Οι… Φουστέρ του μπάσκετ!!

Γράφει ο Παντελής Διαμαντόπουλος

 

 Αν υπάρχουν δυο παίκτες αδικημένοι στον Ολυμπιακό, αυτοί είναι μακράν ο Σλούκας με τον Μάντζαρη. Αν υπάρχουν δυο μπασκετμπολίστες που ζουν μόνιμα σε μια… σκιά, είναι αυτά τα δυο παιδιά. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπάρχει σκιά από την ίδια την ομάδα.

Όμως η… μόδα, τα γούστα, η συνήθεια, πάντοτε σε τούτη τη χώρα φέρνουν τους «πολεμιστές» και τους «εργάτες», κάπως πιο μακριά από την δόξα. Το τι έχουν δώσει οι δυο συγκεκριμένοι παίκτες, δεν χρειάζεται να το αναλύσω. Το ότι ο Σλούκας ή ο Μάντζαρης έχουν ακούσει την εξέδρα να αποθεώνει ένα σωρό άλλους κι αυτό πάλι, είναι κάτι που δεν τους ενοχλεί.
Μάλλον έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα «σκοτώνονται» και θα ακούνε τα χίλια μπράβο από τον κόσμο του μπάσκετ. Από αυτούς που ξέρουν τι κάνει ένας παίκτης πάνω στο παρκέ. Οι… Φουστέρ του μπάσκετ είναι τα δυο αυτά παιδιά και όποιος ασχολείται καθημερινά με τον Ολυμπιακό, δεν έχει να κάνει κάτι καλύτερο από το να τους βγάλει το καπέλο, να υποκλιθεί στην αυταπάρνησή τους και στην όρεξη που έχουν να βοηθάνε!
Ο Κώστας, μπήκε στη σεζόν από ένα περίεργο Ευρωμπάσκετ. Ναι, όλοι ξέρουμε πως ο Τρινκιέρι αποφάσισε να πάει την ομάδα μας με μειωμένη περιφέρεια. Ό,τι λοιπόν έπρεπε να γίνει στην περιφέρεια ως …έξτρα, πέρναγε από τον Σλούκα. Σπανούλης, Ζήσης και… Σλούκας για τα πάντα. Κι όταν ο Βασίλης χτύπησε, ο Κώστας έπρεπε να φορέσει και αυτόν τον μανδύα. Επέστρεψε στον Πειραιά, μπήκε στην ομάδα και δεν έδειξε κουρασμένος. Είχε κλασικά, τον κακό του Γενάρη και μόλις «έφυγε» ο πρώτος μήνας του έτους, ο παίκτης άπλωσε ξανά τα φτερά του. Έχει φτάσει πλέον σε σημείο να παίζει πιο ώριμα από ποτέ. Δεν εκβιάζει προσπάθειες, ψάχνει συμπαίκτες και ξέρει ότι θα πρέπει να «μιλήσει» όταν όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν.
Ο Βαγγέλης, ήρθε χωρίς Ευρωμπάσκετ. «Ξεκούραστος» θα πείτε. Μακάρι να ‘χε παίξει τρεις διοργανώσεις το παιδί, αν ήταν να μην κουβαλήσει τον σταυρό του μαρτυρίου με τους χιαστούς. Έχει όρεξη, έχει διάθεση, είναι μακράν ο πιο φορμαρισμένος αυτή την εποχή. Περνάει τις μπάλες από τρύπα βελόνας, μα πάνω απ’ όλα, αρνείται πεισματικά να κάνει λάθος. Δεν θα γράψω για Μπάτμαν και Σούπερμαν. Όχι, τα παιδιά δεν αντιμετωπίζονται ως ήρωες. Είπαμε, αυτοί είναι «εργάτες», είναι «εργαλεία», είναι παίκτες, που αν τους χάσεις(χτύπα ξύλο) θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.
Χτύπησε ο Σπανούλης,  χάθηκε δυστυχώς ο Λο. Και έπαιζαν μόνοι! Δυο τους. Με έναν Κόλινς να μην μπορεί και τον Λοτζέσκι να έχει άφθονα σκαμπανεβάσματα. Οι δυο Έλληνες διεθνείς, κάθισαν στο δικό τους «άρμα». Στο δικό τους διθέσιο. Δέθηκε ο ένας με τον άλλον. Αγκαζέ. Και προσπάθησαν, «σκοτώθηκαν», κυλίστηκαν, έχασαν, κέρδισαν, αλλά πάνω απ’ όλα, τίμησαν την προσπάθεια και την ομάδα τους. Και να ‘στε σίγουροι ότι έτσι θα συνεχίσουν! Αυτοί είναι αθλητές…

Πηγή: Superbasket.gr