Την ώρα που ο Ολυμπιακός έχει
ξεκινήσει την προετοιμασία στο Σέεφελντ και μάλιστα σε αυτήν έχουν
ενσωματωθεί, ουκ ολίγα νέα πρόσωπα, στα γήπεδα της Βραζιλίας το μυαλό
μας γυρίζει χρόνια πίσω.
Για τον Θρύλο και τη νέα περίοδο, θα έχουμε χρόνο να τα αναλύσουμε, ειδικά και από τη στιγμή που θα αρχίσουν και τα φιλικά και θα έχουμε μια πρώτη εικόνα για τα νέα πρόσωπα.
Είπαμε προηγουμένως, ότι το μυαλό μας πάει στο παρελθόν. Για την ακρίβεια, το Μουντιάλ της Βραζιλίας μας γυρνά στα παιδικά μας χρόνια και χαίρομαι που ζούμε και πάλι μέρες Ντιέγκο! Μπορεί τον τεράστιο Μαραντόνα, να τον πλησιάζει ο Μέσι, αλλά ο Ντιέγκο, ήταν είναι και θα είναι ένας.
Το Μουντιάλ του 1982 το θυμάμαι λίγο, καθώς ήμουν επτά χρονών και πέντε μηνών. Τα επόμενα δύο ωστόσο ήταν τα αγαπημένα μου. Το 1986 στο Μεξικό, η γενιά η δικιά μου έζησε τον Ντιέγκο να κερδίζει σχεδόν μόνος του, την κούπα. Κέρδισε μόνος του το Βέλγιο, μόνος του την Αγγλία (με δύο γκολ που έμεινε στην ιστορία για διαφορετικούς λόγους) και στον τελικό, τον τεράστιο τελικό με τους Γερμανούς να δίνει την μαγική ασίστ στον Μπουρουσάγκα και μετά να σηκώνει την κούπα.
Εκείνη την χρονιά, η Αργεντινή μπήκε στην καρδιά μου και δεν βγήκε ποτέ από εκεί. Μετά από τέσσερα χρόνια, τα δάκρυα χαράς, έδωσαν την θέση τους στα δάκρυα λύπης, για την άδικη ήττα στον τελικό. Και οι… Θεοί δακρύζουν και ο Ντιέγκο δεν μπορούσε να χωνέψει, ότι έχασα την κούπα. Σε ένα Μουντιάλ που είχε έναν Κανίγια και έναν τερματοφύλακα (Γκοϊγκοετσέα) που μπήκε στην ενδεκάδα από σπόντα (τραυματισμός Πουπίδο) και έπιανε τα πέναλτι, το ένα μετά το άλλο…
Από τότε πέρασαν 24 χρόνια. Το 1994 η ομάδα δεν έφτασε ψιλά, λόγω του αποκλεισμού του Μαραντόνα από την διοργάνωση. Το 1998, η ομάδα έμεινε άδικα εκτός από την Ολλανδία και την γκολάρα του Μπέργκαμπ, το 2002 δεν ακούμπησε (αποκλεισμός από τους ομίλους), ενώ το 2006 η πιο ποιοτική Αργεντινή που είδαμε ποτέ (φυσικά προσωπική γνώμη) αποκλείστηκε στα πέναλτι από τους Γερμανούς.
Το 2010 έπεσε η τεσσάρα από τους Γερμανούς (βαρύ σκορ, χωρίς η εικόνα του ματς να είναι ακριβώς έτσι) και τώρα, ζούμε μέρες 86’ και 90’! Μια ομάδα που δεν είναι η καλύτερη που παρουσίασε η Αργεντινή σε τελική φάση, ωστόσο είναι ΟΜΑΔΑ. Παίζει με πάθος, καρδιά, λατινοαμερικάνικο τσαμπουκά. Έχει τον εκπληκτικό Μέσι, συμπαραστάτες τους Ιγκουαϊν και Ντι Μαρία (μέχρι τον τραυματισμό του) και έναν ΑΡΧΗΓΟ με 100 κιλά… καρύδια. Τον Μασεράνο που θα… πεθάνει στο γήπεδο για να πάρει την κούπα. Και έναν πορτιέρο, που θυμίζει τον Γκοϊγκοετσέα!
Vamos Argentina, λοιπόν και ίσως η ιστορία να μας χρωστά την πιο γλυκιά κούπα. Μια κούπα μέσα στο Μαρακανά, μέσα στη Βραζιλία και με την αιώνια αντίπαλο αποκλεισμένη και ταπεινωμένη. Κόντρα στους Ολλανδούς, οι βραζιλιάνοι φώναζαν Ολλανδία, Ολλανδία. Τώρα η… κατάρα τους είναι, να υποστηρίζουν την ομάδα που τους διέσυρε. Και το βράδυ της Κυριακής, μακάρι να περιμένουν το 2018!
Γιατί όπως τραγουδούν (δεν θα γράψουμε ολόκληρο το σύνθημα) και οι φίλοι της Αργεντινής: «Brasil decime que se siente tener en casa a tu papa. Maradona es mas grande que Pele».
Για τον Θρύλο και τη νέα περίοδο, θα έχουμε χρόνο να τα αναλύσουμε, ειδικά και από τη στιγμή που θα αρχίσουν και τα φιλικά και θα έχουμε μια πρώτη εικόνα για τα νέα πρόσωπα.
Είπαμε προηγουμένως, ότι το μυαλό μας πάει στο παρελθόν. Για την ακρίβεια, το Μουντιάλ της Βραζιλίας μας γυρνά στα παιδικά μας χρόνια και χαίρομαι που ζούμε και πάλι μέρες Ντιέγκο! Μπορεί τον τεράστιο Μαραντόνα, να τον πλησιάζει ο Μέσι, αλλά ο Ντιέγκο, ήταν είναι και θα είναι ένας.
Το Μουντιάλ του 1982 το θυμάμαι λίγο, καθώς ήμουν επτά χρονών και πέντε μηνών. Τα επόμενα δύο ωστόσο ήταν τα αγαπημένα μου. Το 1986 στο Μεξικό, η γενιά η δικιά μου έζησε τον Ντιέγκο να κερδίζει σχεδόν μόνος του, την κούπα. Κέρδισε μόνος του το Βέλγιο, μόνος του την Αγγλία (με δύο γκολ που έμεινε στην ιστορία για διαφορετικούς λόγους) και στον τελικό, τον τεράστιο τελικό με τους Γερμανούς να δίνει την μαγική ασίστ στον Μπουρουσάγκα και μετά να σηκώνει την κούπα.
Εκείνη την χρονιά, η Αργεντινή μπήκε στην καρδιά μου και δεν βγήκε ποτέ από εκεί. Μετά από τέσσερα χρόνια, τα δάκρυα χαράς, έδωσαν την θέση τους στα δάκρυα λύπης, για την άδικη ήττα στον τελικό. Και οι… Θεοί δακρύζουν και ο Ντιέγκο δεν μπορούσε να χωνέψει, ότι έχασα την κούπα. Σε ένα Μουντιάλ που είχε έναν Κανίγια και έναν τερματοφύλακα (Γκοϊγκοετσέα) που μπήκε στην ενδεκάδα από σπόντα (τραυματισμός Πουπίδο) και έπιανε τα πέναλτι, το ένα μετά το άλλο…
Από τότε πέρασαν 24 χρόνια. Το 1994 η ομάδα δεν έφτασε ψιλά, λόγω του αποκλεισμού του Μαραντόνα από την διοργάνωση. Το 1998, η ομάδα έμεινε άδικα εκτός από την Ολλανδία και την γκολάρα του Μπέργκαμπ, το 2002 δεν ακούμπησε (αποκλεισμός από τους ομίλους), ενώ το 2006 η πιο ποιοτική Αργεντινή που είδαμε ποτέ (φυσικά προσωπική γνώμη) αποκλείστηκε στα πέναλτι από τους Γερμανούς.
Το 2010 έπεσε η τεσσάρα από τους Γερμανούς (βαρύ σκορ, χωρίς η εικόνα του ματς να είναι ακριβώς έτσι) και τώρα, ζούμε μέρες 86’ και 90’! Μια ομάδα που δεν είναι η καλύτερη που παρουσίασε η Αργεντινή σε τελική φάση, ωστόσο είναι ΟΜΑΔΑ. Παίζει με πάθος, καρδιά, λατινοαμερικάνικο τσαμπουκά. Έχει τον εκπληκτικό Μέσι, συμπαραστάτες τους Ιγκουαϊν και Ντι Μαρία (μέχρι τον τραυματισμό του) και έναν ΑΡΧΗΓΟ με 100 κιλά… καρύδια. Τον Μασεράνο που θα… πεθάνει στο γήπεδο για να πάρει την κούπα. Και έναν πορτιέρο, που θυμίζει τον Γκοϊγκοετσέα!
Vamos Argentina, λοιπόν και ίσως η ιστορία να μας χρωστά την πιο γλυκιά κούπα. Μια κούπα μέσα στο Μαρακανά, μέσα στη Βραζιλία και με την αιώνια αντίπαλο αποκλεισμένη και ταπεινωμένη. Κόντρα στους Ολλανδούς, οι βραζιλιάνοι φώναζαν Ολλανδία, Ολλανδία. Τώρα η… κατάρα τους είναι, να υποστηρίζουν την ομάδα που τους διέσυρε. Και το βράδυ της Κυριακής, μακάρι να περιμένουν το 2018!
Γιατί όπως τραγουδούν (δεν θα γράψουμε ολόκληρο το σύνθημα) και οι φίλοι της Αργεντινής: «Brasil decime que se siente tener en casa a tu papa. Maradona es mas grande que Pele».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου