Ο Αποδυτηριάκιας γράφει για τον Ρανιέρι που έκανε το απίθανο κάτω από
πίεση, για τον Σαμαρά που ήταν χειρότερος κι από τον πρωθυπουργό, αλλά
και για τους διεθνείς που δεν είχαν θυμό.Το μεγαλύτερο ατού της εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια ήταν το πάθος
της. Η αγωνιστικότητά της. Κόντρα στην προσκοπική Βόρεια Ιρλανδία, με
ποδοσφαιριστές Β' και Γ' εθνικής στην Αγγλία, οι Έλληνες διεθνείς
παρουσιάστηκαν χωρίς θυμό. Κι ένα θέαμα Βαβυλωνίας. Δεν ήξερες ποιο ρόλο
είχε ο καθένας, με ποια διάταξη, ποιο σχήμα. Καμμία λειτουργικότητα
ομάδας.
Είναι ολοφάνερο ότι κάτω από την πίεση (ποιων;) ο Ρανιέρι έκανε το
απίθανο, να παίξουν ταυτόχρονα Μήτρογλου, Αθανασιάδης και Σαμαράς. Βγήκε
βόλτα η νεκροφόρα. Αν είναι δυνατόν στην ίδια γραμμή δύο κυνηγοί
κρούσης, ο Κλάους και ο Ινδιάνος, χωρίς ποτέ ο ένας από τους δύο να
οπισθοχωρεί, πίσω από την πλάτη του άλλου.
Και ένας Σαμαράς χειρώτερος από τον πρωθυπουργό. Άνευρος, τίποτας,
αραγμένος από πίσω και ευτυχώς που μόνον ο Καρέλλης προσπαθούσε κάτι να
κάνει. Αριστερά τον είχε ο Ιταλός στο Ελσίνκι, δεξιά κόντρα στους
Ιρλανδούς, ένας παίκτης που έδειξε ότι θέλει τη φανέλλα της εθνικής.
Χαμένος και ο Μανιάτης.
Ο τερματοφύλακας των Ιρλανδών ήρθε στην Ελλάδα με την αγωνία και τη
σκέψη ότι θα κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Τελικά μετά το 2-0 ούτε
κάτω από το ντους δε στάθηκε. Δεν χρειάστηκε. Κι αυτός και οι συμπαίκτες
του πέρασαν ένα ευχάριστο, εύκολο βράδυ.
Τελικά, δεν κατάλαβα τι έπαιξαν οι Έλληνες. Αλλοιώς ξεκίνησαν, αλλοιώς
συνέχισαν, αλλοιώς τελείωσαν. Ο Ρανιέρι τα θέλει όλα τα λεφτά
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ του ποδοσφαίρου τα προέβλεψε όλα, γράφει ο apodytiriakias.gr
Πριν από 100 χρόνια το ποδόσφαιρο ήταν άγνωστο στον κόσμο. Πριν από
1.000 και 2.000 χρόνια ήταν γνωστός ο αθλητισμός, όπως το θέατρο και η
ποίηση, ο χορός και η μουσική, ο τζόγος και οι θρησκείες, ένα σωρό
πράματα. Μωρό είναι ακόμα το ποδόσφαιρο, κι αν δεν το χαρακτηρίσεις
ηλικιακά σα βρέφος, σίγουρα θα συμφωνήσεις ότι εξελίσσεται, τόσο γοργά
και επιθετικά ζητάει χώρο από την καθημερινότητά μας.
Ναι, μόλις πριν από ένα αιώνα στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης,
με εξαίρεση την Βρετανία, δεν το ήξεραν το φούτμπωλ. Τι είναι τούτο; Τι
μαλακία είναι αυτή να τρέχουν πάνω στις λάσπες κοτζάμ άνδρες με σώβρακα
και να κυνηγάνε μια μπάλλα.
Είχε μάτι ο Γάλλος Ζυλ Ρυμαί, που γεννήθηκε σα σήμερα, 14 Οκτωβρίου,
το 1873. Αυτό που λένε foot-ball οι Άγγλοι έχει ψωμί, σκέφθηκε ο Ζυλ, ο
άνθρωπος που περισσότερο από κάθε άλλον συνέβαλε στη διεθνοποίηση του
ποδοσφαίρου. Αυτός, στα 24 χρόνια του ίδρυσε μια ομάδα, πριν ακόμα μπει ο
20ος αιώνας. Αυτός έγινε ο πρώτος πρόεδρος της γαλλικής ΕΠΟ, το 1919,
πόστο στο οποίο παρέμεινε 30 χρόνια! Αυτός, μ' άλλους ίδρυσε το 1904 την
FIFA στην οποία ήταν πρόεδρος για 33(!) χρόνια, από το 1921 μέχρι το
1954. Αυτός, έφτιαξε το Α' πρωτάθλημα Γαλλίας, το 1910.
Και, βέβαια, είναι ο εμπνευστής του Παγκόσμιου Κύπελλου που μέχρι το
1970 το λέγανε “Ζυλ Ρυμαί” (στη φωτό αριστερά δίνει το τρόπαιο στον
πρόεδρο της ομοσπονδίας της Ουρουγουάης το 1930) και σήμερα είναι το
μουντιάλ, το show με την υψηλώτερη θεαματικότητα.
Φτωχόπαιδο Ζυλ Ρυμαί, πήγε σε νυχτερινό σχολείο, σπούδασε νομικά,
όμως είχε μια ευρύτερη παιδεία και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Διέπρεψε σαν
ποδοσφαιρικός διοικητικός παράγων. Πέθανε το 1956.
*Πηγή: sportdog.gr*
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου