Είχαμε και επιδόρπιο και μάλιστα… διπλό! Τις επιβλητικές νίκες κόντρα σε Κροατία και Αργεντινή, που συνέθεσαν ένα… λουκούλειο γεύμα για τους απανταχού «πεινασμένους» για θέαμα φίλους της Εθνικής.
Και εδώ έγκειται η ουσία: δεν είναι οι νίκες, δεν είναι το 5-0 που μετρά. Είναι οι καθόλα πειστικές εμφανίσεις των παικτών μας, η επιβλητική τους παρουσία στο παρκέ, είναι η μαγκιά και η αποφασιστικότητα που ξεχειλίζει σε κάθε τους κίνηση, που μετράνε. Το απολαυστικό θέαμα που αποδεικνύει αφενός το ταλέντο της ομάδας, αφετέρου καταδεικνύει ότι στο στάδιο της προετοιμασίας έγινε δουλειά.
Ναι! Με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το (περσινό και προπέρσινο) καφενείο μετατράπηκε σε… ποιοτική παραδοσιακή ταβέρνα, η οποία μας προσφέρει ένα χορταστικότατο θέαμα και μας κάνει να ονειρευόμαστε ότι το ταξίδι στην Ισπανία θα μας κάνει λιγάκι πιο βαριούς (όσο δηλαδή ζυγίζει ένα μετάλλιο οποιασδήποτε απόχρωσης)! Και φυσικά δε θα μας χαλάσει καθόλου!
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα κάνει η Εθνική στο ματς με τη Σερβία. Άλλωστε, οτιδήποτε νοκ άουτ μπορεί να σε αφήσει… νοκ άουτ! Η λογική όμως λέει «Ελλάδα» με τα μπούνια! Και να σας πω και κάτι; Δε με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Ειλικρινά. Για μια νεότευκτη ομάδα όπως η δική μας, το μπάσκετ που αποδίδει είναι εξωπραγματικό κι αυτό με χορταίνει, με γεμίζει απόλυτα σα φίλαθλο. Είχαμε πάρει το χάλκινο το 2009 στο Ευρωμπάσκετ) επί Καζλάουσκας, αλλά μπάσκετ δεν παίζαμε. Με Ζούρο και Τρινκιέρι το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπό μας. Τώρα όμως φαίνεται να υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ κι αυτό σίγουρα δεν είναι το… τραίνο που θα μας πατήσει!
Αν οι παίκτες του Κατσικάρη συνεχίζουν να παίζουν τέτοιο μπάσκετ (έστω και με τα κάποια αμυντικά μπλακ άουτ, τα οποία όμως διορθώνονται) το μέλλον είναι όλο δικό τους. Η ομάδα μας είναι αρκετά άπειρη, αλλά χτίζει χαρακτήρα. Αφήνει σιγά σιγά πειστήρια του τι μπορεί να πετύχει. Χορταίνουμε μπάσκετ βρε αδερφέ!
Ακόμα κι αν κάτι στραβώσει και δεν προχωρήσουμε παραπέρα, η παρακαταθήκη που αφήνει ο εκπληκτικός πρώτος γύρος του Μουντομπάσκετ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταστραφεί. Καμιά φορά ένα σουτ, μια συγκυρία, ένα λάθος μπορούν να γράψουν ιστορία, χαρίζοντάς σου έναν τίτλο. Μεμονωμένα όμως. Γιατί ποτέ ομάδα η οποία παίζει μπάσκετ κι όχι… κάτι σαν μπάσκετ δεν αδικήθηκε από την Ιστορία. Και το σύνολο που έχουμε τώρα (συν φυσικά την παρουσία Σπανούλη-Περπέρογλου και κάποιων άλλων παικτών που για διάφορους λόγους είναι απόντες αυτή τη στιγμή) δείχνει ικανό να μας κάνει να χαμογελάσουμε και πάλι.
Με την ευχή το «Last 16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου να μας επιφυλάσσει μια ακόμα περισσότερο απολαυστική Εθνική ομάδα ας σημειωθεί ότι:
α) Ο Καλάθης είχε να παίξει έξι μήνες και παρ’ όλα αυτά αποδεικνύει ότι διαθέτει τα «αυγά» για να οδηγήσει εκ του ασφαλούς την ομάδα, όντας ο «εγκέφαλός» της.
β) Ο Ζήσης δεν έκανε ποτέ το όνομα ενός Διαμαντίδη, ενός Παπαλουκά ή ενός Σπανούλη, ωστόσο η συνέπειά του και οι εμφανίσεις του αναμφίβολα τον κατατάσσουν στους κορυφαίους ever με το εθνόσημο στο στήθος.
γ) Αντετοκούνμπο… σκέτο! Μπορεί ο Ρέπεσα να δυσκολεύεται να προφέρει το όνομά του, αλλά ο νεαρός έχει τέτοια εξέλιξη (και κάτι τεράστιες δρασκελιές που μοιάζει σαν… μπαμπούλας!), ώστε οσονούπω όλοι θα τον ξέρουν.
δ) «Και οι τρεις προπονητές μας βρίσκονται με κλειστά μάτια» αναφώνησε ο σπίκερ του ΑΝΤ1 στο ματς με την Αργεντινή, ο οποίος σε κάθε μετάδοση νομίζεις πως περιγράφει κρεμασμένος ανάποδα πάνω από μια πισίνα με κροκόδειλους… Ίσως τελικά να έχει δίκιο! Μπορεί το επίπεδο συνεργασίας τους (και της μεταξύ τους επικοινωνίας) να είναι τέτοιο που να μη χρειάζεται καν να βλέπουν. Αυτό πάντως που εμείς οι κοινοί θνητοί βλέπουμε είναι ένα: το ολοκληρωτικό μπάσκετ της «επίσημης αγαπημένης»!
Πηγή:Superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου