Είναι
κάτι πολύ παραπάνω από μια ωραία αθλητική ιστορία αυτή που γράφεται από
την Εθνική του Φώτη Κατσικάρη στα ισπανικά παρκέ. Μια ιστορία που όσο
κανείς την ξεφυλλίζει δεν σταματά να εκπλήσσεται ευχάριστα και να
συγκυνείται κατά την ανάγνωση κάθε νέας σελίδας, τόσο που να εύχεται
αυτό το βιβλίο να μην τελειώσει ποτέ. Και στην πραγματικότητα, ακριβώς
επειδή έρχεται απρόσμενα για τον “πολύ κόσμο”, για το ευρύ κοινό που δεν
είχε σοβαρές προσδοκίες όταν άκουγε ότι μια Εθνική που είχε αποκλειστεί
στα παρκέ έπαιρνε μια πληρωμένη κάρτα συμμετοχής στο Μουντομπάσκετ, η
πορεία της Ελλάδας κάνει μεγαλύτερη αίσθηση και γνωρίζει μεγαλύτερη
απήχηση. Και κάπως έτσι δημιουργείται μια πολύ καλή ευκαιρία για την
παράδοση ενός πολύ διδακτικού μαθήματος. Ενός μαθήματος που παραδίδει η
Εθνική ομάδα μπάσκετ όχι μόνο προς την κοινωνία του αθλήματος, ή την
κοινωνία των σπορ, αλλά προς όλη την ελληνική κοινωνία του 2014.
Ενας Ελληνας πεπειραμένος, μορφωμένος, σύγχρονης μπασκετικής αντίληψης προπονητής και μια 12αδα από αθλητές με εμπειρία, υψηλές παραστάσεις αλλά και μεγάλη λαχτάρα για διακρίσεις και με υψηλές φιλοδοξίες, δεν έχουν καταφέρει απλώς να προκριθούν στους 16 καλύτερους του κόσμου, αλλά το έχουν κάνει και με τρόπο θεαματικό. Είναι το είδος του μπάσκετ που καταφέρνει να παίξει αυτή η Εθνική, αυτό το ποιοτικό και ψυχαγωγικό μπάσκετ που ξεσηκώνει. Και κοντά σε αυτό αθροίζει κανείς αυτή την ευεξία, τη ζωντάνια που βγάζουν τα νιάτα, την προσήλωσή τους στην εκτέλεση του σχεδίου του προπονητή, το ότι δεν επαναπαύτηκαν και δεν αρκέστηκαν σε μια δυο, σε τρεις επιτυχίες, ότι δεν έχασαν τον στόχο και συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στον επόμενο αντίπαλο και να μην κάθονται πάνω στο κατόρθωμα της προηγούμενης φοράς.
Συζητάμε για αθλητές που είναι επιλεγμένοι μόνο με αθλητικά, μπασκετικά κριτήρια, μακριά από τις επιρροές συλλόγων και τις ίντριγκες παραγόντων και μανατζαρέων. Συζητάμε για έναν προπονητή που έχει οράματα και όνειρα και δεν πήρε τη δουλειά με βασικό κίνητρο την κατάθεση στον τραπεζικό του λογαριασμό ή τη θέση που θα του επιτρέψει να εισχωρήσει σε μια αγορά και να κάνει νταραβέρια. Συζητάμε δηλαδή για την συγκέντρωση ενός κανονικού προπονητή, του καλύτερου από όσους είχαν την διάθεση να αναλάβουν, και των καλύτερων παικτών από όσους είχαν την διάθεση να παίξουν δίχως παρακάλια για την Εθνική.
Στα παρκέ της Ισπανίας έχει εμφανιστεί η υγιής, η καθαρή έκδοση της Εθνικής ομάδας, μια εικόνα που καμιά σχέση δεν έχει με όλο αυτό που συνέβαινε και σχετιζόταν με την Εθνική στα γραφεία και τους διαδρόμους των παραγόντων και των ατζέντηδων. Μια Εθνική ξένη με το νταραβέρι της. Ενας καθαρός οργανισμός, απαλλαγμένος από τα τοξικά που του έβαζε μέσα του η διοίκηση της ομοσπονδίας και οι διοικήσεις των συλλόγων με τους τσαμπουκάδες και το power game τους. Μια Εθνική – έκπληξη, που καμιά σχέση δεν έχει με την εικόνα που δημιουργούσαν για αυτήν οι συμπεριφορές παραγόντων αλλά και οι συμπεριφορές αθλητών που της γύρισαν την πλάτη, την απαξίωσαν, αδιαφόρησαν για αυτήν, την έκαναν πιόνι στην επαγγελματική καριέρα τους, της συμπεριφέρθηκαν σαν να είναι ακόμη ένας σύλλογος και όχι η Εθνική.
Δεν έχω ιδέα αν οι επόμενες σελίδες αυτής της ιστορίας θα είναι τόσο λαμπερές όσο αυτές που έχουμε μόλις ξεφυλλίσει. Οποια και αν είναι η κατάληξη της “Μουντομπάσκετ 2014” ιστορίας όμως, το επιμύθιο της Εθνικής και όσα έχει αυτή να πει προς το ελληνικό μπάσκετ και την Ελλάδα είναι ήδη γραμμένο. Αυτή η ομάδα μας έχει ήδη διδάξει/υπενθυμίσει ότι η δουλειά, το ταλέντο, η διάθεση για προσφορά στην Εθνική, το να αισθάνεται κανείς την ευλογία να φορά το εθνόσημο, το “εγώ” στην υπηρεσία του “εμείς”, η ταπεινοφροσύνη, ο σεβασμός και ο αλληλοσεβασμός και το όραμα να νικά παίζοντας ελκυστικό μπάσκετ είναι αρκετά για να λειτουργήσει ένα σύνολο αποτελεσματικά ακόμη και αν στερείται μεγάλης και έντονης προσωπικότητας, ακόμη και αν της λείπει λίγο εμπειρία, λίγο διαμορφωμένο μέταλλο, λίγη αναγνωρισμένη σε βάθος χρόνου κλάση, λίγο brand name.
Πιθανότατα δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν με έναν Ελληνα προπονητή που έχει ευρωπαϊκή ανατροφή και μένει μακριά από το lobbying, παραμένοντας προσηλωμένος στη δουλειά του και όχι στο νταραβέρι της. Δεν είναι τυχαίο που συμβαίνει με ένα ρόστερ που είναι κράμα έμπειρων, φιλόδοξων και ταλαντούχων νέων, από το οποίο απουσιάζουν τα super brands. Κι είναι ευχή για τις εθνικές ομάδες και την προοπτική τους αυτό που σήμερα συμβαίνει, το ότι η φανέλα παραμένει βαριά και ακριβή όσοι και όσο ξακουστοί κι αν είναι αυτοί που της γύρισαν την πλάτη και αρνήθηκαν, για όποιο λόγο, να τη φορέσουν. Είναι σπουδαίο που το μοναστήρι αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνει καλά και να είναι καλά, και ότι καλόγεροι υπάρχουν. Ηταν ιστορικά αναγκαίο για την Εθνική του μπάσκετ να φωταγωγήσει τη φανέλα της και να φωνάξει προς όλους αυτούς που την είχαν/έχουν μετατρέψει σε σκακιέρα για να κάνουν παιχνίδι ότι παραμένει μεγάλη και ικανή να τους κόψει τα χέρια με τη δύναμή της. Τη δύναμη που της δίνουν οι Ελληνες που την χειροκροτούν, την αγαπούν και την θαυμάζουν. Είναι σπουδαίο αθλητικό μήνυμα ότι στην Εθνική πρέπει να παρακαλάει για να παίζει κανείς, και να συγκινείται στην ιδέα, και όχι να παίζει με παρακάλια, να την μεταχειρίζεται επαγγελματικά, ή να τη θεωρεί τσιφλίκι του.
Ενας Ελληνας πεπειραμένος, μορφωμένος, σύγχρονης μπασκετικής αντίληψης προπονητής και μια 12αδα από αθλητές με εμπειρία, υψηλές παραστάσεις αλλά και μεγάλη λαχτάρα για διακρίσεις και με υψηλές φιλοδοξίες, δεν έχουν καταφέρει απλώς να προκριθούν στους 16 καλύτερους του κόσμου, αλλά το έχουν κάνει και με τρόπο θεαματικό. Είναι το είδος του μπάσκετ που καταφέρνει να παίξει αυτή η Εθνική, αυτό το ποιοτικό και ψυχαγωγικό μπάσκετ που ξεσηκώνει. Και κοντά σε αυτό αθροίζει κανείς αυτή την ευεξία, τη ζωντάνια που βγάζουν τα νιάτα, την προσήλωσή τους στην εκτέλεση του σχεδίου του προπονητή, το ότι δεν επαναπαύτηκαν και δεν αρκέστηκαν σε μια δυο, σε τρεις επιτυχίες, ότι δεν έχασαν τον στόχο και συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στον επόμενο αντίπαλο και να μην κάθονται πάνω στο κατόρθωμα της προηγούμενης φοράς.
Συζητάμε για αθλητές που είναι επιλεγμένοι μόνο με αθλητικά, μπασκετικά κριτήρια, μακριά από τις επιρροές συλλόγων και τις ίντριγκες παραγόντων και μανατζαρέων. Συζητάμε για έναν προπονητή που έχει οράματα και όνειρα και δεν πήρε τη δουλειά με βασικό κίνητρο την κατάθεση στον τραπεζικό του λογαριασμό ή τη θέση που θα του επιτρέψει να εισχωρήσει σε μια αγορά και να κάνει νταραβέρια. Συζητάμε δηλαδή για την συγκέντρωση ενός κανονικού προπονητή, του καλύτερου από όσους είχαν την διάθεση να αναλάβουν, και των καλύτερων παικτών από όσους είχαν την διάθεση να παίξουν δίχως παρακάλια για την Εθνική.
Στα παρκέ της Ισπανίας έχει εμφανιστεί η υγιής, η καθαρή έκδοση της Εθνικής ομάδας, μια εικόνα που καμιά σχέση δεν έχει με όλο αυτό που συνέβαινε και σχετιζόταν με την Εθνική στα γραφεία και τους διαδρόμους των παραγόντων και των ατζέντηδων. Μια Εθνική ξένη με το νταραβέρι της. Ενας καθαρός οργανισμός, απαλλαγμένος από τα τοξικά που του έβαζε μέσα του η διοίκηση της ομοσπονδίας και οι διοικήσεις των συλλόγων με τους τσαμπουκάδες και το power game τους. Μια Εθνική – έκπληξη, που καμιά σχέση δεν έχει με την εικόνα που δημιουργούσαν για αυτήν οι συμπεριφορές παραγόντων αλλά και οι συμπεριφορές αθλητών που της γύρισαν την πλάτη, την απαξίωσαν, αδιαφόρησαν για αυτήν, την έκαναν πιόνι στην επαγγελματική καριέρα τους, της συμπεριφέρθηκαν σαν να είναι ακόμη ένας σύλλογος και όχι η Εθνική.
Δεν έχω ιδέα αν οι επόμενες σελίδες αυτής της ιστορίας θα είναι τόσο λαμπερές όσο αυτές που έχουμε μόλις ξεφυλλίσει. Οποια και αν είναι η κατάληξη της “Μουντομπάσκετ 2014” ιστορίας όμως, το επιμύθιο της Εθνικής και όσα έχει αυτή να πει προς το ελληνικό μπάσκετ και την Ελλάδα είναι ήδη γραμμένο. Αυτή η ομάδα μας έχει ήδη διδάξει/υπενθυμίσει ότι η δουλειά, το ταλέντο, η διάθεση για προσφορά στην Εθνική, το να αισθάνεται κανείς την ευλογία να φορά το εθνόσημο, το “εγώ” στην υπηρεσία του “εμείς”, η ταπεινοφροσύνη, ο σεβασμός και ο αλληλοσεβασμός και το όραμα να νικά παίζοντας ελκυστικό μπάσκετ είναι αρκετά για να λειτουργήσει ένα σύνολο αποτελεσματικά ακόμη και αν στερείται μεγάλης και έντονης προσωπικότητας, ακόμη και αν της λείπει λίγο εμπειρία, λίγο διαμορφωμένο μέταλλο, λίγη αναγνωρισμένη σε βάθος χρόνου κλάση, λίγο brand name.
Πιθανότατα δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά συμβαίνουν με έναν Ελληνα προπονητή που έχει ευρωπαϊκή ανατροφή και μένει μακριά από το lobbying, παραμένοντας προσηλωμένος στη δουλειά του και όχι στο νταραβέρι της. Δεν είναι τυχαίο που συμβαίνει με ένα ρόστερ που είναι κράμα έμπειρων, φιλόδοξων και ταλαντούχων νέων, από το οποίο απουσιάζουν τα super brands. Κι είναι ευχή για τις εθνικές ομάδες και την προοπτική τους αυτό που σήμερα συμβαίνει, το ότι η φανέλα παραμένει βαριά και ακριβή όσοι και όσο ξακουστοί κι αν είναι αυτοί που της γύρισαν την πλάτη και αρνήθηκαν, για όποιο λόγο, να τη φορέσουν. Είναι σπουδαίο που το μοναστήρι αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνει καλά και να είναι καλά, και ότι καλόγεροι υπάρχουν. Ηταν ιστορικά αναγκαίο για την Εθνική του μπάσκετ να φωταγωγήσει τη φανέλα της και να φωνάξει προς όλους αυτούς που την είχαν/έχουν μετατρέψει σε σκακιέρα για να κάνουν παιχνίδι ότι παραμένει μεγάλη και ικανή να τους κόψει τα χέρια με τη δύναμή της. Τη δύναμη που της δίνουν οι Ελληνες που την χειροκροτούν, την αγαπούν και την θαυμάζουν. Είναι σπουδαίο αθλητικό μήνυμα ότι στην Εθνική πρέπει να παρακαλάει για να παίζει κανείς, και να συγκινείται στην ιδέα, και όχι να παίζει με παρακάλια, να την μεταχειρίζεται επαγγελματικά, ή να τη θεωρεί τσιφλίκι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου