Σ΄ αυτό το γεγονός, μέτρησαν και δύο χαρακτηριστικά γεγονότα στη διάρκεια του αγώνα σε κρίσιμα σημεία του, που έγειραν οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του Παναθηναϊκού που έφυγε με τη μεγάλη νίκη μέσα από την πιο δύσκολη ίσως έδρα του πρωταθλήματος.
Να τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.
Ο ΠΑΟΚ φαινόταν -και όντως το έκανε- να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι. Όμως ουσιαστικά αυτό που έλεγχε, ήταν απλά η κατοχή της μπάλας και τα καλά γι΄ αυτόν ...στατιστικά.
Από πλευράς ουσίας, πολύ στρίμωγμα και ιδιαίτερα στους χώρους που ο Παναθηναϊκός ήταν πυκνός, καμιά κατά μέτωπο επίθεση ή προσωπική ενέργεια που θα μπορούσε να πανικοβάλει ή να αποσυντονίσει την αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού και φυσικό επακόλουθο όλων αυτών, μηδενικές στην πραγματικότητα ευκαιρίες.
Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός είχε επιλέξει να αφήσει το πολύ τρέξιμο και την κατοχή της μπάλας στον ΠΑΟΚ και από τη στιγμή που όλη αυτή η ιστορία εξελισσόταν χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα για την εστία του Στιλ, να προσπαθεί όποτε μπορεί να απειλήσει την ασταθέστατη και εμφανώς επιρρεπή στα λάθη άμυνα του ΠΑΟΚ.
Έτσι κύλησε το πρώτο ημίχρονο, με τον ΠΑΟΚ να κερδίζει κατά κράτος τις εντυπώσεις, αλλά μόνο αυτές και τον Παναθηναϊκό να πετυχαίνει τον πρωταρχικό στόχο του, που ήταν να είναι συνέχεια μέσα στο παιχνίδι και να μη βρεθεί σε θέση να κυνηγάει από το πρώτο εικοσάλεπτο του ντέρμπι.
Κολακευτική ή όχι αυτή η τακτική για έναν Παναθηναϊκό, αυτή ήταν πάντως και ήταν μάλιστα και προσαρμοσμένη στη ρεαλιστικότητα της κατάστασης έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή και για τις δύο ομάδες.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός βρήκε δύο ανέλπιστους συμμάχους. Την ...Παναγιά που θάλεγε -δεν ξέρω αν δεν τόχει πει κιόλας- και ο Αναστασιάδης και δυο στιγμές που τη στιγμή ακριβώς που είχε λυγίσει, τον κράτησαν όρθιο.
Ήρθε ένα γκολ δώρο λοιπόν ολόκληρου του ΠΑΟΚ από πλευράς αμυντικής λειτουργίας, αλλά ένα γκολ που με βάση την ...κρύα και πάλι υπεροχή του ΠΑΟΚ, ίσως και να ήταν θέμα στιγμής να έρθει κάποια στιγμή.
Από ΄κει και πέρα. Έγιναν ταυτόχρονα δύο λάθη από τους δύο πάγκους, από τα οποία το μεν ένα ο Αναστασίου είχε τη δυνατότητα να διορθώσει έστω και αν του κόστισε μια αλλαγή παραπάνω, ενώ από την άλλη του Αναστασιάδη ήταν ...μη αναστρέψιμο.
Συγκεκριμένα, ο Αναστασίου έβαλε τον Πέτριτς στη θέση του πιο επικίνδυνου -που εκτός των άλλων κράταγε και δυο-τρεις αμυντικούς του ΠΑΟΚ πίσω- Κλωναρίδη, αφήνοντας μέσα στο γήπεδο τον αόρατο έως ανύπαρκτο Πράνιτς. Κίνηση που πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να διορθώσει, βάζοντας τον Λαγό αντί του Πράνιτς, αλλά αυτό πιθανόν και να κόστιζε στον Παναθηναϊκό που δεδομένα θα έκανε μια αλλαγή κάποια στιγμή στον τραυματία Σίλντεφελντ, καθώς όταν βγήκε εκτός μάχης και ο Ατζαγκούν, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πια άλλη αλλαγή και έτσι έπαιξε τα τελευταία κρίσιμα λεπτά, ουσιαστικά με δέκα παίκτες.
Από την άλλη ο Αναστασιάδης, μάλλον θυμωμένος, έβγαλε μαζί με τον εμφανώς υστερήσαντα Σαλπιγγίδη και τον Αθανασιάδη. Που ναι μεν κι αυτός μέχρι τότε δεν είχε κάνει κάτι σπουδαίο, όμως σαν αίσθηση και παρουσία -αλλά και ρέντα- ήταν μια εν δυνάμει απειλή για την άμυνα του Παναθηναϊκού. Του βγήκε λοιπόν του Άγγελου η αλλαγή του Σαλπιγγίδη, αλλά σίγουρα έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς, του έλειπε μετά, το ξεπέταγμα, η ρέντα και η ικανότητα της μιας φάσης του Κλάους, που πλέον όμως δεν γινόταν να ...ξαναμπεί. Έτσι έβλεπε από τον πάγκο πια την εναγώνια προσπάθεια των συμπαικτών του να επιστρέψουν στο παιχνίδι και απλά αρκέστηκε στο ...απονενοημένο διάβημα, να πάει πρώτος στον επόπτη να διαμαρτυρηθεί για το έγκυρο δεύτερο γκολ του Παναθηναϊκού, που ήταν και η τελευταία ...οπτική επαφή μαζί του από την τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα.
Μαζί με όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός στο μοναδικό ίσως διάστημα του παιχνιδιού που έδειξε να καταρρέει πρόσκαιρα, να έχει αποσυντονιστεί και να κινδυνεύει σε κάθε επίθεση του ΠΑΟΚ, βρήκε ένα ανέλπιστο σύμμαχο.
Συγκεκριμένα το μοναδικό διάστημα που ο Παναθηναϊκός έδειξε όχι απλά να τα έχει χαμένα, αλλά να μην μπορεί στοιχειωδώς να λειτουργήσει μέσα στο γήπεδο, ήταν τα λεπτά που ακολούθησαν του γκολ της ισοφάρισης του ΠΑΟΚ.
Κι εκεί έγινε το ...μαγικό. Ο ΠΑΟΚ που πίεζε κατά κύματα, που κέρδιζε όλες τις προσωπικές μονομαχίες και απειλούσε ανά πάσα στιγμή ενώ οι παίχτες του Αναστασίου έδειχναν πανικοβλημένοι, ο ΠΑΟΚ κέρδισε κόρνερ. Κι εκείνη τη στιγμή η ...Θ.4 άναψε όλα τα καπνογόνα που είχε στη διάθεσή της και το παιχνίδι σταμάτησε.
Σταμάτησε τόσο, όσο χρειαζόταν. Για να πάρει ανάσες ο Παναθηναϊκός. Για να ηρεμήσουν οι παίκτες του. Για να ξαναμιλήσουν μεταξύ τους και να βρουν τα κουράγια τους. Για να πάψουν να συνεχίσουν υπό καθεστώς ασφυκτικής πίεσης σωματικά και ψυχολογικά το παιχνίδι. Και για να επανασυντονιστούν στην τελική ξανά.
Στο ποδόσφαιρο, δεν υπάρχουν ...ταιμ-άουτ για να μπορεί ο προπονητής και οι παίκτες μιας ομάδας, να σταματήσουν τον ρυθμό, να μιλήσουν και να επανέλθουν στο παιχνίδι σε τέτοιες πιεστικές καταστάσεις. Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, αυτό το ...πολύτιμο τάιμ-άουτ, τους το πρόσφερε η Θ.4 με την ολιγόλεπτη διακοπή του ματς στο κόρνερ που κέρδισε ο ΠΑΟΚ.
Η επανέναρξη του παιχνιδιού, βρήκε και τις δύο ομάδες, στο τέμπο που είχε κυλήσει μέχρι τότε το παιχνίδι. Με τον ΠΑΟΚ δηλαδή να έχει και πάλι την κατοχή, αλλά πια όχι τόσο πιεστικά και έντονα, αφού ο Παναθηναϊκός στο μεταξύ είχε ξαναμοιράσει τους ρόλους του, είχε ηρεμήσει και είχε φύγει από πάνω του η κακιά ψυχολογία των λεπτών που ακολούθησαν την ισοφάριση του ΠΑΟΚ.
Κι έτσι το παιχνίδι... ξανάρχισε από την αρχή, με την κατάληξη να είναι η ίδια που ήταν και προηγουμένως, Ο ΠΑΟΚ δηλαδή να πιέζει ανούσια και ο Παναθηναϊκός σε μια αντεπίθεσή του, να έχει και πάλι την ικανότητα αλλά και τη βοήθεια της τύχης -ή της ...Παναγιάς όπως θα πει ίσως και ο Άγγελος- να προηγηθεί, να τελειώσει οριστικά τον ΠΑΟΚ και να πάρει έτσι σχετικά άνετα και χωρίς κίνδυνο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, το μεγάλο διπλό, τη νίκη και τους τρεις βαθμούς.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου