Ωραίο πράγμα το ποδόσφαιρο, απ
όπου και αν το πιάσεις δίκαιο έχεις. Οι σκασμένοι Ισπανοί αποκλείστηκαν
γιατί στα δικά μου μάτια δεν άντεχαν άλλο. Τα ποδοσφαιρικά τους
χιλιόμετρα ξεπέρασαν τα όρια και μάλλον συμμετείχαν σε ένα τουρνουά που
θα ήθελαν να αποφύγουν. Ανθρώπινο το βρίσκω και το κατάλαβα όταν
χάνοντας από τη Χιλή δεν έβγαζαν εκνευρισμό. Σα να το ήθελαν ένα πράγμα.
Την ίδια στιγμή, η Γαλλία που μετά το παγκόσμιό της ήταν ανύπαρκτη, κατεβάζει μία ομάδα που δε σου κάνει με τίποτα κλικ. Ξαφνικά διαπιστώνεις πως αυτό το πράγμα έχει χημεία και μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Οι Αφρικανοί, μία από τα ίδια. Πάνω από τρεις στην ίδια ομάδα είναι έγκλημα. Όταν είναι έντεκα στους έντεκα, άστο καλύτερα. Ο ένας κλαίει νομίζουν πως πέθανε ο πατέρας του πριν το παιχνίδι, ο άλλος με την κορυφαία αφάνα του πλανήτη δίνει κουτουλιά σε συμπαίκτη του, ο τρίτος αποβάλλεται επειδή ξύπνησε μέσα του ο Στήβεν Σιγκάλ σε μία φάση στο κέντρο, το Καμερούν απλώνεται καλύτερα στο γήπεδο όταν μένει με δέκα γιατί δημιουργούνται οι χώροι για να μη τρακάρουν οι παίκτες του.
Η μεγάλη ελπίδα της εθνικής είναι ότι παίζει με Αφρικανούς. Καλά πήγε το ματσάκι με την Ιαπωνία. Πέρνα από αυτούς τους γρήγορους που κάτι παίζουν και βλέπουμε. Τώρα, έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε στην επόμενη φάση έχοντας πετύχει όλο κι όλο ένα γκολ. Συμβαίνουν κι αυτά στις καλύτερες οικογένειες.
Τώρα που είπα για καλύτερες οικογένειες, εγώ τα είχα ράψει 23 Μαίου (gazzetta.gr) αλλά είμαι οπαδικός δημοσιογράφος και δε μετράει. Αφού έγινε το κακό, τα έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος σε ένα έξοχο κείμενο, εξαιρετικό ήταν και του Γιώργου Χελάκη, πολύ καλό επίσης και του Βασίλη Βέργη. Αυτοί δεν είναι βέβαια οπαδικοί δημοσιογράφοι όπως εύκολα μπαίνει οι ταμπέλα σε εμένα, άρα τους επικαλούμαι για να αποδείξω πως μόνο αεριτζίδικα και οπαδικά δεν έγραφα τότε.
Ο Μανιάτης ήταν έξοχος στον αγώνα με την Ιαπωνία. Έβγαλε πολύ ώριμη αντίδραση παρά την πίεση που δέχτηκε. Μαγκιά του μεγάλη που αναδεικνύει σε τεράστιο βαθμό το πόσο αδικεί τον εαυτό του μπερδεμένο σε μία επικοινωνιακή βλαχιά που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη γιατί υπάρχει.
Πολλές φορές ειρωνεύτηκα τον Μανωλά όχι σαν ποδοσφαιριστή, αλλά σαν ανάδειξή του ως υπερπροϊόν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αυτός έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, χωρίς λάθη και με καθαρό μυαλό. Το ότι θα διαβάσω πάλι για καμιά δεκαριά προτάσεις μετά από αυτό, είναι ένα γεγονός που ξεπερνώ διακριτικά και δε μου φταίει σε τίποτα ο αθλητής βέβαια.
Για τον Κονέ τα έχουμε πει. Ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω πως τον χάσαμε τότε. Είναι από τις περιπτώσεις που χαίρεσαι να βλέπεις να παίζουν ποδόσφαιρο.
Πολλά λέγονται για τον Κατσουράνη και την αποβολή του. Όταν μεγαλώνεις ηλικιακά, είναι λογικό οι σφυγμοί σου να είναι ανεβασμένοι όταν παίζεις. Σε ένα τουρνουά που οι οδηγίες για τις κάρτες είναι ξεκάθαρες και έχει ζητηθεί να μη βγαίνουν εύκολα, η δεύτερη βγήκε κόντρα στις οδηγίες. Θα μπορούσε να παρατηρηθεί απλά και να έχει άλλη μία ευκαιρία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Κατσουράνης έκανε έξοχο παιχνίδι και ήταν αλάνθαστος. Όμως έχουμε μάθει να οδηγούμε τη σκέψη μας σύμφωνα με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες. Όχι σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει.
Ο Κατσουράνης ήταν απλά σε λάθος σημείο, μία λάθος στιγμή και πλήρωσε το κόστος των ανεβασμένων σφυγμών του. Αυτό συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και κάπου εκεί σταματά η ανάλυση. Και το άσχημο είναι πως για έναν παίκτη σταθμό του ελληνικού ποδοσφαίρου, τελειώνει τόσο άδοξα το τελευταίο του Μουντιάλ. Τον γουστάρεις, δεν τον γουστάρεις, αυτόν θα μνημονεύεις στα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.
Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου για την δικαίωσή μου για τα κινέζικα τατουάζ. Το είχα καταγράψει κάποτε μετά από την παρουσία μου στον Αρμενιστή που είχε έναν ντιτζέι να παίζει όλο το βράδυ ρέγκε και πολλούς που είχαν κινέζικα τατουάζ. Αναρωτιόμουν τότε αν υπάρχει μπιτσόμπαρο στη Τζαμάικα που παίζει Έφη Θώδη όλο το βράδυ και Κινέζοι που έχουν ελληνικά τατουάζ.
Ο Γκέκας έχει τρολ από τους Ιάπωνες για το τατουάζ που έκανε και σημαίνει άλλο πράγμα από αυτό που νόμιζε και σε ένδειξη συμπαράστασης θα κάνω και εγώ αυτό … 孤儿酿
Την ίδια στιγμή, η Γαλλία που μετά το παγκόσμιό της ήταν ανύπαρκτη, κατεβάζει μία ομάδα που δε σου κάνει με τίποτα κλικ. Ξαφνικά διαπιστώνεις πως αυτό το πράγμα έχει χημεία και μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Οι Αφρικανοί, μία από τα ίδια. Πάνω από τρεις στην ίδια ομάδα είναι έγκλημα. Όταν είναι έντεκα στους έντεκα, άστο καλύτερα. Ο ένας κλαίει νομίζουν πως πέθανε ο πατέρας του πριν το παιχνίδι, ο άλλος με την κορυφαία αφάνα του πλανήτη δίνει κουτουλιά σε συμπαίκτη του, ο τρίτος αποβάλλεται επειδή ξύπνησε μέσα του ο Στήβεν Σιγκάλ σε μία φάση στο κέντρο, το Καμερούν απλώνεται καλύτερα στο γήπεδο όταν μένει με δέκα γιατί δημιουργούνται οι χώροι για να μη τρακάρουν οι παίκτες του.
Η μεγάλη ελπίδα της εθνικής είναι ότι παίζει με Αφρικανούς. Καλά πήγε το ματσάκι με την Ιαπωνία. Πέρνα από αυτούς τους γρήγορους που κάτι παίζουν και βλέπουμε. Τώρα, έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε στην επόμενη φάση έχοντας πετύχει όλο κι όλο ένα γκολ. Συμβαίνουν κι αυτά στις καλύτερες οικογένειες.
Τώρα που είπα για καλύτερες οικογένειες, εγώ τα είχα ράψει 23 Μαίου (gazzetta.gr) αλλά είμαι οπαδικός δημοσιογράφος και δε μετράει. Αφού έγινε το κακό, τα έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος σε ένα έξοχο κείμενο, εξαιρετικό ήταν και του Γιώργου Χελάκη, πολύ καλό επίσης και του Βασίλη Βέργη. Αυτοί δεν είναι βέβαια οπαδικοί δημοσιογράφοι όπως εύκολα μπαίνει οι ταμπέλα σε εμένα, άρα τους επικαλούμαι για να αποδείξω πως μόνο αεριτζίδικα και οπαδικά δεν έγραφα τότε.
Ο Μανιάτης ήταν έξοχος στον αγώνα με την Ιαπωνία. Έβγαλε πολύ ώριμη αντίδραση παρά την πίεση που δέχτηκε. Μαγκιά του μεγάλη που αναδεικνύει σε τεράστιο βαθμό το πόσο αδικεί τον εαυτό του μπερδεμένο σε μία επικοινωνιακή βλαχιά που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη γιατί υπάρχει.
Πολλές φορές ειρωνεύτηκα τον Μανωλά όχι σαν ποδοσφαιριστή, αλλά σαν ανάδειξή του ως υπερπροϊόν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αυτός έκανε εκπληκτικό παιχνίδι, χωρίς λάθη και με καθαρό μυαλό. Το ότι θα διαβάσω πάλι για καμιά δεκαριά προτάσεις μετά από αυτό, είναι ένα γεγονός που ξεπερνώ διακριτικά και δε μου φταίει σε τίποτα ο αθλητής βέβαια.
Για τον Κονέ τα έχουμε πει. Ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω πως τον χάσαμε τότε. Είναι από τις περιπτώσεις που χαίρεσαι να βλέπεις να παίζουν ποδόσφαιρο.
Πολλά λέγονται για τον Κατσουράνη και την αποβολή του. Όταν μεγαλώνεις ηλικιακά, είναι λογικό οι σφυγμοί σου να είναι ανεβασμένοι όταν παίζεις. Σε ένα τουρνουά που οι οδηγίες για τις κάρτες είναι ξεκάθαρες και έχει ζητηθεί να μη βγαίνουν εύκολα, η δεύτερη βγήκε κόντρα στις οδηγίες. Θα μπορούσε να παρατηρηθεί απλά και να έχει άλλη μία ευκαιρία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Κατσουράνης έκανε έξοχο παιχνίδι και ήταν αλάνθαστος. Όμως έχουμε μάθει να οδηγούμε τη σκέψη μας σύμφωνα με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες. Όχι σύμφωνα με αυτό που συμβαίνει.
Ο Κατσουράνης ήταν απλά σε λάθος σημείο, μία λάθος στιγμή και πλήρωσε το κόστος των ανεβασμένων σφυγμών του. Αυτό συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και κάπου εκεί σταματά η ανάλυση. Και το άσχημο είναι πως για έναν παίκτη σταθμό του ελληνικού ποδοσφαίρου, τελειώνει τόσο άδοξα το τελευταίο του Μουντιάλ. Τον γουστάρεις, δεν τον γουστάρεις, αυτόν θα μνημονεύεις στα παιδιά σου και τα εγγόνια σου.
Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου για την δικαίωσή μου για τα κινέζικα τατουάζ. Το είχα καταγράψει κάποτε μετά από την παρουσία μου στον Αρμενιστή που είχε έναν ντιτζέι να παίζει όλο το βράδυ ρέγκε και πολλούς που είχαν κινέζικα τατουάζ. Αναρωτιόμουν τότε αν υπάρχει μπιτσόμπαρο στη Τζαμάικα που παίζει Έφη Θώδη όλο το βράδυ και Κινέζοι που έχουν ελληνικά τατουάζ.
Ο Γκέκας έχει τρολ από τους Ιάπωνες για το τατουάζ που έκανε και σημαίνει άλλο πράγμα από αυτό που νόμιζε και σε ένδειξη συμπαράστασης θα κάνω και εγώ αυτό … 孤儿酿
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου