Ημουν
16,5, δεν είχα καν τελειώσει το σχολείο και μία από τις καθημερινές μου
συνήθειες ήταν η επίσκεψη στον περιπτερά της γειτονιάς για να αγοράσω
την «Αθλητική Ηχώ».
Ηταν Ιούλιος του 1992 (13-14 του μήνα όπως διαπίστωσα χθες ψάχνοντας στο ίντερνετ), όταν πήρα στα χέρια μου την εφημερίδα με τον Γκάλη να προβάρει τα πράσινα κι επέστρεψα σπίτι αισθανόμενος για δεύτερη φορά στη ζωή μου την προσμονή να γίνει η πρώτη της ομάδας για να είμαι εκεί.
Αλλη μία φορά θυμάμαι τον εαυτό μου να αισθάνεται κάπως έτσι, ήταν τότε που ήρθε στην Ελλάδα ο Τζούλιους Ερβινγκ προσκεκλημένος της Converse και πήγα στο κλειστό του Εσπέρου τέσσερις ώρες πριν από το event, ανέβηκα σε μια καρέκλα για να τον φτάνω, άπλωσα το χέρι μου και περίμενα να περάσει για να μου κάνει high five.
Η μεταγραφή του Γκάλη στον Παναθηναϊκό ήταν η πρώτη μεγάλη κίνηση των Γιαννακόπουλων που υποδήλωνε αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια, αλλά ήταν και η πρώτη κίνηση για να δημιουργηθεί ένας νέος πυρήνας «μπασκετοκόσμου» που ανέκαθεν υπήρχε στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν τον ευνοούσαν τα αποτελέσματα λόγω της μεγάλης διαφοράς με τον Αρη και τον ΠΑΟΚ.
Το να είσαι Παναθηναϊκός κι εκείνα τα χρόνια να έχεις τον Γκάλη στην ομάδα σου έμοιαζε εξίσου σημαντικό, για να μην πω πιο ιδιαίτερο, και από την κούπα που κατακτήθηκε το 1996 στο Παρίσι.
Ο Γκάλης αφίχθη σαν Μεσσίας στην Αθήνα. Ως ο ανθρώπος που με το που φόρεσε τα πράσινα, θα «ντυθεί» Θεός και σε μια μέρα θα αλλάξουν τα πάντα. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Αρη των Τάρπλεϊ και Γιαννάκη στο κλειστό της Γλυφάδας στις 21 Νοεμβρίου του 1992 και τους πανηγυρισμούς που έμοιαζαν με ευρωπαϊκή κούπα. Τον Γκάλη να πνίγεται στις αγκαλιές, να τον σηκώνουν στους ώμους και τον ίδιο να χαμογελάει σαν να λέει «... που πιστέυατε ότι ξόφλησα».
Οσο περήφανος λοιπόν αισθάνθηκα στα 16 μου, όταν ο Γκάλης φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού και πήγαινα απλά και μόνο για να τον βλέπω, άλλο τόσο παράξενα ένιωσα το καλοκαίρι του 1995 όταν συνειδητοποίησα πως είχε φτάσει η ώρα που δεν θα τον έβλεπα ξανά στα γήπεδα. Ομολογώ πως από τον Οκτώβριο του 1994, μέχρι τον Ιούνιο του 1995 ήμουν σχεδόν βέβαιος πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Γκάλης θα τα έβρισκε με τον Γιαννακόπουλο και θα σταματούσε, όπως του άρμοζε την καριέρα του.
Δεν με ενδιέφερε το να παίζει στον Παναθηναϊκό, αλλά με κάποιον τρόπο να τον δω να τελειώνει στο παρκέ, όπως ήθελε αυτός κι όχι υπό συνθήκες πίεσης. Δεν μπαίνω στη διαδικασία του ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, άλλωστε η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα για τα γεγονότα εκείνα. Ηθελα απλά ήταν να δω τον Γκάλη να δοξάζεται στο «αντίο» του ως Θεός, όπως του άξιζε, με βάση αυτά που πρόσφερε στο ελληνικό μπάσκετ και κατ΄επέκταση σ 'εμένα και πολλούς άλλους που θα έπρεπε πράγματι να κόβουμε «Γκαλόσημο», όπως σοφά έχει ειπωθεί.
Ιδανικά, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του καθενός, ο νορμάλ φίλαθλος του Παναθηναϊκού θεωρώ πως ήθελε να δει τον Νικ να τελειώνει την καριέρα του με τη φανέλα του Αρη. Ναι, τον ήθελε στην ομάδα του, το έζησε σε ένα βαθμό, αλλά η τελευταία του ανάμνηση θα ήθελε να είναι με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Μ' αυτήν τον γνώρισε, μ' αυτή τον καθήλωσε στην τηλεόραση κάθε Πέμπτη βράδυ, μ' αυτήν έπρεπε να πει το «αντίο».
Επί δύο χρόνια ήλπιζα πως θα βρεθεί η λύση, θα σταματούσαν οι περιβόητες «διακοπές συμβολαίων» και πως ο Νικ θα έβρισκε τη λύση για να επιστρέψει στον Αρη. Κάθε καλοκαίρι διάβαζα και ξαναδιάβαζα, μέχρι που έφτασα 22-23 και συνέχιζα να ακούω πως ο Νικ είναι σε καλή φυσική κατάσταση και ικανός να επιστρέψει!
Χρειάστηκαν να περάσουν 16 χρόνια για να ζήσω την στιγμή που ονειρευόμουν από μικρό παιδί κι ευτυχώς το έζησα από κοντά. Ηταν πέρυσι το καλοκαίρι, όταν βραβεύτηκε από τον Αρη, πάτησε στο παρκέ, άγγιξε την μπάλα έστω και με κουστούμι κι άκουσα το περιβόητο σύνθημα «τι την έκανε την μπάλα ο Θεός...».
Οσο για τα δευτερόλεπτα αναμονής για μια κλασική φωτογραφία μαζί του; Μου έμοιαζε μισός αιώνας, σαν τα χρόνια που περίμενα για να ξαναπαίξει...
Ηταν Ιούλιος του 1992 (13-14 του μήνα όπως διαπίστωσα χθες ψάχνοντας στο ίντερνετ), όταν πήρα στα χέρια μου την εφημερίδα με τον Γκάλη να προβάρει τα πράσινα κι επέστρεψα σπίτι αισθανόμενος για δεύτερη φορά στη ζωή μου την προσμονή να γίνει η πρώτη της ομάδας για να είμαι εκεί.
Αλλη μία φορά θυμάμαι τον εαυτό μου να αισθάνεται κάπως έτσι, ήταν τότε που ήρθε στην Ελλάδα ο Τζούλιους Ερβινγκ προσκεκλημένος της Converse και πήγα στο κλειστό του Εσπέρου τέσσερις ώρες πριν από το event, ανέβηκα σε μια καρέκλα για να τον φτάνω, άπλωσα το χέρι μου και περίμενα να περάσει για να μου κάνει high five.
Η μεταγραφή του Γκάλη στον Παναθηναϊκό ήταν η πρώτη μεγάλη κίνηση των Γιαννακόπουλων που υποδήλωνε αυτό που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια, αλλά ήταν και η πρώτη κίνηση για να δημιουργηθεί ένας νέος πυρήνας «μπασκετοκόσμου» που ανέκαθεν υπήρχε στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν τον ευνοούσαν τα αποτελέσματα λόγω της μεγάλης διαφοράς με τον Αρη και τον ΠΑΟΚ.
Το να είσαι Παναθηναϊκός κι εκείνα τα χρόνια να έχεις τον Γκάλη στην ομάδα σου έμοιαζε εξίσου σημαντικό, για να μην πω πιο ιδιαίτερο, και από την κούπα που κατακτήθηκε το 1996 στο Παρίσι.
Ο Γκάλης αφίχθη σαν Μεσσίας στην Αθήνα. Ως ο ανθρώπος που με το που φόρεσε τα πράσινα, θα «ντυθεί» Θεός και σε μια μέρα θα αλλάξουν τα πάντα. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Αρη των Τάρπλεϊ και Γιαννάκη στο κλειστό της Γλυφάδας στις 21 Νοεμβρίου του 1992 και τους πανηγυρισμούς που έμοιαζαν με ευρωπαϊκή κούπα. Τον Γκάλη να πνίγεται στις αγκαλιές, να τον σηκώνουν στους ώμους και τον ίδιο να χαμογελάει σαν να λέει «... που πιστέυατε ότι ξόφλησα».
Οσο περήφανος λοιπόν αισθάνθηκα στα 16 μου, όταν ο Γκάλης φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού και πήγαινα απλά και μόνο για να τον βλέπω, άλλο τόσο παράξενα ένιωσα το καλοκαίρι του 1995 όταν συνειδητοποίησα πως είχε φτάσει η ώρα που δεν θα τον έβλεπα ξανά στα γήπεδα. Ομολογώ πως από τον Οκτώβριο του 1994, μέχρι τον Ιούνιο του 1995 ήμουν σχεδόν βέβαιος πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Γκάλης θα τα έβρισκε με τον Γιαννακόπουλο και θα σταματούσε, όπως του άρμοζε την καριέρα του.
Δεν με ενδιέφερε το να παίζει στον Παναθηναϊκό, αλλά με κάποιον τρόπο να τον δω να τελειώνει στο παρκέ, όπως ήθελε αυτός κι όχι υπό συνθήκες πίεσης. Δεν μπαίνω στη διαδικασία του ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, άλλωστε η κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα για τα γεγονότα εκείνα. Ηθελα απλά ήταν να δω τον Γκάλη να δοξάζεται στο «αντίο» του ως Θεός, όπως του άξιζε, με βάση αυτά που πρόσφερε στο ελληνικό μπάσκετ και κατ΄επέκταση σ 'εμένα και πολλούς άλλους που θα έπρεπε πράγματι να κόβουμε «Γκαλόσημο», όπως σοφά έχει ειπωθεί.
Ιδανικά, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του καθενός, ο νορμάλ φίλαθλος του Παναθηναϊκού θεωρώ πως ήθελε να δει τον Νικ να τελειώνει την καριέρα του με τη φανέλα του Αρη. Ναι, τον ήθελε στην ομάδα του, το έζησε σε ένα βαθμό, αλλά η τελευταία του ανάμνηση θα ήθελε να είναι με την κιτρινόμαυρη φανέλα. Μ' αυτήν τον γνώρισε, μ' αυτή τον καθήλωσε στην τηλεόραση κάθε Πέμπτη βράδυ, μ' αυτήν έπρεπε να πει το «αντίο».
Επί δύο χρόνια ήλπιζα πως θα βρεθεί η λύση, θα σταματούσαν οι περιβόητες «διακοπές συμβολαίων» και πως ο Νικ θα έβρισκε τη λύση για να επιστρέψει στον Αρη. Κάθε καλοκαίρι διάβαζα και ξαναδιάβαζα, μέχρι που έφτασα 22-23 και συνέχιζα να ακούω πως ο Νικ είναι σε καλή φυσική κατάσταση και ικανός να επιστρέψει!
Χρειάστηκαν να περάσουν 16 χρόνια για να ζήσω την στιγμή που ονειρευόμουν από μικρό παιδί κι ευτυχώς το έζησα από κοντά. Ηταν πέρυσι το καλοκαίρι, όταν βραβεύτηκε από τον Αρη, πάτησε στο παρκέ, άγγιξε την μπάλα έστω και με κουστούμι κι άκουσα το περιβόητο σύνθημα «τι την έκανε την μπάλα ο Θεός...».
Οσο για τα δευτερόλεπτα αναμονής για μια κλασική φωτογραφία μαζί του; Μου έμοιαζε μισός αιώνας, σαν τα χρόνια που περίμενα για να ξαναπαίξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου