Ασφαλώς
ο πρώτος, ο βασικότερος και ενδεχομένως ο μόνος εφικτός στόχος του
Ολυμπιακού στον αυριανό αγώνα με τους Μιλανέζους (θα πρέπει να) είναι η
νίκη. Τώρα το εάν και κατά πόσον, εφόσον τη διασφαλίσει από νωρίς, θα
μπορέσει κιόλας να κυνηγήσει το +31, αυτή είναι μια άλλη υπόθεση...
Βασικά είναι μια υπόθεση αποπροσανατολισμού, διότι (φαντάζομαι ότι) ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν θα τολμήσει ν' ανοίξει εκ προοιμίου μια τέτοια κουβέντα στα αποδυτήρια και απλώς θα εύχεται οι πρωταθλητές Ευρώπης να καθαρίσουν νωρίς την ιταλική μπουγάδα και εάν υπάρχουν ο χρόνος και οι προϋποθέσεις τότε μπορεί να ρίξει στο πλυντήριο και τα... άπλυτα της 9ης Ιανουαρίου (81-51)!
Παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί στο ίδιο τριπάκι και στην περυσινή σεζόν με αντίπαλο την Αναντολού Εφές από την οποία ηττήθηκε στη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων με 98-72 (-26π.) και έναν γύρο αργότερα (22 Νοεμβρίου 2012) κόντεψε να υπερκαλύψει αυτή τη διαφορά: εντέλει επικράτησε με διαφορά είκοσι δύο πόντων (75-53), αλλά η εξέλιξη του Γ' ομίλου απέδειξε ότι δεν είχε λόγο να κυνηγήσει το +27, διότι ελόγου του τερμάτισε δεύτερος με ρεκόρ 8-2, ενώ οι Τούρκοι κατέλαβαν την τρίτη θέση με 5-5. Παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός βγήκε δεύτερος στην ισοβαθμία με τη Ζαλγκίρις από την οποία είχε ηττηθεί στο Νέο Φάληρο με 79-61, ενώ τη νίκησε στο Κάουνας με 77-63!
Αφήνω στην άκρη τον προφανή και τον αφανή στόχο του Ολυμπιακού στον αυριανό αγώνα και αρχίζω να ξεφυλλίζω τα αρχεία μου: είναι σίγουρα ιντριγκαδόρικο ακόμη και το μικρό (ή ανύπαρκτο ή μεγάλο, αυτό θα φανεί) ενδεχόμενο να μπορέσουν οι πρωταθλητές Ευρώπης να κυνηγήσουν μια τόσο εντυπωσιακή, ώστε να θεωρείται απίθανη ανατροπή! Μια ανατροπή η οποία, ωστόσο, πριν από μερικά χρόνια θα ήταν φυσιολογική!
Εδώ βεβαίως υφίσταται μια παραδοξολογία. διότι κανονικά τέτοιες μεγάλες ανατροπές θα έπρεπε να είναι πιο εφικτές και αναμενόμενες στη σημερινή εποχή, λόγω των σουτ τριών πόντων και των επιθέσεων των 24 δευτερολέπτων. Παρ' όλα αυτά σήμερα σπανίζουν, άλλωστε σε μια φάση ομίλων με δέκα ή 14 ματς οι διαφορές πόντων δεν παίζουν πλέον τόσο μεγάλο ρόλο όσο στο παρελθόν και δη σε περιπτώσεις, στις οποίες η πρόκριση παιζόταν σε νοκ άουτ αναμετρήσεις...
Το τελευταίο ελληνικό έπος τέτοιου τύπου γράφτηκε στις 29 Μαρτίου του 2005 στην Κοζάνη, όπου ο Μακεδονικός διέλυσε τη Χέμοφαρμ με 96-65 και προκρίθηκε στον τελικό του ULEB Cup, ανατρέποντας μια διαφορά 23 πόντων! Μια εβδομάδα νωρίτερα στο Βρσατς οι Σέρβοι (με προπονητή τον πρώην του ΠΑΟΚ, Ζέλικο Λούκαιτς και με παίκτες τον Πέταρ Ποποβιτς, τον Σάσα Βασίλιεβιτς, τον Σάβο Τζιγκάνοβιτς, τον Μιλένκο Τόπιτς και τον Βοντίγκο Κάμινγκς) είχαν επικρατήσει με 107-84 και ασφαλώς προέβαλαν ως το αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο και κυρίως χωρίς τον... δικηγόρο!
Στην προκειμένη περίπτωση -και σύμφωνα με την παροιμιώδη έκφραση, ως ξενοδόχο εννοώ τον Πιτ Μάικλ, που ούτως ή άλλως αποτελεί "πουλέν" του (ευρισκόμενου στον πάγκο του Μακεδονικού) Αργύρη Πεδουλάκη, και εκείνο το βράδυ πέτυχε 32 πόντους (με 9/10 δίποντα, ½ τρίποντα, 11/13 βολές) και "κατέβασε" επτά ριμπάουντ. Οσο για τον δικηγόρο, κυριολεκτώ, διότι στον επαναληπτικό ημιτελικό δεν κοουτσάρησε ο Αργύρης, που βρισκόταν στο νοσοκομείο με πρόβλημα υγείας, αλλά ο συνεργάτης του Γιάννης Ζαφειρόπουλος, ο οποίος παράλληλα με την καριέρα του στο μπάσκετ, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική και πλέον εργάζεται ως δικηγόρος, μάλιστα είναι νομικός σύμβουλος του ΠΣΑΚ!
Με τον Πεδουλάκη στο κρεβάτι του πόνου και με τον Zαφειρόπουλο στην άκρη του πάγκου, ο Μακεδονικός προηγήθηκε στο ημίχρονο με 47-37, έτρεξε ένα σερί 23-9 στην τρίτη περίοδο και κατάφερε να υπερκαλύψει το -23 του Βρσατς και να πετύχει έναν αληθινό άθλο, που δυστυχώς δεν είχε συνέχεια στις 19 Απριλίου, στον τελικό του Σαρλερουά, κόντρα στη Λιέτουβος Ρίτας (74-78). Κι εκεί πάντως πέτυχε μια εκπληκτική ανατροπή, καθώς από το -27 μείωσε στο -3, αλλά στο τέλος δεν πρόκαμε!
Η σύνθεση του Μακεδονικού σε αυτή την επική ανατροπή: Καυκής, Παπαμακάριος 15, Χαραλαμπίδης 5, Λουκόφσκι 6, Χάτσον 16 (6ρ.), Ρίματς 9, Χίζνιακ 11 (9ρ.), Μάικλ 32 (7ρ.), Τσάνακ 2, Δαλιάρης, Πέτρουλας, Σ. Γκιζόγιαννης.
Η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει πετύχει ελληνική ομάδα στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης βρίσκεται αραχνιασμένη στο ράφι της ΑΕΚ:
τη σεζόν 1971-72 στο πλαίσιο του Κυπέλλου Κυπελλούχων η Ενωση ηττήθηκε
στη Σόγια από τη Λέφσκι με διαφορά 34 πόντων (103-69), ωστόσο στη ρεβάνς
στο Καλλιμάρμαρο επιβλήθηκε με 115-67 (+38) και προκρίθηκε πανηγυρικά
στην επόμενη φάση!
Στο Νο 2 αυτών των μεγάλων ανατροπών βρίσκεται ο Αρης και μάλιστα δυο φορές: τη σεζόν 1982-83 στο Κύπελλο Κόρατς είχε ηττηθεί από τη Χάποελ Χαφούλα με 113-87 (-26) και στο Αλεξάνδρειο πήρε την πρόκριση με 93-66 (+27), χάρη στο buzzer beater του Χάρη Παπαγεωργίου, ενώ την περίοδο 1995-96, πάλι στην ίδια διοργάνωση κατάφερε να ανατρέψει το -26 (54-80) από τη Σταλ Μπόμπρεκ, συντρίβοντας στο "Παλέ" τους Πολωνούς με 94-51 (+43)!
Ο Ολυμπιακός ο οποίος (το επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ) θα ήθελε να πάρει την εκδίκηση του από τους Μιλανέζους, αλλά πρώτιστος στόχος του είναι η νίκη, έχει επίσης στο παλμαρέ του μια μεγάλη ανατροπή: τη σεζόν 1972-73 στο Κύπελλο Κυπελλούχων ηττήθηκε από την ολλανδική Ράακ Παντς Ντελφτ με διαφορά είκοσι πόντων (68-88), αλλά επέστρεψε δριμύτερος στο "Παπαστράτειο", όπου επικράτησε με διαφορά τριάντα πόντων (107-77).
Στον αντίποδα βεβαίως υπάρχουν οι ανάποδες ανατροπές που έχουν πληγώσει συλλήβδην το ελληνικό μπάσκετ στα Κύπελλα Ευρώπης, με την αυριανή αντίπαλο του Ολυμπιακού να είναι ο θύτης της κορυφαίας και πλέον επώδυνης εξ όλων αυτών: το Νοέμβριο του 1986, στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Αρης είχε ταπεινώσει την Τρέισερ Μιλάνο με 98-67, αλλά στη ρεβάνς γνώρισε την (εδώ και 28 χρόνια) καλυπτόμενη από πέπλο μυστηρίου συντριβή με 83-49 και αποκλείστηκε.
Βασικά είναι μια υπόθεση αποπροσανατολισμού, διότι (φαντάζομαι ότι) ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν θα τολμήσει ν' ανοίξει εκ προοιμίου μια τέτοια κουβέντα στα αποδυτήρια και απλώς θα εύχεται οι πρωταθλητές Ευρώπης να καθαρίσουν νωρίς την ιταλική μπουγάδα και εάν υπάρχουν ο χρόνος και οι προϋποθέσεις τότε μπορεί να ρίξει στο πλυντήριο και τα... άπλυτα της 9ης Ιανουαρίου (81-51)!
Παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί στο ίδιο τριπάκι και στην περυσινή σεζόν με αντίπαλο την Αναντολού Εφές από την οποία ηττήθηκε στη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων με 98-72 (-26π.) και έναν γύρο αργότερα (22 Νοεμβρίου 2012) κόντεψε να υπερκαλύψει αυτή τη διαφορά: εντέλει επικράτησε με διαφορά είκοσι δύο πόντων (75-53), αλλά η εξέλιξη του Γ' ομίλου απέδειξε ότι δεν είχε λόγο να κυνηγήσει το +27, διότι ελόγου του τερμάτισε δεύτερος με ρεκόρ 8-2, ενώ οι Τούρκοι κατέλαβαν την τρίτη θέση με 5-5. Παρεμπιπτόντως ο Ολυμπιακός βγήκε δεύτερος στην ισοβαθμία με τη Ζαλγκίρις από την οποία είχε ηττηθεί στο Νέο Φάληρο με 79-61, ενώ τη νίκησε στο Κάουνας με 77-63!
Αφήνω στην άκρη τον προφανή και τον αφανή στόχο του Ολυμπιακού στον αυριανό αγώνα και αρχίζω να ξεφυλλίζω τα αρχεία μου: είναι σίγουρα ιντριγκαδόρικο ακόμη και το μικρό (ή ανύπαρκτο ή μεγάλο, αυτό θα φανεί) ενδεχόμενο να μπορέσουν οι πρωταθλητές Ευρώπης να κυνηγήσουν μια τόσο εντυπωσιακή, ώστε να θεωρείται απίθανη ανατροπή! Μια ανατροπή η οποία, ωστόσο, πριν από μερικά χρόνια θα ήταν φυσιολογική!
Εδώ βεβαίως υφίσταται μια παραδοξολογία. διότι κανονικά τέτοιες μεγάλες ανατροπές θα έπρεπε να είναι πιο εφικτές και αναμενόμενες στη σημερινή εποχή, λόγω των σουτ τριών πόντων και των επιθέσεων των 24 δευτερολέπτων. Παρ' όλα αυτά σήμερα σπανίζουν, άλλωστε σε μια φάση ομίλων με δέκα ή 14 ματς οι διαφορές πόντων δεν παίζουν πλέον τόσο μεγάλο ρόλο όσο στο παρελθόν και δη σε περιπτώσεις, στις οποίες η πρόκριση παιζόταν σε νοκ άουτ αναμετρήσεις...
Το τελευταίο ελληνικό έπος τέτοιου τύπου γράφτηκε στις 29 Μαρτίου του 2005 στην Κοζάνη, όπου ο Μακεδονικός διέλυσε τη Χέμοφαρμ με 96-65 και προκρίθηκε στον τελικό του ULEB Cup, ανατρέποντας μια διαφορά 23 πόντων! Μια εβδομάδα νωρίτερα στο Βρσατς οι Σέρβοι (με προπονητή τον πρώην του ΠΑΟΚ, Ζέλικο Λούκαιτς και με παίκτες τον Πέταρ Ποποβιτς, τον Σάσα Βασίλιεβιτς, τον Σάβο Τζιγκάνοβιτς, τον Μιλένκο Τόπιτς και τον Βοντίγκο Κάμινγκς) είχαν επικρατήσει με 107-84 και ασφαλώς προέβαλαν ως το αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό, αλλά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο και κυρίως χωρίς τον... δικηγόρο!
Στην προκειμένη περίπτωση -και σύμφωνα με την παροιμιώδη έκφραση, ως ξενοδόχο εννοώ τον Πιτ Μάικλ, που ούτως ή άλλως αποτελεί "πουλέν" του (ευρισκόμενου στον πάγκο του Μακεδονικού) Αργύρη Πεδουλάκη, και εκείνο το βράδυ πέτυχε 32 πόντους (με 9/10 δίποντα, ½ τρίποντα, 11/13 βολές) και "κατέβασε" επτά ριμπάουντ. Οσο για τον δικηγόρο, κυριολεκτώ, διότι στον επαναληπτικό ημιτελικό δεν κοουτσάρησε ο Αργύρης, που βρισκόταν στο νοσοκομείο με πρόβλημα υγείας, αλλά ο συνεργάτης του Γιάννης Ζαφειρόπουλος, ο οποίος παράλληλα με την καριέρα του στο μπάσκετ, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική και πλέον εργάζεται ως δικηγόρος, μάλιστα είναι νομικός σύμβουλος του ΠΣΑΚ!
Με τον Πεδουλάκη στο κρεβάτι του πόνου και με τον Zαφειρόπουλο στην άκρη του πάγκου, ο Μακεδονικός προηγήθηκε στο ημίχρονο με 47-37, έτρεξε ένα σερί 23-9 στην τρίτη περίοδο και κατάφερε να υπερκαλύψει το -23 του Βρσατς και να πετύχει έναν αληθινό άθλο, που δυστυχώς δεν είχε συνέχεια στις 19 Απριλίου, στον τελικό του Σαρλερουά, κόντρα στη Λιέτουβος Ρίτας (74-78). Κι εκεί πάντως πέτυχε μια εκπληκτική ανατροπή, καθώς από το -27 μείωσε στο -3, αλλά στο τέλος δεν πρόκαμε!
Η σύνθεση του Μακεδονικού σε αυτή την επική ανατροπή: Καυκής, Παπαμακάριος 15, Χαραλαμπίδης 5, Λουκόφσκι 6, Χάτσον 16 (6ρ.), Ρίματς 9, Χίζνιακ 11 (9ρ.), Μάικλ 32 (7ρ.), Τσάνακ 2, Δαλιάρης, Πέτρουλας, Σ. Γκιζόγιαννης.
Στο Νο 2 αυτών των μεγάλων ανατροπών βρίσκεται ο Αρης και μάλιστα δυο φορές: τη σεζόν 1982-83 στο Κύπελλο Κόρατς είχε ηττηθεί από τη Χάποελ Χαφούλα με 113-87 (-26) και στο Αλεξάνδρειο πήρε την πρόκριση με 93-66 (+27), χάρη στο buzzer beater του Χάρη Παπαγεωργίου, ενώ την περίοδο 1995-96, πάλι στην ίδια διοργάνωση κατάφερε να ανατρέψει το -26 (54-80) από τη Σταλ Μπόμπρεκ, συντρίβοντας στο "Παλέ" τους Πολωνούς με 94-51 (+43)!
Ο Ολυμπιακός ο οποίος (το επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ) θα ήθελε να πάρει την εκδίκηση του από τους Μιλανέζους, αλλά πρώτιστος στόχος του είναι η νίκη, έχει επίσης στο παλμαρέ του μια μεγάλη ανατροπή: τη σεζόν 1972-73 στο Κύπελλο Κυπελλούχων ηττήθηκε από την ολλανδική Ράακ Παντς Ντελφτ με διαφορά είκοσι πόντων (68-88), αλλά επέστρεψε δριμύτερος στο "Παπαστράτειο", όπου επικράτησε με διαφορά τριάντα πόντων (107-77).
Στον αντίποδα βεβαίως υπάρχουν οι ανάποδες ανατροπές που έχουν πληγώσει συλλήβδην το ελληνικό μπάσκετ στα Κύπελλα Ευρώπης, με την αυριανή αντίπαλο του Ολυμπιακού να είναι ο θύτης της κορυφαίας και πλέον επώδυνης εξ όλων αυτών: το Νοέμβριο του 1986, στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Αρης είχε ταπεινώσει την Τρέισερ Μιλάνο με 98-67, αλλά στη ρεβάνς γνώρισε την (εδώ και 28 χρόνια) καλυπτόμενη από πέπλο μυστηρίου συντριβή με 83-49 και αποκλείστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου