Είναι γεγονός πως ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο και δουλειά του Τύπου είναι να ασκεί κριτική.
Γράφει ο Νίκος Βαγγέλης.
Ο αποκλεισμός της Φενέρμπαχτσε από τον τελικό του Κυπέλλου Τουρκίας έφερε νέο κύμα… κραξίματος με αποδέκτη τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που σε πολλά σημεία ξεπέρασε τα όρια της γραφικότητας.
Όταν μιλάμε για τον κορυφαίο Ευρωπαίο προπονητή της τελευταίας 20ετίας και έναν εκ των κορυφαίο όλων των εποχών, θα πρέπει να υπάρχει μέτρο και σεβασμός. Λόγω της παρορμητικότητας και της επιφανειακής εξέτασης των δεδομένων, πολλές φορές εξάγονται βιαστικά συμπεράσματα και στη συνέχεια έχουμε… κωλοτούμπες.
Ποιος θα ξεχάσει τα διθυραμβικά σχόλια στο ξεκίνημα της χρονιάς, όταν η Φενέρμπαχτσε πήγαινε «τρένο»; Τότε ο Ζοτς ήταν ο «Μίδας» και η τουρκική ομάδα ένα από τα πολύ μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα… Ωστόσο, το top-16 έχει συνδυαστεί με μια βαθιά αγωνιστική κρίση για την Φενέρ, η οποία κινδυνεύει να μην προκριθεί στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Παράλληλα, αποκλείστηκε από τον τελικό του τουρκικού Κυπέλλου, ενώ ούτε στο εγχώριο πρωτάθλημα έχει το πάνω χέρι…
Η διοίκησή της έκανε μια μεγάλη επένδυση το περασμένο καλοκαίρι, όμως σίγουρα δεν δαπάνησε πολλά περισσότερα σε σχέση με τα παλαιότερα «ντροπιαστικά» χρόνια. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχτισε μια ομάδα σχεδόν από το… μηδέν, προσπαθώντας να κάνει κάποιες αγωνιστικές καινοτομίες και όπως πάντα, όταν κάτι είναι καινούργιο, αργεί να αποκτήσει σταθερότητα.
Ο Μπο ΜακΚάλεμπ αποτελεί ένα τα βασικά αίτια της αγωνιστικής κάμψης, καθώς ούτε φέτος θυμίζει σε τίποτα τον παιχταρα που «τρέλαινε» κόσμο με την φανέλα της Σιένα. Συν τοις άλλοις, οι τραυματισμοί των Ζόριτς και Βίντμαρ αποδεκάτισαν την φροντ λάιν και το σημαντικότερο, ο Λίνας Κλέιζα δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει στα προ τραυματισμού επίπεδα απόδοσης.
Το «project» με τους πανύψηλους γκαρντ/φόργουορντ είναι αρκετά φιλόδοξο, αλλά και δύσκολο να εκπονηθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται πίστωση χρόνου και αν πετύχει, θα φέρει νέα δεδομένα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Για επιτευχθούν οι μακροπρόθεσμοι στόχοι χρειάζεται πίστωση χρόνου και ίσως «άσυλο» στον Ζοτς, πολύ απλά γιατί του αξίζει!
Κανείς δεν έχει πετύχει ό,τι ο Σέρβος. Όταν κατακτούσε το πρώτο ευρωπαϊκό του το 1992 με την Παρτίζαν, χάρη στο… τρελό σουτ του Σάσα Τζόρτζεβιτς και δύο χρόνια αργότερα (1994) ως κόουτς της Μπανταλόνα το δεύτερο, με το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον στον «καταραμένο» για τον Ολυμπιακό τελικό του Τελ Αβίβ, πολλοί τον είχαν χαρακτηρίσει «Γκαστόνε»…
Ο «τυχερός», όμως, τους απάντησε την επόμενη κι όλας σεζόν, κάνοντας και πάλι τη Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις και του Αρλάουκας… βασίλισσα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αντίπαλός του ήταν και πάλι ο Ολυμπιακός σε έναν αλήστου μνήμης τελικό, όπου ο Ζοτς είχε «κλειδώσει» με την αμυντική του τακτική το… πολυβόλο του Γιάννη Ιωαννίδη, Έντι Τζόνσον!
Κάποιοι συνέχισαν να τον αμφισβητούν μέχρι που το καλοκαίρι του 1999 οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι έκαναν την κίνηση-ματ, φέρνοντας τον στον Παναθηναϊκό και άλλαξαν το… ρου της ιστορίας. Σε 13 χρόνια στη χώρα κατέκτησε 10 (!) πρωταθλήματα και 7 κύπελλα, ενώ στην Ευρώπη μετέτρεψε το «τριφύλλι» από… μονάστερο, σε εξάστερο αυτοκράτορα.
Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί μια ομάδα που κατακτά 5 ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε τόσο λίγα χρόνια; Μόνο οι «θρυλικές» Ρεάλ Μαδρίτης και Βαρέζε των δεκαετιών του ’60 και του ’70 είχαν παρόμοια επιτεύγματα, σε εντελώς διαφορετικές εποχές για το μπάσκετ.
Η αναδρομή ίσως είναι κουραστική, όσο… κουραστικά είναι όμως και τα επιτεύγματα του «Μίδα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η διοίκηση της Φενέρμπαχτσε έκανε μία από τις μεγαλύτερες… μεταγραφές της ιστορίας της, αναθέτοντάς του την τεχνική ηγέσία και αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούν. Είτε φέτος, είτε του χρόνου, είτε του… παραχρόνου.
Πηγή:superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου