την ομάδα. Για να εκπροσωπεί και να πρεσβεύει τις αξίες και το ποδόσφαιρο που θέλουμε να βλέπουμε να παίζει η Μπιλμπάο...”.

Πηγή: gazzetta.gr