Ο Κόλο
Τουρέ ήταν ο πρώτος που θα έφευγε από το σπίτι. Ήταν ο πρώτος που πήγε
στην ακαδημία του Ζαν Μαρκ Γκιλού, όπου εκατοντάδες παιδιά δοκιμάζονται
κάθε χρόνο με το ίδιο όνειρο, όμως θέση δεν υπάρχει για περισσότερα από
τριάντα. Ήταν ο πρώτος που έφυγε από την Ακτή Ελεφαντοστού, ο πρώτος που
πήγε στην Αγγλία, ο πρώτος που έστειλε λεφτά στο σπίτι. Ο μικρότερος θα
τον ακολουθούσε. Ο Γιάγια Τουρέ γεννήθηκε δύο χρόνια μετά τον Κόλο και
ήταν αυτοκόλλητός του. Μαζί στην ακαδημία, μαζί στις φιλοδοξίες, μαζί
στην Αγγλία, αλλά μετά μοναξιά. Μόνος του στο Βέλγιο, μόνος του στην
Ελλάδα, μόνος του στη Γαλλία, μόνος του στην Ισπανία, πριν σμίξουν ξανά
τα αδέλφια στο Μάντσεστερ.
Στο μοναδικό ταξίδι που δεν ήταν μόνος ήταν στην Ουκρανία. Ο Γιάγια ήταν για τον Ιμπραήμ, ό,τι ήταν για εκείνον ο Κόλο. Δύο χρόνια μεγαλύτερος και στήριγμα στην αρχή της καριέρας του. Το τέταρτο από τα εφτά αγόρια του Μορί και της Μίριαμ, που είχαν και δύο κορίτσια στο σπίτι, ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Ήθελε να ξεφύγει και εκείνος από τις εικόνες που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια του στην Ακτή Ελεφαντοστού. Εικόνες που συχνά ήταν σκληρές και όχι μόνο εξαιτίας της φτώχιας.
Το παγωμένο Ντόνετσκ στο μακρινό 2003 λίγο έλειψε να αποτελέσει το νεκροταφείο της καριέρας του Γιάγια Τουρέ. Για τον Ιμπραήμ, τότε μόλις 18 χρονών, ήταν το ξεκίνημα. Και ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας του… «Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοιο κρύο, ούτε σε τέτοιο επίπεδο. Παρόλα αυτά, πήγα καλά και από εκεί είχα τις καλύτερες αναμνήσεις», δήλωνε ο μικρός Τουρέ που έμεινε ένα χρόνο μόνος του στην Ουκρανία και ακολούθησε μετά τον αδελφό του στην Ελλάδα. Δοκιμάστηκε στον Ολυμπιακό, έπαιξε σε φιλικό παιχνίδι με το Χαϊδάρι και το ρεπορτάζ της εποχής τον ήθελε να αφήνει καλές εντυπώσεις, πριν έρθει η κόντρα των ερυθρολεύκων με τον Ντμίτρι Σέλουκ για να χαλάσει τη μεταγραφή.
Ακτή… κινδύνου!
Η ιστορία των αδελφών Τουρέ υπήρξε πάντα ελκυστική προς τα μίντια. Είτε έπαιζαν συμπαίκτες, είτε έπαιζαν αντίπαλοι… Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το βίντεο που τραγουδάνε, κυκλοφορεί το βίντεο που μιλάει ο ένας για τον άλλον, βίντεο που ανταγωνίζονται στο ποιος είναι καλύτερος μάγειρας. Τα βίντεο που δεν κυκλοφορούν είναι εκείνα που τους χαρακτηρίζουν. Δε θα ήταν από εκείνα που θα μάζευαν πολλά «views»…
«Η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή. Μόνο ο αδελφός μου κι εγώ παίζουμε στην Ευρώπη, τρεις ακόμα δουλεύουν στην Ευρώπη και ο μικρός παίζει στην Τυνησία. Η ζωή μας δεν ήταν πάντα εύκολη. Πριν φύγω από την Αφρική, έτρωγα μια φορά την ημέρα. Οι συνθήκες ήταν τραγικές και μόλις υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο στην Ευρώπη, είπα στον Κόλο: «Τώρα μπορούν να είναι ευτυχισμένοι». Οι δυο τους έστελναν λεφτά στο σπίτι για να βοηθήσουν τα αδέλφια τους, για να βοηθήσουν τους γονείς τους. Υπήρχαν, όμως, καταστάσεις στις οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Το 2003 η μητέρα τους πέθανε. Ήταν μόλις 50 ετών. «Υπήρχαν προβλήματα στη ζωή μου που έπρεπε να λύσω», έλεγε ο Γιάγια για την απώλεια που έζησε στα 20 του χρόνια, με τον Κόλο να βρίσκει διαφορετικό τρόπο να το ξεπεράσει. «Λίγο πριν πεθάνει της υποσχέθηκα ότι θα δώσω στην πρώτη μου κόρη το όνομά της». Η Σάνια γεννήθηκε λίγους μήνες μετά. Η καριέρα τους, παράλληλα, γινόταν όλο και σπουδαιότερη. Ο Γιάγια Τουρέ είχε φύγει από τον Ολυμπιακό, είχε κάνει μια στάση στη Μονακό πριν φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο, όπου εξαρχής προοριζόταν. Στην Μπαρτσελόνα θα κατακτήσει το Champions League και κατόπιν σχετικής άδειας της ομάδας του, θα ταξιδέψει με το τρόπαιο στην Ακτή Ελεφαντοστού.
«Είναι πολύ σημαντικό για μένα να βρίσκομαι εδώ με αυτό το τρόπαιο για να το δείξω σε όλους τους ανθρώπους της χώρας μου». Ο Γιάγια Τουρέ με τον πατέρα του και τον μεγάλο αδελφό του κυκλοφορούσαν με το τρόπαιο. Ο Ιμπραήμ ήταν εκεί και κοιτούσε. Η δική του καριέρα δεν πήρε την τροπή που θα ήθελε, όμως δεν τα παράτησε. «Φυσικά και υπάρχει πίεση όπου και να πηγαίνω γιατί είμαι ο αδελφός του Γιάγια και του Κόλο Τουρέ. Όμως ας μην ξεχνάμε πως εγώ είμαι επιθετικός, τη στιγμή που ο Γιάγια είναι μέσος και ο Κόλο αμυντικός».
Υπήρχε κάτι ακόμα που ένωνε τα αδέλφια. Μια κατάσταση που δεν διακρίνει αμυντικούς, μέσους, επιθετικούς… Δεν ξεχωρίζει καλούς και κακούς παίκτες, συνήθως δεν ενδιαφέρεται καν για ονόματα. Εμφύλιος πόλεμος! Η πιο δύσκολη στιγμή για τη ζωή των Τουρέ, όπως και δεκάδων άλλων συμπατριωτών τους, όπως και αρκετών αφρικανών κατά καιρούς. Το 2011, η οικογένεια του Τουρέ ήταν παγιδευμένη στο σπίτι της στο Αμπιτζάν. Ένας εμφύλιος που άφησε πίσω πάνω από 3.000 νεκρούς, χτυπούσε την πόρτα τους. Ο Κόλο παρακαλούσε τον πατέρα του να φύγει από τη χώρα, με προορισμό στο γειτονικό Τόγκο λίγο πριν ξεσπάσει η εξέγερση. Δεν πρόλαβε…
«Ανησυχούσαμε μήπως οι στρατιώτες μπουν μέσα στο σπίτι. Ο Γιάγια και ο Κόλο έπαιρναν διαρκώς τηλέφωνο και μας ρωτούσαν: «Είστε καλά. Βρείτε τρόπο να είστε ασφαλείς. Όμως ήταν πολύ επικίνδυνο να βγεις έξω». Η μητριά τους, είχε μείνει παγιδευμένη στο σπίτι με τα παιδιά της, χωρίς ρεύμα, χωρίς προμήθειες… «Ήταν πολύ τρομακτικό. Είχε τελειώσει το φαγητό στο σπίτι και απέξω οι μάχες κρατούσαν από τις 6 το πρωί ως τα μεσάνυχτα». Ο Γιάγια Τουρέ λίγο πριν οι εχθροπραξίες παύσουν είχε σκοράρει απέναντι στη Σάντερλαντ στις αρχές Απριλίου και δεν είχε διάθεση ούτε να το πανηγυρίσει. «Υπήρχαν πτώματα στους δρόμους και διαρκείς εκρήξεις», του έλεγε ο αδελφός του στο τηλέφωνο. Ο Γιάγια και ο Κόλο είχαν συνηθίσει τα τηλεφωνήματα από το σπίτι να μην είναι για καλό…
Ο Ιμπραήμ εκείνη την εποχή έπαιζε στην Μακάσα, στην Αίγυπτο. Ακόμα ονειρευόταν ότι θα μπορούσε μια μέρα να παίξει μαζί με τα αδέλφια του στην Ακτή Ελεφαντοστού. Την προηγούμενη χρονιά, ο μικρός Τουρέ πήρε μεταγραφή στην Σαφά, στην ίδια χώρα. Πήγαινε καλά στην καινούργια του ομάδα, είχε πετύχει και έξι γκολ, τα τρία τον Δεκέμβριο. «Θέλω να πάω στο μουντιάλ στην Βραζιλία. Όμως ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι δίπλα στα αδέλφια μου». Ο Τουρέ δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Έπαιξε για τελευταία φορά ποδόσφαιρο στις 26 Ιανουαρίου. Έδωσε μάχη για πέντε μήνες. Μετά το τηλέφωνο χτύπησε πάλι…
Στο μοναδικό ταξίδι που δεν ήταν μόνος ήταν στην Ουκρανία. Ο Γιάγια ήταν για τον Ιμπραήμ, ό,τι ήταν για εκείνον ο Κόλο. Δύο χρόνια μεγαλύτερος και στήριγμα στην αρχή της καριέρας του. Το τέταρτο από τα εφτά αγόρια του Μορί και της Μίριαμ, που είχαν και δύο κορίτσια στο σπίτι, ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Ήθελε να ξεφύγει και εκείνος από τις εικόνες που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια του στην Ακτή Ελεφαντοστού. Εικόνες που συχνά ήταν σκληρές και όχι μόνο εξαιτίας της φτώχιας.
Το παγωμένο Ντόνετσκ στο μακρινό 2003 λίγο έλειψε να αποτελέσει το νεκροταφείο της καριέρας του Γιάγια Τουρέ. Για τον Ιμπραήμ, τότε μόλις 18 χρονών, ήταν το ξεκίνημα. Και ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας του… «Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες γιατί δεν είχα συνηθίσει σε τέτοιο κρύο, ούτε σε τέτοιο επίπεδο. Παρόλα αυτά, πήγα καλά και από εκεί είχα τις καλύτερες αναμνήσεις», δήλωνε ο μικρός Τουρέ που έμεινε ένα χρόνο μόνος του στην Ουκρανία και ακολούθησε μετά τον αδελφό του στην Ελλάδα. Δοκιμάστηκε στον Ολυμπιακό, έπαιξε σε φιλικό παιχνίδι με το Χαϊδάρι και το ρεπορτάζ της εποχής τον ήθελε να αφήνει καλές εντυπώσεις, πριν έρθει η κόντρα των ερυθρολεύκων με τον Ντμίτρι Σέλουκ για να χαλάσει τη μεταγραφή.
Ακτή… κινδύνου!
Η ιστορία των αδελφών Τουρέ υπήρξε πάντα ελκυστική προς τα μίντια. Είτε έπαιζαν συμπαίκτες, είτε έπαιζαν αντίπαλοι… Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το βίντεο που τραγουδάνε, κυκλοφορεί το βίντεο που μιλάει ο ένας για τον άλλον, βίντεο που ανταγωνίζονται στο ποιος είναι καλύτερος μάγειρας. Τα βίντεο που δεν κυκλοφορούν είναι εκείνα που τους χαρακτηρίζουν. Δε θα ήταν από εκείνα που θα μάζευαν πολλά «views»…
«Η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή. Μόνο ο αδελφός μου κι εγώ παίζουμε στην Ευρώπη, τρεις ακόμα δουλεύουν στην Ευρώπη και ο μικρός παίζει στην Τυνησία. Η ζωή μας δεν ήταν πάντα εύκολη. Πριν φύγω από την Αφρική, έτρωγα μια φορά την ημέρα. Οι συνθήκες ήταν τραγικές και μόλις υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο στην Ευρώπη, είπα στον Κόλο: «Τώρα μπορούν να είναι ευτυχισμένοι». Οι δυο τους έστελναν λεφτά στο σπίτι για να βοηθήσουν τα αδέλφια τους, για να βοηθήσουν τους γονείς τους. Υπήρχαν, όμως, καταστάσεις στις οποίες δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Το 2003 η μητέρα τους πέθανε. Ήταν μόλις 50 ετών. «Υπήρχαν προβλήματα στη ζωή μου που έπρεπε να λύσω», έλεγε ο Γιάγια για την απώλεια που έζησε στα 20 του χρόνια, με τον Κόλο να βρίσκει διαφορετικό τρόπο να το ξεπεράσει. «Λίγο πριν πεθάνει της υποσχέθηκα ότι θα δώσω στην πρώτη μου κόρη το όνομά της». Η Σάνια γεννήθηκε λίγους μήνες μετά. Η καριέρα τους, παράλληλα, γινόταν όλο και σπουδαιότερη. Ο Γιάγια Τουρέ είχε φύγει από τον Ολυμπιακό, είχε κάνει μια στάση στη Μονακό πριν φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο, όπου εξαρχής προοριζόταν. Στην Μπαρτσελόνα θα κατακτήσει το Champions League και κατόπιν σχετικής άδειας της ομάδας του, θα ταξιδέψει με το τρόπαιο στην Ακτή Ελεφαντοστού.
«Είναι πολύ σημαντικό για μένα να βρίσκομαι εδώ με αυτό το τρόπαιο για να το δείξω σε όλους τους ανθρώπους της χώρας μου». Ο Γιάγια Τουρέ με τον πατέρα του και τον μεγάλο αδελφό του κυκλοφορούσαν με το τρόπαιο. Ο Ιμπραήμ ήταν εκεί και κοιτούσε. Η δική του καριέρα δεν πήρε την τροπή που θα ήθελε, όμως δεν τα παράτησε. «Φυσικά και υπάρχει πίεση όπου και να πηγαίνω γιατί είμαι ο αδελφός του Γιάγια και του Κόλο Τουρέ. Όμως ας μην ξεχνάμε πως εγώ είμαι επιθετικός, τη στιγμή που ο Γιάγια είναι μέσος και ο Κόλο αμυντικός».
Υπήρχε κάτι ακόμα που ένωνε τα αδέλφια. Μια κατάσταση που δεν διακρίνει αμυντικούς, μέσους, επιθετικούς… Δεν ξεχωρίζει καλούς και κακούς παίκτες, συνήθως δεν ενδιαφέρεται καν για ονόματα. Εμφύλιος πόλεμος! Η πιο δύσκολη στιγμή για τη ζωή των Τουρέ, όπως και δεκάδων άλλων συμπατριωτών τους, όπως και αρκετών αφρικανών κατά καιρούς. Το 2011, η οικογένεια του Τουρέ ήταν παγιδευμένη στο σπίτι της στο Αμπιτζάν. Ένας εμφύλιος που άφησε πίσω πάνω από 3.000 νεκρούς, χτυπούσε την πόρτα τους. Ο Κόλο παρακαλούσε τον πατέρα του να φύγει από τη χώρα, με προορισμό στο γειτονικό Τόγκο λίγο πριν ξεσπάσει η εξέγερση. Δεν πρόλαβε…
«Ανησυχούσαμε μήπως οι στρατιώτες μπουν μέσα στο σπίτι. Ο Γιάγια και ο Κόλο έπαιρναν διαρκώς τηλέφωνο και μας ρωτούσαν: «Είστε καλά. Βρείτε τρόπο να είστε ασφαλείς. Όμως ήταν πολύ επικίνδυνο να βγεις έξω». Η μητριά τους, είχε μείνει παγιδευμένη στο σπίτι με τα παιδιά της, χωρίς ρεύμα, χωρίς προμήθειες… «Ήταν πολύ τρομακτικό. Είχε τελειώσει το φαγητό στο σπίτι και απέξω οι μάχες κρατούσαν από τις 6 το πρωί ως τα μεσάνυχτα». Ο Γιάγια Τουρέ λίγο πριν οι εχθροπραξίες παύσουν είχε σκοράρει απέναντι στη Σάντερλαντ στις αρχές Απριλίου και δεν είχε διάθεση ούτε να το πανηγυρίσει. «Υπήρχαν πτώματα στους δρόμους και διαρκείς εκρήξεις», του έλεγε ο αδελφός του στο τηλέφωνο. Ο Γιάγια και ο Κόλο είχαν συνηθίσει τα τηλεφωνήματα από το σπίτι να μην είναι για καλό…
Ο Ιμπραήμ εκείνη την εποχή έπαιζε στην Μακάσα, στην Αίγυπτο. Ακόμα ονειρευόταν ότι θα μπορούσε μια μέρα να παίξει μαζί με τα αδέλφια του στην Ακτή Ελεφαντοστού. Την προηγούμενη χρονιά, ο μικρός Τουρέ πήρε μεταγραφή στην Σαφά, στην ίδια χώρα. Πήγαινε καλά στην καινούργια του ομάδα, είχε πετύχει και έξι γκολ, τα τρία τον Δεκέμβριο. «Θέλω να πάω στο μουντιάλ στην Βραζιλία. Όμως ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω, θα είμαι δίπλα στα αδέλφια μου». Ο Τουρέ δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Έπαιξε για τελευταία φορά ποδόσφαιρο στις 26 Ιανουαρίου. Έδωσε μάχη για πέντε μήνες. Μετά το τηλέφωνο χτύπησε πάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου