Κάτι έχει, κάτι κρύβει, κάτι στέλνει η λέξη και η έννοια “Ολυμπιακός”, που ιδρύθηκε σα σήμερα, 10 Μαρτίου, το 1925, με απόφαση συνέλευσης με τη συμμετοχή δύο σωματείων. Του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς, που αυτοδιαλύθηκαν για να γεννηθεί ο “Ολυμπιακός”, όπως πρότεινε ο Νότης Καμπέρος και τελικά πέρασε του Μιχάλη Μανούσκου, “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς”.
Κι έγινε θρύλος. Κι έμεινε θρύλος. Πρώτα η ομάδα κέρδισε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον επειδή έφθασαν να παίζουν στην επίθεση 5 αδέλφια! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό με τους Ανδριανόπουλους. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης και μετά προστέθηκε ο πέμπτος, ο Λεωνίδας, ενώ για μικρό διάστημα αγωνίστηκε και έκτος Ανδριανόπουλος, ο Στέλιος.
Θυμίζω ότι ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο αρχηγός της ομάδας, με το παρατσούκλι “Ποδάρας” λόγω Ολυμπιακού έγινε δήμαρχος Πειραιά και υπουργός. Μια προσωπικότητα ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη, αν ήθελες να τον συγκρίνεις με τον αντίστοιχο του Παναθηναϊκού, τον Απόστολο Νικολαϊδη.
Ο Ολυμπιακός, όμως, σε περίοδο που είχε διοίκηση της πλάκας, παρουσίασε την ομάδα που πραγματικά δικαιούται να αναγνωριστεί σα θρύλος. Παίκτες που τα έδιναν όλα για την τιμή της φανέλλας. Η καταγωγή της ηρωικής ομάδας, που έπαιρνε και έδινε δύναμη στον λαό, οφείλεται σ' εκείνους τους παικταράδες με τη ψυχή πρώτα του Θανάση Μπέμπη και από κοντά Μπάμπη Κοτρίδη, Θανάση Σούλη, Ηλία Ρωσίδη, Γιώργου Δαρίβα, Ηλία Υφαντή, Κώστα Πολυχρονίου, και βέβαια εκείνου του απίστευτου θηρίου, του Ανδρέα Μουράτη.
Ποδοσφαιριστές μαχητές. Μάτωναν τη φανέλλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Που κατέστη μεγάλο λαϊκό σύμβολο.
Ο Θρύλος είναι ζεϊμπέκικο, είναι τσατζήκι, χασίσι, είναι τσαμπουκάς, μαγκιά, γράφει σε θρυλικό σεντόνι ο apodytiriakias.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "MAX"
Ολυμπιακός, ρε. Ο-λυ-μπι-α-κός. Το λες, το φωνάζεις και γεμίζει ο στόμας σου. Πώς θα το κάνουμε. Είναι και το όνομα. Δεν μπορείς να γίνεις ο θρύλος, αν δεν διαθέτεις όνομα, που ο άλλος το βάζει εύκολα στη γλώσσα και του χώνεται βαθειά στο μυαλό. Άλλο Ηρακλής, Παναθηναϊκός, Πανιώνιος, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΟΦΗ, Άρης, Παναιγιάλειος, Πανηλειακός, Απόλλων, Εθνικός, αυτοί δεν έχουν τον ηχητικό μαγνητισμό που κουβαλά η λέξη «Ολυμπιακός» και δεν εκπέμπουν την ίδια συναισθηματική φόρτιση που σε σκλαβώνει.
Δεν είναι τα περισσότερα πρωταθλήματα που έχει πάρει ο Ολυμπιακός. Είναι, επιμένω, και το όνομα. Άλλο να σε φωνάζουν από πιτσιρικά Αλέξανδρο κι άλλο Αλέκο. Έτσι είναι. Όταν μια ζωή ακούς να σε λένε Μήτσο κι όχι Δημήτριο, πολύ δύσκολα να γίνεις κάτι ξεχωριστό. Σου διαμορφώνει τη σχετική ψυχολογία, όχι το πώς σε βάπτισαν, αλλά το πώς σε αποκαλούν. Ως Μήτσο, ας πούμε, άντε το πολύ να σε γράψει στην Ιστορία κάποιος Λαζόπουλος που θα φτιάξει τους Δέκα Μικρούς –ποτέ Μεγάλους Μήτσους.
Έτσι είναι. Όταν σε λένε Σάκη, Μάκη, Βάκη, τι μπορείς να γίνεις; Κανένας υδραυλικός, ηλεκτρολόγος και ποτέ γλύπτης, δικηγόρος. Κι αν σε λένε Κούλη, Ρούλη, Νούλη, θα γίνεις κομμωτής, ταξιτζής ή, τηλεπαρουσιαστής στο Τηλετώρα και στο Τιβι Μάτζικ. Ο Ολυμπιακός τι είναι; Εδώ σε θέλω. Και Σάκης ο υδραυλικός είναι και Σταύρος ο ταπετσέρης είναι και Αχιλλέας ο αρχιτέκτων είναι και Σπυρίδων ο μητροπολίτης είναι και Διομήδης ο καθηγητής πανεπιστημίου και Ντάνυ ο χορευτής σε σκυλάδικο της εθνικής οδού.
Σου έχω ξαναμιλήσει για Ολυμπιακό; Ποτέ. Κοντά στα έξι χρόνια σού γράφω στο ΜΑΧ και ποτέ ο αποδυτηριάκιας δεν ασχολήθηκε με θέματα γηπεδικά, ποδοσφαιρικά, μπασκετικά. Αυτά είναι για κάθε μέρα στον «ΦΙΛΑΘΛΟΣ». Εδώ, στο περιοδικό, ο αποδυτηριάκιας τη βρίσκει μόνο στα εξωαθλητικά. Σήμερα, όμως, γίνεται η εξαίρεση. Διότι είπαμε. Θα μιλήσουμε για τον Ο-λυ-μπι-α-κό. Το θρύλο, ρε. Την αρρώστεια, τη σύφιλη. Το χειρότερο AIDS. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός, που πάει ολοταχώς για τα δέκα. Φοβερό, ε; Έχει να πάρει εννέα χρόνια πρωτάθλημα και βουρ στον πατσά για τη δέκατη σερί αποτυχία.
Και προσοχή. Ο αποδυτηριάκιας δεν θα ακουμπήσει τον Ολυμπιακό, όπως κάνουν κάποιοι οι οποίοι δεν είναι αθλητικοί συντάκτες, αλλά έχουν φαγωθεί να τον κάνουν μόδα και τον εμπορεύονται βγάζοντας το δικό τους πόνο. Τι πράγματα είναι αυτά, ρε; Να μπλέκουν τα κλάμπιγκ και τα μόντελιγκ, όλα αυτά που τα λένε λάιφ-στάιλ, με το λαϊκισμό του Ολυμπιακού.
Σε παρακαλώ. Ολυμπιακός είναι ζεϊμπέκικο, είναι τσατζήκι, χασίσι, είναι τσαμπουκάς, μαγκιά, είναι θέατρο σκιών ο Καραγκιόζης, ασβεστωμένη αυλή, συνοικία το Όνειρο, όλα αυτά είναι και φτώχεια και καλή καρδιά. Αυτά συμβολίζει ο Ολυμπιακός κι όχι ντίσκο, μανεκέν, αρώματα, Μύκονο, Πλάκα, παραλία. Θάλασσα έχει ο Ολυμπιακός, αλλά όχι παραλία. Μιλάμε για λιμάνι, κύριος. Για Πασαλιμάνι και ιχθυόσκαλα, μέσα και η λαχαναγορά.
Μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα. Κι είναι μαλακία να φέρνεις σε αντιπαράθεση τον Ολυμπιακό με τον Παναθηναϊκό, τον αιώνιο, λέει, αντίπαλο. Αυτό θα το κάνεις μόνο ποδοσφαιρικά. Εδώ, όμως, μιλάμε για τον Ολυμπιακό, δηλαδή για κάτι που δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική ομάδα.
Για καθίστε καλά. Ο Ολυμπιακός διαφέρει απ’ όλες τις άλλες ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες μόνον ποδοσφαιρικές ομάδες είναι. Μέσα σ’ αυτές και ο Παναθηναϊκός. Πώς, λοιπόν, κύριοι μαλάκες, τα βλέπετε τα πράγματα τόσο απλά; Μαύρο-άσπρο δηλαδή, μέρα-νύχτα, χειμώνας-καλοκαίρι, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Όχι, βέβαια. Δεν πάει έτσι. Και στο γράφει, και θα στο εξηγήσει , ο αποδυτηριάκιας, ο οποίος και Ολυμπιακός δεν είναι και δεν το παίζει γάβρος.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Ο Ολυμπιακός ως ιδέα δεν εκφράζει τον σπόρτσμαν, τον θιασώτη της αθλητικής ιδέας, τον πλουτοκράτη, τον κατεστημένο, τον βολεμένο. Όχι βέβαια. Δεν λέμε τώρα τι είναι και τι δεν είναι ο Ολυμπιακός. Λέμε τι συμβολίζει. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Λοιπόν. Όλοι αυτοί μπορεί να ενδιαφέρονται και να υποστηρίζουν τη δική τους ομάδα, αλλά δεν θα την αγαπάνε με το μοναδικό πάθος του οπαδού του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν βάζει τίποτα άλλο πάνω από την τρέλλα του, τον Ολυμπιακό.
Αν πηγαίνει καλά ο Ολυμπιακός, τότε η ζωή του γάβρου είναι τρισευτυχισμένη, έστω κι αν οι δουλειές του δεν πάνε καλά κι έχει προβλήματα οικογενειακά, σεξουαλικά, αισθηματικά. Στα παπάρια του. Ο Ολυμπιακός τον ανεβάζει, τον φτιάχνει όσο κανένα άλλο αφροδισιακό. Τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον μικροεπαγγελματία, τον λαχαναγορίτη.
Να, γιατί ο Ολυμπιακός, και ειδικά ο Ολυμπιακός, είναι κοινωνικό φαινόμενο. Διότι όλοι οι ολυμπιακοί, δηλαδή οι μισοί Έλληνες, δεν μπορούν να δουλέψουν ήρεμα, να παράξουν, όταν η ομάδα τους μένει στη δίαιτα από πρωτάθλημα. Εντάξει, θα στεναχωρηθεί και ο βάζελος και το χανούμι αν χάσουν πρωτάθλημα, αλλά δεν θα τα βάψουν μαύρα. Δεν θα τους εκτροχιάσει τη ζωή, αν μείνει χωρίς τίτλο ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ.
Έχει, λοιπόν, μια διαφορά κουλτούρας ο οπαδός του Ολυμπιακού.
Στο βάθος της ψυχής του, ο βάζελος γνωρίζει ότι ο Παναθηναϊκός ανήκει στον Βαρδινογιάννη. Για τον γάβρο δεν υπάρχει κανένας Κόκκαλης. Αυτός είναι ο πρόεδρος. Όπως ήταν ο Νταϊφάς, ο Κοσκωτάς. Ο Ολυμπιακός είναι για τον γάβρο ο Ολυμπιακός ΤΟΥ, ο οποίος Ολυμπιακός ΤΟΥ έχει σήμερα πρόεδρο τον Κόκκαλη.
Κι εδώ βρίσκεται το δράμα του γάβρου. Όχι διότι δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Ολυμπιακό ΤΟΥ. Δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Κατά βάθος όσο υποφέρει από τον Ολυμπιακό ΤΟΥ, τόσο περισσότερο του αρέσει, τόσο περισσότερο δένεται με τον Ολυμπιακό ΤΟΥ.
Η τραγωδία είναι ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι ο κύριος υπαίτιος, ο μόνος φταίχτης που η ομάδα δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα. Διότι στον Ολυμπιακό δεν διοικεί η διοίκηση, δεν αποφασίζει ο πρόεδρος, αλλά όλα γίνονται κάτω από την πίεση του κόσμου. Κυριαρχεί η καύλα του κόσμου για πρωτάθλημα. Εδώ και τώρα.
Μα, βρε μαλάκες, το Εδώ και τώρα ισχύει μόνο στην πολιτική. Με το στόμα, με τα λόγια κάνεις αλλαγή, απαλλαγή, κάθαρση, εξυγίανση, σοσιαλισμό, κοινωνικό, μετασχηματισμό, ό,τι θέλεις κάνεις. Εδώ, όμως, μιλάμε για γήπεδο. Αν δεν παίξεις μπάλλα, δεν κερδίσεις τον αντίπαλο, αν δεν βάλεις περισσότερα γκολ, πιάνεις τα αρχίδια μου. Χάνεις το πρωτάθλημα.
Λοιπόν. Αυτό γίνεται κάθε χρόνο στον Ολυμπιακό. Κάθε χρόνο, εννέα ήδη, στο τέλος βρίσκεται να τον κρατά το χέρι. Γιατί; Δουλεύει το σύστημα άμπλα ούμπλα. Ξοδεύει τα περισσότερα λεφτά, παίρνει τους καλύτερους παίκτες, αλλά δεν πιάνει το σύστημα. Το σύστημα άμπλα ούμπλα.
Λοιπόν. Ένα μόνο σώζει τον Ολυμπιακό. Να προχωρήσει ο Κόκκαλης, χωρίς να ενδιαφερθεί να ικανοποιήσει τον όχλο του Ολυμπιακού, χωρίς να τους φουντώσει με όνειρα πάλι και ελπίδες, με Μπάγιεβτς προπονητή, με δις στην αγορά των μεταγραφών. Τα ‘χει φάει στη μάπα αυτά ο γάβρος. Άλλο αν δεν χορταίνει και θέλει να ζει με το παραμύθι, με το όνειρο της αγίας μέρας όπου οι βαζελίνες θα δουν την πλάτη του θρύλου.
Έτσι που λες. Για να μη ξαναπέσει πάλι στα αζήτητα ο Ολυμπιακός, παρ’ ό,τι θα αναδειχτεί κι αυτό το καλοκαίρι σε πρωταθλητή των μεταγραφών, τώρα ο Κόκκαλης πρέπει να την πάει αλλοιώς τη δουλειά.
«Δεν πάμε για πρωτάθλημα, κύριοι» ας τους πει ο Σωκράτης, όταν έρθει η ώρα της επίσημης ανακοίνωσης της πρόσληψης του Ντούσαν. «Ξεχάστε το πρωτάθλημα. Πάμε για το Πρωτάθλημα Ευρώπης. Αυτός είναι ο στόχος μας, θα στήσουμε τις μηχανές για να φτιάξουμε την ομάδα του μέλλοντος η οποία θα είναι άξια για πρωταθλήτρια Ευρώπης».
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου