Μετά το
ματς στην Τούμπα, απ’ τη μανιακή περιέργειά μου για διδακτικές
λεπτομέρειες, θέλησα να καταλάβω ποιο ήταν το προπονητικό κριτήριο με το
οποίο ο Νίνης είχε κερδίσει στην ενδεκάδα τη μία θέση εξτρέμ από τον
πιο ανάλαφρο στο τρέξιμό του, όπως και να το κάνουμε πιο αβίαστο σε
σχέση με το τρέξιμο του Νίνη, Λούκας. Μου μεταφέρθηκε ότι απέναντι στον
αντίπαλο μπακ ο Νίνης θεωρήθηκε (και, κατά τη γενική ομολογία μες στον
στενό κύκλο της ομάδας, όντως είναι) τακτικά καταλληλότερος απ’ τον
Λούκας. Πράγμα, εφόσον ισχύει, πολύ κακό για τον Λούκας!
Στην Πορτογαλία μία εβδομάδα μετά, με τον ΠΑΟΚ σε σχηματισμό-καρμπόν, ο Λούκας ήταν η μοναδική αλλαγή προσώπου. Ο Ισπανός σ’ αυτή τη ρεβάνς, δίχως να είναι καλός, ωστόσο συνέβη να έχει τις δύο ιδέες που θα μπορούσαν να κάνουν την τεράστια διαφορά. Μία, όταν είπε στην αρχή να σουτάρει και ξάφνιασε, έτσι, τον τερματοφύλακα. Η στιγμή που σκέπτεσαι, χάθηκε να είχε και η Πολωνία ένα βοηθό να κόβει το μάτι του σαν του δικού μας του λεβέντη την άλλη φορά στον Πλατανιά; Η δεύτερη, όταν στην αρχή του β’ ημιχρόνου προτίμησε ο Λούκας, απ’ το να συνεχίσει την επίθεση, ν’ αφήσει τη μπάλα και να πάρει κόρνερ.
Ηταν το κόρνερ που έδωσε στον Δικέφαλο την ιδανική ευκαιρία να έπαιζε, εν συνεχεία, με το μυαλό των γηπεδούχων. Με την ευάλωτη, παραδοσιακά, μενταλιτέ τους. Η στιγμή για να έβαζε τον ιό της αμφιβολίας, τον φόβο, μέσα τους. Η ευκαιρία ήλθε και παρήλθε. Άλλη, ως την αποβολή, δεν επανήλθε. Ο ΠΑΟΚ, γενικώς, έκανε ό,τι όφειλε να κάνει. Κατ’ αρχήν, προστάτευσαν τον θυρεό τους. Υπεράσπισαν το έμβλημα. Πήγαν το πράγμα, ως εκεί που μπορούσαν να το πάνε. Εσπρωξαν επί πολλήν ώρα, χάρη και στη σημαντική στήριξη του Γλύκου, τον αγώνα στο 0-0. Παρέτειναν, στο μέγιστο εφικτό, τη ζωή της πιθανότητας. Στάθηκαν.
Παραπέρα, για να μη φέρνουμε στη συζήτηση το κρεβάτι του Προκρούστη, δεν φάνηκε να υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα. Τα σημαντικά νέα πρόσωπα στη σκηνή του Ντα Λουζ, σε σχέση με την Τούμπα, ήταν (όχι ο Λούκας) ο Γαράι, ο Γαϊτάν, ο Καρδόσο. Ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε άλλη ταχύτητα, άλλη ένταση, άλλο fitness, πάνω απ’ όσα μπορούσε στα ίσα να κοντράρει. Περίπου είναι σαν να ελέγχεις την Τράμπζονσπορ, γιατί αποκλείστηκε απ’ τη Γιουβέντους! Απλό. Αποκλείστηκε, επειδή είναι η Τράμπζονσπορ. Κι επειδή έπεσε στη Γιουβέντους.
Η επίκριση για τη στρατηγική είναι, πάντοτε, εύκολη. Το αδύναμο μέρος να παίξει με τάξη, να προσπαθήσει όσο γίνεται να συρρικνώσει το εγνωσμένο χάντικαπ, αυτό είναι κάτι που, σχεδόν, το έχουμε ποινικοποιήσει. Εν ονόματι ενός νεφελώδους, αρκετά χαρούμενου, αρκετά ανεύθυνου κατά τη γνώμη μου, ανεύθυνου έναντι του εμβλήματος, μπες-παίξε-μπάλα-και-χάσε. Αλλά τότε, πού είναι οι έπαινοι π.χ. για τη Σάλκε; Οτι μπήκε, εξυπηρέτησε το θέαμα δίχως σκοπιμότητα, έπαιξε χαρούμενα…κι έφαγε έξι αλλά δεν πειράζει.
Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε, επειδή είναι ο ΠΑΟΚ και έπεσε στη Μπενφίκα. Δεν αστόχησε, στρατηγικά. Αποκλείστηκε επειδή οι δυνατότητες, οι (μεσο)επιθετικές ιδίως, είναι αυτές που είναι. Μη ανταγωνιστικές. Λάιτ. Δυνατότητες Ποκοπίκων. Και σ’ αυτό, στις μεσοεπιθετικές δυνατότητες, τα χειμερινά ψώνια δεν είχαν συνάφεια με το Γιουρόπα Λιγκ. Ηταν άσχετα, αδιάφορα, ως προς το Γιουρόπα Λιγκ. Αλλ’ αν αδιαφορείς για το Γιουρόπα Λιγκ, θ’ αδιαφορήσει και το Γιουρόπα Λιγκ για σένα. Συνεπώς δεν ρωτάς γιατί τους βγάζει, αυτούς που έχει, ο προπονητής. Ξεκινάς απ’ το να ρωτάς, γιατί τους βάζει. Σε τούτο το πλαίσιο λοιπόν, της ανακύκλωσης των Ποκοπίκων, μπες εσύ, βγες εσύ, ένα δεν στέκει. Ότι δεν του κάνει, του προπονητή, ο Σαλπιγγίδης.
Στην Τούμπα μία άλλη απορία μου ήταν γιατί στην τελική ευθεία, στο διάστημα της ανάληψης του επιθετικού ρίσκου, δεν βρέθηκε τρόπος να μπει στην ενδεκάδα αυτός που ξέρει να κάνει ουσία τη φλυαρία, ο Βούκιτς. Ο,τι δεν έγινε τότε, όσο ακόμη η παρτίδα παιζόταν, είδα ότι έγινε στη Λισσαβώνα. Κατόπιν εορτής. Το καθετί έχει την ώρα του. Αποκτά αξία, όταν πραγματοποιείται στην ώρα του. Αλλ’ ο Βούκιτς είναι, ας πούμε, το έλασσον. Ο Σαλπιγγίδης είναι μείζον. Να μη κάνει στον προπονητή, το βρίσκω έως ανιστόρητο. Ένα αυτογκόλ…απ’ τα αποδυτήρια.
Μου έμεινε απ’ τη βραδυά, αξέχαστη, η αποβολή. Για την ακρίβεια, το χειροκρότημα των Λουζιτανών στον Κατσουράνη ενόσω (είχε αποβληθεί κι) έφευγε. Τα κλασικά οξύμωρα του αθλητισμού. Μία εξ ορισμού κακή στιγμή, κόκκινη κάρτα, να γυρίζει σε καλή. Αυτοί που χειροκροτούσαν ήταν αυτοί που ψήφισαν στο σάιτ της Μπενφίκα και τον έβγαλαν Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς στην ομάδα τους, την τελευταία σεζόν του εκεί. Όπως είχε πει στο ακροατήριο κατά την τελετή ο Εουσέμπιο, όταν έδωσε το αγαλματάκι στον Κώστα, «αυτός ο Ελληνας μου αρέσει πολύ».
Πέντε χρόνια μετά, είδαμε πως δεν έχουν ξεχάσει. Μάλλον η πτερόεσσα ψυχή του Εουσέμπιο, τώρα και με τον Κολούνα δίδυμο ψηλά, θ’ αγαλλίασε για την πάστα των οπαδών που η δική τους γενεά διαπαιδαγώγησε.
Στην Πορτογαλία μία εβδομάδα μετά, με τον ΠΑΟΚ σε σχηματισμό-καρμπόν, ο Λούκας ήταν η μοναδική αλλαγή προσώπου. Ο Ισπανός σ’ αυτή τη ρεβάνς, δίχως να είναι καλός, ωστόσο συνέβη να έχει τις δύο ιδέες που θα μπορούσαν να κάνουν την τεράστια διαφορά. Μία, όταν είπε στην αρχή να σουτάρει και ξάφνιασε, έτσι, τον τερματοφύλακα. Η στιγμή που σκέπτεσαι, χάθηκε να είχε και η Πολωνία ένα βοηθό να κόβει το μάτι του σαν του δικού μας του λεβέντη την άλλη φορά στον Πλατανιά; Η δεύτερη, όταν στην αρχή του β’ ημιχρόνου προτίμησε ο Λούκας, απ’ το να συνεχίσει την επίθεση, ν’ αφήσει τη μπάλα και να πάρει κόρνερ.
Ηταν το κόρνερ που έδωσε στον Δικέφαλο την ιδανική ευκαιρία να έπαιζε, εν συνεχεία, με το μυαλό των γηπεδούχων. Με την ευάλωτη, παραδοσιακά, μενταλιτέ τους. Η στιγμή για να έβαζε τον ιό της αμφιβολίας, τον φόβο, μέσα τους. Η ευκαιρία ήλθε και παρήλθε. Άλλη, ως την αποβολή, δεν επανήλθε. Ο ΠΑΟΚ, γενικώς, έκανε ό,τι όφειλε να κάνει. Κατ’ αρχήν, προστάτευσαν τον θυρεό τους. Υπεράσπισαν το έμβλημα. Πήγαν το πράγμα, ως εκεί που μπορούσαν να το πάνε. Εσπρωξαν επί πολλήν ώρα, χάρη και στη σημαντική στήριξη του Γλύκου, τον αγώνα στο 0-0. Παρέτειναν, στο μέγιστο εφικτό, τη ζωή της πιθανότητας. Στάθηκαν.
Παραπέρα, για να μη φέρνουμε στη συζήτηση το κρεβάτι του Προκρούστη, δεν φάνηκε να υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα. Τα σημαντικά νέα πρόσωπα στη σκηνή του Ντα Λουζ, σε σχέση με την Τούμπα, ήταν (όχι ο Λούκας) ο Γαράι, ο Γαϊτάν, ο Καρδόσο. Ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε άλλη ταχύτητα, άλλη ένταση, άλλο fitness, πάνω απ’ όσα μπορούσε στα ίσα να κοντράρει. Περίπου είναι σαν να ελέγχεις την Τράμπζονσπορ, γιατί αποκλείστηκε απ’ τη Γιουβέντους! Απλό. Αποκλείστηκε, επειδή είναι η Τράμπζονσπορ. Κι επειδή έπεσε στη Γιουβέντους.
Η επίκριση για τη στρατηγική είναι, πάντοτε, εύκολη. Το αδύναμο μέρος να παίξει με τάξη, να προσπαθήσει όσο γίνεται να συρρικνώσει το εγνωσμένο χάντικαπ, αυτό είναι κάτι που, σχεδόν, το έχουμε ποινικοποιήσει. Εν ονόματι ενός νεφελώδους, αρκετά χαρούμενου, αρκετά ανεύθυνου κατά τη γνώμη μου, ανεύθυνου έναντι του εμβλήματος, μπες-παίξε-μπάλα-και-χάσε. Αλλά τότε, πού είναι οι έπαινοι π.χ. για τη Σάλκε; Οτι μπήκε, εξυπηρέτησε το θέαμα δίχως σκοπιμότητα, έπαιξε χαρούμενα…κι έφαγε έξι αλλά δεν πειράζει.
Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε, επειδή είναι ο ΠΑΟΚ και έπεσε στη Μπενφίκα. Δεν αστόχησε, στρατηγικά. Αποκλείστηκε επειδή οι δυνατότητες, οι (μεσο)επιθετικές ιδίως, είναι αυτές που είναι. Μη ανταγωνιστικές. Λάιτ. Δυνατότητες Ποκοπίκων. Και σ’ αυτό, στις μεσοεπιθετικές δυνατότητες, τα χειμερινά ψώνια δεν είχαν συνάφεια με το Γιουρόπα Λιγκ. Ηταν άσχετα, αδιάφορα, ως προς το Γιουρόπα Λιγκ. Αλλ’ αν αδιαφορείς για το Γιουρόπα Λιγκ, θ’ αδιαφορήσει και το Γιουρόπα Λιγκ για σένα. Συνεπώς δεν ρωτάς γιατί τους βγάζει, αυτούς που έχει, ο προπονητής. Ξεκινάς απ’ το να ρωτάς, γιατί τους βάζει. Σε τούτο το πλαίσιο λοιπόν, της ανακύκλωσης των Ποκοπίκων, μπες εσύ, βγες εσύ, ένα δεν στέκει. Ότι δεν του κάνει, του προπονητή, ο Σαλπιγγίδης.
Στην Τούμπα μία άλλη απορία μου ήταν γιατί στην τελική ευθεία, στο διάστημα της ανάληψης του επιθετικού ρίσκου, δεν βρέθηκε τρόπος να μπει στην ενδεκάδα αυτός που ξέρει να κάνει ουσία τη φλυαρία, ο Βούκιτς. Ο,τι δεν έγινε τότε, όσο ακόμη η παρτίδα παιζόταν, είδα ότι έγινε στη Λισσαβώνα. Κατόπιν εορτής. Το καθετί έχει την ώρα του. Αποκτά αξία, όταν πραγματοποιείται στην ώρα του. Αλλ’ ο Βούκιτς είναι, ας πούμε, το έλασσον. Ο Σαλπιγγίδης είναι μείζον. Να μη κάνει στον προπονητή, το βρίσκω έως ανιστόρητο. Ένα αυτογκόλ…απ’ τα αποδυτήρια.
Μου έμεινε απ’ τη βραδυά, αξέχαστη, η αποβολή. Για την ακρίβεια, το χειροκρότημα των Λουζιτανών στον Κατσουράνη ενόσω (είχε αποβληθεί κι) έφευγε. Τα κλασικά οξύμωρα του αθλητισμού. Μία εξ ορισμού κακή στιγμή, κόκκινη κάρτα, να γυρίζει σε καλή. Αυτοί που χειροκροτούσαν ήταν αυτοί που ψήφισαν στο σάιτ της Μπενφίκα και τον έβγαλαν Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς στην ομάδα τους, την τελευταία σεζόν του εκεί. Όπως είχε πει στο ακροατήριο κατά την τελετή ο Εουσέμπιο, όταν έδωσε το αγαλματάκι στον Κώστα, «αυτός ο Ελληνας μου αρέσει πολύ».
Πέντε χρόνια μετά, είδαμε πως δεν έχουν ξεχάσει. Μάλλον η πτερόεσσα ψυχή του Εουσέμπιο, τώρα και με τον Κολούνα δίδυμο ψηλά, θ’ αγαλλίασε για την πάστα των οπαδών που η δική τους γενεά διαπαιδαγώγησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου