Κανονικά
το «εκείνος» (στην εισαγωγή) έπρεπε να το γράψω είτε με κεφαλαία
γράμματα, είτε με χαρακτήρες της αρχαίας ελληνικής γραμματοσειράς, ώστε
να ταιριάζει με την περίσταση, αλλά φοβήθηκα πώς θα μπλέξω ή με τους
παπάδες, οι οποίοι αφορίζουν όσους θεοποιούν τους κοινούς θνητούς, ή με
τη φάρα των αρχαιολόγων, που μάλιστα (οι δεύτεροι) είναι και της μόδας
λόγω του μυστηρίου της Αμφίπολης!
Υπάρχει βεβαίως και μια τρίτη εκδοχή, που είναι επηρεασμένη από τη συγκυρία η οποία με έφερε και με κρατά ακόμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: να τον αναφέρω ως «Κύριο Γκάλη», όπως τον είχε αποκαλέσει στις 7 Μαίου του 2013 ο Κώστας Παπανικολάου, που τότε ετοιμαζόταν για το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο και τώρα προθερμαίνεται για το αυριανό ντέρμπι της Δύσης με τους Γκρίζλις!
Πέσαμε στην περίπτωση, διότι αυτά είναι κιόλας τα δυο ανεκπλήρωτα απωθημένα του Γκάλη, διότι η... πουτάνα η Ιστορία τον άφησε να ξεροσταλιάζει στους σταθμούς της Γάνδης, του Μονάχου, της Σαραγόσα και του Τελ Αβίβ, ενώ πιο μπροστά ναι μεν βγήκε μαζί του, αλλά του 'ριξε χυλόπιτα στο ραντεβού τους στη Βοστώνη!
Ολα όμως γίνονται για κάποιον λόγο: τούτου δοθέντος, μακάριος ο ατζέντης του, ο Μπιλ Μάνιον, που έριξε εκείνες τις μέρες (του Ιουνίου του '79) το βάρος του στοpromotion του δίσκου της Νταϊάνα Ρος, μάλιστα ο τίτλος του ταίριαζε απολύτως, αλλά έμελλε κιόλας να αποβεί προφητικός στη μετέπειτα ζωή του Nick Gallis...
Ο «γκάνγκστερ» μόλις είχε αποφοιτήσει από το Seton Ηall με το παράσημο του τρίτου σκόρερ εκείνης της σεζόν στο κολεγιακό πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε με την αναμέτρηση του Μάτζικ Τζόνσον με τον Λάρι Μπερντ στον τελικό του Φάιναλ Φορ στο Σολτ Λέικ Σίτι. Εκείνη την τελευταία σεζόν του με τους «Πειρατές» του Μπιλ Ράφτερι, ο Γκάλης έπαιξε στη θέση του πόιντ γκαρντ κι αυτή η προϋπηρεσία επρόκειτο αργότερα να βάλει σε πειρασμό τόσο τον Γιάννη Ιωαννίδη στον Αρη, όσο και τον Κώστα Πολίτη στην Εθνική ομάδα...
Για να μην τα πολυλογώ, ο (προφητικός) δίσκος της Νταιάνα Ρος έφερε τον τίτλο «The Boss»: το αφεντικό, όπως ακριβώς επέπρωτο να ανακηρυχθεί και να αναφέρεται εις το διηνεκές ο Γκάλης!
Αμ το άλλο; Μέσα στον δίσκο αυτό υπήρχαν τραγούδια που επίσης ταιριάζουν γάντι στην αφεντιά του: το «Αll for one» και το «Sparkle», καθότι συχνά όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν για πάρτη του και σε κάθε περίπτωση ήταν εκείνος, που προκάλεσε τον σπινθήρα της πυρκαγιάς στο ελληνικό μπάσκετ...
Γελώ τώρα που το γράφω αλλά σαν να μην έφτανε η έκτακτη εισφορά για την πυρασφάλεια που καταβάλλει το ελληνικό μπάσκετικό έθνος, πληρώνουμε ακόμη και τα περιβόητα... Γκαλόσημα, όπως το είπε ένα βράδυ στην ταβέρνα του Βαλέσα στη Νέα Σμύρνη ο Φάνης Χριστοδούλου!
Πέρασαν τα χρόνια και τίποτε δεν είναι όπως παλιά: ο «Βαλέσα» έκλεισε πριν από μερικούς μήνες, ο Φάνης έχει αποτραβηχτεί σαν τον αρχαίο Ρωμαίο Ύπατο Κιγκινάτο στην Πάρο, αλλά η Αυτού Μεγαλειότης έχει ακόμη τη δύναμη να αντιστέκεται στη λήθη και να μας βάζει στο τριπάκι του...
Βρίσκομαι στο Χιούστον και έβαλα αξημέρωτα το ξυπνητήρι μπας και αξιωθώ να γράψω αυτό το κείμενο: νιώθω κιόλας βαρύ το κεφάλι μου από τα τσίπουρα και τα κρασιά που κοπανήσαμε με την οικογένεια του Κώστα Παπανικολάου στην ελληνική ταβέρνα του Δημήτρη Φετοκάκη, που μαντέψτε πώς λέγεται για να ταιριάζει κι αυτή η ρουφιάνα με την επέτειο...
Niko Niko's!
Ο Κώστας ζει αυτή τη στιγμή το όνειρο του στους Ρόκετς και ξέρει καλά, όπως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (ως σάρκες εκ της σαρκός του ελληνικού μπάσκετ) ότι αυτούς τους δρόμους τους ιχνηλάτησε εκείνος ο μελαχρινός με την αφάνα και τον σταυρό -δώρο της μάνας του, που χανόταν στο δασύτριχο στήθος του: ο Γκάλης, που σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια είδε και το δικό του (παράτολμο και ανομολόγητο για πολλά χρόνια) παιδικό όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά...
Το εννοώ αυτό διότι προϊόντος του χρόνου, αποδείχτηκε πως για το ελληνικό μπάσκετ το παρθενικό πάτημα του στο Αλεξάνδρειο, το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου του 1979 (κι ενώ ο συχωρεμένος ο Ανέστης Πεταλίδης προειδοποιούσε τους δημοσιογράφους που βιάστηκαν να κακοχαρακτηρίσουν τον Γκάλη με τη μνημειώδη έκφραση «καρντάσια προσέξτε γιατί εδώ που φτύνετε απόψε, αύριο θα γλείφετε») ισοδυναμεί με το πρώτο βήμα του Νιλ Αρμστρονγκ στο φεγγάρι!
Στις 21 Ιουλίου του 1969, μόλις προσσεληνώθηκε το «Απόλλων-11», ο Αμερικανός κοσμοναύτης βγήκε μια... τσάρκα και είπε την περιβόητη κουβέντα «That's one smallstep for man, one giant leap for mankind»: ομοίως και το ντεμπούτο του Γκάλη ήταν ένα μικρό βήμα γι' αυτόν και ένα τεράστιο άλμα για την ελληνική μπασκετική ανθρωπότητα»!
Δικαιολογούνται όλες αυτές οι αστροναυτικές παραπομπές διότι μισή ώρα από εδώ που βρίσκομαι, στεγάζεται η NASA, που κατεύθυνε το ταξίδι στη Σελήνη -με τον διευθυντή πτήσεων της, Τζιν Κραντζ να εκδίδει τα απομνημονεύματα του με τον τίτλο «Failure is not an option»- και με τη σειρά του ο Γκάλης ήταν πεπεισμένος εκείνη την άγια νύχτα ότι η αποτυχία δεν μπορούσε να αποτελεί επιλογή!
Υπάρχει και δεύτερος, ακόμη σοβαρότερος λόγος, που μπερδεύω τον Γκάλη με τη NASA και την εξερεύνηση του Διαστήματος: σε μια πρόσφατη κουβέντα που κάναμε, ο Νικ μου αποκάλυψε ότι προτού συνειδητοποιήσει το μπασκετικό πεπρωμένο του, όντας σαφώς επηρεασμένος από τον μύθο του «Απόλλων-11», ήθελε κι ελόγου του να γίνει αστροναύτης!
Ηταν τότε το 1969, στην εποχή της αθωότητας του, που είχε ως ήρωα του τον Superman, περνούσε την ώρα του παίζοντας φλιπεράκι και ονειρευόταν πως μια μέρα θα μπει κι αυτός σε ένα διαστημόπλοιο και θα κατακτήσει το Σύμπαν!
Την ίδια χρονιά, ο δωδεκάχρονος Νικ μαγεύτηκε από τα ζογκλερικά κόλπα του Γουόλτ Φρέιζερ, ο οποίος οδήγησε τους Νικς στην κατάκτηση δυο τίτλων του ΝΒΑ (1969, 1973), παράτησε το μποξ για να αφοσιωθεί στο μπάσκετ και κάθε βράδυ την κοπάναγε από το σπίτι του και πήγαινε στα play grounds του Νιου Τζέρσεϊ για να παίζει μονά και μάλιστα να βάζει στοιχήματα (όπως το έκανε αργότερα και ο Τζόρνταν) με τους μεγαλύτερους σε ηλικία Πορτορικάνους και με τους σκληραγωγημένους μαύρους των γκέτο που τον κοίταζαν με μισό μάτι!
Μια δεκαετία αργότερα ο Μάνιον έτρεχε πίσω από το φουστάνι της Νταϊάνα Ρος, οι Σέλτικς προσπερνούσαν την επιλογή τους στο Νο 68 του ντραφτ και περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες τον Λάρι Μπερντ (τον οποίο ο μακαρίτης ο Αουερμπαχ είχε διαλέξει στο Νο 6 της προηγούμενης χρονιάς) και ο Γκάλης έμπαινε στο αεροπλάνο έχοντας στη βαλίτσα του ως φυλακτό την εικόνα της Παναγίας που είχε χαρίσει στη μάνα του ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης...
Την επόμενη μέρα που κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν να τον κλαιν' οι ρέγκες! Είχε σπάσει ένα δόντι του και το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τον Πεταλίδη ήταν να τον πάει σε έναν οδοντίατρο για να του κάνει εξαγωγή και να του καταπραύνει τον πόνο!
Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, ξωμάχος του μπάσκετ, ο Γκάλης ιδιωτεύει και απολαμβάνει την ανεξίτηλη δόξα και την άφθαρτη υστεροφημία του, αλλά κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθει ένα σκίρτημα στην καρδιά του. Αυτό το δικό του, το αλησμόνητο, το τόσο νοσταλγικό «once upon a time in Salonica» είναι που τον κάνει να αγαλλιάζει, αλλά και να νιώθει αμήχανος κάθε φορά που η κόρη του τον ρωτάει «μπαμπά, εσύ τι δουλειά κάνεις;»
Α ρε Γκάλη, τι σου 'μελλε να πάθεις: εσύ, ο άνθρωπος που δεν ορρωδούσε προ ουδενός και έκανε δυνατά τα αδύνατα, να μην μπορείς εξηγήσεις στη Στελλίτσα τι σημαίνει συνταξιούχος!
Υπάρχει βεβαίως και μια τρίτη εκδοχή, που είναι επηρεασμένη από τη συγκυρία η οποία με έφερε και με κρατά ακόμη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: να τον αναφέρω ως «Κύριο Γκάλη», όπως τον είχε αποκαλέσει στις 7 Μαίου του 2013 ο Κώστας Παπανικολάου, που τότε ετοιμαζόταν για το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο και τώρα προθερμαίνεται για το αυριανό ντέρμπι της Δύσης με τους Γκρίζλις!
Πέσαμε στην περίπτωση, διότι αυτά είναι κιόλας τα δυο ανεκπλήρωτα απωθημένα του Γκάλη, διότι η... πουτάνα η Ιστορία τον άφησε να ξεροσταλιάζει στους σταθμούς της Γάνδης, του Μονάχου, της Σαραγόσα και του Τελ Αβίβ, ενώ πιο μπροστά ναι μεν βγήκε μαζί του, αλλά του 'ριξε χυλόπιτα στο ραντεβού τους στη Βοστώνη!
Ολα όμως γίνονται για κάποιον λόγο: τούτου δοθέντος, μακάριος ο ατζέντης του, ο Μπιλ Μάνιον, που έριξε εκείνες τις μέρες (του Ιουνίου του '79) το βάρος του στοpromotion του δίσκου της Νταϊάνα Ρος, μάλιστα ο τίτλος του ταίριαζε απολύτως, αλλά έμελλε κιόλας να αποβεί προφητικός στη μετέπειτα ζωή του Nick Gallis...
Ο «γκάνγκστερ» μόλις είχε αποφοιτήσει από το Seton Ηall με το παράσημο του τρίτου σκόρερ εκείνης της σεζόν στο κολεγιακό πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε με την αναμέτρηση του Μάτζικ Τζόνσον με τον Λάρι Μπερντ στον τελικό του Φάιναλ Φορ στο Σολτ Λέικ Σίτι. Εκείνη την τελευταία σεζόν του με τους «Πειρατές» του Μπιλ Ράφτερι, ο Γκάλης έπαιξε στη θέση του πόιντ γκαρντ κι αυτή η προϋπηρεσία επρόκειτο αργότερα να βάλει σε πειρασμό τόσο τον Γιάννη Ιωαννίδη στον Αρη, όσο και τον Κώστα Πολίτη στην Εθνική ομάδα...
Για να μην τα πολυλογώ, ο (προφητικός) δίσκος της Νταιάνα Ρος έφερε τον τίτλο «The Boss»: το αφεντικό, όπως ακριβώς επέπρωτο να ανακηρυχθεί και να αναφέρεται εις το διηνεκές ο Γκάλης!
Αμ το άλλο; Μέσα στον δίσκο αυτό υπήρχαν τραγούδια που επίσης ταιριάζουν γάντι στην αφεντιά του: το «Αll for one» και το «Sparkle», καθότι συχνά όλοι οι υπόλοιποι έπαιζαν για πάρτη του και σε κάθε περίπτωση ήταν εκείνος, που προκάλεσε τον σπινθήρα της πυρκαγιάς στο ελληνικό μπάσκετ...
Γελώ τώρα που το γράφω αλλά σαν να μην έφτανε η έκτακτη εισφορά για την πυρασφάλεια που καταβάλλει το ελληνικό μπάσκετικό έθνος, πληρώνουμε ακόμη και τα περιβόητα... Γκαλόσημα, όπως το είπε ένα βράδυ στην ταβέρνα του Βαλέσα στη Νέα Σμύρνη ο Φάνης Χριστοδούλου!
Πέρασαν τα χρόνια και τίποτε δεν είναι όπως παλιά: ο «Βαλέσα» έκλεισε πριν από μερικούς μήνες, ο Φάνης έχει αποτραβηχτεί σαν τον αρχαίο Ρωμαίο Ύπατο Κιγκινάτο στην Πάρο, αλλά η Αυτού Μεγαλειότης έχει ακόμη τη δύναμη να αντιστέκεται στη λήθη και να μας βάζει στο τριπάκι του...
Βρίσκομαι στο Χιούστον και έβαλα αξημέρωτα το ξυπνητήρι μπας και αξιωθώ να γράψω αυτό το κείμενο: νιώθω κιόλας βαρύ το κεφάλι μου από τα τσίπουρα και τα κρασιά που κοπανήσαμε με την οικογένεια του Κώστα Παπανικολάου στην ελληνική ταβέρνα του Δημήτρη Φετοκάκη, που μαντέψτε πώς λέγεται για να ταιριάζει κι αυτή η ρουφιάνα με την επέτειο...
Niko Niko's!
Ο Κώστας ζει αυτή τη στιγμή το όνειρο του στους Ρόκετς και ξέρει καλά, όπως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο (ως σάρκες εκ της σαρκός του ελληνικού μπάσκετ) ότι αυτούς τους δρόμους τους ιχνηλάτησε εκείνος ο μελαχρινός με την αφάνα και τον σταυρό -δώρο της μάνας του, που χανόταν στο δασύτριχο στήθος του: ο Γκάλης, που σαν σήμερα πριν από 35 χρόνια είδε και το δικό του (παράτολμο και ανομολόγητο για πολλά χρόνια) παιδικό όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά...
Το εννοώ αυτό διότι προϊόντος του χρόνου, αποδείχτηκε πως για το ελληνικό μπάσκετ το παρθενικό πάτημα του στο Αλεξάνδρειο, το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου του 1979 (κι ενώ ο συχωρεμένος ο Ανέστης Πεταλίδης προειδοποιούσε τους δημοσιογράφους που βιάστηκαν να κακοχαρακτηρίσουν τον Γκάλη με τη μνημειώδη έκφραση «καρντάσια προσέξτε γιατί εδώ που φτύνετε απόψε, αύριο θα γλείφετε») ισοδυναμεί με το πρώτο βήμα του Νιλ Αρμστρονγκ στο φεγγάρι!
Στις 21 Ιουλίου του 1969, μόλις προσσεληνώθηκε το «Απόλλων-11», ο Αμερικανός κοσμοναύτης βγήκε μια... τσάρκα και είπε την περιβόητη κουβέντα «That's one smallstep for man, one giant leap for mankind»: ομοίως και το ντεμπούτο του Γκάλη ήταν ένα μικρό βήμα γι' αυτόν και ένα τεράστιο άλμα για την ελληνική μπασκετική ανθρωπότητα»!
Δικαιολογούνται όλες αυτές οι αστροναυτικές παραπομπές διότι μισή ώρα από εδώ που βρίσκομαι, στεγάζεται η NASA, που κατεύθυνε το ταξίδι στη Σελήνη -με τον διευθυντή πτήσεων της, Τζιν Κραντζ να εκδίδει τα απομνημονεύματα του με τον τίτλο «Failure is not an option»- και με τη σειρά του ο Γκάλης ήταν πεπεισμένος εκείνη την άγια νύχτα ότι η αποτυχία δεν μπορούσε να αποτελεί επιλογή!
Υπάρχει και δεύτερος, ακόμη σοβαρότερος λόγος, που μπερδεύω τον Γκάλη με τη NASA και την εξερεύνηση του Διαστήματος: σε μια πρόσφατη κουβέντα που κάναμε, ο Νικ μου αποκάλυψε ότι προτού συνειδητοποιήσει το μπασκετικό πεπρωμένο του, όντας σαφώς επηρεασμένος από τον μύθο του «Απόλλων-11», ήθελε κι ελόγου του να γίνει αστροναύτης!
Ηταν τότε το 1969, στην εποχή της αθωότητας του, που είχε ως ήρωα του τον Superman, περνούσε την ώρα του παίζοντας φλιπεράκι και ονειρευόταν πως μια μέρα θα μπει κι αυτός σε ένα διαστημόπλοιο και θα κατακτήσει το Σύμπαν!
Την ίδια χρονιά, ο δωδεκάχρονος Νικ μαγεύτηκε από τα ζογκλερικά κόλπα του Γουόλτ Φρέιζερ, ο οποίος οδήγησε τους Νικς στην κατάκτηση δυο τίτλων του ΝΒΑ (1969, 1973), παράτησε το μποξ για να αφοσιωθεί στο μπάσκετ και κάθε βράδυ την κοπάναγε από το σπίτι του και πήγαινε στα play grounds του Νιου Τζέρσεϊ για να παίζει μονά και μάλιστα να βάζει στοιχήματα (όπως το έκανε αργότερα και ο Τζόρνταν) με τους μεγαλύτερους σε ηλικία Πορτορικάνους και με τους σκληραγωγημένους μαύρους των γκέτο που τον κοίταζαν με μισό μάτι!
Μια δεκαετία αργότερα ο Μάνιον έτρεχε πίσω από το φουστάνι της Νταϊάνα Ρος, οι Σέλτικς προσπερνούσαν την επιλογή τους στο Νο 68 του ντραφτ και περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες τον Λάρι Μπερντ (τον οποίο ο μακαρίτης ο Αουερμπαχ είχε διαλέξει στο Νο 6 της προηγούμενης χρονιάς) και ο Γκάλης έμπαινε στο αεροπλάνο έχοντας στη βαλίτσα του ως φυλακτό την εικόνα της Παναγίας που είχε χαρίσει στη μάνα του ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης...
Την επόμενη μέρα που κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη ήταν να τον κλαιν' οι ρέγκες! Είχε σπάσει ένα δόντι του και το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τον Πεταλίδη ήταν να τον πάει σε έναν οδοντίατρο για να του κάνει εξαγωγή και να του καταπραύνει τον πόνο!
Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, ξωμάχος του μπάσκετ, ο Γκάλης ιδιωτεύει και απολαμβάνει την ανεξίτηλη δόξα και την άφθαρτη υστεροφημία του, αλλά κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθει ένα σκίρτημα στην καρδιά του. Αυτό το δικό του, το αλησμόνητο, το τόσο νοσταλγικό «once upon a time in Salonica» είναι που τον κάνει να αγαλλιάζει, αλλά και να νιώθει αμήχανος κάθε φορά που η κόρη του τον ρωτάει «μπαμπά, εσύ τι δουλειά κάνεις;»
Α ρε Γκάλη, τι σου 'μελλε να πάθεις: εσύ, ο άνθρωπος που δεν ορρωδούσε προ ουδενός και έκανε δυνατά τα αδύνατα, να μην μπορείς εξηγήσεις στη Στελλίτσα τι σημαίνει συνταξιούχος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου