Αυτό αναγνώρισε και ο κόσμος που ήταν στο Ντα Λουζ και φώναζε μέχρι τέλους. Ο ΠΑΟΚ είχε στη πλάτη του την ήττα του πρώτου αγώνα, είχε το σαφώς χειρότερο μομέντουμ από τον αντίπαλο, άντεξε 70΄λεπτά, όμως μία φάση που όσοι είδαμε δε βάζει κανείς το χέρι στη φωτιά πως ήταν φάουλ, τον πέταξε εκτός προσπάθειας μέχρι το τέλος.
Αμφισβητούμενη ήταν και η φάση του Λούκας και το λάθος του Αρτούρ, με τον επιπρόσθετο να είναι δίπλα αλλά κανένα ριπλέι και πάλι να μην είναι διαφωτιστικό. Δε λέω ότι πέρασε η μπάλα. Λέω απλά πως η φάση ήταν πολύ πιο δύσκολη από το γκολ του πρώτου αγώνα. Και θα μπορούσε να χαθεί και αυτή. Και με γκολ υπέρ του ο ΠΑΟΚ στο Ντα Λουζ, θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι.
Το 3-0 εννοείται πως είναι μαγική εικόνα, σε έναν αγώνα που η Μπενφίκα δεν είχε ξεκάθαρα τον έλεγχό του. Ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος απ ότι στον πρώτο αγώνα, αλλά κακά τα ψέματα αυτό οφειλόταν στη καλύτερη αμυντική λειτουργία και όχι από κάτι άλλο. Η αδυναμία του ΠΑΟΚ να αναπτυχθεί σωστά στο πρέσινγκ του αντιπάλου, η προσπάθεια των παικτών να βρούνε από μόνοι τους αυτοματισμούς μέσα στη διάρκεια του αγώνα, δείχνει και πιο είναι το βασικό πρόβλημα.
Θεωρώ αδιανόητο να αμύνεται μία ομάδα τόσο καλά και να μην μπορεί να βγει στον χώρο μία φορά σωστά. Ότι έφτιαξε ο ΠΑΟΚ ήταν απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Και στα δύο παιχνίδια.
Αυτή είναι και η απάντηση στο γιατί ο ΠΑΟΚ δεν έχει κερδίσει κανένα μεγάλο παιχνίδι. Ο ΠΑΟΚ παίζει κουτουρού και απλά εναντίον της Μπενφίκα έσφιξε φοβούμενος τον στραπάτσο, του βγήκε, αλλά δεν του βγήκε τόσο ώστε να περάσει στην επόμενη φάση ή τουλάχιστον να απειλήσει περισσότερο τον αντίπαλο.
Τέλος, καλή η δικαιολογία του Στέφενς για τον Στοχ, αλλά με όσα έχουν προηγηθεί από τον Πλατανιά και μετά, πρέπει να είσαι χαζός για να μη καταλαβαίνεις τους κινδύνους που κρύβει μία τέτοια κίνηση ενώ η πρόκριση έχει κριθεί.
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου