Βενγκέρ: Ο πιο ωραίος, αποτυχημένος!!

Ο Μιχάλης Τσόχος σχολιάζει την πρόσφατη ατάκα του Μουρίνιο για τον Αλσατό τεχνικό βλέποντας έναν ακόμη πρόωρο αποκλεισμό της Αρσεναλ, αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αυτόν του Βενγκέρ...

Τα τρόπαια δεν ήταν έτσι κι' αλλιώς ποτέ το φόρτε του. Δεν ήταν και πριν τα στείρα οκτώ χρόνια που πιθανόν φέτος θα γίνουν εννιά, χωρίς έστω και έναν τίτλο για την Αρσεναλ. Αλλωστε μπορεί και ο ίδιος να μην το παραδέχεται δημόσια, αλλά στο ποδόσφαιρο αυτό που απολαμβάνει ο Βενγκέρ δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι προς αυτήν. Ακόμη κι' αν ξέρει ότι πολλές φορές δεν φτάνει καν στον προορισμό. Περισσότερο και από την χαρά της κατάκτησης ενός τροπαίου, ο Βενγκέρ χαίρεται την δημιουργία μιας ομάδας που κάποια στιγμή θα κατακτήσει και τα τρόπαια. Περισσότερο τον ενδιαφέρει να είναι εκεί για να παίζει, παρά να είναι εκεί για να νικήσει.

Φιλοσοφία που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όχι απλώς δεν υπάρχει από κανέναν άλλον, αλλά ακόμη κι' αν υπήρχε αυτός που θα την υπερασπίζονταν πολύ απλά θα έχανε εν ριπή οφθαλμού την δουλειά του, εκτός κι' αν ήταν ο Βενγκέρ.

Γιατί νομίζετε άλλωστε ότι ο Αλσατός δεν έφυγε ποτέ από την Αρσεναλ και εκτός απρόοπτου δεν θα φύγει ούτε τώρα. Εκεί, στην Αρσεναλ θα πάρει σύνταξη, όταν κάποια στιγμή σε δύο, τρία χρόνια θα αποφασίσει να αποσυρθεί. Δεν είχε να του προσφέρει κάτι η Ρεάλ, η Παρί και άλλες μεγάλες ομάδες της Ευρώπης που έστρωσαν τα εκατομμύρια στα πόδια του για να τον πάρουν. Είπαμε τα τρόπαια δεν είναι ο αυτοσκοπός του...

Αλλωστε μπορείς να προσάψεις πολλά στον Βενγκέρ και θα τα δούμε παρακάτω, αλλά εκείνο που δεν μπορείς να του πεις είναι ότι την όποια επιτυχία είχε την... αγόρασε, όπως πολλοί συνάδελφοί του. Αυτός την επιτυχία την έφερε, την έφτιαξε και την απέκτησε πάντα μέσα από την δουλειά του, και ποτέ με τα λεφτά του προέδρου.

Εχει δίκιο ο Μουρίνιο...

Ναι, είναι αλήθεια ότι έστω κι' αν το έκανε άκομψα, στα όρια του χυδαίου, ο Μουρίνιο είχε δίκιο όταν πρόσφατα είπε ότι “ο Βενγκέρ είναι αποτυχημένος και ειδικός στο να αποτυγχάνει...”. Οκτώ χρόνια χωρίς κανένα τίτλο για ένα μέγεθος σαν την Αρσεναλ είναι πολλά! Και επειδή κάποιοι μπορούν να μην αντιλαμβάνονται το μέγεθος Αρσεναλ απλά φτάνει μία αναφορά στο τι ήταν η Αρσεναλ προ του Βενγκέρ. Ηταν η ομάδα που είχε περισσότερα πρωταθλήματα και από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Αγγλία. Μόνο η Λίβερπουλ την ξεπερνούσε... Σήμερα μετά τα 18 χρόνια παρουσίας του Βενγκέρ στην Αρσεναλ η ομάδα του Βόρειου Λονδίνου έχει σχεδόν τα μισά πρωταθλήματα από την Γιουνάιτεντ του Σερ Αλεξ... Δεν το λες και επιτυχία, γιατί τότε δεν θα ξέρεις τι να πεις για τον Φέργκιουσον.

Δεν είναι μόνο όμως ότι σε 18 χρόνια πήρε τρία πρωταθλήματα. Είναι πολλά. Η Αρσεναλ σε αυτά τα 18 χρόνια δεν πήρε ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ ενώ ήταν πάντα εκεί, όπως σωστά καμαρώνει ο Βενγκέρ. Ούτε μία φορά. Πάλι καλά που έστω μία έφτασε στον τελικό δηλαδή... Μάλιστα τα τελευταία χρόνια πλέον δεν το διεκδικεί καν. Σταματά μονίμως στην φάση των “16”. Παίζει τον όμιλο πάντα, περνά από τον όμιλο, πάντα, αλλά μέχρι εκεί. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι άτυχος. Οτι τα 5 τελευταία χρόνια στη φάση των 16 έπαιξε δύο φορές με την διαστημική τότε Μπάρτσα, μία με την καλύτερη Μίλαν της τελευταίας πενταετίας και άλλες δύο με την φοβερή και τρομερή Μπάγερν. Ναι, μόνο που δεν ήταν θέμα ατυχίας, ήταν θέμα της Αρσεναλ. Ο Βενγκέρ κάθε χρόνο αφήνει να συμβεί το ίδιο λάθος. Στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων είτε στο Καραϊσκάκη (δις), είτε στην Πορτογαλία και την έδρα της Μπράγκα, είτε φέτος στη Νάπολι, η Αρσεναλ χάνει το ματς και μαζί την πρώτη θέση. Αν είχε κρατήσει την πρώτη θέση σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η Μπαρτσελόνα και η Μπάγερν δεν θα είχαν βρεθεί ποτέ στο δρόμο της, τόσο νωρίς. Φέτος για παράδειγμα η πρώτη Ντόρτμουντ τράβηξε την Ζενίτ. Κόντρα στην Ζενίτ η Αρσεναλ θα είχε απλά προκριθεί. Ακόμη και οικονομικά να το δει κανείς, όπως το βλέπει ως γνωστόν ο Βενγκέρ, η Αρσεναλ από αυτές τις ήττες στις τελευταίες αγωνιστικές του ομίλου χάνει το λιγότερο 10 εκατ. ευρώ, το περισσότερο 40 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο. Ανάλογα με το που θα έφτανε...

Είναι τέλος πάντων πολλά τα σημάδια που δείχνουν ότι ο Βενγκέρ κάπου τον έχει χάσει τον δρόμο της επιτυχίας. Σημάδια που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το μπάτζετ. Η φράση... “Ο Βενγκέρ δεν είχε τα λεφτά και έχανε τους καλύτερους παίχτες του και μαζί τους τίτλους, προκειμένου η Αρσεναλ να φτιάξει γήπεδο” έχει μεγάλη δόση αλήθειας, αλλά δεν είναι και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον Βενγκέρ. Κάποια πράγματα τα δικαιολογεί, κάποια άλλα όχι...

Αυτός λοιπόν που βαπτίζει τον Βενγκέρ “αποτυχημένο”, έχει βρει τις αφορμές για να το κάνει, όπως τις βρήκε και ο Μουρίνιο. Από την άλλη όμως ο Βενγκέρ θα μείνει περισσότερο στην Ιστορία του ποδοσφαίρου για άλλα πράγματα. Για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε στην αποτυχία, αλλά κυρίως στο ίδιο το ποδόσφαιρο.

Δεν άλλαξε ποτέ την λογική του για να μην αποτύχει. Δεν έβαλε ούτε μία σταγόνα νερό στην ηθική του προκειμένου να μην αποτύχει, δεν έβαλε ούτε μία φορά πάνω από την ομάδα τον εαυτό του ή οποιοδήποτε μέλος της. Ακόμη και τον αγαπημένο του Φαν Πέρσι, ή το δικό του δημιούργημα τον Φάμπρεγκας, ή την μεγάλη του λατρεία τον Ανρί. Ολους τους άφησε να φύγουν για να γίνει το γήπεδο. Δεν εγκατέλειψε ποτέ κανέναν παίκτη του στα δύσκολα, όπως δεν εγκαταλείπει εδώ και 3 μήνες τον ευρισκόμενο σε κακό αγωνιστικό χάλι Οζίλ. Μονίμως βασικός κι' ας τον κράζει πλέον όλη η Αγγλία. Χώρια που δεν επέτρεψε ποτέ και σε κανέναν να έχει παραβατική συμπεριφορά.

Ποιός άλλος προπονητής στον κόσμο σε αυτό το επίπεδο θα άφηνε έξω από αυτό το ματς με την Μπάγερν τον Ζιρού επειδή ξενύχτισε και ξενο-πήδηξε; Μόνο ο Βενγκέρ κι' ας μην είχε κανέναν μα κανέναν άλλον να βάλει στη θέση του, παρά μόνο ένα αμούστακο παιδί που καλά καλά δεν έχει παίξει στην Αρσεναλ. Ολοι οι άλλοι στη θέση του θα είχαν αρκεστεί στην “τιμωρία” του Γάλλου στο ματς με την Λίβερπουλ την περασμένη Κυριακή όταν τον άφησε στον πάγκο. Ο Βενγκέρ όχι. Το ξενύχτι με το κολ-γκερλ πολυτελείας την παραμονή του αγώνα με την Λίβερπουλ στο “Ανφιλντ” και η... αμαρτωλή νύχτα του Γάλλου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου βρίσκονταν η ομάδα ήταν στα μάτια του Βενγκέρ πολύ βαρύ περιστατικό. Ηταν η απόλυτη έλλειψη σεβασμού προς την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Ο Ζιρού λοιπόν πληρώνει και θα εξακολουθεί να πληρώνει το κόστος, ακόμη κι' αν αυτό μειώνει τις πιθανότητες της ομάδας να φτάσει σε μία επιτυχία.

Οι κανόνες ήταν, είναι και θα είναι για τον Βενγκέρ πάντα πάνω από όλους και όλα. Ετσι προστάτευσε την Αρσεναλ εδώ και 20 χρόνια. Ναι δεν της έφερε τους τίτλους που ενδεχομένως και να της άξιζαν, αλλά την κράτησε στο top επίπεδο την 20ετία που οι Αραβες, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί ξόδευαν τα εκατομμύρια ευρώ με το τσουβάλι κάθε καλοκαίρι.

Είναι αλήθεια ο Βενγκέρ μπορεί και να είναι αποτυχημένος με βάση τους τίτλους. Οχι μπορεί, είναι. Ο Βενγκέρ όμως είναι και μία μοναδική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που εργάστηκε στο top επίπεδο του ποδοσφαίρου, το προστάτεψε και του έδειξε τον σωστό δρόμο, όσο κανείς άλλος δεν είχε κάνει στο παρελθόν.

Και όπως σωστά λέμε “είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να αλλάξει τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει”, το ίδιο ισχύει και για τον Βενγκέρ.

Είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να αλλάξει το ποδόσφαιρο, ο Βενγκέρ όμως είναι ο ΜΟΝΟΣ που το προσπαθεί 20 χρόνια τώρα...

Πηγή: gazzetta.gr